Normaal gesproken leg ik zo’n 20 kilometer op een dag af op Lowlands, maar dat zat er dit jaar echt niet in. Mijn twintigste editie kreeg vooral door de hitte dan ook een zeer mellow karakter. En dat is ook wel weer eens fijn.
Zo heb ik meer acts helemaal uitgekeken en heb ik nog meer van de mensen genoten. En af en toe een ommetje gemaakt om toch vooral maar natgespoten te kunnen worden. Vrij uniek voor iemand die niet van water houdt. Maar genoeg over het weer.
Het terrein was weer eens omgegooid. Daardoor waren er in ieder geval minder opstoppingen. Maar dat kon natuurlijk niet verhinderen dat veel acts onbereikbaar waren omdat ze nou eenmaal in de tent stonden en die tent de grootste schaduwplek was. Meer dan 40 graden in de tent was nog altijd beter dan 32 graden en een brandende zon.
Het observeren van nieuwe modetrends was dit jaar een nutteloze activiteit. Alles was zo minimaal mogelijk. Afgezien van al die semi-boerka’s waarmee men de zon van zijn of haar hoofd probeerde te houden. Zelfs de afgezakte broeken waren er nauwelijks. Waarschijnlijk geen haalbare optie als het zweet langs je benen spoelt en je broek zo wegstroomt.
Dit festival mag dan wel af en toe knipogen naar de roemruchte voorgangers tijdens de hippie-tijd, in 1 opzicht wijken ze enorm af. Het waren vooral blote basten en geen blote borsten wat men zag.
Maar goed, gezien het nog immer groeiende en duurder worden wagenpark op de parkeerplaats bestaat het publiek niet meer uit jonge, naïeve dromers.
Enige opvallende kledingtrend, afgezien van de immense hoeveelheid teenslippers, was die van de t-shirts met varianten op “I fancy the drummer” erop. Meestal gedragen door mensen die allang geen kans meer maken serieus als groupie backstage gevraagd te worden.
De sfeer was super en iedereen deed zijn best om ondanks de hitte hoffelijk te blijven. Het watergevecht was leuk, maar geen verrassing meer. Maar goed, voor de mensen die ooit het sinasappelschillengevecht hebben meegemaakt, is het ook moeilijk om met iets opvallends te komen.
Oh ja, er was natuurlijk ook nog muziek. In mijn ogen wat weinig zware metalen en iets teveel beats. Maar verder genoeg nieuwe dingen om voldoende geprikkeld te raken. En af en toe een feestje natuurlijk.
Mijn toppers dit jaar (min of meer chronologisch):
Ed Sheeran – Toch knap hoe 1 man met gitaar de Alfa temt
The Antlers – Yeah!
Ben Howard – Mede door het publiek een topper
Example – Ultieme feestband voor festivals. Zou er nooit wat van kopen.
Ane Brun en eerder haar celliste Linnea Olsson – Mooie stemmen en mooie composities mooi uitgevoerd. Heerlijk.
The Whitest Boy Alive – Gewoon lekker
Moss – Goed maar er zit nog veel meer in.
The Kyteman Orchestra – Het kan mij niet bombastisch genoeg. En nog knap en gevoelig ook.
Imam Baildi – Meegezogen in de enorme muzikale variëteit.
Tegenvallers:
Blaudzun – Het klikte niet
The Black Keys – Het spatte niet
En terwijl ik ga voor mijn derde douchebeurt om het stof, de zonnebrand en het zout weg te spoelen, kunt u alvast uw eigen ervaringen delen in de reacties.
Eerdere edities zijn nog hier terug te vinden: 2011, 2010, 2009, 2008, 2007 en 2006
Reacties (5)
Ik gaal een aantal jaren niet meer naar lowlands, verkies steeds meer de intimiteit van kleine podia, hoewel ook op lowlands intimiteit te vinden is hoor..Lowlands is en blijft zeker een heel goed festival door de geweldige organiatie erachter. Zelden een echte wanklank te bespeuren.
Qua muziek ,tsja. Met mijn 45 jaar merk ik dat ik op een leeftijd ben dat terugkijken logischer wordt dan meedoen met het heden en toekomst. Zal wel normaal zijn.
:)
Ja het sinasappelschillengevecht :), dat dat nog zo de geschiedenis in is gegaan als 1 van de beste dingen die ooit op lowlands is gebeurt. :)
Gemiste pareltjes:
TuNeYaRdS (Polyritmisch meisje met een gouden operastrotje)
Phantom Limb (melancholische gospel country van de donkere zangeres uit Massive Attack).
Charles Bradley & his extraordinaires, James Brown mag zijn titel doorgeven, wat een stem, wat een act.
Dat waren toch wel de hoogtepunten voor mij
Ben Howard was de Lionel Messie van Lowlands 2012.