Salvation sat and crossed herself,
called the devil partner;
Wisdom burned upon a shelf
‘Who’ll kill the raging cancer?’
Seal the river at its mouth,
take the water prisoner;
Fill the sky with screams and cries,
bathe in fiery answers
RECENSIE – Wat vindt de geest van True Detective toch wonderwel uitdrukking in Townes van Zandts white trash countrypoëzie.
Op het oog zitten we in een detectivethriller over een seriemoordenaar op het platteland van het arme Amerikaanse Zuiden. Maar deze genreoverschrijdende southern gothic van literatuurwetenschapper Nic Pizzolatto weet de kijker voortdurend moeiteloos van het ene been op het andere te zetten:
Wat begint als een grimmige whodunnit ontrafelt zich voordat je er erg in hebt als cop buddy drama om vervolgens moeiteloos de richting in te slaan van inbred family horror.
Dan weer neigt het via allerlei toespelingen op het werk van Robert W. Chambers en schijnbaar bovennatuurlijke gebeurtenissen naar een occulte detective; en gaandeweg krijgen we ook nog wat ol’ time religion en Nietschiaanse bespiegelingen mee over het wezen van de natuur en de mens zelf.
I think human consciousness is a tragic misstep in evolution. We became too self-aware: nature created an aspect of nature separate from itself, we are creatures that should not exist by natural law.
We are things that labor under the illusion of having a self: this accretion of sensory experience and feeling, programmed with total assurance that we are each somebody, when in fact everybody is nobody.
I think the honorable thing for our species to do is deny our programming, stop reproducing, walk hand in hand into extinction, one last midnight – brothers and sisters opting out of a raw deal.
Rustin Spencer Cohle moet na Al Swearengen (Deadwood) wel mijn favoriete karakter zijn in een televisieserie. Zelden wordt existentialistisch nihilisme zo eloquent verwoord. Maar hij zou er goed aan doen zijn Camus te lezen: slechts door de absurditeit van de werkelijkheid fier in de ogen te krijgen en deze manmoedig te dragen, kan men rust vinden in het lot waaraan we onderworpen zijn.
Desalniettemin leeft Cohle wel naar dat adagium, met de schier krankzinnige opdracht die hij zichzelf heeft opgelegd; dat maakt hem tot een Camusiaanse, absurde held.
Reacties (28)
Top serie, vanaf de eerste minuut van de intro was ik gegrepen:
Ben benieuwd of ze in seizoen 2 het hoge niveau kunnen vasthouden.
Schitterende serie. Bloedstollend spannend. En ook nog eens een zielsontroerend einde. Zat ik toch bijna een potje te janken om meneer de aartscynicus.
Download staat aan.
Ik heb nét de laatste aflevering gezien.
De serie is inderdaad pakkend (qua #1), dat kan je de makers niet ontzeggen. Prettig om naar te kijken ook, ik heb me althans niet verveeld. Maar, toch, ik ben geloof ik niet zo onverdeeld positief als jullie. Ik voel me, uiteindelijk, teleurgesteld.
Maar ik wil het eerst nog even laten zakken …
(P.S. w00t! first post in september! … )
Oké, deze analyse is heel verhelderend (uiteraard spoilers):
Uitstekende serie ,Rust(Matthew McGonaughey)is mijn “held”.
Nihilisme is vaak puur realisme,daar is geen zingeving,ook niet van Camus,bij nodig.
best one-shot actionscene on tv ever.
@4 – Dat hebben meer kijkers, begreep ik uit de recensies. Er worden gedurende het seizoen tal van laatjes opengetrokken, en van de aanlokkelijkste krijgen we nooit te zien wat er nu eigenlijk in steekt. Dat heeft iets onbevredigends.
Maar zoals Marty zegt aan het einde van de slotaflevering:
Het plezier aan True Detective zit ‘m er dan ook niet zozeer in dat alle puzzelstukjes aan het einde van het verhaal netjes op hun plaats vallen, maar vooral in de literaire kwaliteit van de serie:
Niet alleen is de serie sterk, gelaagd en meerdimensionaal geschreven; er zitten ook tal van verwijzingen in naar pulpklassiekers, zoals de Wicker Man (1973); de moerascultus in H.P. Lovecrafts The Call of Cthulhu (1928); en de mythologie rond het imaginaire theaterstuk The King in Yellow (1895), waarvan het lezen stervelingen tot waanzin drijft.
