De eenzaamheid die iemand moet voelen om zo’n stap te nemen moet ongelooflijk zijn…
#7
Share
@6 Ik neem het gelijk van je aan.
#8
caprio
Hij was ook wel over zijn hoogtepunt heen denk ik in het leven.
#9
Bismarck
@6: Ik weet het niet hoor. Als ik de linkjes hier zo langs zie komen en daarnaast denk aan de vele topsporters die ook hun leven namen (of stierven onder niet openbaar gemaakte omstandigheden), dan kan ik me er toch wel iets bij voorstellen. Zo in je 30-er 40-er jaren zie je gewoon dat het fysiek met je achteruit gaat. Je wordt vaker ziek en het duurt langer voor je beter bent, links en rechts zakken wat dingen in, je kan de lange zware dagen minder goed aan.
Zeker als je dan hoog staat, kun je diep vallen. Voor ons kantoorslaven is het verschil alleen dat dat balletje trappen op zondag niet meer zo lekker gaat, ons fietstochtje naar huis een paar minuten langer duurt, of de kater van een nachtelijk feestje met teveel alcohol ons drie dagen bijblijft. Maar voor zo’n topper betekent het niet meer gevraagd worden voor een filmrol, minder vaak programma’s mogen presenteren, of voor sporters niet meer je favoriete wedstrijden kunnen meedoen, moeilijker aan een contract komen, je fans vaker moeten teleurstellen of zelfs einde topcarrière. Vooral als zo’n carrière gedurende je hele volwassen leven elke minuut van de dag beheerst, is er een gapend gat, ongeacht de lieve partner, kinderen, vrienden, familie etc. Tegen zo’n omschakeling zijn gewoon veel mensen niet opgewassen.
#10
gronk
@caprio: Hoogtepunt is wel een eufemisme.
#11
mango
@ Bismarck
ik kan me bij je topsporter-theorie iets voorstellen, maar ik denk absoluut niet dat er hier zoiets aan de hand was
kamerling stond al veel langer bekend om zijn sensitieve natuur
voor het belgische voorbeeld yasmine gold hetzelfde
sommige mensen hebben nou eenmaal een breder gevoelsbereik
kijk maar in interviews, kamerling kon extreem kwetsbaar zijn, bijna onbegrijpelijk kwetsbaar voor de meeste mensen
hij kon ook “niets” voelen
kamerling had gewoon een grote (manisch?)-depressieve gevoeligheid, daar ben ik van overtuigd
robert enke is een ander verhaal, die is nooit uit een depressie gekomen na de dood van zijn dochtertje
jouw verhaal lijkt me van toepassing op iemand als gascoigne of maradona, maar ook daar is meer aan de hand
boogerd had het ook, heeft twee heftige jaren gehad, maar is daar doorgekomen en zal misschien altijd wel terugverlangen naar de intensiteit van zijn sportjaren, maar leeft prima verder
kamerling was juist heel goed aan het boeren de laatste jaren, was eerder een laatbloeier dan iemand die over zijn top heen was
#12
mango
ik denk dat het heel belangrijk is dat depressie als ziektebeeld onderkent wordt,
voor mensen zelf om zich bewust te zijn van hun (erfelijke) gevoeligheid
en dat er een onderscheid gemaakt word tussen het ziektebeeld en het populaire containerbegrip van niet lekker in je vel zitten
#13
Eric
Bismarck: alleen “over je hoogtepunt heen zijn” – als dat al zo is – is een magere reden wanneer je bijv. vrouw en kinderen hebt. Iemand moet het gevoel hebben dat zijn eigen kinderen beter af zijn zonder hem om deze stap te zetten, en dat is nogal wat. En eigenlijk leek Kamerling me er eentje die de publiciteit kon relativeren, niet zo’n beroeps-BN’er zeg maar.
Geen idee wat er allemaal speelde, en ik hoef het ook niet te weten, maar ik kan me niet voorstellen dat het alleen een teruglopende carriere was. Bij een sporter is het misschien anders, omdat nogal wat van hen niets hebben om op terug te vallen. Veel van hen waren anders loodgieter geworden, maar hebben na de sport geen vak meer. Of komen een keer te vaak terug, zoals Michael Schumacher.
#14
Birdie
Kan me wel vinden in bovenstaande reacties, wat moet iemand de wanhoop nabij zijn als ie een eind aan zijn leven maakt. Zeker met kinderen…. zo erg voor ze!!! Gelukkig weet ik niet hoe het voelt om het echt niet meer te zien zitten en zou bijna (als ‘leek’) denken: weegt het het leven niet meer zitten (incl al bovenstaande door jullie genoemde punten) echt op tegen het ontnemen van de vader die je voor je kinderen bent… Dit is niet oordelend bedoelt, maar zou eigenlijk willen hopen dat dat laatste voldoende zou zijn om de zeer depressieve persoon in kwestie toch te ‘redden’ van de dood.
