Zomergasten is niet meer van deze tijd. Veel boeiender is Kijken in de Ziel van Coen Verbraak. Dit jaar staan artsen centraal.
Het is bijna vloeken in de kerk, maar Zomergasten kan me weinig boeien. De afgelopen jaren probeerde ik het nog wel eens, maar nooit heb ik de drie uur uitgezeten. Toen Dick Swaab vorig jaar ook nog eens een fragment uit The Birds liet zien, was ik er – als semi-ornithofoob – wel klaar mee. Dit jaar houd ik het gewoon bij de recensies van Max Molovich.
Het is niet dat ik niet van een goed interview houd, daar ben ik verzot op. Daarom maakte mijn hart een klein sprongetje toen dinsdagavond Coen Verbraak weer op tv was, met een nieuwe serie Kijken in de Ziel. Na psychiaters, voetbaltrainers, advocaten en politici zijn dit jaar artsen aan de beurt. In de introductie belooft Verbraak antwoorden op een aantal indringende vragen: “Wat kan de dokter werkelijk voor ons doen? Wat mogen we van hem of haar verwachten? Moeten we willen genezen tot elke prijs? Is de dood in feite een uit de hand gelopen vorm van ziekte?”
In de eerste aflevering waren die antwoorden er helaas nog niet, maar komen we er wel achter dat hoewel de meeste ondervraagde artsen van kinds af aan al dokter wilden worden (behalve de trauma-chirurg die droomde van astronaut worden), ze niet 24/7 arts zijn. En dat – wat wel een beetje een inkoppertje was – je nooit een goede arts kunt zijn als je niet van mensen houdt. De aflevering besluit met een hartbrekend verhaal over een 12-jarige patiënte met een hersenbloeding. Verbraak bereikt bij mij in 35 minuten wat drie uur aan Zomergasten nog nooit heeft bereikt: continue aandacht, inleving, nieuwsgierigheid, en zin in de volgende aflevering.
Reacties (6)
Dit programma volg ik vanaf de eerste uitzending en is inderdaad een van die zeldzame programma’s die weet te boeien.
Soms vraag ik me af of er niet teveel gestuurd wordt naar bepaalde conclusies (al dan niet vooroordeel bevestigend). Maar het geeft zeker een kijkje in de keuken van de betreffende beroepsgroep. De vragen haken meestal mooi op elkaar in waardoor interessante thema’s net wat verder uitgediept kunnen worden. Hopelijk wordt deze serie doorgezet en dan vooral met beroepen en mensen die niet zo ‘media georiënteerd’ zijn.
PS: Zomergasten heb ik zondag juist voor het eerst sinds heeeeel lange tijd uitgezeten. Was een beetje vreemd maar wel lekker…
‘Kijken in de ziel’ is inderdaad een verademing. Misschien ligt het ook aan de duur van het programma: lang genoeg om te boeien, maar niet te lang om te vervelen.
Zomergasten kom ik al jaren niet meer doorheen. Vraag me wel eens af hoe ik nu zou kijken naar de destijds ademloos gevolgde series van Wim Kayzer zoals ‘Nauwgezet en wanhopig’ en ‘Een schitterend ongeluk’. Misschien valt dat nu ook wel tegen. Blijkbaar heeft alles z’n tijd. Er is ook muziek die me nu niet meer boeit, of boeken waar ik niet meer doorheen kan komen.
Die afleveringen van Kayser waren geweldig. Ik denk dat zelfs nu die nog zouden boeien. Gewoon omdat hele slimme mensen heel veel tijd kregen om hun gedachten uit te spinnen en te spreken. Een zeldzaamheid op tv.
De vergelijking is niet helemaal eerlijk. Het een is een gesprek dat live wordt gehouden, al is het bedacht met de fragmenten.
Het andere is gemonteerd uit vele gesprekken. Ik zie de montagekamer, met het wegwerpen van talloze fragmenten voor me.
Voor de zapcultuur is het snelle montagewerk beter: juist daarom is Zomergasten nog steeds dapper als formule.
Maar ik deel de meeste opvattingen ook wel: Vrienten was niet spannend, Wertheim eigenlijk ook niet, al vond ik zijn ontregelende gedrag wel aardig en sommige fragmenten ontroerend.
Het verhaal van het meisje met de hersenbloeding, in het programma van Verbraak was precies en rendabel; het woord “plotseling” was de eerste keer zoekgeraakt, door moeizame communicatie in een buitenlands ziekenhuis. Dat woord plotseling bij hoofdpijn had de dokter moeten triggeren op een hersenbloeding.
Dat is een mooi verhaal.