Ik kan daarvan genieten: het is intelligent theater, zonder dat het pompeus wordt.
@6: Nihilisme is vaak puur realisme,daar is geen zingeving,ook niet van Camus,bij nodig.
Zingeving is persoonlijk.
Wat jij ziet hoeft een ander nog niet te zien, je kunt hem/haar daar alleen op wijzen en dan kijken wat die ander er mee doet.
Het spirituele is niet voor ieder weggelegd.
De diepte van – sommig – theater ook niet.
En Camus is niet [voor ieder] gelijk aan zingeving.
Het is (blijkbaar want nog niet gezien) wat @prediker zegt: het is intelligent theater, zonder dat het pompeus wordt. En het is dat intelligente wat de uitdaging maakt, het zoekplaatje, de lach als je wat ontdekt wat dan weer de motor wordt van het verder zoeken.
Intelligentie daagt intelligentie en belezenheid (bekekenheid?) uit.
Dat, totdat je de cirkel van het uitdagen hebt gehad en gaat kijken wat er nu eigenlijk staat, uit welke achtergrond bepaalde beelden of teksten komen.
Dan gaat het spel over in betekenis.
En dan wordt het serieus.
@8:
Antwoord is spoilerig, dus ik zal fluisteren voor Zuiver et eventuele al.
_________
Maar literaire kwaliteit schuilt juist voor een groot deel in het proces van in elkaar vallende puzzelstukjes. Tjechovs credo van: ‘Als ik in het eerste bedrijf een geweer laat zien, dat moet-ie vroeg of laat ook afgevuurd worden’ (iets in die trant) is bijna synoniem aan goed literair werk geworden. Wanneer er gebeurtenissen of plotelementen voorschaduwd worden die vervolgens niet plaatsvinden en zelfs helemaal niet meer geadresseerd worden, dan is dat eigenlijk gewoon—en ik vind het vervelend om te moeten zeggen, omdat ik de serie met zoveel plezier gevolgd heb—slecht. Als de puzzelstukjes niet in elk elkaar vallen, dan moet je achteraf concluderen dat je naar acht afleveringen van onsamenhangende nonsens hebt zitten kijken. Esthetisch plezierige nonsens weliswaar, maar nonsens niettemin.
Ik trek er dus praktisch een omgekeerde conclusie uit: het is pompeus theater, zonder dat het intelligent wordt.
Atmosferisch is de serie heel sterk (dat maakt het kijken ook zo aangenaam), maar inhoudelijk gewoon niet zo. Cohles cioranesque overpeinzingen zijn daar wat dat betreft kenmerkend voor: ze dragen bij aan de atmosfeer, maar hebben uiteindelijk zo goed als geen enkele rol in de plot.
@8:
Dank voor de link. In wat bril+baard zegt kan ik me goed vinden inderdaad. Inclusief alle complimenten die hij er op het laatst nog aan toevoegt.
@10 …dus ik zal fluisteren voor Zuiver et eventuele al.
Glimlacht maar hoort te goed ;) en wil toch reageren (download is compleet maar gaat even duren voordat mevr zuiver en ik tijd hebben).
Als een geweer getoond wordt maar niet wordt afgevuurd speelt de schrijver met de toeschouwer en confronteert hem met zijn valse verwachtingen. Ik zou dat toch ook als een toneel- of drama-techniek willen zien. Zeker als het er zo dik bovenop wordt gelegd zoals blijkbaar in deze serie. Wat ik daar dan mee moet is een tweede, daar moet ik nog even over nadenken.
En een goede spoiler laat het kijkplezier in takt hoor. Sterker, het is alsof je een tweede keer kijkt/leest en meteen wat dieper kunt gaan. Ik ben een spoiler fan. Sla ook altijd meteen de laatste bladzijde op :)
NB: Maar dank voor je fluistertechniek, hoe maak jij die comments zo mooi? Tooltje?
Tja, als dát het criterium is voor goede literatuur, dan zijn de detectiveromans van Agatha Christie literatuur bij uitstek. Er is een mysterie, in de loop van het verhaal krijgen we de puzzelstukjes, en in het slot legt de briljante speurneus (Poirot, Ms Marple) ze netjes op hun plek.
