Naar aanleiding van berichtgeving over vrijgevestigde psychiaters en psychotherapeuten die geen contracten meer met zorgverzekeraars willen afsluiten.
Ook de zorgverzekeraars zijn niet perfect, zo wil men nog wel grootmoedig toegeven, maar het zijn toch vooral de therapeuten die fout zitten:
Het besluit van een deel van de vrijgevestigde therapeuten de handdoek in de ring te gooien, is begrijpelijk maar ze bewijzen zichzelf en hun patiënten daarmee geen dienst. Verzekeraars hebben de opdracht de kosten in de geestelijke gezondheidszorg binnen de perken te houden en vragen terecht om noodzaak en effectiviteit van behandeling te bewijzen. De beroepsgroep zou er beter aan doen om aan die wens te voldoen, dan weg te lopen voor de verantwoordelijkheid bij te dragen aan die transparantie.
Nog even ter herinnering: Productie draaien in de ggz.
Maar als je daar dus niet aan mee wilt doen, ben je volgens de Volkskrant ‘egoïstisch’.
Reacties (23)
Wat anders te verwachten van een klotekrant?
Dat vodje is langzamerhand nog belabberder in kwaliteit geworden dan de Telegraaf. Dat dat überhaupt mogelijk was…
Verzekeraars hebben de opdracht zoveel mogelijk winst en dus zo weinig mogelijk kosten te maken. Nog enkele jaren en we hebben Amerikaanse toestanden, daar kun je op wachten. Onze politici hebben daar geen enkele moeite mee: die mooie baan bij de verzekeraar ligt immers op hun te wachten?
Wil je marktwerking en dan krijg je dit soort toestanden. Wie had dat nu verwacht?
Het lijntje naar de spindoctors van Schippers is wel heel kort.
Verder: inhoudelijk slecht maar ook qua opbouw slecht. Geen spoor van heldere argumentatie of onderbouwing, geen spoor van enig bewustzijn van het dilemma waar men mee te maken heeft.
(En even gekeken naar wie dat eigenlijk schrijft: Carlijne Vos is een economieredacteur die bovendien jaren in die hoedanigheid voor de Telegraaf heeft gewerkt.)
Ik vind het niet raar. In de wereld van de therapeuten heersen nogal eens bizarre opvattingen, en er zijn voorbeelden te over van mensen die allerlei traumatische schijnherinneringen aangepraat hebben gekregen van hun therapeut.
Daarmee zeg ik geenszins dat het bij deze groep therapeuten zo is, maar het toont wel aan dat enige bewaking op effectiviteit van behandelingen helemaal niet gek is. De therapeuten in kwestie doen b.v. wel aan EMDR en die behandeling is gewoon omstreden.
Anderszijds ben ik het er volkomen mee eens dat zorgverleners in opstand komen tegen de verzekeraars, en met name tegen de gruwelijke administratieve last, en het feit dat alles vanaf het begin verantwoord moet worden.
Dus moeilijk punt hier. Van mij mag de zorgverzekeraar er minder bovenop zitten, en kan met name die administratieve rompslomp een stuk minder. Maar vergoeding beperken tot behandelmethodes waarvan op z’n minst de werkzaamheid aannemelijk is volgens de wetenschappelijke standaarden vind ik echt niet verkeerd.
@Okto dat het niet wijs is om behandelingen waar geen bewijs voor is te vergoeden, ben ik met je eens. Daar zijn aanvullende/ vrijwillige verzekeringen voor. Maar je legt de rol van bepalen wat wel en niet vergoed mag worden bij de zorgverzekeraar. Dit blogje geeft een beeld van de problemen die dat geeft: http://www.nvgzp.nl/noodkreet-van-evidence-based-naar-insurance-based-behandelen-in-de-ggz/
Deze rol hoort bij mensen met verstand van zaken. We hebben hier een adviescollege voor, CVZ,dat bepaalt wat wel door de beugel kan/in de basisverzekering hoort en wat niet, en die ook contact met het werkveld en de wetenschap onderhoudt. (aangezien dit college aangestuurd wordt door Schippers, is vermenging van politieke en medische belangen niet te vermijden, maar nog altijd veel beter dan de zorgverzekeraar). De zorgverzekeraar doet dat niet (factfree politics in zekere zin) en heeft ook maar 1 target: goedkoper. Zoals @inca al zegt: korte lijntjes tussen de VK en de spindocters van Schipper, die overigens weer hele dikke vriendjes zijn met de zorgverzekeraars.
