In 1945 gingen de Nazi’s naar de maan
In 1945 gingen de Nazi’s naar de maan
…in 2018 komen ze terug: Check de trailer.
In 1945 gingen de Nazi’s naar de maan
…in 2018 komen ze terug: Check de trailer.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Al sinds de vroegste Oudheid is het Experiment al één van de hoekstenen van de wetenschappelijke methode geweest. Observaties doen, hypotheses opstellen, theorieëen vormen… Allemaal leuk en aardig, maar de wetenschapper is toch pas echt lekker bezig als hij de mouwen opstroopt en eens lekker kan gaan lopen experimenteren. Op dat moment lijkt wetenschap nog het meeste op het ideaalbeeld dat de brave ziel had tijdens zijn jeugd, al spelende met zijn of haar chemie-doos.
(Gedachten)experimenten doen het ook altijd erg goed in de popularisering van de wetenschap en New York Times wetenschapsjournalist George Johnson doet nog een mooie duit in het zakje. Hij fabriceerde een boekwerkje waarin hij de interesse in wetenschappelijke experimenten combineert met de meest Digg-abele constructie die er is: een top tien lijstje. Ook lekker makkelijk voor de luie blogger op koninginnedag. Tussen de tien beste experimenten ooit zitten inderdaad een aantal pareltjes van vroeg wetenschappelijk vernuft.
Zo is daar Galileo Galilei’s experiment waarmee hij aantoonde dat de zwaartekracht voor objecten van verschillende massa’s voor een even grote versnelling zorgt. Johnson wijst er fijntjes op dat de overlevering het hier fout heeft: Galilei wierp helemaal geen kogels van de Toren van Pisa maar maakte een heuse zes meter lange roetsjbaan voor de balletjes. Misschien iets minder spectaculair, de resulterende kennis was gloedjenieuw en (ook voor kinderen vandaag de dag) schokkend.
Buro Renkema is terug van weggeweest
Een erg sterke comeback mijns inziens..
Het eiland, niet onze blogburen…
De zes meest kwaadaardige Pausen ooit
Moordenaars, pedofielen, pedofiele moordenaars…
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Het Web 2.0 heeft ons al heel wat zegeningen gebracht en ook in Wetenschap en Techniekland plukt men nu de vruchten van de gecreëerde mogelijkheden. Zo worden onder de noemer Science 2.0 ruwe wetenschappelijke data gecommuniceerd via blogs en wikis en voeren academici felle inhoudelijke debatten via chats en social networking sites.
Het Web 2.0 heeft ook zijn uitwerking op de ontwikkeling en verspreiding van nieuwe technologie en haar toepassingen. De interactieve fora geven amateurs een platform om hun nieuwe snufjes te verspreiden en te verbeteren. Rond (geDiggde) goede ideeën verzamelen zich binnen de korste keren hele communities. Een heuse democratisering in de wetenschap en techniek dus. Grote spelers op de technologiemarkt lijken zelfs hun systemen zo te bouwen dat amateurs ermee aan de slag kunnen. Een goed voorbeeld hiervan is de Nintendo Wii en haar meesterhacker Johnny Lee.
Hoewel Johnny Chung Lee zeker geen amateur is, hij is onderzoeker bij Carnegie Mellon, is zijn claim to fame precies het soort ‘renegade science’ dat hoge ogen gooit op het Web 2.0. En dat allemaal door zijn hacks van het beste stukje consumentenhardware van 2007: de Nintendo Wii. De revolutionaire technologie van de Wii zit hem niet in de console zelf, maar in de controller: de Wiimote. Zoals ongetwijfeld al bekend is kunnen met de wiimote bewegingen van de spelers gedetecteerd worden. Hiervoor gebruikt de wiimote onder andere een Infrarood cameraatje dat de positie ten opzichte van de console kan ‘zien’. Hiermee laat Nintendo de spelers de spelletjes besturen. Hackers was het al eerder gelukt om het bluetooth signaal af te tappen voor gebruik buiten de standaard games om. Johnny Lee was de eerste die er de buitengewone mogelijkheden van inzag.