Maar laat me je een vraag stellen: stel dat Harrelson en McConaughey hadden bijgetekend voor een tweede seizoen, waarin ze die moerassekte en de politieke samenzwering nader hadden kunnen ontrafelen, zodat seizoen 1 op een cliffhanger geëindigd was; zou je dan ook nog zo teleurgesteld zijn, of zou je dan denken: yes, er zit nog meer in het vat?
@12 & #13:
Het is natuurlijk niet afdoende voor een goed verhaal, maar inderdaad wel noodzakelijk dat er (op zijn minst) wordt gestreefd naar zo min mogelijk losse eindjes. En juist doordat alle overige ingrediënten in True Detective zo goed zijn (de intro, cinematografie, gothische setting, motieven en thema’s en Cohles donkere levensopvattingen vormen een mooi en sinister geheel) is het zo vreselijk jammer dat het script zo’n abortus is.
Dat is inderdaad een bestaande techniek (een ‘red herring’), maar in een goed verhaal wordt die later nog altijd verklaard of op zijn minst geadresseerd, desnoods ná de ontknoping nog … zoals in bijvoorbeeld aan het einde van iedere aflevering van Scooby Doo altijd gebeurt: ”Huh, maar wat verklaart dan dit of dat geluid en die verschijning?” “Wel, dat kwam hierdoor of daardoor et cetera!” Precies om te voorkomen dat de kijker met zulke vragen blijft zitten.
Als iets een opzettelijke red herring was, dan wordt dat dus voor het eind van het verhaal nog wel aangegeven. Gebeurt dat niet, dan was het nagenoeg zeker een onvolkomenheid in het script. Als je de serie hebt gezien wordt het je denk ik ook wel duidelijk dat bepaalde voorafschaduwingen gewoon helemaal vergeten worden, en dus aan slordigheid te wijten zijn. Ik zal een voorbeeld geven dat weliswaar spoilerig is voor dat specifieke element, maar voor de rest van de plot welbeschouwd geen enkele consequentie heeft.
(Niettemin mogelijk wel enigszins zonde om vooraf al te weten, dus alleen lezen op eigen verantwoording.)
_____
De dochter van een van de twee rechercheurs (Hart, gespeeld door Woody Harrelson) laat ergens in het begin van de serie min of meer verontrustend gedrag zien, ze maakt bijvoorbeeld op school tekeningen van expliciete seksuele handelingen waardoor haar juf gealarmeerd raakt, en op een gegeven moment ziet Hart ook dat die dochter met poppetjes een scène heeft gecreëerd dat wel erg veel lijkt op het soort satanisch misbruikritueel dat hij in de serie onderzoekt. Hoewel die scène met die poppetjes een close-up krijgt en daarna zelfs nog nadrukkelijker op wordt ingezoomd, komt dit later gewoon nérgens meer terug! Het wordt gewoon compleet vergeten. Het wordt niet verklaard, niet eens meer geadresseerd. En het lijkt achteraf ook helemaal geen oorzaak te hebben gehad. Het zit bijna nergens aan vast. Met nagenoeg 100% zekerheid aan slordigheid te wijten.
_____
Onder het motto: ‘uitstel is vergeeflijk, afstel niet’ zou ik zeggen dat het op die manier verhaaltechnisch dan tenminste nog vergeeflijk zou zijn, maar het zou (uiteraard) niet mijn hoogste voorkeur genieten.
Maar het voorbeeld dat je hier noemt zit me ook helemaal niet zo dwars als (bijvoorbeeld) het losse eindje dat ik hierboven noem. Jouw voorbeeld wordt namelijk in elk geval nog geadresseerd middels die dialoog in #8, zij het op heel (héél) teleurstellende wijze. (Het is een ontzettende anticlimax en ook eigenlijk niet te rijmen met de rest van het verhaal en de personages. Waarom, immers, bijten de twee hoofdpersonages zich het hele seizoen zo gepassioneerd en bijna obsessief vast in een zaak om in de slotminuten te zeggen wat ze in #8 zeggen … een veel dikkere middelvinger naar het publiek is nauwelijks denkbaar.)
