Crachàt

Hugo Camps, camps hugo. In mijn België haat men of loved men hem. En de Elsevierigen onder de Nederlanders zullen wel hetzelfde over hem denken. Ik behoor tot de lovers. Hoe clichématig hij zichzelf ook vergallopeert in dan zijn het weer Prada-schoentjes of stijlvolle blonde ijskoniginnen -hij heeft een van alcohol doordrenkte lieve bitterheid die me wel ligt. Elke andere dag heeft Camps een column op de voorpagina van de Vlaamse De Morgen. In de krantensoep vertegenwoordigt hij de ballen. Zeker als zijn fruit of labour op het (gruwel)begrip ‘content’ drijft. Ik wou jullie Nederlanders dit stukje Nieuws van het Westelijke Front niet onthouden. Al was het maar vanwege dat wonderlijk heerschap Verhofstadt, die toch wel mijn respect verdient. Nòg zulk een goedbedoelend smerig schatje. Smul dus even van een mooi stukske Vlaamse proza, gemarineerd in excuise konijnensap, en hieronder schaamteloos maar des te meer liefdevol gecopy/pasted.

Hugo Camps
Boekje
Het is Paul-Henri Spaak nooit gelukt. Leo Tindemans ook niet. Niet eerder is een boekje van een Belgisch politicus in zeven talen vertaald. Al helemaal niet in het Koreaans. Daar komt over twintig jaar een geweldige manuscriptjacht van.
Guy Verhofstadt is altijd een schrijvend politicus geweest.
Sla zijn burgermanifesten er maar op na. Sterker, de premier heeft ooit een roman geschreven. Een gekruide roman, inclusief pornografische passages.
De dag dat de Koreanen daarachter komen, gaat heel Azië plat.
Premier van het geschreven woord, het heeft iets troostrijks voor een samenleving die zelf niet kan weerstaan aan de terreur van het entertainment.
Vooral als het ook nog ergens over gaat. Jawel, de eerste de beste backbencher komt tegenwoordig met een boek over leven en werk, maar daar wordt geen mens wijzer van. Integendeel, het schaadt de sérieux van de politieke klasse behoorlijk. Al tijdens het lezen van het voorwoord weet je: wat een ijdeltuit! Verder in het boek gaat het alleen nog over een onweerstaanbare roeping, over dienstbaarheid en nederigheid, over het hogere zelfs. Ook vaste prik: het gezinsleven als offer voor de politiek.
Dat ze hun vrouw in het vakantiehuisje wel eens met het keukenmes achterna hebben gezeten, lees je niet.
Dat een politicus zich van stiel heeft vergist, is al even onbestaanbaar.
In eigen land zijn er van het boekje van de premier drieduizend exemplaren verkocht. We kunnen dus nu al zeggen dat de Koreanen beter zullen doen. Het geeft te denken over de nonchalance waarmee dit volk met grote denkers omgaat. Te treurig voor woorden.
In Parijs wordt Verhofstadt ingeleid door Jacques Delors, in Berlijn staat hem een warme knuffel van Helmut Kohl te wachten. In Brussel kwam de premier in zijn zoektocht naar een inleider niet verder dan de Freek de Jonge. Ook dat geeft te denken.