Afgelopen zondag was dan de laatste, maar niet minder feestelijke dag van het Amsterdam Fantastic Film Festival. Op die dag werden, naast de persoonlijke keuzes van festivaldirecteur Phil van Tongeren, ook de winnende films van de festivalprijzen vertoond.
De publieksprijs, de Silver Scream Award, ging naar de Spaanse Zombie-thriller [REC], het zoveelste succes voor de -echt enge- spaanse film waarvan deze week ook de eerste trailer van de Amerikaanse remake, Quarantine, te zien is. [REC] stond al de hele week bovenaan in de tussenstand en wist ook na de laatste voorstellingen die voorsprong te behouden: Met een score van 8.79 won hij dan ook, net voor de Beatlesmusical Across the Universe en de komische zombiefilm Fido.
Naast de publieksprijs haalde [REC] ook de derde plek binnen in de verkiezingen voor de beste Europese fantastische film, de Zilveren Méliès. Deze werd gewonnen door het matige The King of the Hill voor de Deense film The Substitute. En dan had je nog de Black Tulip Awards juryprijs. Daar won Timecrimes de eerste plaats, gevolgd door 5 Centimeters per Second en The Signal.
Opvallend is dat de winnende films van de drie prijzen allemaal uit Spanje afkomstig zijn. Waar vorig jaar de Deense fantastische film het AFFF domineerde is er dit jaar dus duidelijk een invloed vanuit het zuiden.
Het Amsterdam Fantastic Film Festival duurt nog tot en met zondag maar wij van GeenCommentaar keken gisteravond onze laatste twee films. De twee mooie afsluiters The Man from Earth en Appleseed Ex Machina bleken elkaars complete tegenpolen.
In The Man from Earth kondigt professor John Oldman aan dat hij zijn toga in de wilgen hangt en met de noorderzon vertrekt. Zijn collega’s/vrienden komen nog een keer langs voor een inpromptu afscheidsfeestje. Na enig aandringen vertelt Oldman de reden van zijn vertrek: de beste man is onsterfelijk en bewandelt al sinds de prehistorie de aarde. Zodra zijn omgeving opmerkt dat hij niet veroudert (meestal na zo’n tien jaar) is het tijd zijn biezen te pakken en ergens anders een nieuw leven op te bouwen.
De kijker neemt al snel aan dat Oldman de waarheid spreekt (het is tenslotte een Fantastisch filmfestival, verdikkie) maar zijn academische vrienden zijn wat minder snel overtuigd. Zit die Oldman nou grappen te maken, is hij echt geschift, of zou hij toch… Al vragende proberen ze erachter te komen of Oldman geschift is en hoe hij, als het dan waar is, zich al die jaren door het leven heeft geworsteld.
De film speelt zich geheel af in de middag en avond dat het groepje docenten Oldman ondervraagt, die vervolgens gedwee hun vragen beantwoordt. Wat de film erg sterk maakt is dat ze vragen stellen die wij ook zouden stellen en dat ze dezelfde twijfels lijken te hebben als de kijker. Al snel wordt duidelijk dat het zo ongeveer onmogelijk is ooit achter de waarheid te komen, wat dan rest is een ontzettend interessant gedachtenexperiment.
AFFF zaal 4 in Tuschinski was gisteravond volledig uitverkocht en dat is niet heel gek als je weet dat de nieuwste George Romero zombiefilm Diary of the Dead vertoond werd. Romero is zonder enige discussie de vader van de zombiefilm. Hij was het die in 1968 de regels van de zombiefilm opstelde in zijn eersteling Night of the Living Dead en vooral de geliefde cult klassieker Dawn of the Dead. Met Diary of the Dead is er alweer sprake van een ‘Dead Pentalogie’.
Deze nieuwste low-budget uitspatting van de oude meester doet een dappere poging het apocalytische gegeven van de levende doden helemaal naar het hier en nu te halen. Dood en verderf worden geheel in ‘Blair Witch/REC-stijl’ gefilmd door de hoofdpersonen, een groepje filmstudenten met het doel de boel te uploaden naar het Web. We zien de complete chaos die ontstaat als de doden weer op staan door hun ogen (al dan niet via door hen gefilmde tv-beelden en youtube-filmpjes).