Maar hoe slecht dat inderdaad ook is, wat pas echt roet in het eten gooit zijn de losse eindjes die niet eens meer genoemd worden … waarvan mijn voorbeeld hierboven (helaas) niet het enige voorbeeld is. Ten eerste omdat ze dus niet eens meer genoemd worden (gewoon vergeten zijn) en ten tweede omdat sommige ervan nu ook helemaal niet meer aan elkaar geknoopt kunnen worden. Ook niet in volgende seizoenen dus.
(Overigens zou het heel goed mogelijk zijn om het specifieke voorbeeld dat ik hierboven noem nog in een volgend seizoen te behandelen—dat zou zelfs vrij geniaal zijn, zeker als dat gecombineerd zou worden met het voorbeeld dat jij noemt*—maar er zijn andere, soortgelijke voorafschaduwingen die gewoon ook helemaal niet meer behandeld kunnen worden.)
* al zeg ik het zelf; en niet dat ik denk dat het gaat gebeuren trouwens …
Niets te danken, zo ben ik. En nee geen tooltje, met de BBCode (size=10)bla bla bla(/size), maar dan met [blokhaken] in plaats van (ronde haakjes): bla bla bla …
Over de serie geen oordeel en ik geloof ook niet dat het iets voor mij is, maar ik ben het wel met Krekel eens over de losse draadjes: een goede serie, goede film of goed boek zit over het algemeen zo in elkaar dat alles past en dat je ook bij de derde keer nog af en toe denkt: “verrek, [i]ik[i] had het nog niet gezien, maar het zat er al wel in.”
Zinloze red herrings doen absoluut afbreuk aan de kwaliteit, dat is alleen maar een goedkoop trucje.
Dank voor de commentaren.
Maar ik zie bij nadere beschouwing die ‘red herring’ toch als een teken van de tijd. Valse verwachtingen zijn de bron van consumptief gedrag dat ons handelen bepaalt. Ik ben benieuwd of ik daarvan iets terug zie als ik de serie ga bekijken. Dwz dat valse verwachtingen ons op een (fout) pad zetten maar dat dat in de serie ook zijn spiegelbeeld heeft in het handelen van de acteurs (de rollen dus, het verloop van het drama).
Als ik jullie zo hoor verwacht ik wel wat, zijn de verwachtingen hier hoog gespannen.
”Met nagenoeg 100% zekerheid aan slordigheid te wijten.” Zou het? Ik bedoel de hele serie is zo kundig in elkaar gezet op alle andere vlakken dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat alle die losse eindjes die niet bij elkaar komen ongelukjes in het script zijn. 1 zo een los eindje geloof ik graag. Maar zo een aantal die inderdaad zo duidelijk zijn? Ik denk echt dat ze gewoon met opzet er in zijn geschreven. Soort van experiment: laten we nu eens een soort van Seven-achtig sfeertje creeeren maar zonder een textbook Hollywood script a la Seven of Usuall Suspects waarbij aan het eind alles op zijn plek valt.
Ik zelf heb me er absoluut niet aan gestoord, vond eigenlijk de verwarring waarin ik bleef hangen aan het eind wel prettig. En geef toe, het feit dat er nu echt over wordt gediscussieerd zegt wel iets.
of topic: over red herrings gesproken: In de bejubelde Deense serie The killing struikel je de eerste 85 afleveringen over de red herrings, maar daar vond ik het te veel en te “clean”. Hoofdpersoon rent achter red herring 1 aan, komt er achter dat het een red herring is, er wordt 100% perfect uit de doeken gedaan waarom dees en geen toch niet de dader is alhoewel je als kijker toch eerst overtuigd was dat het die wel was. En op naar verdachte 2, herhaal dit in het oneindige cq net zolang als de serie moet duren en in de laatste 1 1/2 afleveringen vertel je de clue. Dekilling vond ik ook goed maar wellicht hierom vond ik True Detective beter. Minder afgerond, meer verwaaring aan het eind etc.
mijn 2 eurocentjes
@14 – Daar ben ik het niet mee eens. De schrijver speelt hier volgens mij met de ambiguïteit tussen verhaallijnen en -motieven. Iets kan een verhaallijn zijn, maar ook een motief dat meerdere betekenissen aan kan nemen.
