M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time | Charity Board

Een Engels muziektijdschrift refereerde ooit aan hen als ‘Sodastream, not your average rock blokes.’ En ik kon het daar wel mee eens zijn: hoor hun lichte stemmen, hun verzorgde producties. Ze zullen niet gauw een gitaar aan gort slaan op het podium. Ik heb een paar cd’s van Sodastream, maar wel van lang geleden. Maar als ik die nu beluister pakken ze mij niet zo. Tot ik hen opzocht op youtube. En daar stond werk dat ik niet kende. En niet zo ingetogen voorzichtig  en in mineur als vroeger, maar met opgewekt pingelende piano en met heerlijke trompet.

Closing Time | Ticket Taker

Popliedjes bestaan meestal uit twee elementen: muziek en tekst. En het kan dus gebeuren dat je een plaat al tien jaar in huis hebt, dat je meezingt met de gedeeltes die je kent en dat je op een gegeven moment denkt, maar waar gaat dit eigenlijk over? Dat had ik dus bij het fragiele liedje Ticket Taker. Je ging ‘ns even aan close reading doen….

Er is dus een kaartjesverkoper bij een Ark die kaartjes verkoopt aan degenen die het zich kunnen veroorloven. Maar zelf gaat hij niet aan boord. Vast een metafoor voor het een of ander, maar dan komen we al bij de interpretatie. De situatie lijkt een beetje op een Eindtijd, een naderende Apocalyps: het water wast en de lucht staat op het punt om naar beneden te komen. Geen gezellig popliedje tot dusver. Maar er is nog sprake van een Mary Anne, zijn geliefde? Ook al omschrijft de kaartverkoper zichzelf als niet de beste vangst voor haar. Maar hij zal een plekje voor haar vrijhouden, of is het slechts hoop of een droom, een wens: And I will be your arc, we will float above the storm. Toch wat romantiek in deze niet alledaagse poptekst van The Low Anthem.

Closing Time | Keep The Change

Krachtig. Dat is het woord dat je te binnen schiet bij de stem, de muziek en de performance van Mattiel. Niet zuiver of mooi, maar krachtig. Ze komt daarmee wat meer tot haar recht op een groot podium met een luidruchtig publiek, dan in een tiny-desk-achtige setting. Krachtig dus. En retro. Dat ook.

Closing Time | In The Pines / Where Did You Sleep Last Night

Een paar jaar geleden kocht ik het stripboek In the Pines van Erik Kriek. Hierin vertelt hij een eigen versie van vijf murderballads. Mooie, duistere, tekeningen bij de duistere teksten. Alleen In the Pines is nou net níet een van die verstripte songs. Op de bijgevoegde CD -opgenomen samen met de Bluegrass Boogiemen-  staat het nummer wel.

Het nummer is uit ongeveer 1870 en kent vele vertolkingen, waarbij de versie van Erik Kriek (sorry Erik) en de Boogieman niet mijn favoriet is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Closing Time | Wordy Rappinghood

De drummer van The Talking Heads, Chris Frantz, heeft een boek geschreven over zijn tijd bij deze band. Over hun moeilijke begintijd, hoe arm ze het wel niet hadden. En dat  David Byrne geen gemakkelijke man was. Chris Frantz is getrouwd met Tina Weymouth, de bassiste van de The Talking Heads. Samen vormden ze later hun eigen project The Tom Tom Club. En daar hadden ze een paar leuke hitjes mee. De mooie hoes is gemaakt door James Rizzi.

.

