Wat is het toch heerlijk als iemand de gevestigde denkbeelden eens op zijn kop zet, en opnieuw begint na te denken. Zoals de Amerikaanse ontwerper William McDonough, die maandagavond in de Tegenlicht-uitzending Afval = voedsel (kijk dan! ) uitlegde hoe hij bij grote bedrijven binnenstapt om ze te vertellen dat het produceren van afval economisch dom is. “Want waarom zou je iets produceren wat je vervolgens weggooit? Dat is toch niet logisch?”
McDonough heeft niet alleen gelijk, hij heeft ook een alternatief. Samen met de Duitse chemicus Michael Braungart kijkt hij opnieuw naar de bedrijfsprocessen van grote fabrikanten, en ontwikkelt vervolgens een nieuw productieproces, waarbij afval tot het verleden behoort. Zo zette hij het hele bedrijfsterrein van Ford op zijn kop, maakte het milieuvriendelijk, en bespaarde het bedrijf miljoenen per jaar. Zelfs de directeur van Ford, toch niet iemand met milieu hoog op zijn prioriteitenlijst, was enthousiast. Want, zo zei hij nadat hij opnieuw had nagedacht: ” Het is natuurlijk een beetje raar dat we 10.000 kilo grondstoffen nodig hebben om een auto te bouwen die 2000 kilo weegt. Het zou logischer zijn om 2000 kilo grondstoffen te gebruiken voor diezelfde auto.”
Braungart en McDonough werken volgens het mechanisme dat afval voedsel moet zijn. Zoals in de natuur een kersenboom de op de grond gevallen bloesemblaadjes weer als voedsel gebruikt, zo kan al het afval weer gebruikt worden. En nee, dat is geen recyclen volgens de heren, omdat recyclen over het algemeen betekent dat de grondstof alleen nog maar gebruikt kan worden voor een product van mindere kwaliteit. Braungart en McDonough zorgen ervoor dat een product volledig hergebruikt wordt, en dat de stoffen die erin gebruikt worden, niet aan kwaliteit inboeten bij hergebruik. En daarom ook niet voor minder geld verkocht hoeven te worden. Andere stoffen moeten volledig kunnen terugkeren in de natuur. Zo ontwikkelden de twee voor Unilever een verpakking voor ijsjes, die in bevroren toestand vast was, maar na ontdooiing vloeibaar werd, en de natuur niet aantastte. De twee plantten er zelfs een zaadje in, waardoor de verpakking als voedsel kon dienen voor de plant die eruit groeide.
Heeft u ook uw handtekening gezet in de hoop dat de EU eens stopt met de maandelijkse verhuizing tussen Brussel en Straatsburg? Om mee te helpen dat geld wat efficienter te besteden?
Laat maar, de volgende keer. De EU heeft namelijk besloten om het gebouw in Straatsburg te kopen. Tot nu toe werd het gebouw gehuurd, en de EU mag het nu voor een relatief laag bedrag aankopen, zolang het zelf maar zorg draagt voor de asbest die overal in de muren en plafonds zit.
En u dacht dat de half miljoen handtekeningen die in Nederland zijn verzameld, er in ieder geval voor zorgden dat de Nederlandse europarlementariërs tegen de koop stemden? Nee hoor, VVD’er Jan Mulder probeert uit te leggen in het Radio 1 journaal dat je best voor de handtekeningenactie kan zijn, en tegelijkertijd het gebouw wilt kopen waar je eigenlijk weg wilt. “Al zijn er tien miljoen handtekeningen, zolang er 1 land is dat het tegenhoudt, heb je daar niets aan.”
Nu is het natuurlijk waar dat de EU nu zo in elkaar zit dat zolang Frankrijk tegen is, de verhuizingen doorgaan. Een dergelijke beslissing moet namelijk in unanimiteit genomen worden. Maar met zijn stem voor de aankoop van het gebouw legt Mulder er zich bij neer dat de EU grote bedragen blijft verkwisten, en was het niet juist een typisch VVD-punt dat verkwisting van belastinggeld moest worden tegengegaan?
Ssht, want de Japanse kroonprins Naruhito, zijn vrouw Masako en hun vierjarige dochtertje Aiko zijn op vakantie in Nederland, en willen niet worden gestoord. Los van een korte fotosessie om de Japanse pers tevreden te stellen willen Naruhito en Masako niet gestoord worden. Ze zijn immers op vakantie, en niet op een officieel bezoek. Zo lijkt het, tenminste.
Maar zo simpel is de werkelijkheid niet, en al helemaal niet in Japan. Prinses Masako is al jaren depressief, vooral vanwege de druk die er in Japan op haar ligt een zoon te baren. Japan houdt namelijk vast aan de oude traditie dat alleen een man tot keizer kan worden gemaakt, en sinds 1965 is er al geen mannelijk lid bijgekomen in de keizerlijke familie. Het begint allemaal een beetje nijpend te worden, niet in de laatste plaats omdat de traditie dat een kroonprins er een serie concubines op na mocht houden, wel in onbruik is geraakt.
Een fotosessie om de Japanse pers de rest van de reis buiten beeld te houden, was niet echt nodig. Japanse dagbladen en televisiestations hadden zich ook afzijdig gehouden als de keizerlijke familie daar gewoon om had gevraagd. Toen Masako stevige tekenen van depressie liet zien, hield de Japanse pers zich stil omdat de journalisten bang waren voor bedreigingen uit extreem-rechtse hoek. Het nieuws kwam uiteindelijk via de internationale pers naar buiten.