De Trip Hop is een muziekgenre dat opkwam in Bristol in de late jaren tachtig met artiesten als Tricky (Adrian Thaws). Trage beats en een elektronische bewerking, gepaard met jazz, soul, funk, dub, and rap-invloeden kenmerkten deze stijl.
Trip hop-acts als Massive Attack, Portishead en Tricky werden in de jaren negentig wereldberoemd.
Johnny Cash zingt hier een lied van Sheryl Crow, en weet er een wereld aan gravitas mee te geven.
Crow nam het nummer op voor haar debuutalbum, en volgens haar zeggen belde Cash regelmatig om te vragen wat ze precies met een bepaalde tekstwending bedoelde.
Igor Paspalj is een van oorsprong Kroatische gitarist met een formidabele staat van dienst. In 2020 won hij de Electric Guitarist of the Year-competitie van Guitar World.
Tegenwoordig opereert hij vanuit Abu Dhabi in Dubai.
Dat u het even weet.
Als alle passiespelen, Bach-uitvoeringen en Jesus Christ Rockopera-vertolkingen iets duidelijk maken, dan is het wel dat antieke auteurs wisten hoe ze een effectief drama moesten ensceneren.
Na tweeduizend jaar nog steeds uitverkochte zalen. Daar zou menig Griekse of Romeinse toneelschrijver jaloers op zijn geweest.
Deine Lakaien maakt eigenlijk een soort gotische, duister-romantische syntpop. Lekker zwaar op de hand en dramatisch, net als de haardracht en oogschaduw van zanger Alexander Veljanov.
Zet er een jaren ’90 clubbeat onder en het wordt ineens een stuk vrolijker. Opgeruimd. Prima deuntje om huiselijke klusjes op te doen zo.
Zelf had ik nog niet eerder van My Dying Bride vernomen, maar uit het Sargasso-archief begrijp ik dat zij depri-metal maken. Doem en ongloed.
[D]e muziek die My Dying Bride maakt is geen snelle gillende metal gemaakt door mannen in strakke spendex in beren vellen. Het tempo ligt tergend traag, de teksten zijn poëtisch en het gebruik van viool en keyboard wordt niet geschuwd. Maar het is boven alles vooral lood- en loodzwaar.
De raad van Odin aan Loddfáfnir vormt een kort gedeelte in de Hávamál, een verzameling van wijze aforismen van Odin uit de Edda. Het zijn vooral praktische volkswijsheden in een gedragen, dichterlijke stijl.
Vigundr is de artiestennaam van Mary Anlezark, die al sinds 2018 werkt aan haar debuutalbum Siðr (magie, uit te spreken als ‘seider’).
Tangerine Dream was een Duitse elektroprogpop-band onder leiding van Edgar Froese (1944-2015). De band was actief sinds 1967.
Ricochet uit 1975 is het zevende album van de band en slaat met haar combinatie van synthesizers en meervoudige ritmes de weg in richting elektronische dansmuziek en trance.
Sinds de dood van Froese staat de groep onder leiding van multi-instrumentalist en toetsenist Thorsten Quaeschning.
Piero Umiliani was een componist voor Italiaanse exploitatiefilms. Zoals Il Corpo (Het Lichaam) uit 1974, een erotisch drama onder regie van Luigini Scattini, waar Umiliani de muziek voor schreef.
Ik had hier al eens eerder gewezen op het fenomenale album Life is Sweet van Maria McKee. En ben ik de enige die hier aan de Tindersticks moet denken?
De Zwitser Beat Zeller maakt volgens eigen zeggen gospel blues trash. Hij maakt al muziek sinds zijn dertiende, toen hij bandjes uitbracht onder de naam ‘Taeb Zerfall’.
Inmiddels heeft hij een eenmansband en met The Monsters, maakt hij muziek als DJ en leidt hij zijn eigen platenmaatschappij.