Klaas Knooihuizen, auteur op Sargasso

Klaas Knooihuizen, op Sargasso voorheen bekend als Johnny Volente, is freelance journalist, columnist, tekstschrijver en een vriendelijke jongen. Ook om te zien.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Ushi

18 februari 2013 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - De nieuwe film met Wendy van Dijk in de hoofdrol als de Japanse Ushi, is misschien racistisch. Maar hij is sowieso reteslecht.

In de nrc.next van afgelopen vrijdag schrijft Anastasia Hacopian over Ushi Hirosaki, het grappig bedoelde Japanse typetje van Wendy van Dijk. Hacopian noemt Ushi ‘een racistische karikatuur’ en vergelijkt haar met Zwarte Piet. Ze windt zich erover op dat Nederland massaal zwijgt in de zaak Ushi.

Ik wil de racismediscussie hier niet aanzwengelen – ik sta er zelf vrij blanco in – maar ik snap heel goed dat niemand zich druk maakt over het racistische karakter van Ushi. Ushi is namelijk om te beginnen strontirritant, daarna tenenkrommend slecht en bovenal, pardon my Japanese, superkut. Racistisch haalt de top-tien niet eens.

Wendy van Dijk introduceerde Ushi Hirosaki al in 1999, maar omdat regisseur annex scenarioschrijver Paul Ruven er nu een film over gemaakt heeft, is Ushi weer hot news. Het gedrocht heet Ushi must marry en het is het ergste wat Nederland is overkomen sinds Het bombardement, de vorige film van Ruven met godbetert Jantje Smit in de hoofdrol. Misschien is Ushi must marry zelfs wel slechter dan Het bombardement. Ik durf het niet te zeggen, want ik heb beide films niet gezien. Ik kijk wel uit. Ik eet liever een jaar lang elke avond Aardappel Anders dan dat ik vrijwillig in een bioscoopzaal naar Wendy van Dijk en Jantje Smit ga zitten kijken.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Eerste plaatje

11 februari 2013 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Omdat matige tijdschriften nou eenmaal gevuld moeten worden, hebben ze vaak zo’n rubriek waarin een BN’er een aantal standaardvragen krijgt voorgeschoteld die bedacht zijn door de goudvis van de redactiestagiaire of iemand met gelijke kwaliteiten. Dat was althans tot tien jaar geleden zo. Toen ben ik gestopt met het lezen van matige tijdschriften, omdat ze zo matig waren. Sindsdien ben ik een gelukkig mens.

Een vraag die vaak gesteld werd, was: wat was het eerste plaatje dat je kocht? De BN’er loog dan en noemde een heel tof singletje, omdat hij dacht dat dat goed was voor zijn imago. Tevergeefs natuurlijk. Als je je laat je gebruiken voor zo’n opvulrubriek in een matig tijdschrift, dan kan geen single je imago meer redden.

Omdat ik gestopt ben met matige tijdschriften weet ik het niet zeker, maar ik vermoed dat ze nog steeds van die stompzinnige rubrieken hebben. De vraag naar het eerste singletje is echter irrelevant geworden. Immers, een BN’er van 22 (zo oud zijn BN’ers in dat soort tijdschriften altijd) heeft nog nooit een single gekocht.

Toen ik zestien was, luisterde ik altijd naar Osdorp Posse, waarbij ‘altijd’ letterlijk genomen mag worden. Niet alleen omdat ik ze ontzettend goed vond, maar vooral omdat ik bijna geen andere cd’s had. Die schaarste had wel wat. Zelfs na honderd luisterbeurten hoorde ik nog geluidseffectjes of woordspelingen die me niet eerder waren opgevallen. Ik haalde het maximale uit de plaat.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Euromunten

4 februari 2013 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Willem-Alexander zou als koning niet alleen afstand moeten doen van zijn politieke invloed, maar ook van zijn gezicht op de euromunt.