Het motief van de ‘ongezonde’ interesse van Harts oudste dochter Audrey voor seksualiteit komt wel degelijk terug zij zich later ontpopt tot rebelse, seksueel losgeslagen tiener.
Hart wijt dat aan zichzelf. In zijn gesprekken met de twee zwarte rechercheurs merkt hij op dat hij zo zich liet afleiden (door de zaak, maar vooral ook door zijn affaires) dat hij geen oog had voor wat er onder zijn neus gebeurde.
De cameravoering suggereert dat dit allereerst betrekking heeft op zijn gezin, en dan met name zijn opgroeiende dochters.
Audrey gaat daardoor in zekere zin dezelfde richting op als de prostituée waarover Hart zich ‘ontfermt’ en als de meisjes die verdwijnen.
Merk op dat Audrey precies de gothic look ontwikkelt waar Marty’s schoonvader als de meisjes nog klein zijn, die rituele moord mee associeert: “So you’re telling me the world isn’t getting worse? I’ve seen kids today all in black wearing makeup, shit on their faces, everything is sex, Clinton.”
Einde van het liedje lijkt te zijn dat Hart zijn gezin kwijtraakt en het contact met zijn vrouw en dochters volledig verliest: als hij praat over hoe hij z’n vrije tijd besteed, zien we hem in z’n eentje voor de tv zitten met een kant-en-klaarmaaltijd.
Pas nadat hij het monster in het hart van het labyrint verslaat (de minotaurus verslond jonge vrouwen), vindt er een verzoening met zijn gezin plaats: zijn vrouw en dochters komen hem opzoeken in het ziekenhuis, en uit hun gezichten blijkt dat ze om hem geven. Marty barst uit in een kathartische huilbui.
Ik snap wel wat je bedoelt: sommige verhaalmotieven suggereren een bepaalde lading die ze niet hebben: ze wekken de verwachting dat ze zich zullen ontvouwen tot verhaallijnen, die met het hoofdplot verweven gaan worden. In die zin zijn het red herrings, en dat wordt inderdaad nergens expliciet uitgewerkt en afgerond. Je moet dit als kijker zelf aan elkaar breien.
Had het scenario op dit soort punten sluitender gemaakt kunnen worden? Ja, mogelijkerwijs. Maar goed, ik heb ook nergens beweerd dat het script volmaakt was; ik wil wel voor mijn rekening nemen dat het meer dan adequaat is.
Wat is dat voor geklooi met die kleine letters,iedereen heeft die serie al maanden geleden in zijn geheel kunnen bekijken.
Schijt aan spoilers,die vergeet je toch weer als je de serie nog niet hebt gezien.
Ik heb geen bezwaar tegen het feit dat niet alles wordt uitgelegd in een film ,serie of boek,jullie zijn echt kinderen van deze tijd,waarin voor alles een verklaring wordt geeist.
@17:
Dat zou je inderdaad denken, maar ik denk niet dat de show opzettelijk zoveel afbreuk aan zichzelf doet nee. Als dat al zo was, dan zou ik dat alleen maar nog slechter vinden. Ik ben het eens met #15.
Bovendien is het script sowieso bepaald geen meesterwerk.* Het lijken vooral de regisseur, producenten en acteurs zijn geweest die een puike prestatie hebben met het tot leven brengen ervan.
Oh, absoluut. De enige reden waarom ik überhaupt teleurgesteld ben over die (wat ik in elk geval zie als) onvolkomenheden in het script is ook omdat de rest van de serie zoveel kwaliteit heeft.
Maar misschien zegt het eigenlijk nog meer iets in algemenere zin: dat we in een periode leven waarin kwaliteitstelevisie geen oxymoron of uitzondering meer is, waarin televisieseries gewoon helemaal serieus worden genomen door liefhebbers van cultuur.