Overigens is je stelling dat EMDR omstreden is wel wat overdreven. Er is aangetoond dat het ongeveer even goed werkt als cognitieve gedragstherapie en dat in sommige gevallen bij PTSS CGT effectiever is en in andere EMDR. Er is discussie of de resultaten aan de methodiek toe te schrijven zijn, of aan omliggende factoren, zoals aandacht van de therapeut (en mocht je al googlend bij Skepsis uitkomen, zie dan de met pijn en moeite toegevoegde aanvulling op het artikel over EMDR).
En het voorbeeld van schijnherinneringen: inmiddels redelijk aanvaard dat dit een broodje aap is. Initieel kwamen er echter wetenschappelijke artikelen die de stelling onderbouwden. Dergelijke zaken zijn echter niet voorbehouden aan therapeuten, maar komen overal binnen de medische beroepsgroep voor. Denk aan toepassing van onveilige borstproteses of antidepressivum Paxil. Of codeoine bij hoesten (geen wetenschappelijke basis, breed toegepast). Een van de lastige punten is natuurlijk dat echt solide wetenschappelijke onderbouwing oas na jaren toepassing in de praktijk en bij een grote populatie ontstaat. Zo zie je dat nu nog steeds onderzoek gedaan wordt naar relatief “oude” reumamedicatie, maar dan onder hele grote groepen patienten. Zet je de grens “wetenschappelijk bewezen” te dicht, dan sluit je vrijwel alle innovatie af. NRC checkt heeft een tijdje terug uitgezocht hoe ver de wetenschappelijke basis binnen reguliere geneeskunde is http://www.nrcnext.nl/blog/2012/09/14/next-checkt-driekwart-van-de-behandelingen-is-niet-bewezen
@6, ik had het je in het vorige draadje ook al gevraagd: waarom ga je niet in op de onwetenschappelijkheid van de conclusies van de zorgverzekeraars?
– ze verwachten dat de zorgverleners een diagnose in 1 intake stellen. Gevolg is uiteraard dat die diagnoses grote onzorgvuldigheid vertonen
– ze meten ‘effectiviteit’ (zeggen ze) met een zeer omslachtig administratiesysteem en ongevalideerde vragenlijsten.
En dat gaat dan (door tamelijk ondeskundigen) oordelen over wat wel en niet mag?
De meeste GGZ is eerst en vooral professionele menselijkheid. Of zou het moeten zijn. Dat patenteert rot, je stopt het moeilijk in protocollen… maar dat het werkt is echt wel bekend.
Lees trouwens vooral ook het stuk over ‘productie in de zorg’ even door… de bezwaren daar zijn wel van een iets andere orde dan ‘ik zou EMDR willen geven.’
Helaas is er voor heel veel geen of onvoldoende bewijs. Door de gehele geneeskunde heen.
Misschien is dat helemaal niet ‘helaas’ maar is de wetenschap gewoon te beperkt om als enige en alomvattende instrument te dienen voor het benaderen van de behandeling van individuele mensen. (Waarbij zowel het menselijk lichaam, de menselijke geest als de werking van allerlei feedbackmechanismen en samenwerking met omgevingsfactoren zeer complex is – zoals bv de darmflora.)
Bovendien bestaat de ‘wetenschappelijke’ methode over het algemeen van een educated guess en dan stomweg uitproberen… En dat is dan weer niet zo gek anders dan wat de meeste behandelaars doen.
Het oordeel over de kwaliteit n de zorg is aan de Inspecteur. Er is geen enkele reden om de machtigste speler in deze psudomarkt toe te staan dit aan zich te trekken. Er zijn zelfs veel redenen om dat niet toe te staan.
@10: Kan wel zijn, maar dat maakt het vergoeden van de diverse behandelingen zuiver op basis van bewijs lastiger. En is het dus ook lastiger om kwakzalverij (homeopathie etc) te bannen.
Misschien moeten jullie je toch eens verdiepen in de zorg
1. homeopathie wordt niet vergoed uit de basisverzekering
2. het probleem waar het hier om gaat (GGZ) gaat ook niet om homeopathie maar om verzekeraars die zulke verregaande maatregelen opleggen dat hulpverleners hun werk niet meer goed kunnen doen. Dat heeft verder geen ene ruk te maken met kwakzalverij of homeopathie, MAAR je zou behoorlijk wat homeopathie kunnen vergoeden voor je de aan gelijke schade zit die nu veroorzaakt wordt door de handelswijzen die men oplegt in de GGZ.
Het dwingen tot diagnosestelling binnen het uur, en het afronden van de behandeling in exact x gesprekken is namelijk minstens net zo kwalijk, zo niet kwalijker.
