Het Britse parlement wil noch een Brexit-exit, noch een no-deal Brexit, noch de enige beschikbare yes-deal Brexit. En zelfs die totale besluiteloosheid wordt haar nu ontnomen door een man die voorwendt wél een beslissing te gaan nemen, maar in werkelijkheid onvast aankoerst op één van de drie dingen die het parlement niet wil. Prorogatie is Brexit op zijn best: als het echt spannend wordt gaan de Britten elkaar om de oren slaan met ongeschreven regels uit het tijdperk van Geoffrey of Monmouth.
Ergens vaag knaagt het bij mij dat buitenspel zetten van het parlement ondemocratisch is en dus verworpen dient te worden. Maar dan denk ik weer aan de wijze woorden van Alan B’Stard dat het Britse parlement begrepen moet worden als een sitcom, niet als een volksvertegenwoordiging. Prorogatie is een komische plottwist, maar geen fundamentele ingreep in de programmaformule.
Reacties (4)
Het parlement als ‘sitcom’ aanmerken is een miskenning van de oorspronkelijke basis van de ‘programmaformule’: de stem van de kiezers. Parlementariërs kunnen er ten onrechte een ‘sitcom’ van maken als ze hun opdracht van de kiezers negeren. En Johnson is natuurlijk de sitcom-acteur pur-sang. Zou hij de andere ‘acteurs’ niet het zwijgen hebben opgelegd om zelf meer aandacht te krijgen?
@1 Over welke kiezers heb je het hier? Hun opdracht is toch om voor hun eigen lokale district op te komen, en de belangen van die burgers te behartigen? Volgens mij vertegenwoordigen zo ongeveer de helft van de MPs leave stemmende districten, en moeten ze zich niet zoveel bemoeien met de rest van het land.
Nou, volgens mij koerst hij redelijk vast aan op een no-deal Brexit. Dat hij af en toe moet voorwenden dat alle opties nog op tafel liggen, lijkt mij meer iets voor de buhne.
@2: De MP’s moeten toch echt de wet voorschrijven voor het hele land (soms zelfs voor vier, daarom zitten er ook nog een handjevol MP’s van de drie andere landen dan Engeland in de zaal).