OPINIE - Het is Amsterdammers niet gegund rustig onder het Rijksmuseum te fietsen. De laatste tijd word je, komend vanaf het Museumplein, begroet door het opschrift “Art is Therapy” en is je humeur nog tot aan het Koningsplein naar de gallemiezen. Wat een pretentie. Wat een museale zelfoverschatting.
Mijn ouders hebben me altijd meegenomen naar musea, toneel en muziekuitvoeringen. Als we op vakantie gingen, bezochten we de plaatselijke bezienswaardigheden. Op de middelbare school gaf de tekenleraar lessen kunstgeschiedenis. Ik heb gestudeerd aan een letterenfaculteit. Jarenlang ben ik twee keer per week naar het toneel gegaan. Ik ben “vriend” van twee musea, bestuurslid van een stichting en werkzaam in de culturele sector.
Ik draag de Nederlandse kunsten een warm hart toe en heb er een behoorlijk stuk van mijn ziel en zaligheid in gelegd. Ik zal echter nooit claimen dat kunst heel erg belangrijk is. Zeker, kunst maakt het leven prettiger. Soms schokt een kunstwerk, soms ontregelt het, soms biedt het inzicht. Maar zelden lang en nooit voldoende. Noch Goya’s Desastres de la guerra noch Picasso’s Guernica hebben de mensheid minder krijgszuchtig gemaakt. De Havelaar doodde het Nederlands imperialisme niet en ik heb niet de indruk dat Kabouter Buttplug het kapitalisme heeft ontmaskerd.
Verwacht van kunst niet te veel. Toegegeven, de wereld is doodziek, maar kunst is geen therapie. Ga werken voor een voedselbank als je denkt dat je de wereld moet genezen.
Reacties (11)
@0: “Verwacht van kunst niet te veel”
en van therapie nog minder
Eens met je mening, maar ‘Ga werken voor een voedselbank als je denkt dat je de wereld moet genezen’ is natuurlijk quatsch: een voedselbank is het symptoom, niet de oorzaak. Als je de wereld wilt genezen, moet je de oorzaken die de ziekte veroorzaken aanpakken, niet aan symptoombestrijding gaan doen.
De wereld, aha. Die is door wereldverbeteraars van politieke of religieuze snit in ieder geval helemaal nooit verbeterd. En wie beweert dat Bach, Mozart of de Beatles de wereld niet ietsje beter hebben gemaakt moet nodig in therapie.
Ach, kunst is leuk, je krijgt alleen nekkramp van het enorm hoge voetstuk waar het op wordt geplaatst. En het geblaat waarmee het vergezeld gaat.
Wel erg leuk om je eigen geblaat te produceren met de Arty Bollocks Generator: http://www.artybollocks.com/
Kijktip: exit through the giftshop. Lijkt over banksy te gaan, maar gaat eigenlijk over bovenstaande column.
Of iets wel of geen kunst is (daar wordt te veel gezeverd) vind ik niet zo belangrijk.
Wat ik wel merk is, dat ik me een stuk prettiger voel in een “mooie/interessante omgeving” en ( @1: ) ik weet zeker dat psychische en lijfelijke kwaaltjes in zo’n omgeving sneller helen :-)
Noch Goya’s Desastres de la guerra noch Picasso’s Guernica hebben de mensheid minder krijgszuchtig gemaakt. De Havelaar doodde het Nederlands imperialisme niet…
Nee, verwacht van kunst niet te veel. Maar het eclatante nihilisme dat je hier ten toon spreidt is het toch ook niet helemaal. De werken die jij noemt hebben wel degelijk bewustzijn gecreëerd. En bewustzijn helpt bij het bestrijden. Net zoals nieuwsfoto’s bewustzijn creëren en zo kunst worden.
En? Hielp het?
Als gediplomeerd kunstenaar kan ik twee dingen doen:
Beschrijving 1:
Met Photoshop zijn op een grijze zondagmiddag verschillende plaatjes bij elkaar geplaatst als een soort digitale collage.
Beschrijving 2:
Vanuit het perspectief van de diversiteit van de werkelijkheid, die per persoon verschilt, is een nieuwe, niet bestaande maar wel herkenbare wereld gemaakt. Het laat zien dat we in kaders denken en kijken.
Art is therapy
My work explores the relationship between Critical theory and skateboard ethics.
With influences as diverse as Nietzsche and Miles Davis, new tensions are created from both mundane and transcendant narratives.
Ever since I was a student I have been fascinated by the endless oscillation of the universe. What starts out as vision soon becomes corrupted into a tragedy of distress, leaving only a sense of decadence and the inevitability of a new synthesis.
As wavering derivatives become reconfigured through diligent and personal practice, the viewer is left with a clue to the outposts of our existence.
‘Art is Therapy’ is een poging van het Rijksmuseum om hip en bij de tijd over te komen. Het Museum is een onderneming, en moet dus zoveel mogelijk bezoekers trekken.
Dat doe je bijvoorbeeld door popiejopiefilosoof Alain de Botton een expositie samen te laten stellen, vergezeld door vage tegeltjeswijsheden.
De Botton werd hierom al gekraakt in de Guardian en The Spectator.
Als je die recensies leest, kom je erachter dat het niet om therapie gaat om de wereldproblemen te verhelpen, zoals Lendering denkt, maar om therapie als individuele zelfverbetering.
Misschien kan Lendering de volgende keer dat hij een column schrijft de moeite doen even te Googelen waar het nu precies over gaat, alvorens hij zijn mening ten beste geeft.
Is eindelijk na een decennium de restauratie van het Rijks spatie museum klaar gaan ze die fraaie gevel vervuilen met lelijke letters en vreemde teksten. Therapie is ook kunst.
Iemand die stoomboot bij het Van Gogh spatie museum al gezien. Die blaast de hele zomer, vraag me af wat daar voor kunst aan is.
Hmm, zou een mooie column voor Hofland zijn.