DOCUMENTAIRE - Hij leeft te midden van een berg rotzooi, maar weet te herschikken tot kunst. Vince Hannemann verzamelt al zijn hele leven ogenschijnlijk waardelozen prullen en bouwt daarmee een fantasie en wie wil kijken, is van harte welkom. Alleen de autoriteiten zijn er niet zo blij mee.
Hoezo achter de geraniums zitten? Je bent oud en je hebt weinig te verliezen, dus waarom zou je er het niet van nemen? Hunter S. Thompson, aan de kant graag.
ANIMATIE - Het is een stad in een stad: de City of London. C.G.P. Grey schetst in twee leuke filmpjes wat zo raar is aan deze vreemde stedelijke constructie.
Deel 2 is net online en die vind je hier.
DOCUMENTAIRE - 45 jaar geleden, op 21 september 1967 werd de kleurentelevisie in Nederland geïntroduceerd. Het zal niet meteen een groot succes zijn geweest, want ik kan mij nog herinneren dat we op kleur overgingen – en dat moet ergens eind jaren zeventig zijn geweest. Of misschien waren wij gewoon laat, dat kan natuurlijk ook.
Ja mensen, het waren andere tijden. Niet alleen is het moeilijk voor te stellen dat kleuren-tv zo’n noviteit was, maar ook de snelheid traagheid van dit amusante uitlegfilmpje neemt je terug naar die goede oude tijd, waarin we nog geen Boer Zoekt Vrouw hoefden te dulden op de beeldbuis. Het filmpje komt van het instituut voor Beeld en Geluid.
Hoe kunst mensen bij elkaar kan brengen. Deze installatie bestaat uit 6000 lampjes, met veel trekhaakjes. Het resultaat is een wolk van licht.
Men neme een grote hamer en allerlei spullen die kapot kunnen. Wat wil je nog meer?
Burgeroorlog! Onderdrukking!
Kablaam!
Wie is de suikertante van Bram Moszkowicz
ANIMATIE - Ben je een New York mens of een Parisien?
Parijs is leuk hoor, maar dat romantische Amélie-Parijs heb ik nooit kunnen vinden. En bij Parijs denk ik toch vooral aan wat is geweest: zwijmelende babyboomers à la Philip Freriks en Youp van ’t Hek (vroeger gingen wij gewoon liftend naar Parijs, Tjakaaa!). Cultuur. Tja, ach. Mooi ja. Maar dan New York. Snel, toegankelijk, comfortabel, zo’n beetje de hoofdstad van de wereld.
U denkt er vast anders over. Maar dub je nog, zie dan deze fraaie animatie voor een aardige vergelijking.
DATA - Bij een kiesdrempel van vijf procent zou de formatie een stuk eenvoudiger zijn. Bij een kiesdrempel van tien procent zouden VVD en PvdA vermoedelijk ook tot elkaar veroordeeld zijn.
Bij iedere Tweede Kamerverkiezing keert de discussie over de kiesdrempel terug. Het Nederlandse partijlandschap zou een stuk minder gefragmenteerd zijn, als partijen een minimaal aantal zetels moeten halen om in de Tweede Kamer te komen. En dat lijkt inderdaad het geval.
Wanneer er een kiesdrempel van vijf procent is, worden de grote partijen groter. ChristenUnie, SGP, Partij voor de Dieren en GroenLinks vallen af. Die stemmen worden dan evenredig verdeeld over de overgebleven partijen.
Nog steeds heeft geen enkele partij dan de meerderheid. VVD (30 procent) en PvdA (28 procent) zijn dan twee grote machtsblokken. De grootste partij, de VVD, kan tamelijk eenvoudig een coalitie vormen met D66 en CDA. Die hebben een krappe meerderheid. In de Eerste Kamer zou deze coalitie geen meerderheid hebben. Een linkse coalitie van SP en PvdA is niet haalbaar. Ook aangevuld met D66 komt deze coalitie net tekort.
Bij een kiesdrempel van tien procent zijn VVD (43 procent) en PvdA (40 procent) tot elkaar veroordeeld, tenminste als we ervan uitgaan dat VVD en PVV niet samen verder willen en PvdA en PVV elkaar ook niet verdragen. In tegenstelling tot 2010 haalt het CDA de kiesdrempel dan niet meer en komt dus niet meer in de Tweede Kamer.