ANALYSE - Dankzij voortdurende Republikeinse obstructie raken de VS zo langzamerhand politiek onbestuurbaar. Hoe komen die Republikeinen daar toch steeds mee weg?
Vorige week eindigde de honderdentwaalfde zittingsperiode van het Amerikaanse Congres en werd, een paar dagen later, de honderdendertiende zittingsperiode ingeluid. Op werkelijk het allerlaatste moment namen de vertrekkende congresleden nog een slordig compromis aan waarmee werd voorkomen dat een door iedereen ongewenst pakket aan bezuinigingsmaatregelen in werking trad. Het gevaar van de inmiddels beruchte fiscal cliff werd hiermee afgewend.
Blogger Ezra Klein laat in dit overzicht nog eens zien hoe weinig het Amerikaanse Congres de afgelopen twee jaar voor elkaar kreeg:
What’s the record of the 112th Congress? Well, it almost shut down the government and almost breached the debt ceiling. It almost went over the fiscal cliff (which it had designed in the first place). It cut a trillion dollars of discretionary spending in the Budget Control Act and scheduled another trillion in spending cuts through an automatic sequester, which everyone agrees is terrible policy. It achieved nothing of note on housing, energy, stimulus, immigration, guns, tax reform, infrastructure, climate change or, really, anything. It’s hard to identify a single significant problem that existed prior to the 112th Congress that was in any way improved by its two years of rule.
Het Congres slaagde er dit keer zelfs niet in de Violence Against Women Act te verlengen, waarmee deze wet – althans voorlopig – uit de Amerikaanse wetboeken is verdwenen. Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden weigerden namelijk in te stemmen met een bepaling die Indiaanse autoriteiten jurisdictie zou geven over niet-Indiaanse mannen die zich schuldig maken aan verkrachting en huiselijk geweld binnen reservaten. En zo’n bepaling was hard nodig:
Currently, federal and state law enforcement have jurisdiction over domestic violence on tribal lands, but in many cases, they are hours away and lack the resources to respond to those cases. Tribal courts, meanwhile, are on site and familiar with tribal laws, but lack the jurisdiction to address domestic violence on tribal lands when it is carried out by a non-Native American individual.
That means non-Native American men who abuse Native American women on tribal lands are essentially immune from the law […]
Of the Native American women who are raped, 86 percent of them are raped by non-Native men, according to an Amnesty International report. That statistic is precisely what the Senate’s tribal provision targets.
Wat is het toch steeds met Republikeinen en verkrachting?
Als de Republikeinse volksvertegenwoordigers inderdaad van die obstructionistische vrouwenhaters zijn, waarom beschikken ze dan nog steeds over 44 van de honderd senaatszetels en een meerderheid van maar liefst 33 zetels in het Huis van Afgevaardigden? Nu dan eindelijk alle staten (behalve Hawaï) het precieze aantal uitgebrachte stemmen officieel hebben bevestigd, wordt het antwoord op die vraag een stuk duidelijker: in de VS telt niet iedere stem even zwaar.
Hoewel Democratische kandidaten voor het Huis van Afgevaardigden 49,15% procent van de stemmen ontvingen en hun Republikeinse concurrenten slechts 48,03% (een verschil van bijna 1,4 miljoen stemmen), eindigden de laatsten dankzij de niet-neutrale indeling van de Amerikaanse kiesdistricten niettemin met een ruime(!) meerderheid in het Huis van Afgevaardigden.
Omdat iedere staat, onafhankelijk van het inwoneraantal, twee senatoren mag afvaardigen, is ook bij de senaatsverkiezingen niet iedere stem van even groot gewicht. Wat blijkt namelijk? Iedere Democratische senator vertegenwoordigt iets meer dan 3,3 miljoen inwoners, terwijl iedere Republikeinse senator er slechts een kleine 2,8 miljoen vertegenwoordigt.
En zo is het natuurlijk niet moeilijk, zoals Republikeinse pundits nooit moe worden te herhalen, een center-right nation te zijn.
Reacties (2)
Waarom uit Jeroen Lammers verbazing dat de stemverdeling in de VS niet representatief is? De VS is, zoals de naam al zegt, een federatie van staten, niet van mensen. Het zijn dan ook deze staten die zich vertegenwoordigen, zowel in presidents als in andere verkiezingen.
Dat gebeurt in de EU net zo. In de EU is Nederland maar een klein landje, maar het heeft net als grote buur Duitsland een veto, een Eurocommissaris, dezelfde stem in diverse raden en een niet-evenredige vertegenwoordiging in het EU parlement. De Nederlanders hebben zo een zwaardere stem dan de Duitsers (of de Spanjaarden, of Italianen), en een minder zware dan de Luxemburger.
Als je de vertegenwoordiging precies evenredig zou maken, dan zouden de kleine landen waarschijnlijk terecht bang zijn dat hun belangen het altijd verliezen van die van de paar grote of dichtbevolkte staten. In de VS: dat de belangen van de grootstedelijke kusten die van het relatief rurale binnenland altijd overheersen.
@ Andre
Het driekoppige monster van Nice is er binnenkort niet, en dan geldt het door jouw gevreesde senario.