Berend

101 Artikelen
81 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: De ondergang van Duitsland

“…today’s Multikulti Germany, with its negative birth rate, bloated welfare state and pacifist and ecological obsessions is a dismal rejoinder to its own history. It is conceivable that within a century Germans may actually loathe themselves out of existence.”

Conservatieve columnist Bret Stephens schetst een sombere diagnose voor Duitsland. Pogingen van het land om na de Tweede Wereldoorlog een morele voorbeeldfunctie te vervullen zullen het te gronde richten. Heeft hij gelijk? En zijn sommige van de problemen die hij vaststelt ook op Nederland van toepassing?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De nieuwe hard drug – gierenhersens

Een kop waar alleen een moeder van kan houden (Foto: Flickr/usr.c)

In theorie zou je denken dat de gieren, van al de vele verschillende diersoorten in Afrika, het beste opgewassen zouden zijn tegen de komst van de moderne wereld. Gieren zijn opportunisten, die genadeloos alles opeten wat ze tegenkomen, onsympathieke beesten, de meer gespierde, beter bewapende en beter vliegende tegenhangers van onze kraaien. Instinctief is het makkelijk om te geloven dat mooie, majesteitelijke dieren sneller uitsterven dan deze vliegende doodgravers. De gier is in Afrika echter sterk bedreigd, en misschien wel juist door zijn reputatie als handige linkmiechel.

Gieren staan er namelijk bekend om dat ze heel snel lijken kunnen vinden. Ze vliegen hoog over de savanne, en zien, met hun goede ogen, van kilometers afstand al dode of stervende dieren. Ze zijn er vaak zo snel bij, dat het geloof post heeft gevat dat ze in de toekomst kunnen kijken.

Er is een categorie drugs die de mentale helderheid tijdelijk versterkt. Cocaine kan hiertoe gerekend worden. Gierenhersens zijn, volgens de hype, een nog net iets sterkere drug. Het roken van gierenhersens zou volgens de verkopers niet alleen de helderheid verhogen, maar de roker ook de helderziendheid van de gier geven. Duizenden Afrikanen hopen deze claim te gebruiken om met wedden op sportevenementen en dergelijke zich aan hun ellende te ontworstelen. Een levendige handel in gierenhersens dreigt de komende jaren de gier in Afrika tot aan de rand van de uitsterving te drijven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het sinistere wereldbeeld van ‘Avatar’

Avatar (Foto: Flickr/OfficialAvatarMovie)

Avatar‘ is een spectaculair vormgegeven SF-film, met een boodschap die, oppervlakkig gezien, vanuit een progressief-links perspectief prijzenswaardig is. De film is voor het milieu, voor een natuurlijke manier van het leven in overeenstemming met de natuur, tegen militarisme en roofkapitalisme. De vernietiging van de planeet Pandora lijkt nadrukkelijk geinspireerd op de diverse imperialistische projecten van de Verenigde Staten. Het is een beetje Vietnam, een beetje Iraq, een beetje Afghanistan, en het bevat zelfs een snufje Somalië. Op het oog is de film, met zijn Amerikaans snauwende schurken, het volmaakte tegendeel van de patriottische, schreeuwerige, western-achtige films waarop Hollywood ons soms tracteert. Op een iets dieper niveau blijkt echter, dat de film voortkomt uit een denkwijze die heel erg met die van zijn ´rechtse´ tegenhangers overeenkomt.

Het probleem is tweeledig. Enerzijds is in ‘Avatar’, net zoals in veel Amerikaanse westerns en vergelijkbaar ongenuanceerde films, het kwaad altijd iets externs. De inheemse bevolking van Pandora, de Na’Vi, leeft in een volmaakte harmonie met de natuur. Zoals columnist Ross Douthat in de New York Times opmerkt, zijn echte natuurvolkeren nooit zo volmaakt en harmonisch als in deze film. De Na’Vi zijn niet corrumpeerbaar – ze voelen geen nieuwsgierigheid voor de leefwereld van de menselijke kolonisten, en kunnen niet afgekocht worden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gareth Thomas? Dat is nou een echte man!

