Is dit journalistiek engagement, of gewoon grenzeloos kijkcijfer-opportunisme? Na wekenlang de ellende getoond te hebben van aandelen-speculaties, financieel gerommel en riskante spaarproducten, gooit Eenvandaag het roer om.
Een mandje met aandelen, met een startwaarde van 1000 euro, is het nieuwe speeltje van de redactie. Heel ethisch ook om publiek geld in te zetten voor speculatief beleggen op tv. En kijkers bij herstellende beurzen voor te houden: Kijk, spaarders hebben alwéér de boot gemist! Of als het fout gaat: Zie je wel dat beleggen riskant is!
Tip: schaf ook zo’n mandje met dezelfde mix aan en leg de financiële claim bij Eénvandaag, mocht het misgaan. Men heeft zich vooraf namelijk niet juridisch ingedekt met een: ‘Don’t try this at home!’
2e aflevering in de serie “Polska Revisited”
Premier Donald Tusk en president Lech Kaczynski kunnen elkaar niet luchten of zien. De Poolse regering wordt al sinds haar aantreden in de wielen gereden door de ’twin brothers’, beide Kaczinsky’s die voordien de dienst uitmaakten in regering en parlement. Maar het begint nu echt de spuigaten uit te lopen. Regering en president gingen de afgelopen dagen rollebollend over straat. Hooglopende ruzie over de vraag: wie vertegenwoordigt het land op de EU-top op 15 en 16 oktober. Kaczynski :’Ik ga’. Donald Tusk: ‘No way mr. president, je blijft hier!’
Mijn Poolse vrienden kijken beschaamd: ‘Wat moeten de andere landen wel niet van ons denken, we staan weer eens voor lul in het buitenland’. Ik kan ze helaas niet geruststellen, aangezien ik regelmatig in de lach schiet als ik verneem wat er zich zoal afspeelt gedurende het afgelopen weekend. Lech Kaczynski is een fervent criticaster van het kabinetsbeleid aangaande de EU. De regering wilde hem dus absoluut niet opnemen in de regeringsdelegatie en ook niet laten meevliegen in de regeringsjet. De president: nou dan pak ik toch het andere regeringsvliegtuig!. Waarop defensieminister Bogdan Klich de pers liet weten dat de piloot van de tweede crew zich helaas ziek heeft gemeld. Zo kan het ook…
(Update: Kaczinsky als de gevaarlijke gek die een bom legt onder de democratie)
Stronteigenwijs
Ooit was er het adagium: geen nieuws is goed nieuws. En voorts werd journalisten voorgehouden dat ‘all that’s fit to print’. Maar de tijden zijn veranderd. Nu gelden de wetten van ‘goed nieuws is geen nieuws’ en vooral ‘slecht nieuws is goed nieuws’. Goed nieuws wordt nog wel gemeld bij gebrek aan slecht nieuws; slecht nieuws daarentegen wordt bij de nieuwsmedia op handen gedragen. En als het niet voldoende stinkt, dan wordt het wel van stank voorzien.
De huidige financiële crisis toont aan dat het zo werkt. De helft van de ellende die nu al weken over ons wordt uitgestort valt direct toe te schrijven aan de wijze waarop journaals, talkshows, nieuws- en actualiteitenrubrieken zich schaamteloos storten op de excrementen van het kapitalistische debacle. Op alle stront wordt zo ver als mogelijk ingezoomd, de stank wordt van alle kanten de huiskamers ingeblazen en zonodig worden alle beschikbare klisma’s ingezet, om de darmen van het onheil tot het laatste restje onwelriekendheid uit te spoelen.
Napraten en herhalen
Ooit was er in ons land sprake van een grote mate van pluriformiteit in de pers. Kranten, tijdschriften, radio en tv: ze presenteerden samen een grote diversiteit aan invalshoeken, waar het de interpretatie van feiten en gebeurtenissen betrof. Er was veel ruimte voor nuanceringen, ieder incident was niet meteen een trend, en vooral: gebeurtenissen werden geduid in een breder perspectief, gerelativeerd. In kranten gebeurt dat nog steeds wel, zij het in mindere mate. Maar op radio en tv is dat nauwelijks meer het geval.