Dat hele abdicatiegebeuren van vorige week heb ik zo veel mogelijk aan me voorbij laten gaan. Mijn verstand zegt dat het koningshuis met al zijn privileges, bestuurlijke invloed en erfopvolging nog absurder is dan de uitvinding van de stropdas, maar mijn gevoel zegt ‘ach’, en ik was in een gevoelige bui de afgelopen week. Bovendien, hoe idioot die hele constructie ook is, zonder koning of koningin zou het hele land binnen no time vol hangen met niet doorgeknipte lintjes. En daar heeft ook niemand wat aan.

Zolang je De Telegraaf, EO en de roddelbladen mijdt, wat sowieso aan te raden is, kom je nauwelijks in aanraking met het koningshuis en het valt dus uitstekend te negeren. Op één aspect na: Willem-Alexander komt met z’n tronie op de achterkant van alle nieuwe Nederlandse euromunten te staan. Zowel mijn gevoel als mijn verstand is tegen.

Dit gaat in heel Europa pijnlijke situaties opleveren.

‘Hallo, haben Sie vielleicht einen Euro für mich?’
‘Bitte sehr.’
‘Was ist das? Ich brauche kein niederländische.’
‘Ich auch nicht. Nehmen Sie es.’
‘NEIN!’
‘DOCH!’
‘NEIN SAGTE ICH! DU SCHLAMPE!’

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Straatnamen

28 januari 2013 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Een tip voor eenieder die een straatnaam naar zich vernoemd wil hebben. Noem jezelf naar een straatnaam.

Om een beetje met de tijd mee te gaan houdt het Historisch Nieuwsblad elke maand een online lezerspoll. Mensen mogen reageren op een stelling en Bas Kromhout smeedt er een leesbaar verhaaltje van. Veel waarde moet je daar overigens niet aan hechten, want die Kromhout heeft voor een historicus een verdacht futuristisch kapsel.

Deze maand luidde de stelling: ‘Het is zonde dat de Nederlandse sporen in Zuid-Afrika worden uitgewist.’ Maar liefst 81 procent van de respondenten is het ermee eens. ‘De sporen zijn belangrijk voor de Zuid-Afrikaanse geschiedenis,’ zegt ene E.R. van Dooren. Hij/zij vat daarmee de heersende opvattingen aardig samen.

Ik kan mij goed voorstellen dat zwarte Zuid-Afrikanen niet in Verwoerdburg willen wonen, het stadje dat vernoemd werd naar een van de drijvende krachten achter de apartheid, oud-premier Hendrik Verwoerd. Hoe zouden Van Dooren cum suis het vinden als de A10 wordt omgedoopt tot Hermann Göring? Of als het Haagse gemeentebestuur besluit dat het Zeeheldenkwartier vanaf nu Arthur Seiss-Inquartier heet? Ik vermoed ‘niet zo leuk.’

Daarom zien we verzetshelden wel terug op onze straatnaambordjes en Nazi-kopstukken niet. We herinneren ons liever het goede. Het lastige is dat goed en kwaad vaak hand in hand gaan. Daar doen we meestal niet zo moeilijk over. WOII-winnaar Jozef Stalin moest postuum zijn Amsterdamse laan inleveren toen de Sovjet-Unie Hongarije binnenviel, maar het was een uitzondering op de regel. De meeste helden mogen hun straten en pleinen houden, ook al zijn ze in retrospect schurken en (massa)moordenaars.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Scootervrij

21 januari 2013 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - De scooter is geen statussymbool, maar het vervoersmiddel voor luie mensen.

De Jan Pieter Heijestraat in Amsterdam is als sokken of je tanden poetsen: wel nuttig, niet boeiend. Hij verbindt twee straten die er wel toe doen, de Overtoom en de Kinkerstraat, maar op een paar leuke Ethiopische restaurantjes na heeft de JP Heije zelf niets te bieden. Sinds afgelopen donderdag is het echter mijn favoriete straat van de hele wereld. De gemeente voert namelijk een proef uit met scootervrije fietspaden. Scooters op fietspaden zijn nog vervelender dan bedorven olijven op je pizza, want die toeteren tenminste niet dat ze er langs willen.

