“De rockmuziek bestaat niet in Nederland”, brieste Rude Boy ergens begin jaren ’90 in een interview met Vpro’s Loladimusica. De driftige voorman van het Amsterdams/Utrechtse Urban Dance Squad had er behoorlijk de pest in dat hun definitieve doorbraak en erkenning maar uitbleef. Samen met zijn band was hij verantwoordelijk voor de uitvinding van de crossover-muziek, waarbij hij met lede ogen aan moest zien dat Amerikaanse bands als Rage Against the Machine en Asian Dub Foundation er later zeer succesvol mee werden. In de Verenigde Staten wilde het na een eerste positief ontvangen bezoek ook niet lukken en de frustratie die bij Rude Boy ontstond is daardoor begrijpelijk.
Eenzelfde soort gevoel heeft zich meester gemaakt van Ivica Kosavic, alias Razorblade Jr., voorman van het Amsterdamse Gone Bald. De van oorsprong uit Zagreb afkomstige formatie woont al dertien jaar in Amsterdam en heeft al de nodige bezettingswisselingen ondergaan. Enig overgeblevene is Razorblade Jr en deze oogst met zijn bandleden zeer veel waardering in het clubcircuit en dan met name onder muzikanten. Ongeveer elke twee jaar verschijnt er een nieuw album van het drietal en telkens weer is het de vraag of ze worden opgepikt door een label. Met het achtste album 100 Ways to become cool was het erop of eronder voor de heren, de labels moesten nu toehappen, zodat ze eindelijk verder zouden kunnen komen dan de afgelopen jaren. Maar ook deze keer bleef het stil in labelland, geen reacties, geen gehoor wanneer men de platenmaatschappijen probeerde te bereiken. Je kunt dan twee dingen doen als band; of je gaat bij de pakken neerzitten of je gooit er nog een schepje bovenop. Dat laatste deed Gone Bald.
Met 100 Ways to become cool brengen ze niet alleen een album uit, maar ook een dvd en een boek waarin de geschiedenis van Gone Bald wordt beschreven, met veel illustraties die de band in de loop der jaren vergezeld gingen. De documentaire over Gone Bald kwam eigenlijk zomaar tot stand; documentairemaker Jan Jaap Kuiper van Thankeve was een keer bij een concert van Gone Bald en nodigde hen direct uit voor een filmregistratie. De documentaires zijn opgedeeld in twee delen; Gone Bald dat de frustratie van Razorblade Jr. laat zien en We even have a band waarin de geschiedenis van Gone Bald in de loop der jaren wordt geschetst. De eerste is vooral stilistisch erg goed; de achtergronden bestaan uit rood fluweel en we zien een discussie tussen drummer Bubba de Vries en Razorblade Jr na het optreden tijdens de 12,5 anniversary party waarbij Razorblade Jr behoorlijk opgefokt de zaal verliet. De tweede documentaire laat zien welke Odyssee de band in die dertien jaar heeft doorgaan. Razorblade Jr. was niet eens van plan om naar Amsterdam te komen, maar drie dagen voor het vertrek van de overige bandleden, werd het hem zo duidelijk dat de repetitie die ze toen hadden, hetgeen was dat hij echt wilde, waardoor hij hen zonder omkijken volgde. Na een paar jaar verlieten de initiële leden hem en moest hij op zoek naar andere bandleden. Die zoektocht ging gepaard met muzikanten die een tijdje met hem samenspeelden, maar hem toch weer na een tijdje verlieten. Sinds 2004 is Gone Bald echter weer stabiel met Bubba de Vries op drums en Stanley Disko op bas. Met deze formatie wordt al jaren een coherent geheel gevormd en deze staat vooral garant voor een kwalitatief hoogstaande noise-formatie die veel gebruik maakt van jazzy invloeden.