____
* nog een voorbeeld, ga eens na: Hoeveel invloed heeft de verhaallijn van Harts familie nou echt gehad op de rest van de serie? En hoeveel invloed heeft de rest van het serie op Harts familie? Er is welgeteld één substantiële interactie: de ruzie tussen Cohle en Hart in 2002 komt tot stand in de verhaallijn van Harts, maar dat is alles. Eén zo’n lullige interactie rechtvaardigt niet een hele verhaallijn. Het heeft dus er alle schijn van dat de rol van de familie aanvankelijk groter was (zie ook het voorbeeld dat ik noem in #14), maar dat er scriptveranderingen hebben plaatsgevonden die gewoon niet helemaal goed verwerkt zijn. Om met Rustin Cohle te spreken: die hele verhaallijn lijkt meer op someone’s memory of a verhaallijn, and the memory is fading …
___EDIT___
@18: Excuus, ik heb jouw bericht niet verwerkt in deze reactie (ik was nog vóór jouw reactie met typen begonnen en heb weinig haast gemaakt) maar ik reageer vanavond nog even.
@19: Of bekijk eens een film van Bunuel of Pasolini of desnoods Godard,daarin wordt vrijwel elke uitleg aan de fantasie van de kijker overgelaten.
(maar dat is natuurlijk geen hoogstaande cultuur, en ik ben nu eenmaal ook liefhebber van pulp)
@18:
Dat is natuurlijk helemaal waar en dat kan natuurlijk heel goed.
En ik begrijpt uiteraard dat het speculeren is, maar ik heb dus meer de indruk dat, zoals ik in #20 al zei, het script aanvankelijk andere bedoelingen had, maar dat tijdens het proces van script naar show (door praktische zaken als budget, tijd, agenda’s, studio/zender/regisseur/producten/acteurs die creatieve input eisen & onderlinge creatieve verschillen, afspraken over speeltijd/dialogen met acteurs/impressario’s, etc. etc.) plooien in het script zijn ontstaan die niet meer goed zijn gladgestreken.
Overigens, over wat jij zegt over de functie van Harts gezinsleven, zie ook deze analyse. (NB Het zijn gekkies geloof ik, maar dit hebben ze leuk bedacht.) Die theoretiseert dat Harts gezinsleven bedoeld is om invloed van het immorele gedrag van de elite op de samenleving (en dan met name het traditionele gezinsleven) weer te geven. Door het immorele gedrag van de elite, kortom, raakt de samenleving ook in moreel verval. (Wat inderdaad een thema/motief is, zoals jij ook zegt.)
Maar niettemin, persoonlijk kan ik me moeilijk aan de indruk onttrekken dat er aanvankelijk een grotere rol was weggelegd voor die plotlijn, dat er zo weinig interactie met de hoofdplot is vind ik gewoon erg merkwaardig.
En ook bij andere plotelementen denk ik voorafschaduwingen te zien die vervolgens niet worden uitgewerkt, waarvan ik ook niet de indruk heb dat het ‘red herrings’ zijn (dus niet bewust zijn ingebracht om de kijker op het verkeerde been te zijn) maar simpelweg het residu is van slordig geschrapte eerdere bedoelingen. (Someone’s memory of a verhaallijn … )
Maar dat valt dus inderdaad moeilijk uit te maken vanaf hier …
De serie heeft in geval bereikt een (naar mijn smaak) interessant gespreksonderwerp te vormen, zoals #17 al zei. Dat kunnen lang niet alle televisieprogramma’s zeggen.
_____
@19:
Wat wij doen is feitelijk niet dat. We zijn niet bezig met ‘verklaring’ of ‘uitleg’ eisen; we bespreken enkele technische aspecten van het script, en of dat missers waren of zo bedoeld.
Ik weet niet of je Netflix hebt, maar daarop staat momenteel een documentaire (Room 237) waarin mensen speculeren over de diepere betekenissen van Kubrick’s The Shining. Dát is pas dat. In extremis. (Overigens niet per se een aanrader, ik breng het ter sprake vanwege het onderwerp.)
Overigens blijkt Nic Pizzolatto allerlei frasen die Rust Cohle’s karakter zijn scherpe randen geven te hebben (op)gepikt van horrorauteur Thomas Ligotti.
In 2010 publiceerde Ligotti een nonfictieboek met allerhande bespiegelingen over horror en pessimistische filosofie, en kennelijk heeft Pizzolatto daar flink leentjebuur in gespeeld; maar blijkbaar zonder Ligotti ergens de credits te geven.
Op z’n minst had je dan een paar subtiele verwijzingen kunnen maken door hier en daar een boek van Ligotti voorbij te laten flitsen, denk ik dan.
