Peter Buurman

55 Artikelen
10 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Peter Buurman is 20 jaar, student Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam en een liefhebber (van bijna alles).
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Geluk zit in een klein ventiel

COLUMN - Alles is relatief, ook geluk. Of nieuws. Anders zouden we het niet zo lang over een aangespoelde walvis gehad hebben.

Ongeveer een half jaar geleden knalde tijdens het oppompen van mijn fietsband het ventiel eruit. Dit nare ongelukje zorgde ervoor dat ik definitief een gemaakte afspraak zou missen, die al in gevaar kwam omdat ik te lang onder de douche stond. Ik was de wanhoop nabij en was enkele tijd letterlijk radeloos. De enige oplossing die ik zag was zoeken. Zoeken naar het ventiel waarvan ik ten eerste niet wist hoe het eruit zag. Ten tweede niet wist welke kant het opgeschoten was. En dat ten derde waarschijnlijk zo klein was dat ik het tussen de grassprieten nooit zou vinden.

Een hopeloze taak natuurlijk. Gedoemd om te mislukken. Des te groter was de euforie dan ook toen ik het onderdeeltje slechts enkele minuten later vond in een fietstas een stukje verderop. Ik durf best te zeggen dat ik op het moment van vinden meer vreugde voelde dan het moment waarop de mentor mij mijn VWO-diploma overhandigde. Niet te verantwoorden, maar in het dagelijks leven de normaalste zaak ter wereld.

In de Verenigde Staten, het land van onbegrensde vrijheden, verwordt de American Dream tot het gruwelijk vermoorden van een kleuterklas. Nederland spreekt er schande van. Waarom zijn wapens daar nog niet verboden? Waarom worden geesteszieken niet beter geholpen? Waarom worden er nog gewelddadige videospelletjes verkocht? “Heel dat land is mislukt” zegt een vriend van me, terwijl hij een hap van zijn pizza neemt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Een pleidooi voor de poepgrap

COLUMN - Wanneer is een grap grappig, en wanneer is-ie kwetsend? Voor de zekerheid kun je het maar beter bij poepgrappen houden.

Gisteren was het een magische datum, als we de cijferfetisjisten mogen geloven. Sommigen dachten dat de maya-kalender afliep, maar dat is pas de 21e. Anderen hielden van repeterende cijfers en gaven elkaar het ja-woord op deze dag. Normaal gesproken doen dit soort data mij niet zoveel, maar gisteren wel, want het was mijn twintigste verjaardag.

Twintig. Ik verkondig vaak dat leeftijd maar een getal is, maar nu is het anders. Als iemand mij vraagt: ‘Hoe oud ben je nu eigenlijk?’ en ik zeg ’twintig jaar,’ dan voel ik wel iets. Ik voel dat mijn onbezonnen tienerjaren nu echt achter me liggen. Ik voel het volwassen verantwoordelijkheidsjuk op mijn schouders drukken. Ik voel me daadwerkelijk ouder.

Onzin natuurlijk. Ik maak nog dagelijks poepgrappen, maak lange ochtenden in bed en lange nachten in de kroeg. Ik mag dan wel twintig geworden zijn, volwassen ben ik waarschijnlijk nog lang niet. Kinderachtigheid moet je koesteren, maar zo gauw het buiten de perken van de poepgrappen gaat treden, kan het uit de hand lopen.

Australische radio-DJ’s haalden een grapje uit met een Britse zuster. Ze deden zich voor als mensen die namens Kate Middleton informatie wilden opvragen bij het ziekenhuis. Dat lukte nog ook. Hoewel deze prank minder kinderachtig was dan de meeste radio-grappen, bleek hij fataal. Enkele dagen later werd de zuster dood gevonden. Ze was al tijden overspannen en het telefoontje was de druppel die de emmer deed overlopen. Een nepdrol op haar bureau was waarschijnlijk net zo grappig geweest, maar minder fataal.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Onkruid

COLUMN - Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je elke werkdag om 15.30 uur weer wakker met hun scherpe pennetjes. Vandaag: Peter Buurman over een chronisch gebrek aan respect in onze samenleving.

