Abortusdrama en Vliegbiografie winnen BAFTA’s

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gisteren werd in Londen het jaarlijkse prijzenfestijn van de British Academy of Film and Television Arts gehouden, het Engelse kleine broertje van de Oscars. De grote prijzen werden verdeeld tussen Martin Scorsese’s The Aviator (beste film en beste vrouwelijke bijrol) en het Britse Vera Drake van Mike Leigh (beste regisseur en vrouwelijke hoofdrol).

De avond werd geleid door schrijver/regisseur/acteur/tv-persoonlijkheid Stephen Fry, die met gedistingeerde Britse tongval de prijsuitreikers op z’n superlatiefst aankondigde (“the next actress needs no introduction whatsoever, she …etc etc…., please welcome the incomparable and utterly divine …”). Het leek echter of de boomlange Fry niet de prikkelende stemming in de zaal kreeg die in eerdere jaargangen nogal eens van het scherm afspatte. Het is verleidelijk om daar theorieen op los te laten als zouden de Engelsen de normaliter door uberbeschaafde woorden verbloemde superioriteitsgevoelens aan het kwijtraken zijn, zodat alleen nog wat spitsvondige taalgrapjes overblijven. En dat wellicht de atlantische culturele kloof tussen de wat rauwere Britse filmtraditie met sociale drama’s als Vera Drake en het glamoreuze Hollywood met een heldenepos als The Aviator te groot is geworden. Te groot in elk geval om het compromis van de prijsverdeling tussen beide films met zelfverzekerde vanzelfsprekendheid te laten voltrekken.

Al met al voerde de behaagzucht de boventoon. Een vlekkeloos schema wordt weliswaar door organisatoren vantevoren nauwkeurig uitgestippeld, maar als het te gladjes verloopt dan kan je net zo goed naar een digitale uitreiking van het beste karakter uit het computerspel The Sims kijken. Wat bijblijft uit dergelijke lange filmprijsavonden zijn toch vaak de wat afwijkende geluiden. Of het nu een ontvangstspeech van een schijnbaar met liefdesdrugs volgepompte Roberto Benigni is of een Hale Berry die op een miss America-manier denkt de nobelprijs voor de wereldvrede in ontvangst te nemen. Of een presentator die Oprah Winfrey langdurig aan de aan de andeer kant van de zaal zittende Uma Thurman voorstelt (Steve Martin: “Uma, this is Oprah, Oprah this is Uma, Uma, Oprah etc”). Het meest opvallende moment gisteren was de ontvangst van Charlie Kaufman van de BAFTA voor het beste originele scenario voor Eternal Sunshine (“I didn’t prepare anything, Thank you, ehm, I’m very nervous so I’m gonna go”). Dezelfde Kaufman die in 2003 vanwege zijn afwezigheid Meryl Streep vroeg zijn dankwoord uit te spreken (hij won toen met Adaptation de prijs voor het best bewerkte scenario) en haar liet voorlezen dat zij misschien wel een van de meest bescheiden, aardigste mensen ooit was.

Maar goed, prijsuitreikingen staan over het algemeen bekend als saaie, langdradige gebeurtenissen en dat ik de voorgaande jaren misleid ben door positieve uitzonderingen, daar hoef ik de argeloze sargassolezer niet langer mee lastig te vallen. Die is waarschijnlijk nieuwsgieriger naar harde nieuwsfeiten en duidingen voor de toekomst. Wat betekent het verloop van de BAFTA’s bijvoorbeeld voor de Oscaruitreiking van 27 februari a.s.? Vrijwel niks denk ik. The Aviator blijft de grootste kanshebber en het lijkt me sterk dat een abortusdrama de Amerikaanse Academy heeft betoverd. Wat dat betreft is het eigenlijk een gemiste kans dat Kate Winslet niet de prijs voor beste actrice in de wacht heeft gesleept. Een Britse actrice die voor twee grote (Engels/) Amerikaanse films in deze categorie was genomineerd had als perfect symbool voor de Angelsaksische filmcultuur kunnen fungeren.

Enkele winnaars:
Film: The Aviator
Regisseur: Mike Leigh (Vera Drake)
Vrouwelijke hoofdrol: Imelda Staunton (Vera Drake)
Mannelijke hoofdrol: Jamie Foxx (Ray)
Niet Engelstalige film: Diarios de Motocicleta
Mannelijke bijrol: Clive Owen (Closer)
Vrouwelijke bijrol: Cate Blanchett (The Aviator) [+meest hemelse verschijning op de BAFTA’s] Origineel scenario: Charlie Kaufman (Eternal Sunshine of the Spotless Mind)
Bewerkt scenario: Alexander Payne/Jim Taylor (Sideways) [Videotheektip: Payne’s Election uit 1999, democratie ontleed aan de hand van een high school verkiezing] Filmmuziek: Gustavo Santaolalla (Diarios de Motocicleta)
Cinematografie: Collateral
Special Effects: The Day after Tomorrow
Publieksprijs: Harry Pottert
Britse film: My Summer of Love
Britse debutant: Amma Assante (My Way of Life)

Reacties (2)

#1 Carlos

Niet Engelstalige film: Diarios de Motocicleta
terecht!

  • Volgende discussie