Nous entrons dans une période difficile qui peut durer un an.
Je kunt als Franse jongere het nieuwe jaar beter ingaan dan met de voorspelling van Laurent Wauquiez. De Franse Staatssecretaris voor Werk voorspelt naar aanleiding van de verder toegenomen werkloosheidscijfers van november dat er een zwaar jaar aankomt.
Vlak voor kerst had President Nicholas Sarkozy nog zijn plan voor hervorming van het studie-curriculum afgeschoten, uit angst dat de protesten van studenten zouden verhevigen. Een dag eerder was het regeringsvoornemen om zondagopening voor winkels te verruimen, gesneuveld door druk van de katholieke kerk en vakbonden. Sarkozy verklaarde te vrezen dat l’exemple de la Grèce fasse école en France. Hij zag de onrust van de Griekse rellen van begin december ook in Spanje, Italie en zelfs in Frankrijk en vreesde dat mei 1968 deze kerst over Europa zou neerdalen.
Een puur zuid-Europese aangelegenheid, of een voorbode dat we in 2009 ook in Nederland woedende studentenmeutes kunnen verwachten die te hoop lopen tegen het vooruitzicht na het afstuderen jobhoppend te flexwerken zonder pensioenopbouw?
Reacties (8)
Het stond te gebeuren. Ik begon mij al af te vragen wanneer het zou gaan gebeuren: de organische herstructurering van de wereldeconomie.
Vijftig jaar lang heeft ‘het Westen’ genoten van een ongekende economische voorsprong, met alle voordelen van dien. Nu maken we de gevolgen mee van een proces dat 10 jaar geleden inzette: het verschuiven van de rijkdom en spreiding ervan over andere, opkomende landen in Azië.
Oude zekerheden vallen daardoor in het Westen weg; we dalen langzaam maar zeker af op de kwaliteit van leven-ladder, waar anderen stijgen. De vergrijzing die het Westen (behalve de VS) treft, helpt daar een handje bij.
In sommige landen manifesteert zich nu de frustratie over het mislopen van zekerheden die de laatste babyboomers nog hadden. De protesten zijn voor mij een signaal in extrema.
Angst voor 1968 staat Frankrijk slecht. Frankrijk bleek uiteindelijk leidend in de tijdgeest. Wat we hier zien is dat Sarkozy onder druk van economie en katholiek conservatisme zijn hervormingen wellicht gaat zien mislukken. Of dat goed of slecht is laat ik in het midden maar Frankrijk blijft daarmee stilstaan. En dat is niet goed. Mijn eerste voorspelling voor 2009 was dan ook: Sarkozy krijgt weer wat relletjes in eigen huis om de oren.
En het zal geen puur Zuid-Europese aangelegenheid zijn. Maar in NL loopt alles 50 jaar achter zei Voltaire al (of was het Goethe? nee, in deze context was het Voltaire, zeker weten. Pim had ook al iets van Voltaire. Voltaire is Hot).
Maar zonder gekheid: Griekenland gaf de aanzet, Frankrijk gaat volgen en uiteindelijk gaat Europa veranderen. Of het echt heftig wordt is een tweede maar de bewering dat het niet helemaal gladjes zal gaan durf ik wel te ondersteunen.
En overigens: Nous entrons dans une période difficile qui peut durer un an lijkt me wat kort ingeschat. Dat jaar zou best wel eens wat langer kunnen duren. Maar dat kun je natuurlijk helemaal niet zeggen als president.
“Maar zonder gekheid: Griekenland gaf de aanzet, Frankrijk gaat volgen en uiteindelijk gaat Europa veranderen. Of het echt heftig wordt is een tweede maar de bewering dat het niet helemaal gladjes zal gaan durf ik wel te ondersteunen.”
Dat is anders niet wat de geschiedenis leert.
Vergeet niet dat De Gaulle in ’68 iets heel slims deed: hij schreef verkiezingen uit. En die resulteerden in een electorale afstraffing van het ‘racaille’ dat in Parijs de boel afbrak. Die zogenaamde grote groep ‘revolutionairen’ bleek opeens maar een heel klein groepje te zijn.
Vervolgens werd de verwezenlijking van de “idealen” van de ’68-ers bijna overal in de knop gebroken.
Sterker, het waren de bewonderaars van de ’68-ers die jaren later, eenmaal aan de macht gekomen, vooral beleid voerden dat tegengesteld was aan die ‘idealen’. Zie Blair, zie Schröder, zie Fischer. Als dat het voorland is van een ‘Tweede 1968’…
Bovendien was ‘1968’ voor mij toch vooral een een uiting van frustratie-uit-luxe. Het waren de goed opgeleide, niet onbemiddelde kinderen van de gegoede bourgeoisie (ze konden studeren!) die de barricaden opgingen.
Zij hadden, door de weelde waarin zij leefden, letterlijk de tijd om zich te verliezen in boeken, geschriften en muziek, en zich bezig te houden met zaken die vaak mijlenver van de ‘gewone’ werkende lagere middenklasse (tevens de meerderheid) af stonden.
Je kunt ’68 dus zeker niet vergelijken met wat er nu gebeurt, net zo min als wat twee jaar geleden gebeurde in de Parijse banlieueus vergeleken kan worden met ’68. (En dat terwijl de inwoners van die ghetto’s wat mij betreft véél meer recht hebben op revolutionair succes dan die verveelde rijkeluiskindertjes van ’68 – de mensen in de banlieueus zijn de echte verstotelingen.)