Grensrechter was trending topic. Niet omdat Ajax was uitgeschakeld door een aantal buitenspeldoelpunten, maar omdat er één op een voetbalveld in Almere door een drietal idioten is doodgetrapt. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat je respect hebt voor een ander.

De op één na normaalste zaak vind ik dat je problemen bij de wortel aanpakt.

Laatst pakte ik een probleem bij de wortel aan. Er stond een stomme plant in mijn tuin die ik daar weg wilde hebben. Eerst dacht ik dat het wel zou werken als ik de plant straf gaf. Ik trok al zijn blaadjes eraf. Dat leek een tijdje te helpen, de plant stond er treurig bij en uitte wel eens de wens te willen vertrekken uit mijn tuin. Maar enkele tijd later stond de plant er weer in volle glorie een plant te zijn.

Ik knipte maar eens wat takken eraf. De plant riep een paar maal ‘auwie!’, maar ook verwijdering van takken bleek niet genoeg straf om het kruid tot afscheid te nopen. Dit proces kabbelde zo een aantal jaren voort. De ongewenste plant stond nog steeds op mijn gazon. Pas toen ik na jaren de begroeiing bij de wortels vatte, hem in zijn volledigheid uit de grond trok en verbrandde in de open haard, pas tóen heb ik warempel nooit meer wat van hem gehoord.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | De wereld een Top 2000-lijst

COLUMN - Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je elke werkdag om 15.30 uur weer wakker met hun scherpe pennetjes. Vandaag: Peter Buurman, over makke schapen op Facebook en leeghoofdigheid bij DWDD.

Toen het bij De Wereld Draait Door over de Top 2000 ging, vatte ik het malle idee om te gaan stemmen. Er bestaan op deze aardbol mensen voor wie deze lijst als een soort religie is: Bohemian Rhapsody niet op één zetten, is als het afbeelden van Mohamed. Ik heb eigenlijk niets met de Top 2000 en ik kwam er weer even fijn achter waarom.

Je mocht op twintig nummers stemmen, waarvan je er vijftien koos uit een voorselectie en je de ruimte had om zelf vijf suggesties te geven. Aangezien de voorselectie voornamelijk bestond uit nummers die ik niet leuk vond, waren de vijf open suggesties veel te weinig om te laten zien wat ik wél leuk vond. De oplossing was simpel: gewoon niet stemmen.
In dezelfde week stroomde mijn Facebooktimeline vol met mensen die graag hun privacy wilden claimen. Naar mijn idee is Facebook (veel privacylozer wordt het niet) een hele rare plek om dat te doen, maar blijkbaar waren mensen bang dat Zuckerberg’s concern rechten op hun foto’s en informatie had. Dit had iemand anders namelijk op het internet gezet, dus dan zou het wel waar zijn. Zonder het kritisch te bekijken werd het klakkeloos van elkaar gekopieerd. ‘Nee Zuckerberg, je mag niet aan mijn spullen zitten.’ In de verwachting dat dat dan ook niet zou gebeuren. (Want zo werkt recht toch!? Gelukkig legt CollegeHumor kort uit waarom dit zo achterlijk is).

Foto: Eva (cc)

#Dezeweek | De #intocht

COLUMN - @Buurtvader volgde #dezeweek de intocht van Sinterklaas op Twitter. En vergat even alle wereldproblematiek.

Vorige week zei ik nog dat ik nooit televisie keek. Daar moet ik toch op terug komen. Ik heb afgelopen zaterdag expres de intocht gekeken. Sterker nog: ik heb twee uur met een drukke trein gereisd om dat bij mijn ouders te kunnen doen. Ik heb zelfs mijn wekker gezet.

Het Sinterklaasfeest werd bij mij thuis altijd intensief gevierd. Schoenen zetten, zingen, tekeningen maken. In de pyjama met een bakje pepernoten Dag Sinterklaas kijken. De voorpret duurde vaak al weken, maar het mocht van mijn moeder altijd pas écht beginnen als de intocht was geweest. Dit werd vaak beperkt tot de intocht op televisie. In mijn herinnering ben ik eenmaal daadwerkelijk aanwezig geweest bij een intocht. Toen heb ik de oogballen uit mijn kassen gehuild, dat was niet voor herhaling vatbaar.