Het is de bedoeling dat de proef wordt uitgebreid naar de hele stad en dat uiteindelijk elk fietspad in Nederland scootervrij wordt. Stadsdeel West verwacht een positief effect op de verkeersveiligheid. Zelfs als dat niet het geval is, zouden scooters van de fietspaden geweerd moeten worden. Ze zijn een bron van fijnstof en daarmee uitermate schadelijk voor fietsers. Ook voor scooterrijders zelf is het ongezond. Ze krijgen geen beweging, worden dik en lelijk, raken verbitterd, gaan PVV stemmen, sterven eenzaam en ongelukkig en worden gecremeerd tussen de paarden. Dat is voor die paarden ook niet leuk.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Club Trouw

14 januari 2013 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - De gemeente Amsterdam heeft vijf horecagelegenheden aangewezen die 24 uur per dag geopend mogen zijn. Onder hen Club Trouw. Dat is een slechte zaak.

Amsterdam is al sinds het einde van de Gouden Eeuw niet meer de metropool die het denkt te zijn, maar dankzij een nieuwe wet op verruimde openingstijden komt onze hoofdstad een tikkeltje dichter bij Berlijn te staan. Vijf horecagelegenheden mogen 24 uur per dag open blijven en dat is wel zo fijn, want tot nu toe verveelde ik me altijd dood om half zeven ’s ochtends. Club Trouw is een van de gelukkigen.

Trouw is gevestigd in het oude gebouw van de gelijknamige krant. De programmering is veelgeprezen en vooruitstrevend. Vooral de techno-avonden zijn baanbrekend. Op die avonden staat de zaal vol kleurrijk uitgedoste mooie mensen die hun handen boven hun hoofd op en neer bewegen alsof ze aan het volleyballen zijn, maar dan zonder bal en op een eeuwigdurend repeat. Dat alles op het bezwerende ritme van drums en bassen die stampen als de drukpersen die er ooit overuren draaiden. Het klinkt vrij curieus, maar geloof me, het is erg leuk.

In een interview met nrc.next van afgelopen dinsdag vertelt mede-oprichter en creatief directeur Olaf Boswijk over zijn club. ‘Ik zou Trouw willen zien als een plek waar mensen […] zich kunnen gedragen zoals ze willen,’ zegt hij. Boswijk wil het liefst excentrieke bezoekers in zijn club. Als voorbeeld noemt hij travestieten, homo’s en lilliputters. Dat zijn achtereenvolgens mannen die zich als vrouw verkleden, mannen die niet kunnen voetballen en mensen met een groeistoornis. Ik zou dat niet excentriek willen noemen, maar het is fijn dat iedereen welkom is in Trouw.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | De sportschool

7 januari 2013 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Mooie meisjes vind je wel in de sportschool, maar niet in de trein. Dus combineren die handel: op de hometrainer naar Bordeaux.

In de trein zit ik het liefst naast niemand, maar als er dan iemand naast me moet zitten, dan bij voorkeur een mooi, slank meisje. Toen ik voor de kerstdagen naar mijn ouders toog, had ik minder geluk. Ik kreeg gezelschap van 130 kilo rins ruikend onverzadigd vet in de vorm van een kaalgeplukte pandabeer, dat in de loop van de reis een pak chocoladekoekjes en een bus Pringles naar binnen schrokte, daarbij geluiden voortbrengend die ik niet had kunnen plaatsen als ik niet gezien had waar ze vandaan kwamen. Ik dacht, zeg vetklep, zou je niet eens wat vaker naar de sportschool gaan, in plaats van hier met je dikke paddenlijf mijn reistijd vol te smakken?

Dat zei ik natuurlijk niet hardop. Dat mag niet in een stiltecoupé.

Afgelopen week leek het alsof de panda mijn advies toch had gehoord, en ze had haar vrienden meegenomen. Mijn sportschool was afgeladen vol en het gemiddelde gewicht lag zeker tien kilo hoger dan normaal. Het was de jaarlijkse invasie van de goede voornemensmensen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Kankermongool

31 december 2012 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Scheldwoorden zijn net als alles in onze taal aan verandering onderhevig. Maar kanker als scheldwoord gaat nog altijd te ver.

