Overzicht

Hanedop

38 Artikelen
4 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Onderwijsillusies

, door

De rook rond hogescholen die te gemakkelijk diploma’s verstrekten was nog niet opgetrokken of het onderwijs kreeg de volgende klap. Het Landelijk Aktie Komittee Scholieren (LAKS) kwam samen met de CNV-jongeren naar buiten met de stevige uitspraak dat ‘hard ingrijpen om de mismatch op de arbeidsmarkt te voorkomen’ noodzakelijk is. Die mismatch is ook een thema voor de Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) die via haar fracties in inspraakorganen op universiteiten en hogescholen het probleem onderschrijft.
Gesteld wordt dat er teveel jongeren een opleiding kiezen waarmee ze na het behalen van het diploma weinig kans hebben op werk. Vooral in het MBO wordt er veel opgeleid tot werkloosheid, aldus de gekomitteerde scholieren en hun vakbondgenoten, maar het hoger onderwijs wordt nadrukkelijk niet uitgesloten. Er worden vijf voorstellen gedaan om de situatie te verbeteren:

1. Openbare zwarte lijst van opleidingen met een laag arbeidsmarktperspectief
2. Iedere studie moet een arbeidsmarktperspectief “bijsluiter” aanbieden: Let op deze studie brengt je baankansen… (i.e. ernstig schade toe)
3. Opleidingen die geen arbeidsmarktperspectief bieden krijgen minder financiering
4. Selectie aan de poort, zodat de arbeidsmarkt niet overladen wordt
5. Betere persoonlijke studiekeuzebegeleiding

Voorstellen die er in duidelijkheid niet om liegen en die voor clubs als het LAKS en de LSVb verfrissend verrassend zijn. Van de vijf oplossingen zijn er drie onuitvoerbaar, staat er één haaks op alles waar men zich jaren tegen verzette en is men zelf medeverantwoordelijk voor de laatste. Het oplossen van de mismatch tussen onderwijs en arbeidsmarkt, zo die al bestaat, is een illusie.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Mexico, tegen de stroom op

, door

stakende docentenDe stad Oaxaca de Juarez, in het zuidoosten van Mexico, staat bekend om drie dingen.

Ten eerste is het volledige centrum, net als dat van Amsterdam, UNESCO- werelderfgoed. Ten tweede brouwt men er mezcal, een alcoholische drank van Casave-planten. Ten derde is er jaarlijks gedonder met stakende docenten.

Wat dat laatste aangaat: in 2006 leidden de acties tot een regionale burgeroorlog waarbij het centrum van de stad door demonstranten bezet werd, er uiteindelijk tienduizend agenten en soldaten werden ingezet en er een aantal doden viel, waaronder burgerjournalist Brad Will.

De regelmatig oplaaiende protesten laten zien dat onderwijs leeft in Oaxaca en de uitnodiging om een maand lang les te geven aan de letterenfaculteit van de Universidad Autonoma Benito Juarez de Oaxaca (UABJO) nam schrijver dezes vanzelfsprekend met beide handen aan. Afspraken over de huisvesting (gratis) en betaling (100 pesos per uur, ofwel 6 euro) waren snel gemaakt. De eerste les van een intensieve cursus “schrijven in het Engels” stonden gepland voor maandag 21 februari.

Bij aankomst bleek Oaxaca de reputatie meteen waar te maken: één van de kleinere onderwijsbonden had een staking uitgeroepen. Alle gebouwen van de universiteit waren gesloten en verzegeld met de rood-zwarte vlag van de stakers. Belangrijkste locatie, zoals de campus aan de rand van het centrum, werden vierentwintig uur per dag door groepjes demonstranten bewaakt. Zoals altijd draaide het om geld.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kopje koffie erbij?

, door

Combiaanse koffieColombia staat bekend om de export van stimulantia. Waar het cocaïne betreft is het land onbetwist wereldmarktleider, maar ook bij het onschuldige product koffie doet El Dorado stevig mee. Na Brazilië en Vietnam is Colombia de derde koffie-exporteur ter wereld. Koffie wordt in Colombia verbouwd in de bergachtige centrale regio die de bekend staat als de eje cafetero (de koffie-as). Op hoogtes van 1200 tot 1700 meter staan eindeloze rijen rabica-planten. Pereira, Armenia en Manizales zijn de belangrijkste steden in het gebied.