Geen oordeel. Als zelf langs-het-randje-scheerder kan ik dit zeggen: Niets zo kut als jaar na jaar een kutgevoel. Diepe pijn in borstkas en buik. Verdrietig, minderwaardig, onbegrepen door je omgeving. Het voelt als een niet stoppend liefdesverdriet voor het leven. Het enige wat je nog kan is zuchten. Je wil niet verder op chemisch gecreeerd geluk. Je wilt het echte leven of anders niks. R.I.P. Antonie Kamerling.
P.S. Het kan ook goed komen, op dezelfde manier waarop het fout kan gaan: zomaar. Getuige ikzelf.
#17
Olav
Mango: er bestaat goede medicatie voor
Er zijn inderdaad veel mensen die baat hebben bij antidepressiva maar er zijn ook veel mensen bij wie het niet helpt, dankuwel. Dus al te gemakzuchtig roepen “er bestaat goede medicatie voor” alsof mensen dus nooit meer aan depressie e.d. hoeven te lijden, dat zou je eigenlijk niet moeten doen.
#18
mango
dat zeg ik niet olav
het gaat mij met name om dat depressie erkent wordt als ziekte
daarom vind ik het goed dat jean van de velde het ook expliciet zo noemt
begreep trouwens ook dat hij in behandeling was
ik weet dat medicatie heel erg per persoon verschilt en ook heel erg met ernst en geslacht (medicatie die voor mannen werkt, werkt vaak niet voor vrouwen en andersom)
er geloof ook wel dat er van overdiagnosticering/verkeerde diagnosticering sprake is, zoals, onder de invloed van wintsmaximalisatie de farmacaceutische industrie, met veel psychiatrische ziektes het geval is
dat is niet in het belang van de echte zieken, want het betekent het uitholling van de term
ik geloof ook dat een gedeelte van het niet werken daarmee te maken heeft
ik ben het helemaal eens met framer; ik
heb geen oordeel, ik ben verdrietig
Reacties (20)
De kleine blonde dood :(
Jammer, toch altijd genoten van All Stars.
‘Toen ik jou zag’ is misschien muzikaal niet zo heel bijzonder, het is wel jeugdsentiment.
Ik las het net… schrok ervan, Antonie leek me een hele aardige leuke kerel.
twee dingen:
http://www.gva.be/nieuws/media-en-cultuur/aid843115/zangeres-en-presentatrice-yasmine-overleden.aspx
zelfde soort verhaal in vlaanderen een jaar geleden; heel getalenteerd iemand, maar te kwetsbaar
http://www.youtube.com/watch?v=QnD09kgzx6I&feature=related
https://sargasso.nl/archief/2010/09/22/springt-u-maar-voor-de-trein-inkomensgebonden-doodslag/
verdrietig en boos
overigens ook
http://www.gva.be/nieuws/sport/voetbal-buitenland/aid878006/nationale-doelman-duitsland-pleegt-zelfmoord.aspx
godverdomme
De eenzaamheid die iemand moet voelen om zo’n stap te nemen moet ongelooflijk zijn…
@6 Ik neem het gelijk van je aan.
Hij was ook wel over zijn hoogtepunt heen denk ik in het leven.
@6: Ik weet het niet hoor. Als ik de linkjes hier zo langs zie komen en daarnaast denk aan de vele topsporters die ook hun leven namen (of stierven onder niet openbaar gemaakte omstandigheden), dan kan ik me er toch wel iets bij voorstellen. Zo in je 30-er 40-er jaren zie je gewoon dat het fysiek met je achteruit gaat. Je wordt vaker ziek en het duurt langer voor je beter bent, links en rechts zakken wat dingen in, je kan de lange zware dagen minder goed aan.
Zeker als je dan hoog staat, kun je diep vallen. Voor ons kantoorslaven is het verschil alleen dat dat balletje trappen op zondag niet meer zo lekker gaat, ons fietstochtje naar huis een paar minuten langer duurt, of de kater van een nachtelijk feestje met teveel alcohol ons drie dagen bijblijft. Maar voor zo’n topper betekent het niet meer gevraagd worden voor een filmrol, minder vaak programma’s mogen presenteren, of voor sporters niet meer je favoriete wedstrijden kunnen meedoen, moeilijker aan een contract komen, je fans vaker moeten teleurstellen of zelfs einde topcarrière. Vooral als zo’n carrière gedurende je hele volwassen leven elke minuut van de dag beheerst, is er een gapend gat, ongeacht de lieve partner, kinderen, vrienden, familie etc. Tegen zo’n omschakeling zijn gewoon veel mensen niet opgewassen.
@caprio: Hoogtepunt is wel een eufemisme.
