donderDagsluiting – Django Khan
Donderden de donderdagen de dragondersten der Djengiskanen?
Het is maar een alliteratie als was het der Doctorandus D., toch is het een heuglijk moment. Alle schijn heeft het ervan,
dat de doorsnee Mongool wàt blij is geweest met de glasnost.
Het bracht eindelijk dat gewicht vanuit het verleden op hedendaagse schouders tot rust.
Je zal ooit maar 22% van het oppervlak van de aarde hebben bezeten, wat kan je anders doen dan wijs en een beetje besmuikt glimlachen en geduld uitoefenen omtrent wat evolutionair komen gaat?
Eigenlijk is Mongolië de evenknie van Italie.
Het waren de twee grootste empires ooit, en ook de voetbal kent met verstomming slaande hoogtepunten.
Ik voel me doorstroomd van gelukzaligheid – zullen we hier niet wis en drie de ware poëet aantreffen, hier in Mongolië? En neen, niet de chakraneuker of de Boeddistiese shnull, maar de man/vrouw die geboren werd en zal sterven met twinkel in de ogen en rust in het hart? Een ChampionsLeague van aardbewonders, en Onze M/V wint de finale?
Laten we hopen. Carlos naast me op de sjokbus kijkt me wijfelend aan, maar ik ken m’n reisgezel: hij is haast méér op zoek naar die bevangen puurheid dan ik.