Wie zich wil verdiepen in het productieproces dat steek achter zijn kopje koffie kan vanuit deze steden talloze koffieplantages bezoeken. Op één daarvan, de hacienda quayabal krijgt de bezoeker een ongecensureerde inkijk in de troosteloze wereld achter het dagelijkse bakkie troost.

Op de hacienda werkt een kleine groep fulltime krachten in de logistiek en productie. Het meeste werk wordt echter gedaan door de vijftig tot tweehonderd koffieplukkers (afhankelijk van de omvang van de oogst) die voor een paar maanden per jaar worden aangenomen. Het zijn seizoensarbeiders die van hacienda naar hacienda trekken en van streek naar streek. Wordt er nergens in het land geplukt, dan hebben ze twee mogelijkheden: werkloosheid of  een job in de gevaarlijke business van de cocaïne-vernietiging. Betaald door de regering branden ze dan coca-plantages plat, een klus waar je geen vrienden mee maakt en waarbij de kogels regelmatig letterlijk om je oren vliegen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vijftig jaar Maradona

, door

De hand van God, Boca, Napoli, nummer tien. Voetballegende Maradona is samen te vatten in weinig woorden. Vooruit, nog een dan: cocaïne. Maradona is een held in de mythologische traditie, briljant en tragisch. Vandaag wordt hij vijftig, maar hij heeft al levens achter zich. Wie meer wil weten over zijn leven op en buiten het voetbalveld kan overal op internet eindeloos de briljante slalomgoal tegen de Engelsen terugzien, of het ‘dat ze me pijpen’ incident . In Argentinië kwam ik hem drie keer tegen.

Ik woonde pas in Buenos Aires, in de trendy wijk Palermo. Tijdens een wandeling door de buurt stuitte ik op een menigte op straat, die met rood omrande ogen opkeken naar een gebouw, het sanatorio de los arcos. Ik zag bidprentjes en bloemen, biddende vrouwen en nagelbijtende mannen. Later begreep ik dat Maradona in de privé-kliniek lag te vechten voor zijn leven, zijn vette lijf geveld door drank en drugs.

De tweede keer kwam hij voorbij tijdens een Engelse les aan de trainers van de URBA, de rugbybond van Buenos Aires. Maradonna, schreef ik op het bord en er viel een pijnlijke stilte. Pancho, de grootste van het stel, kwam dreigend overeind. Ik kreeg een seconde om iets aan die dubbele n te doen. Donna, een vrouwelijke associatie met de legendarische nummer tien…hoe durfde ik. Een dag later kreeg ik mijn congé.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dicht bij Tanja

, door

Documentairemaker Leo de Boer reisde af naar Colombia om Tanja Nijmeijer te vinden, La holandesa die sinds haar dagboeken in 2007 in de jungle werden gevonden één van de bekendste strijders van de FARC is. De Boer ging op pad met Tanja’s moeder en zus en een Colombiadeskundige en werd met een helikopter diep in de jungle gedropt. Tanja vond hij niet, maar hij was maar een paar kilometer bij haar vandaan, schijnt het.

In december 2009 bezocht ik een Amerikaanse vriend, Ben, die werkt als leraar engels in Colombia. Onverwacht kwam ik bij Tanja. Vlakbij haar.

Met Ben deelde ik in 2007 een flat in Buenos Aires, waar we beiden als docent werkten. Na een jaar vertrok hij de liefde achterna naar Brazilië en ik vond werk in Medellin, Colombia. Net toen Ben klaar was met zijn relatie, was ik klaar met Colombia: arm aan cultuur, materialistisch en van plastic. Superbowl en siliconenborsten. Ook de schietpartijen ‘s nachts, waarbij mitrailleurs ratelden tot in de rijke wijk El Poblado aan toe hielpen niet.

Ik keerde terug naar Buenos Aires, Ben vond werk in Pereira. Na een jaar overwon ik mijn weerstand en zocht hem op.

Pereira is een kleine stad in het koffiegebied van Colombia en kenmerkt zich door een gebrek aan toeristische attracties. Colombiagangers verblijven er doorgaans slechts op doorreis en dan nog in geringe getale. Uit de cielo roto, de kapotte lucht, valt elke dag wel een buitje, maar met een constante temperatuur van een graad of 25 klaagt niemand.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Oscars voor oorlog en Argentinië

, door

Terwijl de crew en cast van het oorlogsdrama the hurt locker met zes oscar-beeldjes aan de haal gingen viel een Argentijnse film de eer te beurt het beeldje voor best foreign language film mee te nemen. De film ‘El secreto de sus ojos’ (the secret in their eyes) is op zijn eigen manier ook een oorlogsdrama, zodat het haast lijkt of oorlog toch ergens goed voor is.