Gareth Thomas in 2007 (Foto: Wikimedia Commons/manuel|MC)

In de moderne tijd wordt homoseksualiteit vaak geassocieerd met verwijfdheid. In de oudheid bestond dit vooroordeel nog niet of nauwelijks. Het Thebaanse leger dat in 371 voor Christus bij Leuctra voor het eerst het Spartaanse leger wist te verslaan bevatte bijvoorbeeld een elite-eenheid die volledig uit homoseksuele koppels bestond. Homoseksuele stellen zouden beter kunnen vechten, zo was de gedachte.

In de moderne tijd daarentegen worden homoseksuelen eerder als artistieke types weggezet, die niet voor echt mannelijke bezigheden geschikt zouden zijn. Een voorbeeld is de voetballerij. Het lijkt wel of in het voetbal niet of nauwelijks homoseksuelen voorkomen. Van een voetballer met een actieve carrière is stilzwijgen op dit punt misschien goed te begrijpen. Maar het is merkwaardig dat er ook van bijvoorbeeld de teams van Oranje van 1974 en 1988 niemand uit de kast is gekomen. Statistisch gezien is dat bizar. Bij elkaar zo’n veertig volwassen mannen, en die zouden allemaal heteroseksueel zijn geweest? Maar ook in het buitenland zijn er, bij mijn weten, geen grote voetballers geweest die later hebben toegegeven homoseksueel te zijn.

Onverwacht is er nu echter een topspeler uit een nog veel mannelijker sport die wel uit de kast is gekomen. Gareth Thomas, jaargang 1974, is de rugby-speler met de meeste interlands voor Wales, en hij staat negende op de lijst van spelers die de meeste try’s gescoord hebben. Een absolute wereldtopper dus. Na lang aarzelen, en ernstige psychologische problemen, heeft hij nu publiekelijk gezegd dat hij homoseksueel is. Een moeilijke beslissing in de macho-wereld van het rugby. Maar wat blijkt? Niemand, maar dan ook niemand, heeft er moeite mee. Laten we hopen dat Thomas ook voor andere sporters een rolmodel zal zijn, en dat ook in sportwereld homoseksuelen vanaf nu steeds meer geaccepteerd zullen worden!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

D66 is de beste oppositiepartij – laat dat zo blijven!

D66 logo

In een recente peiling bleek dat, als er op dat moment verkiezingen zouden worden gehouden, D66 op 22 zetels uit zou komen. De kiezer wil D66 belonen voor de uitstekende manier waarop fractievoorzitter Pechtold oppositie voert. Kiezers met een geheugen (en dat zijn er niet veel) zullen door deze ontwikkeling verontrust zijn. Want wat zal het gevolg zijn als een groot deel van de Nederlandse bevolking het oppositie voeren van D66 beloont? Dan zal het met het oppositie voeren van D66 heel erg snel afgelopen zijn. Want dan komt D66 namelijk in de regering. Hoe dat was zijn de meeste mensen, met hun goedkope ontevredenheid met het huidige kabinet, blijkbaar al lang weer vergeten.

Aan het begin van de Paarse kabinetsperiode stond er een cartoon in het dagblad Trouw, waarin een woordvoerder zei: “Wij smeken u, ruil ons toch in. Het moet nu toch duidelijk zijn – het CDA kan geen oppositie voeren, en D66 kan niet regeren.”

In de twaalf jaar die volgden heeft de partij het beeld niet kunnen veranderen. In de jaren tachtig en de vroege jaren negentig was D66 met afstand de beste oppositie-partij. De regeerperiodes die volgden waren dramatisch. In Paars I was er het stuntelen van Winnie Sorgdrager, en het cynisme waarmee Hans Wijers op Economische Zaken de oude milieu-idealen van de partij op sterk water zette. In Paars II was er de farce rondom het correctief referendum, toen D66 de regering liet vallen, om, met een snelle blik op de opinie-peilingen, snel terug te krabbelen – hetgeen onder Balkenende II nog eens dunnetjes werd overgedaan, dit keer in verband met het gekozen burgemeesterschap. De lachwekkende vernederingen die de partij zich liet welgevallen om maar aan de macht te kunnen blijven waren stuitend.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Jason de gouden feniks

