Evanghelos Papathanasiou, beter bekend als Vangelis, was een man van vele muzikale kanten. Veel bombast en kitsch, maar ook experimentele muziek, en ingetogen pareltjes. En een pionier wiens invloed op de electronische muziek nauwelijks overschat kan worden.
Afgelopen dinsdag overleed hij op 79 jarige leeftijd.
Hier zo’n ingetogen pareltje, van China, uit 1979.
ACHTERGROND, ANALYSE - De antivaxer als egoistische aso – of is het net andersom?
In mijn omgeving voltrekt zich een polarisatie: een aanzienlijk deel ontpopt zich als die-hard antivaxer, terwijl de net wat talrijkere rest daar fanatiek tegenin gaat. Ikzelf zit – met een achtergrond in wetenschap – uiteraard in dat laatste kamp. Echter, een recentelijk inzicht deed mijn standpunt schuiven – al ben ik er nog niet achter in welke mate.
Kansberekeningen
Bij de keuze al dan niet vaccineren tegen covid maken veel mensen als eerste een egoistische afweging: wat zijn mijn eigen persoonlijke risico’s en kansen. Het grote probleem daarbij is natuurlijk dat veel mensen de kennis ontbreekt om de grootte van de kansen te weten, en als ze die grootte al weten, ze vaak niet in staat zijn om dat enige betekenis te geven. Daarom wil ik dit verhaal beginnen met het inschatten van die kansen. Het blijft natuurlijk nattevingerwerk, maar mijn kansberekening zal de orde van grootte van de kansen redelijk benaderen.
In een ideale wereld waarin iedereen zich gewoon laat vaccineren tegen een bepaalde infectieziekte, is de meest rationele keuze uiteraard om je niet te laten vaccineren. Immers, hoe klein ook, bij elk vaccin is er een kans op bijwerkingen en die kans vermijd je door je niet te laten vaccineren. Omdat iedere andere persoon wel gevaccineerd is, loop je daardoor ook geen risico op de negatieve effecten van niet vaccineren, namelijk het oplopen van de ziekte in kwestie. Dit staat of valt natuurlijk met de inschatting dat de vaccinatiegraad onder de bevolking voldoende is. Deze strategie is weliswaar rationeel op individueel niveau, maar niet op groepsniveau. Bovendien is het ronduit egoistisch: je bent een free-rider op het systeem, en laat anderen de kastanjes uit het vuur halen.
Na het gesomber van gister en eergister in deze rubriek tijd voor wat jolijt: het is tenslotte eindelijk weer eens een prachtige zonnige warme dag.
Lucky Chops uit New York is vooral bekend van hun live optredens in de metro van die stad. Ten tijde van dit stuk zat Leo P nog in de band; later zou hij z’n eigen band Too many Zooz oprichten.
Omdat we gister al even ingetogen bezig waren, vandaag nog maar een stapje verder het duister in. Ah Cama Sotz is het project van de Belgische DJ en producer Herman Klapholz. Sinds 1993 runt hij dit dark ambient project, en verblijdt hij de wereld met regelmaat met werkjes waar een zeer duistere, getormenteerde ziel uit spreekt. Op zijn eigen website afficheert hij zich als “one of the darkest industrial acts around”.
Jacaszek, of voluit Michał Jacaszek, is een Poolse componist die vooral electro-acoustische muzikale landschappen maakt die opvallen door hun beklemmende sfeer. Hij brengt muziek uit sinds 2004, maar vooral zijn werkje “Treny” uit 2008 sloeg aan bij veel muziekcritici vanwege de krachtige sfeertekening die er neergezet wordt.
Saxofonist James White is geen nette meneer. Als je bij hem aanbelt opent hij de deur met “Wat mot je”; als je ‘m opbelt dan neemt-ie op met “Who is this and what do you want”. Hij is een beetje het prototype van de foute witte man, en dat “…White and the Blacks” klinkt behoorlijk koloniaal, laten we wel wezen. En dan heeft hij ook nog eens een plaat uitgebracht met de titel “Sax Maniac”. Hij is ook bepaald niet woke jegens vrouwen, zoals hier tegen die arme Stella.