De Argentijnse film is de tweede uit het land die de vreemde talen-oscar in de wacht sleept. Eerder lukte dat in 1985 met la historia oficial (the official story), ook al een film die er zonder oorlog niet geweest zou zijn.
Beide Argentijnse films zijn drama’s die teruggrijpen op het verleden van de vuile oorlog. In de oscarwinnaar uit ’85 draait het om de perverse adoptiepraktijken van het generaalsregiem, dat de baby’s en kleuters van doodgemartelde ouders toewees aan kinderloze beulenparen.
De recente winnaar blikt ook terug op die tijd. Een dertig jaar oude moord moet opgelost en dat brengt de onderzoekers terug in de tijd van de dictatuur, wreedheid en een onverstoorbaar zwijgende bureaucratie.

De hoofdrol wordt gespeeld door Ricardo Darin, die speelde in meer belangrijke Argentijnse films van de laatste jaren, zoals XXY, la Señal http://en.wikipedia.org/wiki/La_senal en El hijo de la novia (oscarnominatie 2001). Darin is van de generatie Huub Stapel (born in the fifties) en behalve een zeker fysieke gelijkenis kent ook hun loopbaan een opvallende overeenkomst.
Huub Stapel’s grootste rol is nog altijd die van liftmonteur Adelaar in de thriller de lift, een van de weinig Nederlandse films die een ‘remake’ kreeg in de Verenigde Staten (Down, 2001).
Ricardo Darin’s grootste succes tot nu toe was het lichtvoetige oplichtersdrama ‘Nueve Reinas‘ (2000) over elkaar oplichtende randcriminelen in het verarmde Buenos Aires. De film werd in 2004 nagemaakt als Criminal, met John C Reilly in de hoofdrol.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vrouwen in Colombia

, door

etalagepopColombia is aan de beterende hand. Er kan tussen vrijwel alle steden weer gewoon, veilig, met de bus gereisd worden. De bananen- en koffieplantages liggen er mooi bij, de bruinkoolmijnen draaien, het toerisme zit voorzichtig in de lift. Maar iedere medaille heeft een keerzijde: de positie van de Colombiaanse vrouw is weinig begerenswaardig.

Op het oog is Colombia een zeer geëmancipeerd land. Vrouwen bezetten functies in de regering, bij het leger en de politie en door de trieste historie van geweld staat aan het hoofd van heel wat families een vrouw, weduwe van een geliquideerde patriarch. De negentiende-eeuwse vrijheidsstrijdster Policarpe Salavarietta siert het biljet van 10000 pesos en is daarmee een van de weinige burgervrouwen ter wereld die het schopt tot papiergeld. In Nederland is zelfs voor de koningin muntgeld het hoogst haalbare.

Onder de oppervlakte is Colombia een van de meest ‘machismo’ samenlevingen van Zuid-Amerika. De eerste vrouw studeerde in 1936 af. Stemmen mocht ze pas in 1957.

Een gevaarlijkere kant van het machismo is het geweld tegen vrouwen. Media berichten er dagelijks over en de algemene opinie is dat het geweld toeneemt. Naar schatting heeft 60 tot 70 procent van de Colombiaanse vrouwen te maken gehad met verkrachting, fysiek of verbaal geweld of intimidatie. Sinds de militaire ‘crack-down’ tegen de gewapende rebellengroepen in het land is het aantal incidenten waarbij vrouwen lastig gevallen werden door militairen verdrievoudigd.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vijftig procent PVV!