Ik had die al gespot inderdaad, was er al bijna over begonnen maar wilde niet de indruk wekken dat ik iets tegen Pizzolatto persoonlijk heb o.i.d. Van tenminste één zin weet ik trouwens ook heel zeker dat ik iets soortgelijks wel eens bij (Emil) Cioran heb gelezen. Die zin van Cohle: “My daughter spared me the sin of being a father.” (o.i.d.) heeft Cioran ook ongeveer geschreven, maar dan als: “Ik heb nagenoeg iedere zonde begaan, maar die van het ouderschap is me bespaard gebleven.” (o.i.d.)
Overigens erkent Pizzolatto de invloed van Ligotti en Cioran wel, als hij echt bewust had willen plagiëren had hij dat waarschijnlijk niet gedaan. Bovendien is het moeilijk te bepalen of hij die woordkeuze en en zinsdelen echt gepikt heeft, de antinatalistische ‘Church of Euthanasia’ klinkt doordat ze nu eenmaal hetzelfde onderwerp behandelt namelijk ook ongeveer als Ligotti, alleen is die al ver vóór 2010 begonnen.
Maar een verwijzing naar Ligotti ín de show was misschien wel aardig geweest inderdaad.
Ik was n.a.v. de show gisteren trouwens al in Ligotti’s Teatro Grottesco (verhalenbundel) begonnen omdat ik benieuwd was geraakt of daar misschien ook invloeden/overeenkomsten op/met TD te bespeuren zijn (en omdat ik sowieso iets te lezen moest hebben natuurlijk): na 5 verhalen één personage gezien dat inderdaad wel iets van Cohle wegheeft, maar niet héél nadrukkelijk.
Prediker,
Heb nog even gekeken is niks.
Ten eerste een donker gekleurde (nihilist).
En op zijn CV weinig tot geen ervaring met karakterontwikkeling enz.
Dat doet me dan weer denken aan die hilarische uitspraak van Walter Sobchak in The Big Lebowski:
Ve believe in nassing, Lebowski. Nassing! And tomorrow ve come back, and ve cut off your tjohnson! …
___voor wie het ook interesseert___
Ik ben inmiddels ook in Ligotti’s The Conspiracy Against the Human Race begonnen en ben ongeveer op de helft. Dit is inderdaad wel de filosofie (zoals Pizzolatto zelf ook zegt) achter Rustin Cohle. De ‘zelf’ is een illusie (vooral leunend op Thomas Metzinger) en bewustzijn is een evolutionaire misstap (vooral leunend op Peter Wessel Zapffe, en een paar andere kinderen van Schopenhauer) en ophouden met voortplanten zou een humaan idee zijn.
Het utilitarisme (van John Stuart Mill) streefde naar een maximale vergroting van geluk; het zogenaamde ‘negatieve utilitarisme’ (van Karl Popper) streefde naar een maximale vermindering van lijden. De ultieme conclusie van dit laatste standpunt, stelt Ligotti (niet als eerste, maar hij is het eens met anderen die dit al eerder opmerkten) is gewoon stoppen met voortplanten, want leven impliceert lijden. Kortom.
Het boek zelf is niet heel goed, is onnodig warrig geschreven omdat het duidelijk tot de ‘schone letteren’ gerekend wil worden, en leunt ook vooral op ideeën van anderen (met name Zapffe en Metzinger dus, tot nu toe) maar het wees me wel op een gedicht van Edgar Allan Poe dat ik schandelijk genoeg (want het is vrij bekend) niet kende … met de regel(s):
All that we see or seem/Is but a dream within a dream.
Is dat niet mooi? …
Ben nu aan het kijken (twee per avond, zal er een weekje over doen) en kan niet anders zeggen dat dat deze ‘preview’ alhier motiverend werkte.
Het gezinsleven van Hart is gewoon een tweede verhaallijn voor mij die de twee werelden – de oordelende en de veroordeelde met Rust als intermediair tussen beide – parallel laat lopen. Hoeft voor mij niet 100% aan te sluiten of in draadjes bij elkaar te komen met het whodunit gedeelte. Mooi trouwens dat Rust tijdens de interviews Lone Star biertjes drinkt.
Boeiend en amusant.
Zeker ook door de vliegende start die ik hier had waarvoor dank ;)