Griekenland, ook al niet vergelijkbaar. De frustratie onder de jongeren aldaar heeft alles van doen met lokale oorzaken: dat land zit sociaal-economisch muurvast als gevolg van de totale polarisatie tussen links en rechts, die elkaar geen millimeter ruimte gunnen.
En zoals altijd met gewelddadige opwellingen, is er ook nu weer een kleine kern van oproerkraaiers met een eigen agenda, die dankbaar gebruik maken van de veel bredere onvrede, maar die verder weinig raakvlakken heeft met die beperkte agenda.
Het zijn de gebruikelijke gasten met de zwarte capuchons die achteraan de vreedzame massa-demonstratie de mensen vóóraan oproepen tot het in elkaar slaan van de mobiele eenheid. Het soort klootzakjes dat middenin een groep nietsvermoedende studenten gaat staan, en dan vanuit die groep de M.E. gaat bestoken met bakstenen, daarbij de kit provocerend, die niets anders kan doen dan reageren – en dus de studenten tegen zich krijgen, want die pikken het traangas en de knuppels weer niet.
Italië, wederom een ander verhaal, maar met vergelijkbare lokale, ‘Griekse’ trekjes. Zowel links als rechts kanaliseert bestaande onvrede voor het eigen karretje. Links roept dat alle problemen de schuld van rechts is, en vice versa. Zit er een rechtse regering, dan verschijnen de linkse, opgezweepte oproerkraaiers ten tonele; zit er een linkse regering, dan organiseert ‘rechts’ massademonstraties.
De boosheid die ik nu zie, wordt m.i. vooral gevoed door angst. Angst dat de kids het slechter krijgen dan hun ouders – een overigens zeer reëel scenario. Want die kids gáán het slechter krijgen dan hun ouders, de wetten der economie dicteren het.
@Kaj
Vergeet niet dat De Gaulle in ‘68 iets heel slims deed: […] t/m […]
Vervolgens werd de verwezenlijking van de “idealen” van de ‘68-ers bijna overal in de knop gebroken.
Lijkt me een te grote kleinering van 68 wat toch een breekpunt was. De wereld was anders na 68, de politiek was anders na 68. En de Gaulle was niet meer na 68 (nou ja, 69).
Dat de idealen gebroken zijn? So what? Ik heb niet beweerd dat de verandering die op til is een idealisering van de samenleving in gaat houden. Noch houdt een revolutie in dat de idealen van de revolutionairen worden gerealiseerd.
Het enige dat ik zeg, is dat er een verandering komt. En dat die verandering min of meer gewelddadig gaat zijn. Wat ik ook nog wil zeggen is, wat jij probeert onderuit te halen, dat er een verband zit tussen de verschillende spanningen in de verschillende landen.
Europa is een verbindende factor. Ook wat betreft de problemen en de parallellen tussen de sociale problemen her en der zijn groter dan velen willen doen geloven. Het is klassieke politiek naar de massa om iedereen te doen geloven dat het slechts een klein groepje onafhankelijke onruststokers is die geen contact hebben met een klein groepje onruststokers elders.
Hoe je het ook wendt of keert: de Gaulle is uitgegleden over de onruststokers van 68, afgetreden en de wereld was anders na 68.
Punt.
Oh, en ja: de wetten van de economie dicteren inderdaad.
Je moet niet denken dat je een discussie wint door na een zin “Punt.” te roepen. Komt nogal dictatoriaal over.
Voorts beticht je mij ervan dat ik jou / iets onderuit probeer te halen. Je voelt je dus aangevallen. Is niet zo, maar jouw spoken zijn jouw probleem.
De wereld was níet anders na 1968. En zo ja, vertel mij dan eens wat er precies zo ‘anders’ was na 1968? Het enige wat 1968 m.i. opleverde, was een heropleving van conservatieve bewegingen overal ter wereld als populaire reactie op die “linkse herrieschoppers” (quote: mijn opa).
Voorts schrijf je: “Het is klassieke politiek naar de massa om iedereen te doen geloven dat het slechts een klein groepje onafhankelijke onruststokers is die geen contact hebben met een klein groepje onruststokers elders.”
Potverdrie! Nou insunueer je dat ik een rechtse agitpropper ben.
For the record: ik ben niet bepaald ‘rechts’ te noemen, eerder ‘links’ (maar ik houd niet van labels omdat alles onderhevig is aan tijdsbeelden). Voorbeeld: strenger toezicht op de financiële sector werd tot drie maanden geleden door ‘rechts’ nog betiteld als een ‘links’ stokpaardje. Verdeel en heers, maar die vlieger gaat dus niet meer op.
Mais enfin, de zwarte capuchons houden inderdaad met elkaar contact via media als IndyMedia en gewoon email en nieuwsgroepen. Zelfs IRC, voor de paranoïde die-hards. Maar dat zijn dus de zwarte capuchonnetjes, hé, niet de populaire bewegingen. En dus staat mijn betoog nog steeds.
68 was wel iets meer dan een studentenprotest, op het hoogtepunt waren er 10 miljoen mensen die staakten. Denk niet dat dat zich herhaald.
@Kaj
Punt: oei
Je voelt je dus aangevallen: nee
Nou insinueer je…: nee