Der Dritte Raum is een project van de Duitse dj’s Andreas Krüger en Ralf Uhrlandt. Het is eigenlijk niet meer te doen om een label te hangen aan elektronische muziek, maar ik zou bovenstaand nummer classificeren als deep house met een extra dosis jazz.
Als kind speelde John Moreland, uit Tulsa, Oklahoma, in punk en metal bands. Carrière maakte hij pas toen hij voor de country koos.
Zo’n 4500 rechts-extremisten liepen in Chemnitz een stille tocht ter nagedachtenis van geweldslachtoffers. U en ik weten dat hier sprake was van taqqiya, een in die kringen populaire term voor zoete broodjes bakken, als compensatie voor de klopjacht op buitenlanders in de dagen ervoor, mensen met een getinte huid zoals de Cubaanse Duitser wiens dood het allemaal in gang zette. Om maar aan te geven: het gaat de extremisten niet om de slachtoffers, maar om degenen die ze de schuld kunnen geven.
Enfin, genoeg onoplettende burgers trapten in het rookgordijn, want die 4500 waren heus niet allemaal hardcore nazi’s. In heel Saksen ging een veelvoud van die 4500 de straat op om te protesteren tegen het kapen van de moord in Chemnitz voor extremistische doeleinden. Zelfs met de meelopers erbij blijft het een even wanstaltige als kansloze actie.
We blijven nog even in Frankrijk, met Lucie, Élisa en Juliette, die soms als L.E.J. door het leven gaan en soms als Ellijay. Ook een vrolijk nummer, nu met een vleugje Stromae in plaats van Manu Chao.
Fréro Delavega is een duo, bestaand uit Jérémy Frérot en Florian Delavega, dat in Frankrijk bekendheid kreeg via een televisiewedstrijd. Opgeruimd liedje met een Manu Chao gitaartje erbij.
Bezorgde burgers in Pakistan zouden graag een klopjacht op Geert Wilders en Hollanders in het algemeen organiseren, omdat ze zich in de kern van hun identiteit aangetast voelen en de regering weigert naar hen te luisteren. Ik vind dat een verwerpelijk plan, maar er is ook een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: kom uit je bubbel, bezorgde burgers hebben recht op hun gelijk.
Ik ging dus piekeren: wie ben ik dat ik anderen de maat neem? Het piekeren sloeg om in een lichte nervositeit, die weer uitgroeide tot een stevige bezorgdheid. Waarmee ik zelf een bezorgde burger was geworden en het probleem uit de wereld had geholpen. Burgers met andere zorgen dan de mijne zijn geen echte bezorgde burgers. Ze kunnen in de stront zakken.
Sahida Apsara werd geboren in Singapore uit Indiase/Maleise ouders. Ze reisde de wereld rond, streek neer in Australië en maakt daar nu dub die niet heel Jamaicaanse klinkt. Een beetje raar maar wel lekker.
Mooi opgebouwd nummer van de Moldavische folkband Via Dacă. Het is de titelsong van de gelijknamige film.
Sinds Eisenhower, die het te druk had met Korea, zijn alle republikeinse presidenten van de Verenigde Staten een oorlog of invasie begonnen. Soms op kleine schaal (Grenada, Panama), soms op grote (Laos, Cambodja, Afghanistan, Irak). Ik moest daaraan denk bij de dood van John McCain, die als hij niet door Barack Obama was verslagen in 2008, gegarandeerd ergens het leger op af gestuurd had. Syrië waarschijnlijk, in het ergste geval Iran.
Donald Trump is een ongeliktere beer dan John McCain, George Bush of (nou, vooruit) Richard Nixon. Maar als hij heel erg boos is, gaat hij twitteren in plaats van bommen gooien. Houdt de woede aan, dan neemt hij economische maatregelen. Trump dreigt als een dolle om zich heen, maar zodra iemand ‘dealtje sluiten?’ naar hem roept, slaat hij om als een blad aan een boom. Toegegeven, we zijn er nog lang niet, maar over een paar jaar zou zomaar kunnen blijken dat Donald Trump de meest vredelievende republikeinse president sinds mensenheugenis is geweest.
In de krant las ik dat Donald Trump nu toch echt in de problemen zit. Dat lijkt mij – sorry hoor – bullshit. Trump zit nooit in de problemen, hij zit altijd in de mogelijkheden. Het web van leugens en malversaties om hem heen is steeds zo uitgebreid en ingewikkeld dat niemand het snapt. Donald zelf al helemaal niet. Maar dat geeft niet. Hij vertrouwt er simpelweg op dat hij in de verwarring weg zal komen.
In de verwarring telt immers nog maar één ding: wie geloof je? Wie nu nog het vertrouwen in Donald opzegt, moet voor zichzelf toegeven dat hij zich heeft laten bedotten. Het is zoveel aangenamer te blijven geloven in de schijnwereld waarin Amerika Weer Groots Gemaakt is. Dát is Trumps businessmodel, zijn leven lang al. Is de zaak echt niet meer houdbaar, dan laat hij de boel failliet gaat en begint opnieuw. Al leiden ze hem in boeien weg uit het Witte Huis, Donald verliest nooit. Hij is tenslotte een genie, hem krijgen ze niet klein, hij komt terug, let maar op.
Al 300.000 vluchtelingen zijn de afgelopen jaren aan het werk gegaan in Duitsland, de meerderheid daarvan in banen die genoeg verdienen om premies en belastingen af te dragen. Het tempo waarin mensen werk vinden stijgt al enkele jaren. De Duitse economie draait op volle toeren en de werkloosheid is minimaal.
Een bekend religieus fenomeen is dat mensen harder gaan geloven in het verhaal dat de boodschap ondersteunt dan in die boodschap zelf. Zo wordt het belangrijker om te geloven dat bijbelse wonderverhalen écht gebeurd zijn dan Jezus’ compassie voor hoeren, leprozen en andere sociale outcasts uit te dragen. Of dat het scheppingsverhaal bedoeld is als weerslag van fysieke gebeurtenissen. Het narratief overvleugelt de boodschap.
Er is dus hoop voor het pastafarisme. Ooit begonnen als een betoog tegen het verwarren van geloof en wetenschap op scholen, inmiddels vooral bekend als een strijdgroep voor het dragen van een vergiet als religieus symbool. Het narratief begint de boodschap te verdringen. Allicht een goede reden voor een schisma onder de volgelingen. Het zal nog wel even duren, maar het vliegende spaghettimonster is op weg naar erkenning.