Een paar dagen geleden kwam ik bijna in botsing met twee jongens op een scooter. Na het bijna-ongeluk riepen ze dat ik een vuile kankermongool was. Ik was het daar niet mee eens. Dat ‘vuile’ was nog niet eens zo gek bedacht. Ik had me weliswaar net gedoucht, maar de witte accenten op mijn winterjas zijn altijd wat smoezelig, dus ze hadden een punt. Maar ‘kankermongool’? Ik stel mij voor dat ze daarmee bedoelden dat ik behept was met zowel het syndroom van Down als met de ziekte kanker. Dat laatste is mij niet bekend, maar het zou natuurlijk kunnen. De scooterjongens leken me echter te jong om al een opleiding tot oncoloog te hebben afgerond. Het syndroom van Down tot slot, daar ben ik zeker van, heb ik niet. Als die twee medisch werkelijk zo goed onderlegd waren, dan hadden ze dat kunnen zien.

Die jochies bedoelden uiteraard niet letterlijk wat ze riepen. Ze vonden het vervelend dat ze uit moesten wijken, schrokken er misschien zelfs een beetje van, en scholden mij in een reflex uit. Dat gebeurt wel vaker als je door Amsterdam fietst. Ik haalde mijn schouders op en fietste verder.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Geniet ervan

24 december 2012 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Een overzicht van een aantal mediahypes in 2012. En een suggestie voor het komende jaar. Doe ook mee, stop met thee!

Nog zeven nachten slapen en één avond opblijven en het is 2013. Daarmee komt een einde aan de campagne Kony 2012. Voor de mensen met een haperend declaratief geheugen: Joseph Kony is de Johannes de bultrug van de eerste twee weken van maart 2012. Hij is geen stervend zeezoogdier maar een boze gemene neger die kindsoldaatjes ronselt, vrouwen verkracht en mensen doodt. Dat vonden we heel erg en daarom moest Kony worden opgepakt en berecht.

Omdat Kony hot was, besteedde De Wereld Draait Door aandacht aan het onderwerp. Op 9 maart sprak Matthijs van Nieuwkerk erover met Willemijn Verloop van Warchild en de in Uganda geboren tv-presentator Adrew Makkinga (fragment hier). Verloop zegt in de uitzending dat ze het briljant vindt dat jonge mensen nu betrokken zijn met wat er gaande is in Centraal Afrika. Makkinga is cynischer. Dit is twee, drie dagen een hype, denkt hij, daarna zijn we het weer vergeten. Tafeldame Theo Maassen gaat daarin mee. Maar dat is buiten Van Nieuwkerk gerekend. Matthijs noteert dat DWDD met regelmaat op het onderwerp terug zal komen.

Volentekriebels | Porno in de knel

17 december 2012 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Waarin de auteur vreest voor het einde van de LA porno-industrie en het gebrek aan moderne porno voor de generatie na ons.

Tegelijk met de laatste Amerikaanse presidentsverkiezingen vond in Los Angeles een referendum plaats. De inzet: het verplicht stellen van condoomgebruik in pornofilms. De voorstanders wonnen. Dat nieuws werd in Nederland overschaduwd door de herverkiezing van Obama, wat niet vanzelfsprekend is in een land waar het journaal al dagen opent met een stervende bultrug die de term walvis iets te letterlijk nam.

De grote kracht achter Measure B, zoals de condoomwet heet, is de Aids Healthcare Foundation, de grootste Aids-organisatie ter wereld. Ze sponsorden met 1,6 miljoen dollar vrijwel de gehele ‘vote yes’-campagne. Met dat geld had je heel wat Angolese aidsweesjes van medicatie kunnen voorzien. Ze hadden het ook kunnen inzetten voor voorlichting in pornofilms. Sluit elk filmpje af met een sterfscène, in het kader van ‘hadden ze maar een condoom moeten gebruiken.’ Dat is weer eens wat anders dan die eeuwige facials.

