Door haar dat krabben fysiek te beletten, had haar dood voorkomen kunnen worden, maar dat durfden haar verzorgers niet meer. Uit angst voor publiciteit. Jolanda’s ‘redding’ werd haar dood.
In zijn commentaar over de zaak Brandon geeft Jan Kuitenbrouwer een beetje reflectie uit het verleden. En daarmee legt hij de vinger op een van de twee zere plekken in deze zaak. Publieke en politieke verontwaardiging en de maatregelen die daar op volgen, kunnen ongewenste effecten hebben. Maar dan is de mediakaravaan al lang weer verder.
De andere zere plek is dat door de aandacht op incidenten in de politiek en media de aandacht voor de structurele problemen vaak niet aan bod komt. En op lange termijn krijg je dan vanzelf meer incidenten.
Reacties (6)
Zoals fokke en sukke al zo mooi zeiden:
http://foksuk.nl/nl?cm=79&ctime=1295391600&cid=5376
[Redactie: ingesloten plaatje vervangen door link ivm leeching en copyright zaken]
Huh, je kopieert toch niets? Dat mag gewoon hoor.
@Anoniem: Leeching is het tonen van plaatjes die op een andere site staan zonder de toestemming van de makers. Kost hun bandbreedte en ze profiteren nergens van.
Het hier tonen van andermans copyright materiaal is ook niet toegestaan zonder toestemming.
Terug naar het onderwerp graag.
Goed artikel van meneer Kuitenbrouwer. Ik heb een mijn collega’s in de zorg ernaar verwezen.
‘Niet durven’ ontslaat je niet van je plicht of je eed als hulpverlener. En ‘scheren en ontsmetten’ moet toch wel een alternatief kunnen zijn voor ‘vastbinden’. En tenslotte: sommige mensen zijn dood beter af. Iemand voor wie de mogelijkheden ‘vastgebonden’ of ‘langzaam opgegeten worden door een bacterie’ zijn, heeft wel een heel ongelukkige hand getrokken.
Ik weet niet meer waar ik het hoorde of las, maar er zou van het begeleidingsprogramma weinig terecht zijn gekomen. Net als in de thuiszorg kreeg deze jongen steeds weer andere hulpverleners tegenover zich. Vaak waren het niet-gediplomeerde vakantiehulpen.
Ik vind dat de media hiertegen best van leer mogen trekken. Van de zorgmanager die bij Pauw & Witteman zat, werd je ook niet vrolijk. Ook hij was goed in het bezorgd kijken. Op alles antwoordde hij met de standaardzin: “het blijft een zoektocht om de juiste aanpak voor deze jongen te vinden.” Daarnaast schermde hij met ‘gewetensvol’ zwijgen, omdat de betreffende, geketende jongen dit verzocht zou hebben. Ik durf te beweren dat deze manager helemaal niet zo betrokken was bij die jongen. Dan straal je wat anders uit.
In DeWereldDraaitDoor werden hulpverleners uit een ander hulpverleningscentrum geïnterviewd en er was een filmpje over een jongen die bij hen werd behandeld. Deze jongen was lange tijd vastgeketend geweest op zijn bed, met medicatie en zelfs in een halfschemerige omgeving. Hij zou een prikkelarme omgeving nodig hebben.
Na de behandeling van dat andere centrum zag je een vrolijke jongen die een dagtaak had aan het vervoer van levensmiddelen naar de diverse afdelingen. Zijn zus werd geïnterviewd en die was er ontzettend blij mee. Ze had een moeizaam proces meegemaakt.
Ik heb Kuitenbrouwer hoog zitten, maar ook hij mag zijn blikveld wel eens verruimen. Als je op een paar van die mensen een sterk team kan plaatsen, dan zal dat waarschijnlijk minder kosten dan allerlei kankerkuren of hartoperaties. Dat team moet dan wel uit mensen bestaan die werken aan een vertrouwensband en die ook de credits krijgen om een en ander uit te proberen, zonder blokkades door bureaucratische regels.
Helaas is het geen sexy onderwerp en op de geestelijke gezondheid wordt steeds meeer bezuinigd.