Wat voorafging: Dian is in haar appartement. Om halfdrie ’s nachts wordt er aangebeld door een Playboybunny. Dian krijgt als weekopdracht een stapel boeken te lezen en wordt 24 uur lang van elke vorm van communicatie onthouden: geen Blackberry, geen internet, geen televisie. Ze is dus verplicht om te studeren, want in de volgende ronde wordt ze aan de tand gevoeld in een politieke quiz met presentator Paul.
Ik kijk in de plastic tas. Dikke boeken met titels als De Goelag Archipel, Communistisch China, De val van de Dollar en Van Agt in de jaren 70. Als ik dit allemaal uit mijn hoofd moet leren, ga ik straks door het leven als Miss Wikipedia. Ik zit in 5 Havo, wat verwachten ze van mij?
De tv is op zwart gegaan. Mijn telefoon heeft geen signaal meer. De helikopters die rond het flatcomplex cirkelen schijnen met hun felle spots in mijn ogen. Beneden op straat, tientallen meters onder me, staat een cameraploeg op het plein. Publiek is toegestroomd om de Beroemde Blonde Politicus te zien spreken. Zijn hoofd is op grote schermen naast het podium te zien. Na elke zin scanderen de toeschouwers zijn naam en heffen hun vuist in de lucht. Naarmate de tijd verstrijkt wordt de speech steeds opruiender en de kreten van het publiek feller.
Ik leg mijn vlakke hand op het venster en blaas mijn warme adem op het koude oppervlak. Met mijn wijsvinger teken ik een smiley. Ik kijk net zolang naar de smiley tot de ogen gaan lopen en het ronde hoofd smelt.
Dan duik ik op de bank met de boeken en begin te lezen.
De rotorbladen van de helikopters maken echter zo’n indringend geluid dat ik steeds opnieuw moet beginnen bij mijn eerste zin. Los daarvan snap ik geen jota van de tekst uit de Goelag Archipel. Geërgerd blader ik door Communistisch China. 773 pagina’s. Dit ga ik nooit uit mijn hoofd leren. Ik zal falen in de volgende ronde. Het zal de vraag zijn of ik ‘door’ ben.
Ik kijk naar de roodgloeiende digitale cijfers van mijn wandklok. Ik moest maar eens gaan slapen.
De volgende ochtend word ik om acht uur door de sirene gewekt. Een jingle van Senseo klinkt op halfzacht volume in de hal van mijn appartement. Ik kom overeind, wrijf in mijn ogen en kijk in de wandspiegel tegenover het bed.
Waarom kijk je in een spiegel en niet náár een spiegel? Is het omdat je altijd gedwongen wordt naar de weergave van je eigen lichaam te kijken? Kijk je alleen naar de spiegel als je naar de lijst eromheen kijkt? Ik heb het gevoel dat ik sinds ik meedoe aan deze productie naar spiegels kijk, in plaats van erin.
Als ik de douchekraan heb opengedraaid en de warme stralen uit de douchekop ter grootte van een laptop op mijn naakte lichaam stromen, hoor ik het geluid van klaterende pannen en bestek in de keuken. Terwijl ik me inzeep en de reclame door de speakers probeer te negeren, realiseer ik het me: verdomd, de tv-kok zou deze ochtend langskomen. We zouden samen een luxe ontbijt bereiden. Godver. Monica zou ook komen, als ze er niet al uit ligt.
De badkamerdeur zwaait open en Rodney, een stylist in leren broek en een roze tijgermotief in het haar op zijn achterhoofd, duwt me een pittig jurkje in handen.
‘Ik ben nog niet eens klaar met douchen,’ zeg ik.
‘Tuttut, darling! Ik wil dat je er piekfijn uitziet als je vanavond bij Paul in het panel zit. Heb je wel goed gestudeerd?’
‘Ik kreeg de weekopdracht pas vannacht. Vijf uur geleden, om precies te zijn.’
‘Daar heb ik niks mee te maken, liefie. We moeten allemaal hard werken. Troy gaat vanavond met Patricia een medley van de Star Sisters doen, wist je dat?’
Een runner komt de badkamer binnenstormen om de condens van de camera’s te poetsen. Hij wappert de stoom weg met zijn script. Zo snel als hij kwam, zo snel is hij weer weg. Rodney roept, met zijn handen in zijn zij: ‘O, o, o wat een vlijt voor de baas!’ Rodney buigt zich naar me toe en fluistert: ‘Hij heeft straks een functioneringsgesprek.’ Rodney lacht vals en zegt dan ernstig: ‘God meid, wat zie je eruit.’
‘Is het niet goed?’
‘Te mooi, darling. Te mooi. oh, zo’n mooi bijgewerkte venusheuvel! Ik zou spontaan ook een kutje willen.’ Hij knijpt goedmoedig in het vlees net onder mijn navel, alsof het een kinderwang is.
Ik wurm me in het jurkje en houd me vast aan de wastafel. Rodney verlaat de badkamer en fladdert de hal door. Ik hoor het leer van zijn broek kraken. ‘Ik ga nu naar mijn volgende kluzziebus!’
In mijn nieuwe outfit loop ik naar de keuken. Daar staat de tv-kok, omgeven door een cameraploeg.
Een applausband en een leader zetten in. ‘Vandaag ga ik samen met Dian gepocheerde eieren op toast maken.’
Een valstrik, schiet het door me heen. Ze leiden me af, zodat ik niet de Goelag Archipel kan lezen.
Overdag cirkelen de helikopters niet rond de flat. Het plein, waar gisteren de Grote Blonde Politicus sprak, is bezaaid met folders en plastic bierglazen.
Reacties (2)
de term “Grote Blonde Politicus”
is een platitude van het niveau van A van Garde.
Sterk Thomas!