Momenteel leid ik een groep door het noordwesten van Turkije. Ik weet beslist niet alles en ben daarom blij dat ik het samen met een Turkse collega kan doen. En ook samen weten we niet alles. Soms moeten we nog iets opzoeken, zoals de herkomst van de diplomatieke uitdrukking “de verheven porte”. Eigenlijk vind ik dat nog het leukste van mijn bezigheden.
Sommige reisleiders hebben meer zelfvertrouwen. Ik zag vandaag een collega een groep leiden door het fenomenale archeologische museum (een van de allerbeste archeologische musea ter wereld). Bij elk beeld, bij elk voorwerp wist hij iets te vertellen, en het duurde even voor ik ontdekte hoe hij zoveel kon weten: hij werkte met een microfoon die was verbonden met oortelefoontjes, en kon zo even voor de groep uitlopen en de bordjes lezen.
Het is niet zonder gevaar. Zelf heb ik nog eergisteren van een mozaïek dat volgens mij Alexios II voorstelde gezegd dat het Alexios I was, omdat ik dat op het bordje las. Toen iemand vroeg of dit de Alexios was voor wie Anna Komnene de Alexiade schreef, heb ik het dus bevestigd. In mijn hotel controleerde ik het toch nog even: het was wel degelijk Alexios II.
Er is ook een bekende anekdote over een professor die hier in Istanbul uitleg stond te geven over enkele mozaïeken, tot hij er door zijn groep op werd geattendeerd dat dit de replica’s waren en dat de echte mozaïeken even verderop hingen. Zelf hoorde ik in het Louvre eens een gids de naam voorlezen die ze op het bordje bij een buste zag: de afgebeelde heerser was, volgens haar, keizer Inconnus.
Reacties (8)
@ Jona Goede column! (zoals gewoonlijk).
ps. Ik heb ook nog een blauwe maandag als gids opgetreden. Ik stond totaal versteld van de kennis van mijn leermeester over de lokale flora, fauna en geschiedenis. Hij verklapte dat hij de helft verzon, maar de mensen ‘waar voor hun geld’ wilde geven. Met overtuiging gaf hij direct antwoord op de moeilijkste vragen. (Volgens mij was hij zeker geen uitzondering…)
Inderdaad, leuke verhaaltjes bij mekaar liegen voor goedgelovige toeristen is eerder regel dan uitzondering. Leuk artikeltje, wel een beetje weinig diepgang.
Hoeveel mensen hebben al geld terug gevraagd voor die Alexios?
Naast droge kennis is de manier waarop een gids zijn verhaal brengt erg belangrijk. Niets zo irritant als een gortdroge gids die slechts feitjes staat op te dreunen.
Misschien aardig om dan ook te vertellen wat de herkomst van de “de verheven porte” is, een fotootje van Alexios I en II (wat is het verschil, waar komen ze vandaan, waar gingen ze naar toe? Waar gids je trouwens? Noord-West Turkije is groot maar het fenomenale archeologische museum (een van de allerbeste archeologische musea ter wereld) kan natuurlijk niet overal staan.
Ik mijd gidsen trouwens als de pest.
Om die reden vermijd ik reisgroepen met informatiegevende buschauffeurs en ingehuurde gidsen.
Reizen als met Jona zijn wel betrouwbaar en comfortabel, maar dan is reizen weer prijzig. In de bibliotheken vind je veel goede info, maar dat kost wel voorbereidingstijd.
Waar kan ik méér informatie vinden over deze reizen? Graag snel antwoorden AUB, mijn vakantiegeld komt er in de verte al aan. En een gironummer?
We hadden in Efese een Nederlands sprekende gids die er de gewoonte van maakte om midden in de brandende zon haar verhaal te doen. Wij hebben telkens de schaduw opgezocht en haar verhaal voor lief genomen.
Niet zo ver daarvandaan heb ik eens een Turkse gids me laten rondleiden langs Priene, Milete en Didyma. Hij sprak in het Engels en zijn idioom was heel goed in orde. Tot ons vermaak had hij alleen een wat verkeerde uitspraak bij sommige klinkers, waarvan de opmerkelijkste was dat hij de a als een o uitspraak (waardoor het ineens leek alsof de oude Grieken overal flessen achterlieten).