Niet alleen rock ’n roll is fout, of punk, maar ook Jazz kun je overal de schuld van geven. Neven is een band uit Brussel rond Peter Clasen, die zo’n 20 jaar lang actief is geweest en een dikke 20 albums de wereld in gebracht heeft. Of de band nog bestaat weet ik niet; het laatste teken van leven stamt van het jaar 2011.
Bovenstaand nummer komt van de plaat Kant uit 2002.
Als we hadden geweten dat we een vol jaar in crisisstand zouden moeten staan, zou iedereen hebben gezegd: dat gaat niet, trekken we dat wel? Niemand heeft kunnen bevroeden dat we het zo lang zouden moeten volhouden.
Minister Hugo de Jonge in Trouw, 21 februari.
Heel merkwaardig, dit. In april vorig jaar verschenen er al volop wetenschappelijke artikelen waarin uiteengezet werd dat de coronacrisis op z’n minst een jaar zou duren, en waarschijnlijk veel en veel langer. Maar kennelijk is dit allemaal langs Hugo heen gegaan.
Had ik een mooie connectie tussen de geplande Closing Time van vandaag (Leo Perregrino) en die van gisteren (Leo P. is de bariton-saxofonist van Too Many Zooz van gister), maait reageerder spam me het gras voor de voeten weg door precies in de comments te linken naar het filmpje wat ik had ingepland voor vandaag.
Nou ja, goed werk, spam, dan kiezen we gewoon een ander. Genoeg goed Saxwerk op de wereld, onder andere van Grace Kelly: een Amerikaanse saxofoniste van Koreaanse afkomst, die op haar 18e al haar zesde studioalbum uitbracht, en met vele grootheden uit de jazz samenwerkte.
Too Many Zooz is een band uit New York, die sinds 2013 bezig is met het maken van een eigen genre, hetwelk ze BrassHouse noemen. Het is een hitsige combi van avant-garde jazz, punk, ska, rock, en nog wat meer, hetgeen ze altijd zeer energiek brengen.
Ze begonnen hun carrière met optredens in de New Yorkse metro, maar sindsdien zijn het veel gevraagde muzikanten die in een veelvoud van projecten een flink partijtje mee blazen.
COLUMN - Meermalen klinkt de laatste tijd de roep om onze toetsneiging in het onderwijs wat meer in te dammen. Niet alleen vanwege corona, maar ook omdat het inzicht dat al dit toetsen geeft beperkt is. Die oproep is terecht, maar onvolledig.
Hoewel inderdaad doorgeslagen, is met toetsen an sich niet zo veel mis. Meten is weten en toetsen geeft inzicht, zelfs al is het niet zaligmakend. Mij lijkt het daarom zinniger om niet zozeer te kijken naar hoe vaak we de stof toetsen, maar vooral wat de stof zelf is die er getoetst wordt. Daarbij focus ik op het VWO. Om de simpele reden dat ik daar het meest inzicht in heb. Zelf heb ik VWO gedaan, en nu heb ik een zoon in de VWO-eindexamenklas. In tijden van corona, waarin het onderwijs aan eindexamenkandidaten noodgedwongen tekort schiet, is het bij uitstek zaak te focussen op kernvaardigheden, en om nutteloze ballast uit het curriculum te schrappen.
Want het curriculum bevat nogal veel elementen waarvan je je af kunt vragen in hoeverre dat bijdraagt aan nuttige bagage op het carrièrepad van de examenkandidaat. Van sommige elementen is het nut zo ver te zoeken, dat je de indruk krijgt dat het in het curriculum geplaatst is enkel om te toetsen of een leerling snugger genoeg is om door te stromen naar het volgende toetsingsniveau, met als ultieme doel aan het eind van de rit een papiertje als “bewijs van snuggerheid”. De landelijke invoering van het fenomeen toetsweken versterkt deze indruk, want daardoor gaan leerlingen vooral leren voor de toetsen, en niet om kennis op te doen. Daarnaast is het curriculum zo overduidelijk opgesteld door alpha’s dat je je afvraagt of de afkorting VWO nog enige betekenis heeft.
My Brightest Diamond is het project van de Amerikaanse singer/songwriter Shara Nova. De muziek kenmerkt zich over het algemeen als mooi gearrangeerde, dichte kamerpop. Dit nummer is hiervan een goed voorbeeld.