Shida Shahabi is een Zweedse pianiste wiens Iraanse ouders de oorlog tussen Irak en Iran ontvluchtten. Als kind pendelde ze tussen de klassieke muziekcollectie van haar ouders en alternatieve muziek uit de jaren ’80.
Dat is ook al bijzonder als je bedenkt dat ze in 1998 is geboren.
Componist, arrangeur en filmmusicus Andrew Joslyn verwierf bekendheid door zijn samenwerking met andere artiesten. Zo werkte hij mee aan het album The Heist van hiphopduo Macklemore en Ryan Lewis.
Hier laat hij Mark Lanegan wijs advies opdreunen.
Dat keyboard-riffje uit de intro zal u ongetwijfeld bekend voorkomen. En Daft Punk was niet de enige die leentjebuur speelde bij toetsenist Edwin Birdsong.
Ciara Mary-Alice Thompson is een 28-jarige Ierse singer-songwriter uit Dublin. Ze biedt zo’n terugkeer naar de tijd dat popmuziek nog hart en ziel had, dat ze zelfs aanbevelingen krijgt van Robbie Williams en sir Elton John.
Naar verluidt kon gitarist Ritchie Blackmore een gigantische eikel zijn om mee te werken. Dit is dan ook een van zijn laatste concerten met Deep Purple, een maand voordat hij er definitief de brui aan gaf bij deze band.
Zanger Ian Gillan zit er op 48-jarige leeftijd lekker in en heeft het duidelijk naar z’n zin.
Gevraagd naar de keuze voor de dwarsfluit als begeleidend instrument, antwoordde zanger Ian Anderson dat hij iets zocht om Jethro Tull te onderscheiden van alle andere bands in de late jaren zestig.
En de fluit leek ‘m redelijk makkelijk te leren. Zodoende werd hij ’the whistler’.
Reaggaeband Burning Spear bracht meer dan één ode uit aan de Jamaïcaanse politieke activist Marcus Garvey (1887 – 1940).
Garvey was een pan-Afrikanist, die heel Afrika verenigd zag onder één enkele partij. Hij was ook voorstander van zwart separatisme.
Ja, dat is wel even andere kost dan André Hazes met z’n vlieger.
Auf meiner Stirn ein Muttermal
Entferne es mit Messers Kuss
Auch wenn ich verbluten muss
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit episch aandoende lied Rammsteins antwoord is op Metallica’s Unforgiven, maar mogelijk ligt dat aan mij.
Herbie Mann was een van de eerste jazzmusici die zich toelegde op de dwarsfluit. Toch bevinden zijn populairste nummers zich in andere genres.
Voor Mann was disco zoals gezegd een muzikale vorm van porno, en de cover van deze plaat bevestigt dat ook wel. Het jaar is 1971, voor wie het zich afvroeg.
The Couchettes hebben bij mijn weten nooit bestaan, dus vermoedelijk is dit een AI-coverversie. Hoe de maker dit doet qua arrangement en uitvoering is me niet duidelijk, want artificiële intelligentie heeft alsnog een sjabloon nodig.
Het is wat dat betreft net een goocheltruc. Het verbluffende zit ‘m erin dat wat je ziet en hoort niet zou moeten kunnen, zodat je denkt: hoe flikt ‘ie ‘m dat?
Een optreden uit 2003 in een late night show van sterverslaggever Katie Couric. Robbie Williams is op de top van zijn kunnen. Hij pakt iedereen in met zijn verleidingskunsten.
Simon Cowell ondergaat schaterlachend een lapdance ondanks de homoseksuele innuendo en Mike Meyers – op dat moment een wereldster door de Austin Powers-films – wordt door Williams charisma teruggebracht tot de rol van side-kick.
Een ouderwets protestlied tegen de oorlog. Maar het is de Gaza-oorlog en dat maakt het lied controversieel. Er worden door grote corporaties dan ook allerlei beperkingen op gezet. Zo kun je het niet delen vanaf Macklemore’s eigen Youtubekanaal.
Hoe dan ook: als je hippe gasten zover krijgt dat ze protestliederen tegen je gaan uitbrengen, zeker als hen dat een hoop geld kan gaan kosten, kun je op je vingers natellen dat je de propagandaoorlog hebt verloren.