Jason, de gouden feniks (Foto: CC/Berend)

China is een abstractie. Het land heeft tussen de 1,3 en 1,5 miljard inwoners, het honderdvoudige van Nederland. Het land bruist en gist. Maar het is moeilijk, ook door er heen te gaan, om een idee te krijgen wat er aan de hand is. Het is duidelijk dat er veel mensen zijn, maar wie in Nederland over straat loopt heeft hetzelfde gevoel. De mens is in staat zich de gezichten van hoogstens een paar duizend individuen te herinneren. Zodra een land meer dan zeg vijfduizend inwoners heeft, is dat al bijna een onhanteerbaar aantal.

De provinciestad Kaifeng heeft het Wirtschaftwunder van China niet mee mogen beleven. China is zich razendsnel aan het industrialiseren, maar Kaifeng, traditioneel zelf een industriestad, heeft de stap naar het kapitalisme niet weten te zetten. De staatsbedrijven zijn opgedoekt, moderne fabrieken zijn er niet voor in de plaats gekomen. Het is een bittere pil. Kaifeng was de hoofdstad van China toen Beijing en Shanghai nog kleine dorpjes waren. Nu leeft Kaifeng in zekere zin van de liefdadigheid: de groeiende middenklasse van andere Chinese steden bezoekt de oude hoofdstad. Binnenlands toerisme is de voornaamste bron van inkomsten.

De westerse toerist laat Kaifeng grotendeels links liggen. Andere delen van het land, zoals Xi’an, of Tibet, krijgen meestal de voorkeur. De westerse toerist heeft het natuurlijk ook moeilijk in Kaifeng. Er is maar één iemand die, tussen net geen miljoen mensen, Engels spreekt. Dit is Jason de Gouden Feniks.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wacht Hiddink een West-Londens Waterloo?

Guus Hiddink (Foto: Wikimedia Commons/http://www.postproduktie.nl)

Heeft Guus, onze Guus, altijd overpresterende Guus, nu eindelijk een uitdaging aangenomen die ook voor hem te veel is? Het zou makkelijk kunnen. Na jaren van succes is Chelsea FC nu in verval. De reden van het verval is een elementaire fout in het aankoopbeleid, die Guus Hiddink, als nieuwe trainer, niet meer ongedaan kan gemaakt, omdat de transfer-deadline verstreken is.

Clubs maken wel vaker dezelfde fout als Chelsea. Aan het einde van het seizoen 2002-2003 was Real Madrid een van de beste clubs van de wereld, met een groot aantal zeer getalenteerde spelmakers, die allen tussen het middenveld en de aanval in speelden. Ze hadden Luis Figo, Guti, Raul, en natuurlijk Zinedine Zidane. Als ultieme coup besloot de clubleiding er nog een beroemdheid bij te kopen, David Beckham. Een goede, creatieve speler, en normaal gesproken een aanwinst voor ieder team. Het probleem is natuurlijk dat er maar 11 spelers opgesteld kunnen worden. Er moest dus een middenvelder het slachtoffer worden van de komst van Beckham, en dit werd de op het oog minst getalenteerde speler: Claude Makelele.

Real Madrid stortte het volgende seizoen totaal in. Makelele was misschien geen balvirtuoos, maar wel een werker, en een vechter. Met name het genie Zidane had een dergelijke speler nodig als ondersteuning. Bij Juventus was dat eerst Didier Deschamps, en toen Edgar Davids, en bij het Franse nationale elftal Deschamps en later deze zelfde Makelele. Omringd door louter balvirtuozen speelde Zidane een stuk minder.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Fiscaal conservatisme is dood