Met de 100 Ways to become cool cd lijken de heren toch enige compromissen te hebben gedaan; de nummers zijn minder lang uitgesponnen dan op eerdere albums waardoor ze voor de gemiddelde luisteraar minder gecompliceerd worden. Soulmate – the Hunt , Bella’s Lullaby en The rest is the best zijn ballads met een grote B, waarbij de stem van Razorblade Jr. eeen stuk minder rauw klinkt dan anders. Dit is echter geen aderlating, maar eerder een verrijking van de band die daarmee weer eeen nieuwe weg lijkt in te slaan. Favoriet van mezelf is toch Alacramyn waarbij de pompende bas mooi wordt afgewisseld door een soort van straaljager-gitaar. Het is te hopen dat Gone Bald eindelijk eens wordt opgepikt door de labels, die al enige tijd lijken te hebben liggen slapen.
Gone Bald speelt op:
26 mei: De Nieuwe Anita (start 20:30 met voorvertoning
van de dvd, 21:30 Gone Bald Live, 23:00 DJ MR.
MENNO!!)
1 juni: Kultuurhuis Bosch, Arnhem (+sandals of
majesty, fr)
2 juni: Groningen
3 juni: Patronaat Cafe, Haarlem
Gone Bald
Gone Bald Myspace
Gone Bald in 3voor12 Luisterpaal
Narrominded
Reacties (24)
De VPRO stream staat aan..loeihard ( ech wel) en ik kan gewoon niet stil blijven staan,..ga ik kopen…utrechtse straat concerto ik kom eraanm (morgen)
Mocht u dan ook nog naar De Nieuwe Anita gaan ’s avonds, dan zie ik zelfs nog!
U dus!
F hendrikstraat toch?..beetje een rommel lately vanwege soort van uitbreiding..1 of my places overigens :)
Maar..van harte deze groep verdient het limelight. Hoe tergend frustrerend moet het zijn goud in de vingers te hebben en vrijwel niemand die de schittering ziet.
Gefeliciteerd, Larie!
Geprobeerd, maar niet allemaal aan mij besteed. Anton Karas…. Ten Years after…. Famous Bulgarian Women Folksongs (beware of the glass in your front porch)….
Goud zoeken is blijkbaar niet voor iedereen weggelegd….
…zwijgen is goud…
tja, dat krijg ervan als de labels je niet zien zitten; geen roadies om je gitaar te stemmen, dus dan maar een bak pedalen kopen. Zoiets. Geen wonder dat er nogal wat muzikanten hebben bedankt.
Ik mag hopen dat ik de ironie in Jorns stukje gemist heb.
Lijkt stilistisch nogal op Muziekkrant Oor met de pompende bas enzo.
Even op de MySpace geluisterd. Dat er geen label te vinden is, snap ik wel. Het is nou niet bepaald muziek voor het grote publiek. En eerlijk gezegd vind ik het wel aardig, maar niet geweldig. Voor mij klinken de nummers als een serie aan elkaar geplakte ideeën; vaaak goede ideeën zelfs, maar ze vormen niet echt een geheel. Om één of andere reden doet het me wel wat denken aan labasheeda, een internationaal gezelschap uit Amsterdam dat meer in het buitenland speelt dan in Nederland. Die weten het naar mijn smaak net iets beter te doseren.
Indierockjongens. Ergens klinken hun platen nièt allemaal hetzelfde. Geeuw.
Gonebald is een diamant in de varkensstal van de Nederlandse muziekwereld. Dit soort noise is ondertussen helaas wel oud nu, dat is zonde, want Razorblade is zonder meer ondergewaardeerd gebleven. Aanrader voor anderen die het willen maken in het leven: Nederland is de kelder van de muziekwereld, als je beetje ambitie hebt verhuis je naar London, Los Angeles of New York natuurlijk, misschien Paris of London, maar Amsterdam is wel leuk maar blijft een dorp natuurlijk.
@ caprio: Natuurlijk, alle goeie bands en muzikanten wonen in Londen, LA, New York of Parijs….
Je kunt ook nog twijfelen over België, #12/13 ;-) De gouden driehoek Antwerpen Brussel Gent (ABG), maar kies aub niet voor het middelpunt (Dendermonde).
@ S’z: Het sarcasme in mijn #13 is je niet ontgaan, hoop ik.