, door

Ik zit in een kring. Als ik aan de beurt ben sta ik op en zeg: “Mijn naam is Hanedop en ik ben vijftig procent PVV”. De groep zegt “Hallo, Hanedop” en ik vertel: “Ik baseer mijn Wilders-index van vijftig procent op de website van de PVV. Daar staan hun standpunten, in de vorm van het verkiezingspamflet uit 2006.

pvvlogoHet document omvat een korte preambule en negen min of meer concrete thema’s. In de preambule wordt de toon gezet van een beweging die zich zorgen maakt over een te grote en bemoeizuchtige overheid, te hoge criminaliteit, te lage straffen en ouderen en kwetsbaren die in mensonwaardige situaties leven. Als belangrijk probleem noemt het pamflet de toename van het aantal niet-Westerse allochtonen als gevolg van immigratie en geboorte. Het fatsoen moet terug in onze samenleving, zo eindigt de preambule. Daarna volgen negen onderwerpen met in totaal 94 actiepunten. Vermeld staan achtereenvolgens de naam van de paragraaf, het aantal vermelde actiepunten en het aantal actiepunten waar ik het eigenlijk wel mee eens ben.

Belastingverlaging: 7 actiepunten 3 eens Keiharde aanpak criminaliteit en terrorisme: 20 12 eens Onderwijs en gezin: 7 4 eens Immigratiestop/intergratie: 18 8 eens Directe democratie: meer invloed van burgers: 7 6 eens Zorg/Sociale zaken: 6 4 eens Infrastructuur/Ruimtelijke ordening/Energie: 6 3 eens Europese unie/vredesoperaties/Buitenlands beleid: 11 3 eens Dierenrechten/dierenwelzijn: 6 4 eens
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Voetbalinterland alleen via internet

, door

voetbal onlineIn Engeland zijn de rapen gaar nu bekend is geworden dat de WK kwalificatiewedstrijd Oekraïne-Engeland alleen rechtstreeks te volgen zal zijn via internet. Bovendien moet daarvoor minimaal 4,99 pond betaald worden (5,44 euro). Dit is het gevolg van het faillissement van Setanta, het pay-per-view bedrijf dat de wedstrijd op tv zou brengen.

Fans in Engeland reageren woedend. Een polletje op de BBC-site laat zien dat slechts 3 procent van de kijkers van zins is te gaan betalen voor de online wedstrijd. Hoewel deskundigen de mond vol hebben van de integratie van televisie en internet lijkt de consument er bepaald nog niet klaar voor. Vanuit een ‘hardware’ perspectief is dat niet raar: mensen schaffen voor duizenden euro’s enorme flatscreens aan om thuis voetbal te kijken alsof je op een tribune zit en zij moeten vervolgens een belangrijke wedstrijd kijken op hun laptopje.

Het echte probleem zit wellicht meer in de ‘wetware’, de hoofden van de burgers. Internet heeft zich ontwikkeld als een individuele activiteit pur sang. Mensen sluiten zich af van hun omgeving door te internetten. Het contact met de wereld, de vrienden en familie verloopt via het web, beslist niet via de directe omgeving. Tv kijken daarentegen is bij uitstek een collectieve bezigheid. Tv kijken doe je met het gezin of de vriendenclub op de bank en er zijn regels en conventies voor: het al dan niet opstaan tijdens een programma, wie het eerst naar het toilet mag tijdens de reclames, wie wanneer koffie zet, wie waar zit ten opzichte van het toestel en wie de zapper bedient. Voor internet ontbreken collectieve conventies, wat groepsgewijs internetten (of zelfs met z’n tweeën het web op) een hachelijke onderneming maakt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gidsland Argentinië

, door

cromagnonOver Argentinië kun je grappen maken. Of je kunt je aan het land ergeren. De presidente laat zich met een helikopter van huis naar werk vliegen. Het sluiten van een koekjesfabriek leidt al weken tot een halve burgeroorlog. Huizen kopen doe je met tassen contant geld in plaats van met een girale overschrijving. En piloten zijn er trots op de bijdrage die ze hebben mogen leveren aan het opruimen van tegenstanders van het regiem.

Maar er gaan ook dingen goed. Een voorbeeld is de afhandeling van de affaire Cro-Magnon. Republika Cro-Magnon was een populair poppodium/discotheek in de wijk Once, een wat verlopen wijk tegen het centrum van Buenos Aires aan. Op 30 december 2004 trad er een band op, werd er vuurwerk afgestoken en kwamen bijna 200 jongeren om in de hel van vuur en rook die volgde. Talloze gymschoenen van slachtoffers zijn over kabels in de buurt gehangen als spontaan monument.

