Lisa Westerveld

5 Artikelen
3 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Richard Masoner / Cyclelicious (cc)

Blonde vrouwen zijn inderdaad niet veilig in dit land

COLUMN - In een late trein tussen Utrecht en Nijmegen zit een groepje aangeschoten jongens die hoorbaar nagenieten van het concert van de Dropkick Murpheys. Een leuk gesprek over het concert en andere leuke bandjes volgde. Waarna werd gevraagd naar mijn tijdsbesteding die avond: een politiek debat. Als kandidaat-Kamerlid reis je immers in deze tijd het hele land door.

Op het moment dat de naam ‘GroenLinks’ viel sloeg de sfeer volledig om en was een normaal gesprek onmogelijk. Want buitenlanders pakken onze huizen af en dat is de schuld van links. De foto van het kleine jongetje dat verdronk in de Middellandse Zee was in scene gezet om linkse partijen tot dienst te zijn. Mannen uit andere landen zijn slappelingen omdat ze vrouw en kinderen achterlaten. Om vervolgens ‘onze’ vrouwen lastig te vallen.

Daar viel weinig tegen in te brengen. Niet omdat het waar is, maar het is moeilijk terugpraten als iedere zin wordt onderbroken door scheldwoorden als ‘GroenLinks-hoer’, en ‘lelijk rotwijf’. Gevolgd door anekdotes. Want misschien kende ik die linkse activist nog die in Nijmegen was doodgeschoten.

Negeren werkte ook niet. ‘Wacht maar tot we zo uitstappen. Als we in Nijmegen aankomen staan er jongens die wel weten wat ze met je moeten doen’. Waarna een explicietere omschrijving kwam: ‘Als ze klaar met je zijn ga je wel PVV stemmen.’ In een (nep)telefoontje naar het ontvangstcomité op het station volgde een even gedetailleerde als flatteuze beschrijving: ‘die lelijke, blonde hoer met de rode jas moesten ze hebben.’

Foto: Guido van Nispen (cc)

Meer eigenaarschap voor studenten en medewerkers

Het wordt tijd dat bestuurders meer oog krijgen voor de oorspronkelijke betekenis van het begrip universiteit: gemeenschap van docenten en studenten.

Gerard Meijer vertrekt als voorzitter van de Radboud Universiteit en beklaagt zich in de Volkskrant over het gebrek aan Haags vertrouwen in het universiteitsbestuur. Dat zou leiden tot het vertrek van veel bestuurders. De politieke afhandeling van de Maagdenhuisbezetting – bij de Universiteit van Amsterdam – is daarbij zijn voornaamste illustratie. Daarin werden collegevoorzitters en hun collega’s volgens hem weggezet als graaiers en plucheplakkers.

Niet genoeg luisteren

Laat ik vooropstellen dat ik begrijp dat het vervelend is te worden geconfronteerd met een dergelijk frame. Maar in de Haagse politieke debatten over de bezetting van het Maagdenhuis, is hier nauwelijks iets over gezegd. Wel beklemtoonden Kamerleden dat bestuurders van Nederlandse universiteiten en hogescholen beter moesten luisteren naar hun medewerkers en studenten. Dat dit vaak niet gebeurde is aan de UvA ook door het bestuur toegegeven, zelfs met het opstappen van de toenmalige collegevoorzitter én de Raad van Toezicht als gevolg. Het Maagdenhuis werd namelijk niet bezet door mensen die uit waren op een relletje, maar door personeel en studenten die zich niet gehoord voelden en bot vingen als ze via de gangbare weg – de medezeggenschap – probeerden het beleid te beïnvloeden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 13-10-2022

‘Foutjes in de bedrijfsvoering’

Het college van bestuur (CvB) van de Radboud Universiteit wil de norm voor het bindend studieadvies (bsa) gaan verhogen naar 42-45 studiepunten, berichtte ANS-online dinsdagochtend. In een brief aan de medezeggenschap liet het CvB weten: “de universiteit heeft de morele plicht om de studenten te helpen voldoende studievoortgang te boeken, zodat zij niet voor onnodig hoge kosten worden gesteld”. Het staat er echt.

Volgens de brief zijn de belangrijkste argumenten (1) dat studenten niet blijven ‘voortmodderen’ (ja, ook dit staat er echt), (2) dat vrijwel alle collega-universiteiten een bsa hebben en (3) dat de ervaringen van deze universiteiten overwegend positief zijn.

Ja, van de universiteiten misschien wel. Al in 2007 was ik op een door de VSNU (de Vereniging van Nederlandse Universiteiten) georganiseerde conferentie over studiesucces. Bestuurders, beleidsmakers, politici en anderen dachten twee dagen na over de vraag hoe meer jongeren het hoger onderwijs kunnen afmaken. Het bleek een voorbode van wat we nu de discussie over het ‘rendementsdenken’ noemen. Studiesucces werd namelijk primair gezien als het ‘halen van een papiertje, in een daarvoor vastgestelde tijd’.