En nee, de verzekeraars zijn wel de laatsten die je moet vertrouwen in een behoorlijk oordeel.
Jullie haat richting de alternatieve geneeswijzen verblindt het zicht op dingen die er werkelijk geen ene moer mee te maken hebben… De twijfelachtigheid van EMDR is alleen maar aangehaald om de zorgverleners te kunnen beschuldigen, in het verdomhoekje te zetten, net als gebeurt bij uitkeringsgerechtigden waar steeds wordt gehamerd op het misbruik en de fraude. Kleine incidenten worden vergroot en opgeblazen om gebruikt te kunnen worden om hele groepen verdacht te maken, en vervolgens zonder al te veel weerstand meer te kunnen uitkleden.
Ga daar toch niet in mee… jullie zouden echt beter moeten weten dan in zo’n makkelijke opzet te trappen.
@13
Dat is niet relevant. Wat ik bedoel te zeggen is dat als reguliere behandelingen niet evidence based zijn maar wel vergoed worden, waarom eisen we zoiets dan wel voor homepathie etc. Ik doe hier in deze discussie geen uitspraak over homeopathie en andere alternatieve geneeswijzen an sich, en mijn mening daarover staat los van deze constatering.
En ja, ik heb een broertje dood aan alternatieve geneeswijzen. Ook dat staat los van dingen die wel of niet gebeuren in de reguliere zorg. Oftewel, ik kan het best eens zijn met je reactie en tegelijkertijd alternatieve geneeswijzen afwijzen. Dat bepaalde dingen “net zo veel schade veroorzaken als homeopathie” doet niet ter zake. Het maakt homeopathie niet minder erg en andersom.
Natuurlijk is dat relevant! Je haalt het zelf aan, als voorbeeld van iets dat uitgebannen zou moeten worden – implicerend dat het niet uitgebannen is. Maar dat is allang al gebeurd, dus het enige effect is nu dat je even die associatie erin fietst.
De mensen die zich verzetten tegen de gang van zaken, specifiek in de GGZ, worden nu heel bewust in de hoek gedrukt van kwakzalvers en alternatieve prutsers – als reden om hen en hun zeer reele en goed onderbouwde klachten niet meer serieus te nemen. Dat lijkt me een doelbewuste tactiek van de tegenstanders.
Het is goed om te bedenken dat de tegenstanders (met name de verzekeraars en de overheid) niet begaan zijn met de kwaliteit van zorg. Zij dwingen immers een systeem af dat leidt tot verregaande onzorgvuldigheden en de onmogelijkheid om goed werk te leveren. Nu ineens gaan doen alsof dat gaat om ‘kwaliteitsmetingen’ is bullshit, leugens, onzin, misleiding, geavanceerde framing en pertinent onwaar.
Want.. met die zogenaamd zinnige eis voor ‘evidence based’ behandeling in de hand wordt geeisd dat een diagnose in 1 uur gesteld wordt, en vervolgens in exact x behandelingen wordt afgehandeld, worden er elke keer allerlei veranderingen doorgevoerd die vooral tot gevolg hebben dat er nauwelijks continuiteit te garanderen is, komt de veiligheid van patienten en medewerkers in het gedrang. Daarbij moet alles ook nog eens gedocumenteerd worden met vragenlijsten voor en na de behandeling die door de verzekeraar verzonnen zijn maar niet wetenschappelijk gevalideerd.
En dat zou dan het ‘redelijke’ standpunt zijn, nodig om ons te beschermen tegen allerlei uitwassen, terwijl mensen die daar kanttekeningen worden afgeschilderd als kwakzalvers?
KOM nou.
Sorry Inca, je legt me woorden in de mond.
Nee. Dat kan je niet uit die ene zin halen. Ik zeg alleen dat het moeilijker uit te bannen zal zijn.
Ook niet.
En voor de rest ben ik het gewoon met je eens. Ik heb geen idee wie je nu aanvalt, maar ik ben het volgens mij niet.
@8: ik meen dat ik al gezegd heb dat ik dat ook onzin vind. Natuurlijk moet die administratieve druk omlaag, en natuurlijk kun je niet in een keer al een diagnose stellen.
@9
In de eerste plaats is dat nog geen reden om niet na te streven dat behandelmethoden op z’n minst een basis van bewijs moeten hebben.
In de tweede plaats valt daar nogal wat op af te dingen. Je hebt namelijk twee soorten van bewijs. 1): we snappen hoe het mechanisme van de behandeling werkt, en kunnen logisch verklaren dat het werkt; en 2): we hebben getest of de behandeling effectief is, liefst in een dubbelblinde proefopzet.
