Blij met Terrorisme

Blij met terrorisme? Ja, ik wel! Het is natuurlijk pas-fait als de tering, en misschien vind ik het alleen daarom al leuk om te zeggen. Maar toch ervaar ik een zekere positieve, diepgevoelde opwinding als gevolg van de huidige terreurdreiging. Nietzsche voorspelde het natuurlijk al honderd jaar geleden, het nihilisme was niet de laatste stap in de ontwikkeling van het westerse secularisme. Nee, er zou iets positiefs volgen, een cultuur-filosofische beweging die een actieve, creatieve houding in zou nemen, ecce: de Uebermensch!

Het nihilisme heeft jarenlang een democratisch terreur van de consumptie op de samenleving losgelaten. Het kon zo gek niet, of het kon leuker. Het kon zo simpel niet, of de mensen begrepen het niet. En zo was iedereen gelukkig. Je werd geboren, je groeide op, je ging naar school en daarna ging je nog studeren ook, en dan kreeg je een baan, waarmee je een huis kon kopen, een gezin aan kon schaffen, en tweemaal per jaar op vakantie natuurlijk, en dat allemaal op kosten van de Rabobank en de staat. Stiekum, begonnen we zelfs al te denken om met pensioen te gaan als we 45 of 55 waren, immers de aandelen bleven maar stijgen. Het kon niet op, en we waren gelukkig om niets.

Niets teveel gezegd … dat ik me kapot verveelde, mijn hele leven herinner ik me vooral een afstandelijke verveling, vraag maar na. Begrijp me niet verkeerd, ik was gelukkig, ja net als iedereen, ik was zo’n kind van die generatie. Mijn ouders moesten nog enigszins hard werken en hadden nog een lastige jeugd gehad, ik niet, ik was gelukkig van begins af aan. Zie daar, de verwezenlijking van het utopisch nihilisme, met dank aan het gecontroleerde kapitalisme en de gerevisioneerde sociaal-democratie. Niet dat dit nihilisme schuldig was, want voor Christenen, Hindoes, Joden en Moslims gold dit even hard natuurlijk, want ook zij zijn mensen (wellicht met minder rationele capaciteiten), en elke mens is van nature een niets, een ontkennen misschien, maar dan zit je al op het randje van het exitstentialisme en zover wil ik niet eens gaan, kan ik niet gaan.

Goed, verveling dus en een verzekerd bestaansgeluk. Ik heb tijden gedacht, net zoals elk bourgeois kind, dat ik iets artistieks wilde doen. Maar de banaliteit van de artistieke beleving leek me al snel niet veel verheffender dan dat van de arbeider. Toen ontdekte ik een zekere opwinding op vakantie en dacht ik dat het allemaal minder saai zou zijn in het buitenland. Maar de opwinding van een exotische omgeving is niets meer dan een taalgebrek waardoor de geest eenvoudig misleid kan worden. Toegegeven, je kan er de verveling een paar jaar mee verdrijven, maar haar zwaartepunt blijft diep ons zelf verankerd.

Het eigenlijke probleem van het westerse nihilisme is de bestaanszekerheid! Ja, wel degelijk, de bestaanszekerheid is HET probleem van de westerse mens. Het cynisme, het gebrek aan maatschappelijke betrokkenheid, de wegkwijnende bejaarden, criminaliteit en egoisme, en welaan het gebrek aan normen en waarden: het zijn DE luxe problemen van een maatschappij die geen existentiele crises meer kent!

En dus, weg met die bestaanszekerheid! Leve het terrorisme! Sinds ik in New York woon ervaar ik het al in de metro: een carpe diem gevoel, het kan vandaag wel eens afgelopen zijn, mijn laatste dag, mijn laatste uur zou wel eens kunnen slaan, ik weet niet of ik wel thuis kom vandaag, wie weet? Je eerste instinct is een zekere angst. Tuurlijk, ik wil niet dood, ik wil eeuwig leven, en natuurlijk komen er kunstharten en hersenen op de markt, kan ik me zelf klonen, ik ga nooit dood, ik ben een levende god. Maar die angst duurt maar kort, want wat onvermijdelijk is, is niet angstwekkend. Vraag het elke 70+er, wie is er nog bang van de dood als je weet dat je je beste tijd gehad hebt? En dan komt er al snel een hedonistische bewijsdrang voor in de plaats. Tering, vandaag ga ik alles doen wat ik altijd al wilde doen! Nee, niet morgen, nu, vandaag! En degenen die nooit nadachten over het leven gaan opeens nadenken, filosoferen met vrienden en een fles wijn, een testament op je 20e, maar een levenstestament dit keer!

Verhip! Ik ben geen kasplantje dat voor een beeldbuis is geplant, een afvallig stuk vlees dat dag in dag uit in de trein zit te wachten om opeens opgeblazen te worden op een dag, nee ik leef nog en vandaag ga ik daarvan eens flink genieten! Blij met terrorisme? Ja, ik wel! Geniet er maar van zolang het duurt.