In de jaren die volgden heb ik heel wat studenten gesproken voor wie een bsa helemaal niet ‘overwegend positief’ uitviel. Studenten die ernstig ziek waren en vanwege een paar punten te weinig, botweg werden weggestuurd. Een student met migraine-aanvallen die haar hertentamen had gemist, maar niet van tevoren had afgebeld. Ze kreeg te horen dat een andere studie beter paste. Iemand die door het overlijden van haar vader punten misliep vanwege aanwezigheidsplicht. ‘Foutjes in de bedrijfsvoering’, de letterlijke woorden van een voormalig VSNU-voorman.

Foto: Partij van de Arbeid (cc)

Bussemakers banenmachine

ANALYSE - Minister Bussemaker belooft 4000 banen voor docenten in het hoger onderwijs. En we trappen er allemaal in.

“Geld studiebeurs naar 4.000 extra banen hoger onderwijs” kopte de Volkskrant gisteren, waarna het ‘nieuws’ door andere media vrolijk werd overgenomen. “Het overgrote deel van het geld dat vrijkomt door de invoering van het leenstelsel voor studenten, wordt geïnvesteerd in extra docenten op hogescholen en universiteiten. Het onderwijs kan zo kleinschaliger en intensiever worden. Op den duur kunnen er meer dan vierduizend nieuwe docenten worden aangetrokken.” Prachtig natuurlijk!

Maar… klopt dit wel?

Allereerst over de strategische agenda: het meerjarenplan van minister Bussemaker voor het hoger onderwijs. Control+F wijst uit dat het getal 4000 vier keer voorkomt, in combinatie met prachtige ‘als… dan-redenaties’ : “Wanneer structureel 60% van de middelen studievoorschot door instellingen wordt besteed aan het aannemen van extra docenten, kunnen oplopend naar 2025 bijna 4000 extra docenten worden aangenomen.”[1] En even verderop  “…daarom wil ik het mogelijk maken voor instellingen om structureel ca. 4000 meer docenten aan te nemen.”

Behalve dat de minister haar belofte heel wat vrijblijvender opschrijft dan de Volkskrant en de andere volgzame media, slaat het natuurlijk nergens op. Hoezo ‘het mogelijk maken?’ instellingen zijn al vrij om extra docenten aan te nemen. Graag zelfs! Bovendien weet Bussemaker zelf ook dat zij er weinig over te zeggen heeft. Het onderwijs kent namelijk een lumpsumfinanciering: een bak met geld die vanuit de Hoftoren wordt overgemaakt op de rekening van onderwijsinstellingen. En die mogen ermee doen wat ze willen. Slechts een klein deel van de bekostiging hangt af van prestatieafspraken: afspraken tussen de instellingen en het ministerie. Ironisch genoeg willen de hogescholen en universiteiten, alsmede een groot deel van de Tweede Kamer, daar juist vanaf.

Foto: Brabant Bekijken (cc)

Wat mannen kunnen leren van vrouwenvoetbal

COLUMN - “Er is vanavond ook mannenvoetbal” berichtte De Speld zaterdag. Met een foto van de Uruguayaan Lionel Messi, volgens de site een absolute grootheid in het mannenvoetbal. Fijn, dit soort alerte media, want net als veel anderen was ik door de aandacht voor het WK vrouwenvoetbal in Canada, bijna vergeten dat ook de Champions League finale werd gespeeld.

Het satirische De Speld brengt naast een proest niet zelden ook een confronterende spiegel. Want in tegenstelling tot de openingswedstrijd van het mannen-WK bleven zaterdagnacht geen 3,5 miljoen Nederlanders op om Canada- China te zien.

De KNVB, die niet zuinig is in het sturen van mails met reclame voor de nieuwste Nike’s, shirts van het Nederlands elftal (de mannen, welteverstaan) én de staatsloterij, slaat dit dames-WK even over, net als de 16  miljoen bondscoaches die ons land rijk is overigens. Dat is jammer. Niet alleen omdat voor dit WK geen mensen uit hun sloppenwijken zijn verdreven om er met beschaving-onwaardige dwangarbeid dure stadions te bouwen. Of omdat de toewijzing niet gepaard ging met steekpenningen en corruptie. Maar vooral omdat het weer draaide om de essentie van het spel: voetbal!

Natuurlijk behoren de teams uit de Champions League finale tot de absolute top van Europa, maar het hoort kennelijk ook bij het spel om iedere tien minuten op de grond te gaan liggen huilen door helse pijnen die een minuut later weer als sneeuw voor de zon verdwijnen. Normaal is het om massaal protest aan te tekenen bij ieder besluit van de scheidsrechter – terecht of niet. Om boos te worden op de arbitrage als je zelf iemand keihard onderuit schoffelt. En om hoogst verontwaardigd met je medespelers verhaal te halen bij de scheidsrechter als die affluit, zoals Barcelona-speler Neymar, die nota bene zelf de bal tegen zijn hand schiet.