Nou snap ik ook wel dat dat laatste lang niet altijd mogelijk is, maar nog steeds denk ik dat het een goed principe is om minstens een van de twee soorten bewijzen na te streven.
@13:
Stel je niet aan. Ik denk dat ik toch behoorlijk genuanceerd heb aangebracht dat ik achter akties van behandelaars richting verzekeraars sta, dat ik over het algemeen zie dat er veel te veel administratieve rompslomp is, en dat het nergens op slaat om binnen een uur een diagnose ergens op te plakken. Ik heb alleen aangegeven dat wat mij betreft het een goed streven is om evidence based als uitgangspunt te nemen.
Ik denk eerder dat jouw haat richting evidence based je verblindt om mijn woorden goed te lezen.
@15
Inderdaad, dat is precies wat ik ook suggereerde in dat vorige draadje. Ik zou, in de rol van die zorgverleners, er heel erg voor waken om ook maar iets aan omstreden behandelmethodes onderdeel van de aktie te maken. Omdat je van te voren weet dat je tegenstanders daarmee aan de haal gaan. En dat is jammer wat aktie tegen die zorgverzekeraars is echt nodig.
Dat is echt onzin. Evidence based als uitgangspunt wil echt niet zeggen dat je binnen een uur een diagnose kunt stellen, en het wil ook niet zeggen dat je binnen x behandelingen klaar bent. Als zorgverzekeraars dat beweren heb je dus een punt om ze om de oren mee te slaan, want dat uitgangspunt is ook volslagen onwetenschappelijk.
Ik vind een wetenschappelijk uitgangspunt hierbij goed, maar dat wil niet zeggen dat zorgverzekeraars geoorloofd zijn om op volstrekt onwetenschappelijke wijze met die evidence based als smoes op de loop te gaan.
Maar dat is dus NIET de schuld van het evidence based principe. Als je evidence based daarvan “de schuld” geeft gooi je het kind met het badwater weg.
Ik pik deze er even uit:
Zo werkt het uberhaupt niet. Je kunt nooit perfect genoeg zijn om je tegenstander ‘geen aanleiding’ te geven. Dat lukt niet. Wat we wel kunnen doen, als elk individueel mens en iets wat Sargasso ook als geheel kan doen: niet in die val trappen. Niet onder de schijn van objectiviteit zo’n argument op tafel leggen. Als tegenstanders het te berde brengen – aangeven dat het een afleidingsmanoeuvre is en dat het daar niet om gaat. En niet alvast kritiek geven om de ander voor te zijn, want je speelt ‘de ander’ er vooral mee in de kaart. Rechts past die tactiek al jaren met succes toe op links bv (‘jullie doen zelf ook [..]’) en links trapt er nog steeds met open ogen in: ze concurreren met elkaar en verliezen als geheel.
—
Daarnaast: zelfs in puur principiele zin is ‘wetenschappelijk’ in de zin van ‘statisch significant in grote populaties’ niet zo’n hele goede basis om het handelen in individuele gevallen op te baseren. (Reken het maar na, met Bayes. Het blijkt rekenkundig al heel snel fout te gaan.)
Je gaat daar namelijk de grens over naar een ander werkelijkheidsniveau, van fundamentelere wetenschap naar de toepassing ervan in individuele gevallen. De toepassing gaat altijd gepaard met wat wilde gokken, een testje hier, een klap op de monitor daar, stukje ducttape eromheen… Of dat nou in het natuurkundig lab is, in software of in de behandeling van mensen, heel veel ervan is improvisatie op basis van een behoorlijke vakkennis maar desondanks flexibel. Dat is niet erg, wij mensen zijn daar behoorlijk goed in.
Dogmatisch vasthouden aan statistische wetenschap is helemaal niet zo redelijk als je denkt dat het is. Bovendien is medische zorg iets waarbij de menselijkheid centraal staat. De meeste mensen die in de zorg werken, doen dat omdat ze mensen willen helpen. Echte, individuele mensen.
En de beperkte visie gaat levens kosten. Al is het maar omdat er verdomd veel mensen ineens ‘uitbehandeld’ verklaard worden en dus hooguit nog kunnen kiezen tussen dood en niet dood.
Hoi
@6: “Maar vergoeding beperken tot behandelmethodes waarvan op z’n minst de werkzaamheid aannemelijk is volgens de wetenschappelijke standaarden vind ik echt niet verkeerd.”
Ben je bereid om die logica ook toe te passen op medicatie en andere behandelingen?