Ik ruik het groen verkleuren
naar geel oranje rood
versterving in de geuren
van leven na de dood
Gekiekt op 11 oktober in het Park Cytadela te Poznan, Polen.
![](2008/10/marijnissen-ff-dimmen-2.jpg "Jan Marijnissen zegt: \\"Effe dimmen!\\"")
Kamerleden van VVD, PvdA, CDA en ChristenUnie hebben naar eigen zeggen schoon genoeg van “het parlementair onwaardig taalgebruik” dat tijdens Kamerdebatten over de tong gaat. Ze willen dat Kamervoorzitter Verbeet strenger optreedt.
Een verhuld cordon sanitaire tegen wie anders dan: Geert Wilders en zijn PVV. Niet geëerd om zijn ideeën geven zelfs geharnaste tegenstanders openlijk toe dat zijn wijze van debatteren zeer effectief is. Heeft het wel zin om deze (tijd)geest terug in de fles te drijven? Of ontberen deze ‘fatsoenlijke’ politici simpelweg eigentijdse en effectieve debating-vaardigheden?
“Wat u zegt is geheel in strijd met de waarheid” of: “U staat gewoon keihard te liegen!”. Twee uitspraken met een synonieme betekenis, alleen is de tweede directer, duidender en minder omfloerst. Verschil is dat de eerste uitspraak zonder meer in de Handelingen van de Tweede Kamer verschijnt en dat bij de tweede quote de Kamervoorzitter spontaan uitslag krijgt en het Kamerlid zal verzoeken zijn of haar uitspraken te ‘heroverwegen’, of te ‘herformuleren’. Kamervoorzitter Verbeet kan er sowieso slecht tegen als de temperatuur in het debat wat oploopt en ook emoties mee gaan spelen. Dan gaat de rem er al snel op met een opmerking als “Kunnen de leden zich alsjeblieft een beetje inhouden?”
Verbaal lik op stuk
Een met petitie ondersteunde smeekbede van de Nierstichting ten spijt, een zwaarwichtig Masterplan van de commissie-Terlouw negerend, heeft de Tweede Kamer zich in meerderheid uitgesproken tegen een ingrijpende wijziging van de wetgeving inzake orgaandonatie. Het systeem van donorregistratie blijft zoals het is: geheel facultatief. De wachtlijsten van duizenden patiënten, bij gebrek aan voldoende donororganen, blijven bestaan; iedere week sterven drie mensen als gevolg van deze situatie.
Dat een overgrote meerderheid van de Nederlandse bevolking vindt dat er moet worden ingegrepen in het systeem, is – opnieuw – geen reden voor de volksvertegenwoordiging om op een effectiever wetgeving in te zetten. Opnieuw is het geen-bezwaar-systeem (iedereen is potentieel donor, tenzij bezwaar is gemaakt) gesneuveld. En een verplichte donorregistratie (zoals door de PvdA bepleit) blijkt op onoverkomelijke juridische bezwaren te stuiten.
Het Belgische model van altijd-donor-tenzij (onze zuiderburen kennen dientengevolge geen tekort aan donororganen) wordt nu al vele jaren terzijde geschoven op grond van ethische bezwaren. Het VVD-Kamerlid Anouchka van Miltenburg verwoordde dit gisteren in het Kamerdebat als volgt: “Het recht op zelfbeschikking eindigt niet bij de dood”. Oh nee? Wanneer dan wel?
Als we het recht op zelfbeschikking definiëren als het recht van de persoon in kwestie om na overlijden over zijn of haar “toekomst” te beschikken, dan is zo’n recht in de huidige situatie ook niet aanwezig. Paar voorbeelden: ik ben geregistreerd als donor en ze mogen wat mij betreft alle organen voor donatie of wetenschap gebruiken. Als mijn directe familie evenwel bezwaar maakt, dan gaat het simpelweg niet door. Als ik per se begraven wens te worden: mijn nabestaanden kunnen mij alsnog cremeren, zonder dat iemand daar wat aan kan doen. Er bestaat dus niet zoiets als een post-mortaal recht op zelfbeschikking.
