Op zoek naar Haruki Murakami
Wie houdt er niet van Murakami? De bizarre vondsten, de eenvoudige, maar meeslepende stijl, de vreemde plotwendingen (of het gewoon afsterven van het plot). Ik geniet vaak van zijn boeken en ook de laatste serie 1Q84 heb ik met huid en haar verslonden. Zijn mooiste boek vind ik echter het boek waarmee hij doorbrak: Norwegian Wood. Hoe prachtig en deprimerend kun je eenzaamheid verwoorden?
Jammer genoeg geeft Murakami zelden interviews en weten we maar weinig van hem. Daarnaast is de mentale afstand tot Japan zo groot – tenminste voor mij – dat ik soms moeite heb een voorstelling te maken, de letters tot echte Japanse beelden tot leven te wekken. Daarom vond ik onderstaande documentaire zo aardig. Hij neemt je mee langs Murakami’s leven (Murakami wilde maar half meewerken aan deze BBC-documentaire, dus als maker moet je toch maar wat). Enjoy.
‘Prins Friso bedolven onder lawine’
BREKEND: ‘Prins Friso bedolven onder lawine’ | Pas over enkele dagen prognose | Update 18 feb: geen schedelbasisfractuur, wel in ernstige ademnood geweest
Liefde in de scanner: een wedstrijd
Weet je nog hoe het voelde toen je voor het eerst verliefd was? En al die keren erna? Vroeger, toen ik een jaar of acht was, was ik hevig verliefd op Renate. Officieel hadden we alleen met elkaar omdat alle jongens en meisjes van de klas op dat moment met elkaar hadden. Toen een meerderheid besloot dat een vrijgezellenleven toch verkiesbaar was, bleven Renate en ik elkaar nog wel zien. Maar niet veel natuurlijk en niet lang. De mores van de schoolplein hielden ons in het gelid.
Later ben ik nog wel een paar keer verliefd geweest. Ze zeggen wel dat als je ouder wordt, je ook die heftige verliefde gevoelens kwijtraakt. In mijn geval geldt dat niet. Ik kan nog steeds overstromen van liefde, niet alleen voor mijn vrouw, op wie ik op slag verliefd was. Maar ook voor mijn zoon, gek genoeg. De liefde die ik voor hem voel, voelt vaak als verliefdheid, een sterk verlangen om bij hem te zijn.
Waarom vertel ik u dit? Is het niet een beetje laat? Valentijnsdag is al voorbij.
Ik stuitte vandaag op het onderstaande filmpje. Een onderzoeksgroep van Stanford University heeft een aardige wedstrijd gehouden, waarbij ze keken in hoeverre verliefdheid en houden van meetbaar is met behulp van een fMRI-scanner.
De weke benen van de VU
Een radicale imam, de Brits-Palestijnse sjeik Haitham al-Haddad, wordt uitgenodigd voor een wetenschappelijk debat bij de Vrije Universiteit en een groot deel van de media en de Kamer staat op zijn kop. De VU houdt het daarop dan maar voor gezien, want een zinnig debat is niet meer mogelijk, aldus een woordvoerder gisteravond tegen de NOS. Deze afgelasting toont weer aan hoe week de knieën van de VU zijn – bij monde van zijn communicatie-afdeling, want het is niet de eerste keer dat de universiteit het dun door de broek laat lopen.
Een onliberale meerderheid in de Tweede Kamer vindt de aan de sjeik toegeschreven uitspraak ‘Joden zijn de vijanden van God’ reden om hem te weigeren. Wie liggen er precies dwars? De VVD uiteraard – de partij voor wie vrijheid van meningsuiting werd verpatst voor het Torentje. De PVV die zich nooit schuldig maakt aan denigrerende kwalificaties. De SGP zou dat ook nooit ofte nimmer doen. En dan hebben we natuurlijk nog de zeloten van de ChristenUnie die geen kans onbenut laten het Israelische beleid in de bezette gebieden probeert van een positieve spin te voorzien (hoe meer heibel immers, hoe sneller de Dag des Oordeels Gods Zegen en Genade dichterbij brengt).