Democraten zijn de afgelopen decennia in Amerika altijd de “watjes” geweest. Het zachtaardige, politiek correcte imago van de partij heeft haar ook wel de bijnaam “mommy party” opgeleverd. De Republikeinen, oftewel de “daddy party”, sponnen hier in het post-11 september tijdperk garen bij. Watjes helpen je namelijk niets in tijden van “oorlog”.
Op het eerste gezicht lijkt het dat de Amerikanen nu terugkomen van deze zienswijze door de democraten weer in het zadel te helpen. Nancy Pelosi was tijdens haar inauguratie misschien wel het prototype “mommy”, zo omringd door haar kleinkinderen.
Maar als je iets verder kijkt zie je niet dat de Amerikaanse kiezer “softer” is geworden, maar dat de Democraten “tougher” zijn. De nieuwe kandidaten van de partij zijn niet zelden voormalige FBI- of CIA-hotshots of komen rechtstreeks uit het leger.
Patrick Murphy, bijvoorbeeld, was een leraar op de West Point militaire academie, aanklager en veteraan van de Irak-oorlog. Chris Carney zat bij de Marine en Joe Sestak is een voormalig vice-admiraal die in Afghanistan heeft gediend.
Dit is uiteraard geen toeval, maar compleet geregisseerd. Amerikanen willen meer “stoere mannen” in de politiek? Dan kunnen ze ze krijgen. De commissie die hielp de congreskandidaten te selecteren zocht daarom vooral in die hoek.
Missie geslaagd, kan je wel zeggen. Waarschijnlijk hebben deze “alpha male” kandidaten veel twijfelende republikeinen over de streep getrokken.
Het enige waar men zich wel een beetje zorgen over maakt is de stuurbaarheid van deze mensen. Partijpolitiek blijft partijpolitiek en er wordt wel van ze verwacht dat ze meestemmen met de partij als dat nodig is. Of ze dat gaan doen is nog maar afwachten…
Reacties (3)
In supergepolariseerde USApolitiek stuurt één man heel veel: de president. Zelfs een onmiskenbare lame duck als GWBush kan nog een hoop doen tijdens de presidentiële jaren die hem nog resten. De geniale politicus Clinton leerde zaken doen met een vijandig Congres/Huis. Ben benieuwd wat in Bush/Cheney/Rove doen in hun analoge situatie.
Onder Bush waren tot de laatste verkiezingen Huis en Congres beide klapvee (inclusief de meeste Dem’s, die niet weggezet wilden worden als landverraders). Nog steeds actueel hierover van Ron Suskind, de schrijver van het prachtboek: “De éénprocentdoctrine”.
@1 mooi artikel! Vooral de laatste paar zinnen:
”Real faith, you see, leads us to deeper reflection and not — not ever — to the thing we as humans so very much want.”
And what is that?
”Easy certainty.”
Wie maakt de cultuurpessivisme inkopper even?
“In this world nothing can be said to be certain, except death and taxes.” — Benjamin Franklin
De volgende quote is ook toepasselijk:
“The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, and wiser people so full of doubts.” — Bertrand Russell
@troebel, bedankt voor de link naar dat artikel.