Overzicht

Paul Teule

120 Artikelen
11 Waanlinks
229 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Paul Teule (Amsterdam, 1981) studeerde economie en filosofie. Deed van alles en nog wat. Werkt nu als docent aan de UvA en EUR en als (freelance) onderzoeker.
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weg met de dollar!?

, door

Iedereen kent de malaise rond de Amerikaanse overheidsfinanciën. Met een tekort van $1300 miljard bovenop een staatschuld van $15000 miljard (bijna $50000 per Amerikaan) is elke besparing dan ook welkom. Gisteren introduceerden de Amerikaanse senatoren Tom Harkin en de bij ons bekende John McCain een wetsvoorstel dat het 1-dollarbiljet binnen vier jaar wil vervangen door de 1-dollarmunt (de Presidential coins). Volgens een berekening zou het geheel vervangen van het zo slijtbare dus kortlevende briefje door de robuuste munt de komende dertig jaar tussen de $5 en $10 miljard moeten besparen. Maar willen de Amerikanen het wel?

De wet van Harkin en McCain is mede onder zware druk van de Dollar Coin Alliance  tot stand gekomen. Deze lobbyclub, bestaande uit o.a. de American Amusement Machine Association, de Copper and Brass Fabricators Council, National Mining Association en de United Steelworkers, wijst op de vele voordelen. In de eerste plaats levert het geld op: Een dollar kost ongeveer 5 cent om te maken, maar gaat maar drie jaar mee. Een munt kost 18 cent, maar gaat 35 jaar mee. Tel uit je winst. Het is ook nog eens beter voor het milieu, want die drie miljard dollar bills die elk jaar verloren gaan (“900 vrachtwagens vol”) moeten worden gedumpt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 18-03-2022

De economische agenda van de Moslimbroeders

, door

Vandaag “viert” Egypte de verjaardag van de revolutie die leidde tot de val van Mubarak. De meningen over wat dit jaar heeft gebracht zijn verdeeld. Voor veel Egyptenaren is de revolutie pas compleet als de militaire raad komende juni ook echt plaats maakt voor een gekozen president. (Voor wat het waard is, de raad hief gisteren de “noodtoestand” al op.) Vanuit het westen wordt de verdere democratisering van Egypte met argusogen bekeken. Bij de parlementsverkiezingen haalde de politieke tak van de Moslimbroederschap maar liefst 47% van de stemmen, en samen met de radicalere Nur-partij een zeer ruime “islamitische” meerderheid. De PVV-ers in ons midden houden hun hart vast. Maar de Moslimbroeders hebben wel iets anders aan hun hoofd dan de islam: de economie. Toch?

De Egyptische economie ligt in puin. De economische groei viel het afgelopen jaar van 5% naar 1%, de werkloosheid steeg naar 12%, de jeugdwerkloosheid naar 25% (de meerderheid van de Egyptenaren is onder de 30). Aandelen van Egyptische bedrijven verloren de helft van hun waarde. Het toerisme kakte in met 30%. Egypte staat op een schaamtevolle 12e plek qua corruptie, en op de 100e plaats qua economische vrijheid. En dan heeft de Egyptische overheid ook nog eens een begrotingstekort van bijna 9%, dat opgevuld moet worden met geld dat tegen “Griekse” rentes geleend moet worden. Enfin, ellende.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De creatieve vernietiging van Romney

, door

Het blijft spannend, maar Mitt Romney zal zaterdag aanstaande waarschijnlijk de republikeinse nominatie binnenhalen. Wie South Carolina wint, wint de nominatie, en Romney’s voorsprong is, hoewel geslonken, nog steeds aanzienlijk (een verdwaalde peiling daargelaten). Ook in de landelijke peilingen (zie vraag 18) wordt duidelijk dat de rijen zich zoetjesaan sluiten achter Romney. Newt Gingrich, Rick Santorum en Ron Paul mogen het vannacht nog een keer proberen, maar dan is het gedaan.

Het is te hopen dat Gingrich zijn aanval voortzet op Romney’s werkzaamheden voor Bain Capital, de investeringsmaatschappij waar hij een slordige $200 miljoen mee “verdiende” tussen 1984 en 1999 (en waarschijnlijk weinig belasting over betaalde). Volgens Gingrich was Romney als CEO van Bain een uitbuiter, een aasgier die bedrijven leegpikte en duizende Amerikaanse werknemers berooid achterliet. Romney zelf claimt dat hij aan creative destruction deed en dat hij netto zo’n 100.000 banen heeft gecreëerd. Wie heeft er nu gelijk? En maakt dat uit?

Verschillende media doken nog eens in het werkzame verleden van Romney. Daaruit komt het beeld naar voren van een elitaire, koele, berekenende, maar getalenteerde pionier die in de jaren ’80 het Amerikaanse bedrijfsleven een lesje efficiëntie leerde. Onrendabele werknemers werden weggeautomatiseerd of geoutsourced. Topmannen die presteerden gingen nu eens echt goed verdienen. (In 1980 verdiende een CEO zo’n 35 keer meer dan een gemiddelde werknemer, in 1990 was dat 80 keer meer). En alles met maar een doel: het creëeren van aandeelhouderswaarde.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Schnabel-paradox

, door

Gisteren zat Paul Schnabel bij Pauw en Witteman naar aanleiding van de  alternatieve, optimistische troonrede die hij morgen zal uitspreken in Nijmegen. Volgens Schnabel hebben Nederlanders ten onrechte het idee dat het slecht gaat. Nederland is, na Luxemburg, het rijkste land van Europa, na Duitsland de grootste exporteur. Nederland heeft de hoogste arbeidsparticipatie van Europa en een steeds hoger opgeleide bevolking. Maar liefst 80% van de Nederlanders is gelukkig. Hoe kan het dan dat tweederde van de Nederlanders vindt dat het met Nederland slecht gaat?

