Overzicht

M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time  | The Sophtware Slump, On A Wooden Piano

, door

Eergisteren heb ik 10 euro uitgegeven voor een muziekbestandje. Twaalf euro om precies te zijn, inclusief de tax was dat. En dat voor muziek die ik al had. En dat bestandje was: The Sophtware Slump On A Wooden Piano, door Grandaddy/Jason Lytle. Ter gelegenheid van de 20ste verjaardag van het Grandaddy album, The Sophtware Slump dus, speelde zanger en componist Jason Lytle die hele plaat in z’n eentje op een houten piano. Dat geeft het geheel een behoorlijk dramatische lading. Met het personage dat op de plaat bezongen wordt, Jed, the Humanoid, loopt het niet goed af, triest. Prachtplaat. De bovenbuurvrouw merkte ook al op dat ik ‘m de hele middag gedraaid had.

Closing Time | Nudge It

, door

The Sleaford Mods zijn Engels. Maar dat was wel hoorbaar natuurlijk, Midden Engeland. En ze zijn dichters. Maar ook dat was wel duidelijk. Het zijn geen rappers, wou ik maar zeggen. En ze zijn ook wel wat ouder dan de gebruikelijke hiphop-achtige artiesten. Jason Williamson doet de teksten en Andrew Fearn staat er dan bij met een blikje drinken in zijn ene hand en zijn andere hand eventueel draaiend aan een knopje of duwend tegen een schuifje tijdens een optreden. Ze zijn working class. De teksten en hun onderwerpen zijn rants, van de straat, slang, brutaal en dus niet altijd even fijnzinnig. Electrobeatpunk met spoken word. Alcohol schijnt ook nog een invloed te zijn. In dit nummer een gastbijdrage van de Australische zangeres Amy Taylor.

Closing Time | Josephine

, door

Het zijn dus niet alleen Nick Cave en Kylie Minogue  die samen (duh) een duet kunnen zingen, de murderballad: Where the Wild Roses Grow. De Limburger Etan Huijs kan het ook, met Jori van Gemert. Ook Etan’s song kan je gaandeweg het nummer een heel ongemakkelijk gevoel bezorgen. Het verhaal van de song wordt vanuit twee posities verteld, maar er blijven gaten, en vooral vragen. Wat is er gebeurd, wat zou er gebeurd kunnen zijn? Zij is even het huis uit, de hort op. Hij vermoedt een andere man. Er was kennelijk sprake van een verslechterde relatie, jaloezie, vergiftigde harten en van drank, verwijten – en van een jonge zoon. Maar waarom zegt Josephine dan dat hun zoon ‘zal leven als een koning’? En waarom drukt ze hem dan op het hart de deur van babykamer niet te openen? Brrrrrrr. Onheilspellend. Als dit een murderballad is, wie is er dan dood aan het eind van de song? Wie wacht het sinistere noodlot als het ochtend is? Prachtige blazers trouwens.

https://www.youtube.com/watch?v=lL22CgrKkdU

Closing Time | Stone On The Water

, door

Badly Drawn Boy was die band die iedereen al lang kende en waarvan iedereen al die cd Bewilderbeast had en daar lovend over sprak. En toen pas werd ik wakker. Damon Gough bleek toch iets meer dan weer zo’n singer songwriter met een wollen mutsje op z’n kop en een akoestische gitaar in z’n handen Nou had hij wel vaak een wollen mutje op en was hij ook wel een singer songwriter, dus het werd mij ook niet echt gemakkelijk gemaakt, toen, destijds, dus, dat ik het niet gelijk zag en hoorde. Maar daar heb ik wel vaker last van. Maar op de cd Bewilderbeast staan een paar erg mooie liedjes, zeker. Stone On The Water was toen er een van. En blijkt nu nog steeds dat intrigerende geluid te hebben. Gewaagd ook, om een nummer van vier minuten te maken waarvan je de eerste twee minuut besteedt aan het intro.

Foto: Roel Wijnants (cc)

Poetry du Jour | Nederland

, door

Nederland

Je nostalgie is oprecht, maar je rookworst is nep
Je boodschap is groen, maar aan je platform kleeft bloed
Je algoritme sadistisch, je vangnet een hoepel
Je bijstand gekort, terwijl optimisme een plicht is

Je plan radicaal, wanneer de camera draait
Je vaccinatiegraad hoog, als je managers telt
Je vrijheid een waakvlam, democratie polyester
En niemand die weet wat je ware gezicht is

Je geweten, verleden, opinies, experts
Je consultants, commissies, obsessies, je taal
Je vergeten kwitanties met het hele verhaal
En je schoorvoetende sorry, dat aan niemand gericht is

Je hoort ‘het begin van het einde’, denkt: einde
steeds vaker. Aan deze maskerade van nevenschade
met op de achtergrond het gerinkel van centen
Je bent een winkel, zegt men — die dicht is

