COLUMN - Sinds ik twee jaar geleden mijn schoonmoeder een rauwe kalkoen voorschotelde tijdens het kerstdiner (het braadadvies kwam van de poelier, die een paar dagen later heeft moeten rennen voor zijn leven), ben ik begin november al bezig met voorkoken, uitproberen, testen, proefdineetjes regelen en snuffelen door allerlei kookboeken. Voor mijn vrienden een feest, voor mij een noodzakelijk kwaad.
Ik heb mezelf leren koken. Ik kijk heel goed naar anderen, lees eens een inleiding van een kookboekje en verpruts heel erg veel. Maar het mooie is, daarna wordt het altijd beter. Ik heb een Franse vriendin die jast van alles zonder te kijken in een pan en een half uur later zit je een sterrenmaaltijd te eten. Ik kan dat dus niet. Ik volg een recept. En als er ‘een beetje staat’, of ‘een mestipje’, of een ‘haffeltje’, dan ben ik direct de weg kwijt.
Bij vrienden maakt het natuurlijk geen barst uit of je de boel verknoeit, de chinees zit om de hoek, een patatje is zo gehaald, maar het kerstdiner voor de schoonfamilie, dat is andere koek. Na het eerdere mislukte kerstdiner heeft een aantal vrienden de mazzel gehad om het volledig gelukte 2.0 kerstdiner te eten, want ik moest het wel onder de knie krijgen natuurlijk. Nadat de poelier vanonder de toonbank het goede ovenschema had doorgegeven (hij durfde zijn gezicht niet meer te laten zien na de langerekte ‘oeoeoeoeoeoeoeh’ en het vele hoofdgeschud van de overige klanten, als reactie op mijn mededeling dat mijn schoonmoeder een rauw stuk gevogelte op haar bord had gekregen) was de kalkoen precies goed, gaar en superlekker. Dat had ie alleen eerder moeten doen.
Eerste kerstdag mag ik weer aan de bak, dus er worden wat dineetjes vooraf gepland en niet meer naderhand. Laatst kreeg ik het laatste kookboek van Ottolenghi en daar moet het een en ander van op het menu. Ik ga niet voor het minste natuurlijk. Haute cuisine, voor iedereen te nassen, ook voor de 6 aanwezige kinderen variërend in leeftijd van 7 tot 10. Oud genoeg om aan te schuiven, maar te jong om alles te lusten. Het is een uitdaging, ieder jaar weer. Maar deze keer geen rauwe kalkoen op tafel. Dat is een keer, maar nooit weer.
Reacties (10)
En dan volgen nu de kritische reacties over de veramerikanisering van het kerstfeest:
Regelmatig in de kalkoen prikken tijdens het bakken kan een hoop kerststress voorkomen.
Niet te sappel maken, boerenkool met worst en een kuiltje jus kan ook.
@zmoooc, het was toch ook kalkoen americain?
@Gladiool, je braadt een kalkoen, niet dat je ‘m bakt.
@zuiver, lijkt me een, mag ’t ook zuurkool zijn met worst, een prima kerstdiner.
Misschien in het kader van lievigheid deze kerst maar helemaal geen dieren op de kersttafel? Of anders dieren die een fijn leven hebben gehad? (kom ik wel op wild of vis uit)
@5:
Zonder, dus bijvoorbeeld dit
http://www.feestelijkvegetarisch.nl/recepten/kerstdiner.php
kan ook best smakelijk zijn :-)
@6
Het ziet er goed uit. Meestal wordt de kerstmaaltijd rond een overleden dier gebouwd (de kalkoen in dit geval). Maar een vegetarisch feestmaal dwingt de mens tot nieuwe creativiteit.
Zelf ben ik geen vegetarier en principieel ben ik al helemaal niet.
Maar vlees minderen doet wel nieuwe creativiteit ontluiken.
En aangezien de kerst in het teken staat van nieuw leven (de geboorte van Jezus) is het natuurlijk alleraardigst om het dier in leven te laten en nieuwe culinaire ontdekkingen te doen.
Zaken, die je voor de eerste keer doet, zijn vaak niet zo’n succes. Door ervaring gaat het volgende keren beter. Dat is zo bij kalkoen braden, pizza maken, behangen, fiestsband plakken enz. Hoewel ook later het nog wel eens mis gaat.
Nooit iets geheel nieuws proberen, als het niet mag mislukken.
@7: mijn zus is helemaal niet met kerst geboren.
Hoe smaakt een rauwe poelier? Of was hij half gaar?