Komend weekend zijn in Libanon verkiezingen. De situatie samengevat: er is een economische en een financiële crisis, de positie van vrouwen is slecht, er zijn milieuproblemen, er zijn sektarische conflicten, er is buitenlandse inmenging (Iran, Saoedi-Arabië…), er is een incompetente president met een niet-zo-ideale-schoonzoon en er zijn honderdduizenden Syrische en Palestijnse vluchtelingen. In elk land zou men zich tegen de overheid keren, en dat is in Libanon ook gebeurd: drie jaar geleden barstten de protesten in volle heftigheid los.
“The situation”
De protesten verenigden alle Libanezen. De sektarische tegenstellingen waren vergeten, rijk en arm keerden zich samen tegen de corrupte bestuurlijke klasse. Een klasse die alle hierboven genoemde problemen heeft veroorzaakt. De protesten waren fel en escaleerden. Ik was in Beiroet op de dag dat die protesten gewelddadig werden (zie boven). Een revolutie leek in de maak. Toen kwam de corona. En toen was er the blast. Alle reden om komend weekend te gaan stemmen op een partij die vernieuwing wil.
Zomaar een poster (eigen foto)
Daarvan zijn er meerdere. Begrijp ik het goed, dan is de oppositie verdeeld: in elk kiesdistrict, die hier langs religieuze lijnen zijn georganiseerd, is ze met diverse partijen vertegenwoordigd. Het gevaar bestaat nu dat de oppositie wel de meeste stemmen gaat krijgen, maar verdeeld over zoveel partijen dat toch een van de oude partijen als grootste eindigt. In de sji’itische districten nemen bijvoorbeeld de traditionele partijen, de nationalistische Amal en de pro-Iraanse Hezbollah, het op tegen een veelvoud aan alternatieven. In slechts één van de sji’itische districten heeft de oppositie zich geschaard achter één kandidaat, zodat het toch weer een race zal zijn tussen Amal en Hezbollah. Hoopvol is dan weer dat in Beiroet oppositiekandidaten zich hebben teruggetrokken om zo één kandidaat per district te hebben.
“Jullie hebben ons letterlijk opgeblazen, wij leven om jullie te doden.” (eigen foto)
De kiezers
Kortom, wie komend weekend verkiesbaar is, is nog onduidelijk. Wie gaan stemmen eveneens. Libanezen in het buitenland zijn daartoe gerechtigd, maar moeten er soms ver voor reizen. Dat geldt ook voor Libanezen in eigen land, want je moet stemmen in het district waar je voor je confessie staat ingeschreven, en dat is niet altijd daar waar je woont. Een vriendin woont in Beiroet, moest bij de vorige verkiezingen stemmen in haar geboorteplaats terwijl ze, nu ze is getrouwd, moet afreizen naar het dorp van haar echtgenoot. Dat maakt stemmen bewerkelijk en het kan best zijn dat het murw geslagen deel van de bevolking thuis zal blijven.
Het zal u al met al niet verbazen dat er in Libanon veel over “the situation” wordt gesproken. Mensen maken zich vaak zorgen om de Syrische vluchtelingen, en denken zeker te weten dat “ze” allemaal heen en weer reizen van hun baan in Syrië naar het vluchtelingenkamp, waar “ze” in de weekends hun uitkering opstrijken. Ik wil geloven dat er een kern van waarheid in zit; ik wil ook geloven dat het overdreven is. Maar het tekent de stemming.
Weggescheurde affiches (eigen foto)
Campagne
De politieke partijen doen alles om stemmen te winnen. Mensen worden thuis opgebeld om te vragen of de partij op ze kan rekenen, waarbij de ongevraagde beller na een ongewenst antwoord de ouders van de potentiële kiezer belt. Een vorm van microtargeting die de mensen nog cynischer maakt. Nu er in sommige wijken zes uur in plaats van vier uur stroom is, wordt dat dus niet meer uitgelegd als beginnend herstel maar als verkiezingsstunt. Duurzame variant op het voorafgaande: Hezbollah biedt kiezers zonnepanelen aan. (Probleem: reserveonderdelen zijn niet leverbaar.)
verkiezingsposter Lebanese Forces (eigen foto)
En o ja, er zijn de affiches. Overal. Al zijn ze vaak moedwillig beschadigd. Ik schreef al dat ik me zorgen maakte of de partij die bekendstaat als Lebanese Forces wel voldoende mannelijke kandidaten had.
De Hezbollah heeft duizenden vlaggen opgehangen waarop te lezen staat dat ze beschermt en bouwt. In een soennitisch dorp dat grensde aan een sji’itisch dorp, had men, om de buren te jennen, een portret opgehangen van Saddam Hussein.
Je vraagt je af waar het heen moet. Ik denk dat we het ook over een week niet weten.
De beveiliging van het parlement was altijd al streng, maar dit is de huidige situatie. (eigen foto)