Closing Time | Mrs Robinson

Het Volendamse zangduo Nick & Simon, (die blonde lange is Nick, die andere is Simon dus) –  wacht, nee niet gelijk stoppen met lezen, hadden een documentaire serie op de televisie over hun zoektocht naar Simon & Garfunkel. Waar kwamen zij vandaan, waar groeiden ze op, waar ontstonden hun liedjes? Heel leuk als je van de liedjes en de stemmen van Simon & Garfunkel houdt. Ik luister dan toch liever naar die vlottere, opgepepte versie van The Lemonheads, koekoeketsjoe

Closing Time | Down In The Sewer

Jeroen van Merwijk is erg ziek. Ik las het nu al een paar keer. En ik zag hem onlangs op televisie. Zo’n programma waarin er teruggeblikt wordt op iemands leven. Jeroen van Merwijk wordt niet meer beter. En dat is tragisch. Ik heb nog nooit een theatershow of een concert van hem bezocht, toch ken ik zijn naam en stem van zo’n veertig jaar geleden. Het radioprogramma voor jongeren Rauhfaser sloot hij altijd af met een gesproken column. Nou ja gesproken….

Closing Time | Summon The Fire

Sinds begin jaren ’90 wisselen vriend A. te G. en ik jaarlijks een muziekverzameling uit. Het toeval wil dat we op dezelfde dag jarig zijn, dus rond onze verjaardag kijken we altijd uit naar wat de ander het afgelopen jaar de moeite waard vond. Allebei houden we van Americana. Omdat we in dezelfde vijver vissen is het regelmatig voorgekomen dat we eenzelfde artiest in onze verzameling hadden. Dat we ook nog eens hetzelfde nummer hadden, komt bijna nooit voor. Afgelopen keer hadden we ineens allebei Summon the Fire van The Comet is Coming.

Closing Time | Frankie and Johnny

Sinds de coronacrisis werk ik thuis. Ik heb een werkplek ingericht: een bureaustoel, een laptopstandaard en een tweede beeldscherm. Met mijn collega’s overleg ik via MicrosoftTeams. Tussen de middag loop ik een rondje door de wijk, het park of langs de rivier en eet ik mijn lunchboterham.

Om het sociale contact met de collega’s niet helemaal te verliezen, hebben we een spotify-groep bedacht. Iedere week verzint iemand een thema waar we dan liedjes bij zoeken. Precies passend of creatief buiten de lijntjes.

Closing Time | Prayer in C

In 2014 en 2015  stond het aanstekelijke Prayer in C van Lilly Wood & The Prick op nummer 1 in diverse hitlijsten. Het nummer zal wel de boeken in gaan als zomerhitje en luchtig niemendalletje, maar wat vond ik ‘m leuk. Wat ik alleen niet zo in de gaten had, was dat het remix betrof. Die naam van die Duitse producer, Robin Schulz, had ik wel zien staan, maar ik let eigenlijk nooit zo op producersnamen of aan welke knoppen ze hebben zitten draaien en schuiven, boeien. Totdat ik het origineel uit 2010 hoorde van het liedje. En mijn mond viel open. Hoe, hoe, had die producer in dat toch wel wat oubollige, lieve, suffige folkliedje een floorfiller kunnen horen? Hoe, hoe, had hij door die dwarsfluit heen, de hitpotentie kunnen horen?

Closing Time | I Wanna Be Adored

Het is 1990 en dan staat je bandje met het debuutalbum en single op nummer 1 in the charts. Je hebt het in je om net zo groot te worden als Oasis. Je maakt precies die muziek voor toen die tijd. Je had de looks, het talent, het momentum.  Je kwam uit de juiste stad: Manchester. Wat ging er mis? De onervarenheid, de drank, de drugs, de ego’s, de media, de ruzies, rechtszaken, de platenmaatschappij? De band viel uit elkaar. Gelukkig hebben we de plaat nog.

Closing Time | Djagneba

 Amadou Bagayoko & Mariam Doumbia komen uit Mali waar ze elkaar hebben ontmoet op het blindeninstituut: ze zijn blind. En ze maken allebei muziek. Ik heb ze nooit zien optreden maar dat schijnt er wel liefdevol en hecht uit te zien omdat ze steeds fysiek contact met elkaar houden op het podium. Op onder andere Lowlands had hun optreden, met swingende band, veel succes. Djagneba bevalt me niet alleen door de zang maar vooral door dat melancholieke toetertje. Is het een saxofoon?

Vorige Volgende