Het idee voor deze cover mag dan schaamteloos gejat zijn van de PostModern Jukebox, maar dat mag de pret niet drukken. Wat een stem!
Hanneke Groenteman op zoek naar antisemitisme: zo laat zich het format van het nieuwe EO-programma ‘De kanarie in de kolenmijn‘ samenvatten.
Volgens mij hadden de makers daar eigenlijk Esther Voet bij bedacht: het programma is in ieder geval op haar lijf geschreven, en Voet is een vaste EO-commentator in dat radioprogramma van Tijs van den Brink. Maar Esther had vermoedelijk andere dingen te doen. Hoe dan ook kwam Groenteman in een kant en klaar programma terecht, zo onthulde ze zelf.
Alle interviews waren aldus al geregeld, het draaiboek lag al klaar. Aflevering twee ging over antisemitisme in Engeland. De promo maakte de kijker alvast lekker bang met een paar stevige uitspraken over de gruwel die Jeremy Corbyn heet. Hij en zijn kliek hadden het antisemitisme de Labourpartij in geloodst.
Nou ja, dat was althans de mening van een prominente Joodse Labour-senator in the House of Lords. Labour was altijd een partij geweest waar Joden zich veilig konden voelen, maar dankzij Jeremy Corbyn was die tijd nu voorgoed voorbij. Anderen dachten dat het wel over zou waaien, maar ‘baron’ Parry Andrew Mitchell wist wel beter.
Hij wilde nog net niet zeggen dat hij Corbyn vanuit de grond van zijn hart haatte – zeker niet nadat hij de Corbynista’s een vurige haat jegens alles wat met Israël te maken had, inclusief Joden, had toegezegd – maar dat hij Corbyn een foute man vond, was wel duidelijk.
Tijdens de NAVO-interventie in Libië was het Frankrijk dat het voortouw nam. In 2013 zond President Hollande Franse troepen naar Mali tijdens de burgeroorlog om het land uit handen van islamisten te houden. In hetzelfde jaar kwam Frankrijk tussenbeide in Nigeria af te slaan, het heeft zo’n drieduizend soldaten paraat in de Sahel-regio.
Vanwaar toch die interesse van Frankrijk in Afrika? De Franse regering zal zeggen dat ze zich verantwoordelijk voelt voor haar voormalige (Franssprekende) koloniën; maar de driedelige documentaire The French-African Connection maakt duidelijk dat achter Frankrijks bemoeienis puur eigenbelang schuilgaat.
In de periode van de dekolonisatie werd door De Gaulle en zijn opvolgers een uitgebreid netwerk opgezet van inlichtingenadviseurs, militaire bases en corruptie om Fransgezinde overheden in het zadel te houden (of te helpen) en zo Frankrijks toegang tot goedkope bodemschatten te garanderen.
France has a long history of intervention and interference in its resources-rich former African colonies; a policy known as ‘France-Afrique’: seeking to control Africa and its resources through oppressive regimes and a covert network of secret agencies and oil companies.
De Nigeriaanse Goumour Almoctar (alias Omara “Bombino” Moctar) leerde guitaar spelen in Agadez en later in Libië, waar hij inspiratie haalde uit videos van Jimi Hendrix en Mark Knopfler.
Wat wel opvallend is, aangezien Almoctar is geboren in 1980. Zelf opereert ‘ie in een genre dat bekend staat als Touareg-blues. En dat doet ‘ie goed.
George Edward Smith, die nog de eer had Bob Dylan te begeleiden en tien jaar lang de muzikale omlijsting van Saturday Night Live verzorgde, tokkelt hier een aardig partijtje blues weg.
Wanneer een snaar uit de topkam springt, speelt ‘ie gewoon door alsof er niks aan de hand is. Op de vraag wat hij hoopt te bereiken, antwoordt hij:
“Dat een of andere knul over honderd jaar de globale database doorzoekt, een oude foto van ons tegenkomt, en bij zichzelf denkt: dat waren echt coole gasten, toen.”
John Frusciante speelde voor de Red Hot Chili Peppers totdat de roem gedurende de jaren ’90 hem teveel werd, hij een cocaïne- en heroïneverslaving opliep, en zichzelf uit de stront trok.
Inmiddels is hij weer een tijdje boven jan. Hij doet ook soloprojecten, zoals To Record Only Water for Ten Days (2001), waar dit gitaarnummer van afkomstig is.
Janis Joplin met Big Brother and the Holding Company op het festival Monterey in 1967.
COLUMN - “Ik vind het dom volk ook. Wat hebben die mensen nou voor cultuur?” Ik was eens een lokale wijkvereniging binnengelopen, om te kijken of het schaken wat voor mij zou zijn. Ik speel wel achter de computer, maar om nu te zeggen dat ik sprongen vooruit maak, nee.
Na de wedstrijd werd er nog een drankje gedaan aan de bar. Al snel ging het gesprek over Sylvana, Zwarte Piet, Surinamers en Antillianen. Daar moest mijn gesprekspartner namelijk niets van hebben. Hij debiteerde het ene racistische cliché na de andere, op een toon alsof ‘ie het over zijn voorkeuren en weerzin jegens bepaalde formule-1 teams had.
“Kijk nou naar Afrika, dat is toch drie keer niks? De Chinezen, die hebben de grote muur, en de Arabieren de piramiden, maar wat hebben die Afrikanen nou helemaal gepresteerd?”
Ik mompelde nog wat over de grote bibliotheek van Timboektoe. Dat Egypte ook in Afrika lag en de Farao’s geen Arabieren waren en er ook Nubische farao’s zijn geweest, liet ik maar wijselijk achterwege. Ik weet er het fijne ook niet van, en het was me wel duidelijk dat het op dove oren zou vallen.
De Black Angels maken rock zoals rock bedoeld is: met ballen.
Britpopartiest Richard Hawley en singer-songwriter Lisa Hannigan vormen een gelegenheidsduo met You Haunt Me.
De herinnering van de verloren geliefde die als een geest door iemands leven spookt, klinkt er in ieder geval goed in door.
Hoe slaagt Edward Hopper er toch in met zijn schilderijen een gevoel van eenzaamheid op te roepen?
Evan Puschak onderwerpt zijn bekende schilderij ‘Nighthawks’ (1942) aan een nadere beschouwing.
Voor wie geïnteresseerd is in de historische en sociale achtergrond – de setting van Hoppers schilderijen tegen de achtergrond van het stadsleven tijdens de Tweede Wereldoorlog, is hier een vergelijkbare bespreking door Beth Harris en Steven Zucker.
Vandaag het laatste deel in ons drieluik van de Londonse regisseur Houmam Abdallah: ‘Two Pyramids’ van de Amerikaanse indieband Other Lives.