Oh nee nee nee ;-) En Frank Boeijen is een muzikale held o ja ja ja.
Inderdaad, Frank is een klasse apart!
“become cool”, tipies Nederengels
(moet op z’n minst zijn “of becoming cool” – maar eigenlijk word je dat niet, je bent het) (soit, genoeg zo !)
De echte indie rockers waren natuurlijk de Tielman Brothers.
@Oplawaai: ik zei niet dat er geen goeie muzikanten wonen buiten die plaatsen, ik zeg alleen dat als je er iets mee wilt, je daar naar toe verhuist. Tuurlijk je kunt ook in Zierikzee blijven wonen en hopen op je internationale doorbraak, maar dat is niet efficient qua aanpak.
@ caprio: Onzin. Er zijn muzikanten doorgebroken (bij het grote publiek of bij een kleiner publiek) uit allerlei landen, steden en dorpen. Liverpool, zegt dat je iets? Of Detroit, Nashville, Seattle, Dublin, Den Haag? Momenteel gebeurt er een hele hoop in Glasgow en Montreal bijvoorbeeld. En de Suicidal Birds uit een dorpje in Groningen spelen de UK plat en hebben al verschillende sessies gedaan bij de BBC.
De hele wereld is bereikbaar vanuit het kleinste dorp, nu meer dan ooit tevoren. En ik denk dat het vaak beter is te groeien in je eigen omgeving, of in een kleinere “scene”, dan meteen de keiharde concurrentie aan te gaan in muziekmetropolen.
Het is waar dat er veel artiesten wonen in de steden die jij noemt, maar ik denk dat de meerderheid daar pas ná hun doorbraak heen is gegaan.
Ah, de uitzondering die de regel bevestigt, ik geloof daar alleen bij uitzondering in, maar het is wel een mooi volksgezegde. Het is naief om te zeggen dat dat niet geldt, Nashville past trouwens meer in mijn rijtje, maar voor country/western, bovendien vermoed ik dat je met een paar steden ook verwijst naar 30 tot 40 jaar geleden. De Suicidal BIrds, spelen die echt de UK plat, of overdrijf je daar een beetje met gevoel voor nationaal sentiment?
@ caprio: Helemaal geen uitzondering die de regel bevestigt. Als ik ’s kijk naar welke bands er de laatste jaren doorgebroken zijn (in het alternatieve circuit; van mainstream heb ik geen verstand, bovendien heb ik niet het idee dat Gone Bald op het mainstream publiek mikt) dan zijn de bands uit de steden die jij noemt een kleine minderheid.
Bij de steden die ik als voorbeeld noemde ging ik inderdaad kriskras door een jaar of veertig popgeschiedenis heen. Maar als je in de jaren zestig al wereldwijd kon doorbreken vanuit Liverpool of Den Haag, dan kan dat nu zeker. Of wil jij beweren dat dat sindsdien moeilijker geworden is? Lijkt me niet, toch?
Wat de Suicidal Birds betreft: misschien zei ik het wat sterk, maar ze doen meerdere tours door de UK in een jaar en ze schijnen dat met behoorlijk wat succes te doen. Zoals bijvoorbeeld zZz uit Amsterdam een keer of twee drie per jaar heel Amerika door toert, in steeds grotere zalen. Meer voorbeelden? Een van dé hypes van het moment (terecht trouwens, fantastische band) zijn de Cold War Kids uit Long Beach, Florida. Iemand anders die als een grote in wording wordt beschouwd is Bright Eyes. Uit Omaha, Nebraska. (Ik herhaal: Omaha, Nebraska). De Arctic Monkeys, de grote belofte uit de UK, woonden ten tijde van hun grote doorbraak in een buitenwijk van Sheffield. Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand, twee andere grote namen uit de UK, komen uit respectievelijk Leeds en Glasgow. Kaizers Orchestra, dat nu al jaren alle grote festivals in Europa afgaat, komt uit Noorwegen (en ze zingen in het Noors!). Moet ik doorgaan?