Gisteravond in Khalid & Sophie droeg Ramsey Nasr een ingekorte versie voor van een column die ook in het NRC verscheen. Zijn voordracht bij Khalid & Sophie is te zien op de Instagram-site van het programma. De geschreven versie staat in het NRC.
Terecht, zo zegt hij, hebben de slachtoffers, Israëlisch en Europees, van de aanslag van 7 oktober een naam gekregen. Hij vraagt zich wel; af:
Hebben Palestijnse levens eenzelfde waarde voor ons, in een gruwel die voor hen al 75 jaar voortduurt? Kennen wij ook de namen van hún dode baby’s, hún vernederde grootouders, hún vermoorde kinderen? Kennen wij hún individuele dromen, vrienden, schoolrapporten?
Waar Israëlische slachtoffers bij naam worden genoemd, worden Palestijnse levens “doorgaans per aantal genoemd: 2.600 doden, 900.000 ontheemden, 2,2 miljoen inwoners. Geen namen maar nummers”.
Ramsey Nasr beschrijft hoe de dehumanisering van Palestijnen al 75 jaar lang in zijn werk gaat. In 1969 ontkende de toenmalige Israëlische premier Golda Meïr met de uitspraak ‘They did not exist’ dat “er niet zoiets is als een Palestijns volk.”
Anonimisering in de media, het ontzeggen van politieke steun door de internationale gemeenschap” dragen bij aan ontmenselijking van Palestijnse burgers. En….
Legerleiders en politici, in Israël en daarbuiten, hebben decennialang Palestijnse burgers vergeleken met – en ik citeer – ‘ongedierte’, kakkerlakken, ‘beesten op twee benen’, ja zelfs met kanker waarop chemotherapie moet worden toegepast.
Met een wrang understatement zegt Nasr: “Vergeleken daarbij is een leven als getal nog een geste.”
Als mensen als nummers worden gezien, als beesten worden afgeschilderd dan is “wat vandaag in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever gebeurt, is de logische uitkomst van deze behandeling.”
Wie niet langer erkent dat zijn vijand een mens is, gaat toch net wat sneller over tot, ik noem maar wat, volkerenmoord. Zeker als de wereld wegkijkt.
Er is iets mis met de menselijkheid als “hele woonwijken worden weggevaagd, duizenden vrouwen en kinderen worden gedood én terroristen worden genoemd.” Er moet worden ingegrepen en daar kan niet langer mee worden gewacht.
Aan het eind van zijn scherpzinnig betoog, spreekt hij toch wat twijfel uit of het tot een ingrijpen van de internationale gemeenschap komt. Mocht dat inderdaad niet gebeuren, dan heeft Ramsey Nasr één wens:
Dat iemand van deze honderdduizenden Palestijnse vluchtelingen, doden en gewonden de namen zal noteren, en dan avond na avond hun familieleden zal interviewen op nationale televisie.
Ook dat ziet hij niet zomaar gebeuren volgens zijn slotwoorden:
Het zou absurd zijn, maar wel eerlijk.
Kijk naar Ramsey Nasr bij Khalid & Sophie op de Instagram-site van het programma. Of lees de geschreven versie in het NRC (betaalmuur).
Reacties (5)
Ik begrijp het sentiment, en ik wil niet beweren dat de berichtgeving over slachtoffers aan Israëlische en Palestijnse kant volkomen symmetrisch is.
Maar zo zwart-wit als hier gesteld is het toch ook niet. In het NRC van gisteren bijvoorbeeld:
“Abed uit Almere ging naar een bruiloft in Gaza. Nu zit hij er vast terwijl er bommen ontploffen”
https://www.nrc.nl/nieuws/2023/10/18/abed-uit-almere-ging-naar-een-bruiloft-in-gaza-nu-zit-hij-er-vast-terwijl-de-bommen-ontploffen-a4177689
“Terug naar een tent, dat is de nachtmerrie van elke Palestijnse vluchteling.” De familie Ajrami …
https://www.nrc.nl/nieuws/2023/10/17/terug-naar-een-tent-dat-is-de-nachtmerrie-van-elke-palestijnse-vluchteling-a4177556
En we moeten erkennen dat ook dehumanisering van Israëliërs plaatsvind, zeker in de Arabische wereld. Daar zie je het omgekeerde van wat je in de westerse pers ziet.
Van twee tot op het bot getraumatiseerde volken, kan geen humane zienswijze op de ander worden verwacht. Die zijn niet in staat tot een afgewogen oplossing. Alleen met geweld denkt men de ander murw te maken, voor een tijdelijke deeloplossing.
Zo lang er geen alomvattende oplossing wordt afgedwongen door de internationale gemeenschap, die ook aan de basis staat van dit conflikt door haar eenzijdige besluiten, na de 2e wereldoorlog, blijft het bloedvergieten doorgaan.
Het is misschien wat vreemd om een regie-aanwijzing te geven aan een dichter, mediapersoon, acteur, maar als je op televisie, staand, een voordracht houdt over dood, onrecht, pijn, piëteit, rechtvaardigheid en rouw – doe dat dan met je handen uit je zakken, dan klopt het plaatje.
Ramsey Nasr heeft volkomen gelijk.
Ik ben het ook helemaal eens met Ramsey Nasr heeft volkomen gelijk. Als dit in Nederland zou gebeuren en we de hele dag overlijdensberichten moeten plaatsen op https://www.uitvaartland.nl/ dan zouden we heel anders praten over deze situatie. Het wordt tijd dat we iedereen met respect behandelen. Maakt niet uit welke afkomst of geloof hij/zij heeft.