Beter goed gecovered dan slecht bedacht, moeten ze van Eva y Los Covernicolas gedacht hebben. Daar zijn wij van Sargasso het helemaal mee eens.
Binnenkort is het alweer twee jaar geleden dat David Bowie overleed, en daarom tellen we in dit theater af met een zestal Bowie-covers.
Als je als glamrocker wordt geëerd door Motörhead heb je sowieso iets goed gedaan natuurlijk.
Nog maar eens Benjamin Clementine. De singer-songwriter verhuisde als Londense tiener naar Parijs, leefde een artiestenleven, spelend in café’s en nu en dan slapend op straat.
Hij maakte naam voor zichzelf, mocht in 2013 optreden in het populaire muziekprogramma van Jools Holland en wordt sindsdien overal gevraagd om zijn kunsten te laten horen.
COLUMN - Waar komt de huidige obsessie in kringen van de alt-right/alt-light met ‘cultuurmarxisme’ toch vandaan? En waarom lijken types die zich aftobben over de nefaste invloed ervan op de Westerse beschaving, steevast óók wakker te liggen over de invloed van het feminisme en de teloorgang van masculiniteit onder blanke mannen enerzijds, en de instroom van honderdduizenden viriele, jonge, gekleurde mannen anderzijds?
In een hilarische video, gewijd aan de Zweedse bodybuilder, zelfverklaarde ‘profeet van Odin’ en populaire neonazi youtuber ‘The Golden One’ ontmantelt Natalie Parrot (aka ContraPoints) hoe dergelijke racistische en seksistische reflexen samenhangen, en legt terloops bloot hoezeer dit wit-supremacistische gedachtegoed doorsijpelt op rechts.
Want die Arische wannabe-viking hierboven staat beslist niet op zichzelf.
Onlangs verscheen Levenslust en Doodsdrift van Sid Lukkassen, die wel een van de intellectuele ideologen van de Nederlandse alt-right genoemd mag worden. Ook Lukassen tobt zich alle dagen af over de nefaste invloed van het cultuurmarxisme, en waarom mannen niet langer ‘echte mannen’ en vrouwen niet langer ‘echte vrouwen’ zijn.
Onze ‘seksmarxist’, zoals NRC-recensent Sjoerd de Jong hem onlangs betitelde, lijkt nogal onzeker over zijn eigen viriliteit, en in plaats bij zichzelf te rade te gaan waarom hij zo weinig seksueel succes bij de vrouwen heeft, geeft hij allerlei verborgen krachten als ‘feminisme’ en ‘marxisme’ de schuld.
Het mag dan klinken als een sensueel nummer, maar eigenlijk vertolkt Bobby Womack hier een rancuneuze minnaar die het voortdurende gezanik van zijn meisje spuugzat is.
Kijk nou, Hugh Laurie kan ook nog een potje spelen en zingen.
Deze hymne, naar een gedicht van William Blake, fungeert min of meer als het onofficiële Britse volkslied.
Volgens een legende zou Jozef van Arimatea met de jonge Jezus naar Engeland zijn afgereisd.
And did the Countenance Divine,
shine forth upon our clouded hills?
And was Jerusalem builded here,
among these dark Satanic Mills?
Met die ‘duistere, satanische molens’ worden vermoedelijk de eerste fabrieken bedoeld, aan de vooravond van de industriële revolutie.
Voor wie zich oud en melancholisch voelt is The Divine Comedy wel een aanrader.
Het bevalt popzanger Mika zozeer in Frankrijk dat hij meteen maar jurylid is geworden van de Franse versie van The Voice.
Hier weet ‘ie een liedje over ketsen om te toveren in een chanson.
Een brommende gitaar en een melancholische vrouwenstem. Soms heb je niet meer nodig.
Een lokale partij stuurt aan op een verbod. Volgens Ed Braam van ‘Beter voor Rijswijk’ pleit de organisatie niet enkel voor de vrijlating van mensen die onterecht gevangen zitten, maar ook van gestaalde terroristen.
Bovendien zou de veiligheid in het geding zijn.
Voor zover dat niet zo is de rechtse pers uiteraard gaarne bereid met tendentieuze berichtgeving de nodige onrust aan te wakkeren.
RECENSIE - 
Vaste lezers van Sargasso zal de naam Aart G. Broek mogelijk bekend voorkomen. De literatuurkenner, sociaal-wetenschapper en organisatiedeskundige publiceerde in 2016 een aantal columns op dit weblog.
Deze en andere columns verschenen dit najaar in de bundel ‘Schaamrood – Aantekeningen over angst, agressie en ambitie’ bij uitgeverij In de Knipscheer, gespecialiseerd in uitgaves op het gebied van Afro-Caraïbische lectuur, met name pöezie.
Het boekje is bedoeld als opvolger van de tien jaar eerder verschenen essaybundel ‘De terreur van de schaamte‘, waarin Broek al eens zijn opvatting uiteenzette dat allerlei uitingen van agressie terug te voeren vallen op gevoelens van vernedering, krenking en schaamte. Of het nu terrorisme betreft, of asociaal en crimineel gedrag van allochtone hangjongeren of de verbeten manier waarop organisaties en bestuurders zich ingraven bij interne en externe kritiek op het functioneren, steeds is schaamte het hoofdmotief, aldus Broek.
In ‘Schaamrood’ werkt hij dezelfde these nog eens uit in een waaier aan thema’s. De brede interesse van de auteur komt de variëteit daarbij ten goede: nu eens gaat het over de beweegredenen van jihadgangers, dan weer over falende megaprojecten, om het vervolgens over Antilliaans verzet tegen Nederlandse koloniale arrogantie te hebben.
De lezer hoeft zich dan ook nergens te vervelen. Zou het ene opstel hem niet kunnen bekoren, dan vindt ‘ie elders vast wel iets van zijn gading. Anderzijds lijkt de bundel daardoor een werkelijke eenheid te ontberen, al zal dat ook komen door de aard van het werk. Columns zijn nu eenmaal gelegenheidsgeschriften.