Romero’s zombiefilms staan al jaren bekend om het geslaagde gebruik van sociale satire onder de horror-toplaag. In Night of the Living Dead werd het kleinburgerlijke racisme van de jaren ’60 op de hak genomen en Dawn of the Dead staat bekend als dé anti-consumentenfilms (denk daarbij aan de zombiewalk). Bij Diary of the Dead verruilt Romero de verborgen maatschappijkritiek door een frontale aanval op van alles en nog wat. Naast racisme, vreemdelingenhaat, en blind consumentengedrag werden duidelijk ook kleinburgerlijkheid, de dubieuze sentationaliserende rol van de oude media, bloggers en youtubers, oud geld, het amerikaanse leger en de Irak-oorlog allemaal flink op de hak genomen.
We zijn op dag zeven van het Amsterdam Fantastic Film Festival, hoog tijd om een tussenbalans op te maken. Zonder twijfel is dat een positieve balans, want de editie van dit jaar is een bijzonder succesvolle. Met een eregast van wereldfaam, volle zalen en een succesvol kinderprogramma lijkt het AFFF van dit jaar de groei van de afgelopen jaren voort te zetten. Natuurlijk gaan er soms kleine dingetjes mis (zo waren er eergisteren een hoop problemen met de vertoning van de Japanse animatiefilm Sword of the Stranger), maar tot nu toe verhogen die alleen maar de vrolijke festivalchaos die er deze dagen in Tuschinski heerst.
Wat ook opvalt is hoe goed de vertoonde films ontvangen worden door het publiek. Op zaterdag worden de publieksprijzen, de Silver Scream awards, bekendgemaakt en tot die tijd kan het publiek na afloop van elke voorstelling hun waardering of afkeer voor de film uitspreken. Op de AFFF website wordt de tussenstand bijgehouden. Op dit moment gaat met een gemiddelde van 9.01 punten [REC] aan de leiding, maar deze wordt verassend op de hielen gezeten door de Beatlesmusical Across the Universe. Aan deze twee best beoordeelde films is ook de veelzijdigheid van het AFFF en haar publiek af te lezen. Waar [REC] in het klassieke horrorplaatje past is Across the Universe een echte musicalfilm met hier en daar wat psychedelische scenes die de plek op het fantastische filmfestival rechtvaardigt. Niet dat de film rechtvaardiging nodig heeft, ieder festival wordt beter met deze geweldige film.
Zijn het Boekenbal, de Mattheüs Passion, en de Kerst-Notenkraker jaarlijkse hoogtepunten van de hochkultur, voor de lowbrow cultuur is er maar één kandidaat: The Night of Terror op het Amsterdam Fantastic Film Festival. De editie van dit jaar was afgelopen zaterdagnacht, of liever gezegd zondagochtend want om 0.30 pas deed festivaldirecteur Phil van Tongeren een dappere poging de legendarische horrornacht te openen. Zelfs nadat van Tongeren een betere microfoon in zijn handen gedrukt kreeg lukte het hem niet boven het ge-HOERR-en-HOMO-roep van de volgepakte Tuschinskizaal uit te komen. De toon bleek weer gezet.
Door het geschreeuw van het publiek blijft er van de angstaanjagendheid van de vertoonde horrorfilms meestal niets over. Maar de Spaanse openingsfilm [REC] was dusdanig vernuftig in elkaar gezet dat hij ondanks ‘afleidende’ kreten (‘Pas op achter je, homo’) toch nog heel wat effect behaalde. Tijdens de eerste pauze vertelden twee verbaasde hoerroepers elkaar dat ze even daadwerkelijk geschrokken waren van één van de vele zombie-aanvallen. Een beter compliment kan je als filmmaker haast niet krijgen. Ik weet zeker dat [REC] in een doodstille bioscoop heel wat mensen de stuipen op het lijf zal jagen.
Tussendoor was het dan tijd voor een nieuwe traditie op de NOT: de screamqueen contest. Een vijftal dames en een als zombie verkleedde heer (sorry, vijf hoeren en een homo) deden hun beste Fay Wray/Jamie-Lee Curtis imitatie in een ‘omkijken – schrikken – schreeuwen – sterven’-routine. De gelukkige winnares ging met een AFFF-goodiebag naar huis, tegelijk uitgescholden en toegejuichd door het publiek.