De politieke discussie zoals die op dit moment in Washington gaande is is niet om blij van te worden. De Democraten zetten in op een ‘stimulus package’ voor de economie ter waarde van meer dan een biljoen dollar. De Republikeinen zijn tegen met het argument dat dit een compleet onaanvaardbare vergroting van de staatsschuld is. Ze hebben gelijk – maar zijn daarmee niet minder hypocriet. Als John McCain de verkiezingen had gewonnen hadden diezelfde Republikeinen er wel voor gestemd om de staatsschuld met een vergelijkbaar gigantisch bedrag te laten oplopen, maar dan in de vorm van belastingverlagingen en buitenissige wapensystemen. De Democraten daarentegen willen het geld uitgeven aan hun eigen stokpaardjes. Ze willen een Europese welvaartsstaat opbouwen. Onder Bush haalden de Democraten het begrotingstekort en de staatsschuld regelmatig aan als argument tegen belastingverlagingen. Nu zijn het rechtse commentatoren die over de staatsschuld beginnen.

In het verleden was fiscaal conservatisme een van de meest aantrekkelijke kanten van Amerikaans rechts. Dit is nu verleden tijd. De ‘Starve the Beast‘-theorie is opgekomen: door de belastingen te verlagen kan de overheid steeds minder uitgeven. Dit zou dan weer leiden tot een kleinere overheid en een uitgeklede welvaartsstaat. Onder Reagan en George W. Bush werd er dan ook bewust aangestuurd op het faillissement van de overheid. Sindsdien zijn de Republikeinen van mening dat de belastingen altijd, ongeacht de omstandigheden, verlaagd moeten worden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De rustige dood van Dokter Dood

Concentratiekamp Mauthausen, het werkterrein van Aribert Heim (Foto: Wikimedia Commons/P.H. Louw)

In september van dit jaar zal het 70 jaar geleden zijn dat de Tweede Wereldoorlog uitbrak. We kunnen de balans gaan opmaken – bijna alle oorlogsmisdadigers uit het conflict zijn zo langzamerhand overleden. Degenen die nog niet zijn ingerekend zijn er dus mee weggekomen.

Recentelijk werd het lot van Aribert Heim, de kamp- arts van concentratiekamp Mauthausen, bekend. Hij is in 1992 overleden aan kanker, klaarblijkelijk zonder al te zeer geleden te hebben. Hij is, volgens zijn zoon, rustig ingeslapen.

Waar zijn collega uit Auschwitz, Josef Mengele, nog op een bepaalde manier fascinerend is – een krankzinnige wetenschapper uit een stripverhaal, op zoek naar medische vooruitgang ten koste van zijn patienten – daar komt Heim uit de berichten naar voren als een weinig interessante sadist. Mengele deed mensen pijn om zijn medische kennis te vergroten, Heim was eerder iemand die zijn medische kennis gebruikte om mensen pijn te doen.

Zowel Mengele als Heim zijn er mee weggekomen. Het meest bizarre feit is dat beiden eerst nog tien tot vijftien jaar vrij in Duitsland hebben kunnen leven. De verklaring is wellicht een kwestie van perceptie. Het is makkelijker militairen en politiemensen van geweld te verdenken. Artsen hebben een goede reputatie. Misschien dat niemand wilde geloven dat mannen die de Eed van Hippocrates hadden afgelegd zo konden ontsporen. In 1958 werd er voor het eerst aangifte gedaan tegen Josef Mengele. In 1962 verliet Aribert Heim zijn woning in het Duitse Baden-Baden en verdween – een dag voordat de politie bij hem voor de deur stond.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Madagascar: Democratie als klucht

Antananarivo, hoofdstad van Madagascar (Foto: Flickr/luc legay)

Het dak gaat er af in Madagascar. Het eiland in de Indische Oceaan is een democratie, maar dreigt bij voortduring richting dictatuur af te glijden. De ontwikkelingen zijn interessant, omdat veel van wat er gebeurd bijna een parodie lijkt op wat zich zoal in westerse staten voordoet. De presidents- verkiezingen van 2001 zijn een mooi voorbeeld. Een jaar eerder waren de Amerikaanse verkiezingen in het bekende ‘recount scandal’ geëindigd. De twee kandidaten ontliepen elkaar in Florida maar een paar honderd stemmen, en dus ontstond er onzekerheid over de telling van de stemmen. In december 2001 vonden er verkiezingen plaats in Madagascar, waarbij uitdager Marc Ravalomanana 46% van de stemmen won, hetgeen een tweede ronde noodzakelijk maakte. Ravalomanana toog echter naar het Hooggerechtshof om een hertelling te eisen. De hertelling bracht zijn percentage (in een land met meer inwoners dan Nederland) van 46 naar 51,5 procent van de stemmen.