Schnabel is vooral bang dat deze defaitistische houding maakt dat we de “energie verliezen” om onze welvaart in de toekomst veilig te stellen. Pessimisme kunnen we juist nu niet gebruiken. Schnabel wil ons wijzen op alle topprestaties die we als land hebben neergezet, in de hoop ons een nieuwe topprestatie te ontlokken. Een beetje geloof in eigen kunnen doet wonderen, kijk maar naar Amerika.

Het gekke is dat Schnabel geen verklaring geeft voor zijn paradox. Hij wijst naar de media en de politiek, die teveel op het negatieve zouden azen, maar verder dan dat gaat hij niet. En dat terwijl de verklaring toch zo voor de hand ligt; zoals bij elke paradox is ook die van  Schnabel maar schijn, niet omdat Nederlanders niet klagen (want dat doen ze, vooral over klagende Nederlanders) maar omdat Schnabel de verkeerde kant op redeneert.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wat wil ‘het’ bedrijfsleven nou eigenlijk?

, door

Gisteren stemde het Europees Parlement tegen een resolutie van Bas Eickhout (Groenlinks), waarin de EU wordt aangespoord haar CO2 reductiedoelstelling op te schroeven van 20% naar 30% per 2020. Eickhout  stemde ook tegen, omdat een belangrijk onderdeel, de onvoorwaardelijke verhoging naar 30% (dus ongeacht of de rest van de wereld ook voor 30% gaat), was weggeamendeerd. Volgens Eickhout had een deel van het bedrijfsleven hier aggressief voor gelobbyd. Dat deel vreest voor ‘de-industrialisatie’ van de EU, en een zinloze verplaatsing van CO2-uitstoot (carbon leakage) naar bv. China, als de EU voorop gaat lopen op klimaatbeleid. Maar er is ook nog een ander deel dat juist om leiderschap vraagt, en dat deel wordt groter.

Twee weken geleden riepen 72 bedrijven de EU op om naar 30% CO2 reductie te streven, juist ook om competitief te blijven, en uiteindelijk miljoenen ‘groene’ banen te creëren. Onder hen grote namen als Philip, British Telecom, Coca Cola, Unilever, Google, IKEA, H&M, Nike en Danone. Philips wil dat de EU niet “op de rem gaat staan” en “zijn leiderspositie opgeeft”, H&M wil dat de EU “in een hogere versnelling schakelt” en “een voorbeeld stelt”, en  Nike vraagt om een EU die “ambitieus is in haar klimaatstrategie”.

Quote du Jour

Quote du Jour | Lessen uit Latijns-Amerika

, door

“One thing we have learnt from our region’s experience is that piecemeal, time-buying strategies always end up in a messier outcome – and almost always in the messiest possible one” (Prat Gay, oud-centrale bankier Argentinië).

Europa valt in dezelfde val als Latijns-Amerikaanse landen in de tweede helft van de vorige eeuw, aldus Alfonso Prat-Gay in de FT. Hoe meer de autoriteiten probeerden om valuta-, banken-, en overheidscrises te ontlopen, hoe erger het werd. Europa zit vast in een onhoudbare strategie van het ‘kopen van een beetje tijd’, met doorlopende onrust tot gevolg. Prat-Gay pleit niet voor het loslaten van de Grieken, maar voor een -even ademhalen- ‘schuldherstructureringssautoriteit’, die alle Griekse schulden op miraculeuze wijze oversluit voor een langere periode van vijf jaar….en waarbij er niet hard bezuinigd hoeft te worden. Te mooi om waar te zijn?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vertrouwen op het ANP

, door

Met het risico als mierenneuker te worden bestempeld, toch even het volgende.  Als een krant kopt dat het kabinet Rutte aan vertrouwen wint, wat moet dat het onderliggende nieuwsfeit zijn? A: Meer Nederlanders denken dat het kabinet de juiste dingen zal doen, of B: meer mensen verwachten dat het kabinet de eindstreep haalt? Het ANP denkt dat het B is, en daarmee helaas ook vele tientallen (online) kranten in ons copypastende medialandschap.

Het ANP baseert haar stelling ‘Kabinet wint aan vertrouwen’ op de wekelijkse peiling van Maurice de Hond waaruit blijkt dat 64% van de Nederlanders denkt dat het kabinet niet in 2011 of 2012 valt, terwijl dat in november vorig jaar nog 37% was. En volgens de ANP-logica is ‘denken dat iets blijft bestaan’ hetzelfde als ‘erop vertrouwen dat iets blijft bestaan’ wat weer hetzelfde is als ‘iets vertrouwen’. Het is als tegen je vriendin zeggen dat je haar vertrouwt omdat je verwacht dat ze de rit wel uit zal zitten.  Maar deze rammelende gevolgtrekking is nog niet eens het ergste. 

Want wie de peiling van de Hond wél zelf bekijkt, ziet meteen twee feiten die de ANP conclusie flat out tegenspreken. Ten eerste blijkt dat het kabinet op 72 Tweede Kamerzetels staat, terwijl dat in november nog 79 zetels was. Ten tweede hoopt een kleiner deel van de Nederlanders (42% nu tegen 45% in november 2010) dat het kabinet de eindstreep haalt.

Vorige Volgende