Nog altijd kijk ik de optocht en nog altijd stop ik pas pepernoten in mijn mond als de goedheiligman zijn voeten op Nederlandse aarde heeft gezet. Bij het kijken hoe de Sint dat dit jaar in Roermond deed, hield ik Twitter in de gaten.

De organisatie van de intocht had geprobeerd mensen via Twitter op de hoogte te houden van ontwikkelingen. Het lijkt er echter op dat ze het wachtwoord van het account waarmee ze dat deden zijn kwijtgeraakt. De laatste tweet die het account de lucht in slingerde was namelijk op 4 oktober. Gelukkig zit de Sint zelf nog op Twitter, net als enkele pieten en hulpsinterklazen. Alsof dat nog niet genoeg was, twitterde de rest van intochtkijkend Nederland ook wat er gebeurde. Ik herkende twee trends. Pieten herkennen, of semi-komisch reageren.

Foto: Dennis van Zuijlekom (cc)

Computer killed the video star?

COLUMN - De televisie is een achterhaald medium? Maar zal het internet die goeie ouwe beeldbuis uit ons bestaan verbannen?

Het gebeurt nog al eens dat ik uit verveling Tell Sell of Lingo lig te kijken. Verder kijk ik eigenlijk nooit televisie. Dat wil niet zeggen dat ik geen programma’s, series of nieuws kijk. Ik vind daarvoor de televisie simpelweg een achterhaald medium.

Allereerst kan ik programma’s niet bekijken wanneer ik dat zelf wil, daardoor mis ik programma’s omdat ik niet kan of omdat ik er op dat moment geen zin in heb. Als ik de programma’s al kijk, kan ik ze niet eens op pauze zetten wanneer ik dat wil, maar moet ik mijn plas inhouden tot er een reclameblok komt (als dat er al is). Daar komt nog bij dat als ik meer wil weten over het programma, ik een slecht werkende tweede scherm-app moet downloaden. Natuurlijk geldt dit allemaal alleen voor het actief tv-kijken. Bij het passief tv-kijken (Tell Sell en Lingo) maakt het me niets uit, zo lang er maar tijd verstrijkt.

Voor mijn soort mensen werden het tweede scherm, interactieve televisie en on-demand-elementen in het leven geroepen. Die doen echter omslachtig wat het internet al lang veel beter kan. Het downloaden van series kan al legaal en streamingsites als Uitzending Gemist zijn tegenwoordig de normaalste zaak ter wereld. Waarom in godsnaam moeite doen voor een tweede scherm? Het kan immers ook allemaal op één (namelijk je computer-) scherm.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een digitale muilpeer verkopen

COLUMN - Onze nieuwe blogger Peter Buurman (ook bekend als @Buurtvader) zal voortaan berichten over Twitter en ander nieuws van het interwebs. Vandaag: tweeps die elkaar in de digitale haren vlogen, en wat hun basisschooljuf daar van zou vinden.

Zondag is voor mij een dag van niks. Vaak word ik belachelijk laat wakker, speel ik de hele dag Rollercoaster Tycoon en hoef ik ’s avonds niet eens mijn pyjama aan te trekken omdat ik die heel de dag niet uitgetrokken heb. Op zo’n dag kan een klein verzetje al het hoogtepunt zijn. Afgelopen zondag had ik zo’n hoogtepuntje, een twitfittie tussen Kluun en Robert Engel.

Kluun kent men wel, schrijver van onder andere de verfilmde bestseller Komt een vrouw bij de dokter. Inmiddels verworden tot een publiek figuur, want hij wordt bijvoorbeeld uitgenodigd bij Voetbal International om daar over voetbal te praten. Robert Engel schrijft ook,  voor verscheidene weblogs. Veel mensen kennen hem waarschijnlijk niet. Ik las eerder hoe hij (uiterst subjectief) beschreef hoe zijn vrouw in de maling genomen werd door een aantal onzuivere bankenknapen. Engel blogt, doceert bloggen en tweet een hoop, maar wordt beduidend minder gevolgd. Om een verschil in cijfers aan te geven: Kluun heeft een kleine vijftigduizend volgers. Robert Engel ongeveer één zestigste daarvan, iets meer dan achthonderd.

Vorige