Je hebt uitvindingen die heel handig zijn, en één daarvan is de brievenbus. Het kan een apart kastje zijn, of een gleuf in de deur. Een handige manier om post te bezorgen, je schuift het door de gleuf en klaar is Kees. In Bolivia heb je dat niet, althans niet in de kleine stad waar ik verbleef.
We zouden een feestje geven. De hele ochtend zat ik uitnodigingen te schrijven. Nu nog even bezorgen. Dan gaan we daarna wat drinken. Dat je het niet op de post doet, dat wist ik al. Als je iets wilt versturen via de post, moet je naar het postkantoor. Dat is een verhaal apart.
Ik ging dus zelf voor postbode spelen. Op die manier kwam ik er achter: dat een deur daar geen brievengleuf heeft. De uitnodiging moet persoonlijk worden overhandigd. Al snel deed ik een tweede ontdekking, namelijk dat huizen in Bolivia vaak geen deurbel hebben.
Gewoon op de deur kloppen had weinig effect. Wat scheen de zon fel en onbarmhartig. Terwijl ik wachtte, reed er een auto langs. Minuten later pas kwam ik weer tevoorschijn uit de stofwolk. Ik klopte wat harder. Daar kwam de gebruikelijke straathond al aan. Schurftig, kwijlend, vals kijkend en vooral hard blaffend. (wordt vervolgd)