Voor mij maakt het niet uit, ik haal het einde toch nooit.

Voordat er misverstanden ontstaan, Measure B heeft niets te maken met voorlichting. Het doel is bescherming van pornosterren. Zij hebben, ondanks alle voorzorgmaatregelen, inderdaad een verhoogde kans op soa’s. In andere branches noemen ze zoiets het risico van het vak.

Volentekriebels | Armoede en aardappels

10 december 2012 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Ben je arm als je als alleenstaande duizend euro per maand verdient? Of geef je dan gewoon teveel geld uit? Een tip van Johnny Volente: koop aardappels.

De armoede in Nederland stijgt flink, zo concluderen CBS en SCP in een gezamenlijk rapport. Dat klopt vast, het is immers crisis, maar de definitie die men hanteert is vrij discutabel. Beide bureaus zijn de eersten om dat toe te geven, maar de nuances gaan zoals zo vaak verloren in de media. Vooral De Volkskrant maakt het bont, door op telegrafeske wijze te koppen dat 1,1 miljoen Nederlanders niet rond kunnen komen.

Ik ontken niet dat armoede bestaat in Nederland. Je zou ze de kost moeten geven, die armen. Gisteren nog zag ik een man rondzwerven. Een zwerver zogezegd. Hij had geen huis, zijn kleren boden onvoldoende weerstand tegen de kou en hij zag er niet uit alsof hij dagelijks de aanbevolen hoeveelheid groente en fruit inneemt. Deze man was arm. Ik gaf hem een euro. Toen was hij nog steeds arm, maar wel iets minder.

Alleenstaanden die een kleine duizend euro per maand te besteden hebben zijn niet arm. Ze hebben zelfs geld zat om af en toe een euro aan een zwerver te geven. Dat zij soms toch moeite hebben om rond te kunnen komen heeft meer met hun uitgavenpatroon te maken dan met hun inkomen. Je kan niet twee keer per week in De Librije gaan lunchen, maar je hoeft ook niet om te komen van de honger.

Volentekriebels | Het einde van het charmante wielrennen

3 december 2012 , 15:30 , door Klaas Knooihuizen

COLUMN - Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je elke werkdag om 15.30 uur weer wakker met hun scherpe pennetjes. Vandaag: Johnny Volente, over wielrennen, diabetes en Marco Borsato.

Al sinds de oprichting in 1994 is Euskaltel – Euskadi een van de leukste ploegen in het wielerpeloton. Het team bestaat uit attractief rijdende klimgeitjes, die tegen beter weten in met elke vluchtpoging meespringen. Vruchteloos maar kleurrijk, als een namaakkers op de appelmoes.

De renners van Euskaltel hebben een gezamenlijk kenmerk: ze zijn allemaal van Baskische afkomst, of ze hebben op z’n minst een sterke binding met de regio. Vanaf volgend seizoen is dat voorbij. Mannen met prachtige Baskische namen als Gorka Izagirre Insausti en Mikel Nieve Ituralde krijgen gezelschap van wielrenners uit onder meer Rusland, Duitsland en Slovenië. Teamicoon Amets Txurruka Ansola kreeg geen nieuw contract aangeboden en uitte felle kritiek op de beleidsverandering van zijn oude ploeg. Hij kreeg veel bijval van wielerfans over de hele wereld. Ze noemen de Baskische regel ‘charmant’, het maakt de ploeg ‘authentiek’.

Terzijde, hoe denken deze wielerliefhebbers over het vrouwenstandpunt van de SGP?

Als Euskatel niet over zijn principes heen was gestapt, dan had het zijn Pro Tour-licentie verloren. Zo’n licentie geeft recht op deelname aan de belangrijkste wielerwedstrijden. Ze worden uitgedeeld op basis van het aantal punten dat de renners van een ploeg het afgelopen seizoen bij elkaar hebben gefietst. Wanneer een renner overstapt naar een ander team, dan neemt hij zijn punten mee. Euskaltel behaalde te weinig punten, maar stelde met de nieuwe aankopen zijn licentie veilig.

Vorige Volgende