Nu de volgende akte in deze tragikomedie. Verkiezingen zijn in Madagascar een wassen neus, dus een politicus die zich daar nog van probeert te bedienen is een idioot. De populaire burgemeester van hoofdstad Antananarivo, radio-dj Andry Rajoelina, heeft nu, met de volgende verkiezingen pas over twee jaar (Ravalo- manana werd in 2006 herkozen), verklaard dat het volk hem als president wil, en daarom eist hij nu het hoogste ambt gewoon maar op. Het zou toch wat zijn als Job Cohen of Ruud de Wild dat zou proberen, denkt een Nederlander dan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ik heb het verneukt!

Tom Daschle (Foto: United States Congress)

Barack Obama is er vandaag opnieuw in geslaagd om een frisse trend in te zetten. Waar de heren Bush en Cheney er ook vier, vijf, zes of zeven jaar later niet in slaagden om excuses te maken voor hun diverse missers (en hoogstens zoiets zeiden als ‘Mistakes were made’ daarmee de verantwoordelijkheid op anderen afschuivend), daar maakt Obama nu, amper twee weken na zijn ambtsaanvaarding, links en rechts excuses. ‘I screwed up‘, heeft hij openlijk gezegd. Dit verwijst naar de problemen met zijn beoogde ‘Health Secretary’, Tom Daschle, die terug heeft moeten treden wegens een belastingschuld. Obama treedt hiermee in de voetsporen van een Democratische voorganger, Harry Truman, die het motto ‘The Buck Stops Here!‘ hanteerde. Nooit iets afschuiven, nergens omheen draaien. Als je een fout hebt gemaakt, geef dat dan toe!

Dit mag ik me ook aantrekken. Ik heb namelijk niet al te lang geleden zelf een stuk geschreven waarin ik deze Tom Daschle de hemel in heb geprezen. En zoals Obama een verantwoordelijkheid heeft tegenover het Amerikaanse volk, zo heb ik een verantwoordelijkheid tegenover mijn mede-redacteuren, en natuurlijk niet in de laatste plaats tegenover de argeloze GC-lezer, die immers blind moet kunnen varen op mijn wijsheid en inzicht. En dus, ik zal het gewoon eerlijk toegeven:

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De wraak van de boekenwurmen

Boekenwurm-hemel (Foto: Flickr/cso237 (essential))

Anders dan hun jongere broertjes, de nerds, hebben boekenwurmen het in deze wereld tamelijk moeilijk. Er zijn veel overeenkomsten tussen de twee soorten (niet in het minst een gebrek aan sociale vaardigheden), maar er zijn ook belangrijke verschillen. Waar nerds niet achter hun computer vandaan komen, begraven boekenwurmen zich in bibliotheken. Nerds lezen ook wel boeken, maar dan gaat het om boeken (denk Terry Pratchett) waar de authentieke boekenwurm zijn neus voor ophaalt. Voor een boekenwurm, daarentegen, zijn computers bijna net zo angstaanjagend en buitenaards als vrouwen.

Maar waar nerds tot de opgewekte conclusie hebben kunnen komen dat met hun obsessie grote kapitalen te verdienen zijn, komt de boekenwurm, toch nauwelijks minder intelligent dan de nerd, er langzaam achter dat er met boeken werkelijk geen enkele rooie rotcent te verdienen is.

Maar de boekenwurmen nemen nu eindelijk wraak. Eerst werd een undercover-boekenwurm al president van de Verenigde Staten. (Hij doet wel of ‘ie de ‘hiphop president’ is, maar feitelijk is die Obama toch echt een zielige, in zichzelf gekeerde boekenwurm.) Nu lijkt de ultieme boekenwurm Michael Ignatieff premier van Canada te gaan worden. Deze boekenwurm duimt in ieder geval voor hem!

Vorige Volgende