Bij gebrek aan natuurijs ben je een schaatser die zwemt
Dus zwem je langzaam omhoog naar een boei, waar het licht is
En wee wat zich wreekt, je bent een burger die stemt
Het is bijna lente. Je bent moe, maar je bent er nog

Vraag niet hoe, maar je bent er

Lieke Marsman, Dichter des Vaderlands

Closing Time | Red Hot Navigator

, door

Christian Jongeneel had laatst in een Closing Time een leuk surfmuziekje van Jim Messina. Hij deed mij in ieder geval een groot plezier met die song. En toen dacht ik, in Nederland was toch ook zo’n leuke band die surfmuziek speelde? The Treble Spankers.  En die hadden een erg leuke cd: Hasheeda. Met dat mooie open gitaargeluid. Ik heb die cd gekocht toen die uitkwam in 1995, maar nieuw voor mij is dat ik nu op wiki lees dat de song Red Hot Navigator gebruikt is als begintune van het televisie programma Gevaar op de weg.

Closing Time | My Baby Just Cares For Me (Live at Montreux)

, door

De song My Baby Just Cares For Me van Nina Simone die kende ik wel. Dat was in 1988 opeens een grote hit.

Dus ja, ik wist zo’n beetje de tekst nog wel en hoe dat pianoloopje ging. Maar toen zag ik hoe Nina Simone dat nummer speelde in Montreux. En ze doet zo’n beetje alles met die song en die piano. Ze verklassiekt de song, ze rockt ‘m, ze doet er grappig mee, ze doet er speels mee, ze keert ‘m binnenstebuiten, ze neemt een loopje met hem, ze aait ‘m, geeft hem een tik, kietelt ‘m, laat ‘m verdwalen tussen de toetsen, ze plaagt hem, dresseert hem, ze verpakt ‘m, ze wijst ‘m de weg naar de afsluitende noten. Kortgezegd: de jazzuitvoering.

Closing Time | Europe Is Lost

, door

Kate Tempest heet tegenwoordig Kae Tempest.

En dus niet meer Kate. Vanaf nu is hun dus non-binair. En hun lange haar is eraf geknipt. Hun heeft nu een kort fris koppie. Maar op de cd Let Them Eat Chaos heet Kae nog Kate, logisch, want die komt uit 2016. Toen was hun nog van de Spoken Word en a capella urban poppoëet, soms begeleid door een toetsenist bij een live-optreden. Hier het dystopische Europe Is Lost.

Closing Time | Waltz #2

, door

Elliott Smith, God hebbe zijn ziel – en dat is niet een wens, maar meer een sterk vermoeden: als er een God is, dan heeft Hij zich zeker bekommerd, vol erbarmen, om de ziel van Elliott Smith, die er voor koos om voortijdig (depressie) uit zijn leven te stappen.

Want iemand die zulke prachtige verzorgde liedjes maakte en ze zo mooi kon vertolken met zo’n passende stem, daar is plek voor in de hemel. Dit liedje, Walsje nummer twee, is ook een walsje. Erg plezierig om naar te luisteren. Maar met een deels bittere tekst die verhaalt over gekwetstheid, liefde, pijn, verleden (gescheiden ouders) en tevergeefsheid.

Closing Time | Ode an die Freude (Flashmob)

, door

Laat ik het maar gelijk zeggen, dan is dat uit de wereld: ik hou van het kijken naar flashmobfilmpjes.

Daar haal ik plezier uit. Zo’n filmpje waarvan je weet dat het spontaniteit en verrassing moet verbeelden maar waarvan je inmiddels weet dat het grotendeels gescript is. Vaak is de geldschieter achter zoiets een commercieel bedrijf, dan krijg je dat. De professionals op het gebied van regie, geluid, choreografie bemoeien zich er dan mee. Ik heb over dit fenomeen zelfs een keer een gedicht geschreven. Ja kom op zeg, het was tijdens de lockdown, je moet toch wat met je tijd dan? En ik keek toen waarschijnlijk iets teveel youtube-filmpjes. Maar, dit alles wetende en even vergetende: een gratis verrassingsconcert blijft een leuk cadeau aan het nietsvermoedende winkelend publiek. Deze Flashmob vond plaats in Sadabell, iets ten noorden van Barcelona. Ode an die Freude van Beethoven. Ach, en kijk die kinderen toch ‘ns enthousiast met hun armen meedirigeren. 

Closing Time | Forza

, door

Je bent een min of meer jong Nederlands bandje van nu en jullie heten Maurits, Arjan, Jeroen, Bram en Arjen.

En je maakt dan een wereldnummer, een instant-klassieker: Forza. Op het Excelsiorlabel natuurlijk. Met dat opwindende, opzwepende en maar doorgaande ritme van die drums en dat heerlijk jankende orgel. En dan doe je er een plagerige clip bij die volledig verwijst naar de jaren tachtig: herken je de musici? Spot ze allemaal.

Vorige Volgende