De brand bracht een schokeffect te weeg zoals dat hier gebeurde na de Volendamse nieuwjaarsbrand. Regels werden strakker aangehaald, procedures herzien, controles geïntensiveerd, zoals dat na vergelijkbare incidenten in ieder land gebeurt. De meest recente maatregel van de overheid is minder alledaags.

De overheid lanceerde de website www.saliseguro.gob.ar, oftewel veilig uitgaan. Op de site kun je de club, feestzaal of bar waar je heen wilt opzoeken en checken wat de veiligheidsstatus is. Met een handige zoekfunctie kies je de buurt, het soort gelegenheid of eventueel de naam van het etablissement en je komt alles te weten over de oppervlakte van de tent in vierkante meters, het aantal mensen dat naar binnen mag en de veiligheidsgeschiedenis. Ook kun je commentaren achterlaten als je vindt dat er iets niet in orde was in de gelegenheid waar je uitging.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De omstreden vredesmissie van Juanes

, door

juanes_0In Nederland kennen we hem als redelijk succesvol popartiest: Juan Esteban Aristizábal Vásquez, of kortweg Juanes. De 37-jarige Colombiaanse zanger had een hit met la camisa negra (het zwarte shirt), dat in maart 2006 de tweede plek van de hitlijsten haalde. Daarvoor had hij een keertje op 18 gestaan, met de song a dios le pido (ik vraag het God) uit 2003. En in 2007 had hij succes in een duet met Nelly Furtado.

In heel Zuid-Amerika kijken ze naar hem op als wij naar Bruce Springsteen. Van zijn 4 albums verkocht hij al 14 miljoen exemplaren en verzamelde 17 Latin Grammy awards. Van de muziek kun je houden of niet. Voor een artiest uit een land dat overspoeld wordt door salsa, reggaeton, ballenato en andere dansherrie heeft hij in ieder geval de originele en commercieel grensoverschrijdende keuze gemaakt rockmuziek te spelen. Het zijn allemaal liefdesliedjes en de ballads, zoals para tu amor, zijn velen wellicht wat te soft, maar het klinkt goed en zou best meer aandacht mogen krijgen in Nederland. Wat Juanes relevant maakt buiten de wereld van de muziek is zijn werk als vredesactivist.

Dat artiesten zich inzetten voor de goede zaak is natuurlijk niet nieuw. Sting was een tijd lang meer bezig met regenwouden dan met goede muziek maken en Bono lijkt onderhand een part-time wereldleider die strijdt tegen apartheid, armoe en ander onrecht. Juanes zet zich in voor vrede op een continent waar vrede en veiligheid alles behalve vanzelfsprekend en duurzaam zijn. Hij doet dat vooral erg ‘hands-on’, daar waar het gebeurt. Met zijn stichting Mi Sangre zet Juanes zich overigens ook in voor het hulp aan slachtoffers van landmijnen, een groot probleem in het door terreur van links en rechts verscheurde land.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Slap aftrekken met Beau

, door

beaubeaubeauReinout Oerlemans timmert met zijn mediabedrijf Eyeworks fors aan de weg, onder andere via overnames. Zo kocht hij een paar jaar terug het bedrijf Cuatro Cabezas, een succesvol productiehuis in Argentinië, dat één internationale succesformule in de kast heeft: CQC. CQC is een satirische, kritische infotainmentshow die in Argentinië te zien is en versies heeft in Spanje, Italië, Brazilië, Portugal en nog zo wat landen. Vanaf vrijdagavond krijgt ook Nederland een aftreksel van het programma met Veronica als gelegenheidsgever en Beau van Erven Dorens als gezicht.

Eyeworks slaat zichzelf nogal op de borst met hun webtekst “Het programma is door productiebedrijf Eyeworks met veel succes geproduceerd in Argentinië, Chili, Brazilië, Italië, Portugal en Spanje.” Alsof ze het programma zelf uit de klei getrokken hebben. CQC draait echter al sinds 1995, toen Reinout nog gewoon Arnie was in GTST. Succes kun je kopen.

De formule van CQC is simpel: in de studio-met-publiek gaat een driekoppig panel door het nieuws van de week. De panelleden kleden zich in strak zwart en dragen zonnebrillen. Dat is verder niet functioneel, maar wel deel van het format. Hun opmerkingen zijn gevat en hun onderlinge gesprekken tongue-in-cheek, zoals bij het drietal van Top Gear. De ware kracht van CQC zit echter in de reporters in het veld.

Volgende