@ Bismarck
ik kan me bij je topsporter-theorie iets voorstellen, maar ik denk absoluut niet dat er hier zoiets aan de hand was
kamerling stond al veel langer bekend om zijn sensitieve natuur
voor het belgische voorbeeld yasmine gold hetzelfde
sommige mensen hebben nou eenmaal een breder gevoelsbereik
kijk maar in interviews, kamerling kon extreem kwetsbaar zijn, bijna onbegrijpelijk kwetsbaar voor de meeste mensen
hij kon ook “niets” voelen
kamerling had gewoon een grote (manisch?)-depressieve gevoeligheid, daar ben ik van overtuigd
robert enke is een ander verhaal, die is nooit uit een depressie gekomen na de dood van zijn dochtertje
jouw verhaal lijkt me van toepassing op iemand als gascoigne of maradona, maar ook daar is meer aan de hand
boogerd had het ook, heeft twee heftige jaren gehad, maar is daar doorgekomen en zal misschien altijd wel terugverlangen naar de intensiteit van zijn sportjaren, maar leeft prima verder
kamerling was juist heel goed aan het boeren de laatste jaren, was eerder een laatbloeier dan iemand die over zijn top heen was
ik denk dat het heel belangrijk is dat depressie als ziektebeeld onderkent wordt,
voor mensen zelf om zich bewust te zijn van hun (erfelijke) gevoeligheid
en dat er een onderscheid gemaakt word tussen het ziektebeeld en het populaire containerbegrip van niet lekker in je vel zitten
Bismarck: alleen “over je hoogtepunt heen zijn” – als dat al zo is – is een magere reden wanneer je bijv. vrouw en kinderen hebt. Iemand moet het gevoel hebben dat zijn eigen kinderen beter af zijn zonder hem om deze stap te zetten, en dat is nogal wat. En eigenlijk leek Kamerling me er eentje die de publiciteit kon relativeren, niet zo’n beroeps-BN’er zeg maar.
Geen idee wat er allemaal speelde, en ik hoef het ook niet te weten, maar ik kan me niet voorstellen dat het alleen een teruglopende carriere was. Bij een sporter is het misschien anders, omdat nogal wat van hen niets hebben om op terug te vallen. Veel van hen waren anders loodgieter geworden, maar hebben na de sport geen vak meer. Of komen een keer te vaak terug, zoals Michael Schumacher.
Kan me wel vinden in bovenstaande reacties, wat moet iemand de wanhoop nabij zijn als ie een eind aan zijn leven maakt. Zeker met kinderen…. zo erg voor ze!!! Gelukkig weet ik niet hoe het voelt om het echt niet meer te zien zitten en zou bijna (als ‘leek’) denken: weegt het het leven niet meer zitten (incl al bovenstaande door jullie genoemde punten) echt op tegen het ontnemen van de vader die je voor je kinderen bent… Dit is niet oordelend bedoelt, maar zou eigenlijk willen hopen dat dat laatste voldoende zou zijn om de zeer depressieve persoon in kwestie toch te ‘redden’ van de dood.
@ 14
er bestaat goede medicatie voor
daarom is het ook zo fucking verdrietig
kijk verder in deze comments:
https://sargasso.nl/archief/2010/09/22/springt-u-maar-voor-de-trein-inkomensgebonden-doodslag/
Geen oordeel. Als zelf langs-het-randje-scheerder kan ik dit zeggen: Niets zo kut als jaar na jaar een kutgevoel. Diepe pijn in borstkas en buik. Verdrietig, minderwaardig, onbegrepen door je omgeving. Het voelt als een niet stoppend liefdesverdriet voor het leven. Het enige wat je nog kan is zuchten. Je wil niet verder op chemisch gecreeerd geluk. Je wilt het echte leven of anders niks. R.I.P. Antonie Kamerling.
P.S. Het kan ook goed komen, op dezelfde manier waarop het fout kan gaan: zomaar. Getuige ikzelf.
Mango: er bestaat goede medicatie voor
Er zijn inderdaad veel mensen die baat hebben bij antidepressiva maar er zijn ook veel mensen bij wie het niet helpt, dankuwel. Dus al te gemakzuchtig roepen “er bestaat goede medicatie voor” alsof mensen dus nooit meer aan depressie e.d. hoeven te lijden, dat zou je eigenlijk niet moeten doen.
dat zeg ik niet olav
het gaat mij met name om dat depressie erkent wordt als ziekte
daarom vind ik het goed dat jean van de velde het ook expliciet zo noemt
begreep trouwens ook dat hij in behandeling was
ik weet dat medicatie heel erg per persoon verschilt en ook heel erg met ernst en geslacht (medicatie die voor mannen werkt, werkt vaak niet voor vrouwen en andersom)
er geloof ook wel dat er van overdiagnosticering/verkeerde diagnosticering sprake is, zoals, onder de invloed van wintsmaximalisatie de farmacaceutische industrie, met veel psychiatrische ziektes het geval is
dat is niet in het belang van de echte zieken, want het betekent het uitholling van de term
ik geloof ook dat een gedeelte van het niet werken daarmee te maken heeft
ik ben het helemaal eens met framer; ik
heb geen oordeel, ik ben verdrietig
olav, laatst een heel debat hierover op sargasso
ook over misdadigheid van beleid
https://sargasso.nl/archief/2010/09/22/springt-u-maar-voor-de-trein-inkomensgebonden-doodslag/
@ Framer
Goed om te horen dat je aan de andere kant hebt kunnen blijven!
idd: R.I.P Antonie Kamerling