Gisteren bij het verplichte cafébezoek na het zien van de film ‘Irina Palm’ (mooie bizarre rol van Marianne Faithfull in een tamelijk dun verhaaltje) praatten we ook over de volgende voorvallen:
Op een speelpleintje waar ik als begeleider van een peuter was, zaten twee bijna-mannen en één volwassene op een kleuterdraaimolentje, dat ze door hun gewicht en energie stuk probeerden te raggen. Ik zei: ‘Hou daar toch mee op, jullie hoeven dat draaimolentje toch niet te vernielen.’ De jongste van de heren (een blonde vetbobbel van een jaar of elf) zei: ‘Waar bemoei je je mee, je kent mij en mijn familie zeker niet, als je je bek niet houdt haal ik thuis m’n mes wel even.’ De volwassene suste zijn partner in crime een beetje, de heren lieten de speeltoestellen met rust en gingen, gelukkig onhoorbaar voor mij, op een bankje door met hun zelfopvoeding.
Bij een zwarte basisschool wandelde een Hollandse juf van ongeveer 55 jaar met haar kleuters van groep 2 op een straat waar ook een man met zijn loslopende hond liep. De onderwijzeres vroeg de hondeneigenaar: ‘Wil je je hond even aanlijnen? Sommige van mijn kinderen zijn erg bang voor honden.’ De dierenvriend haalde uit en sloeg de juf een blauw oog.
In een speeltuintje zag ik een jongetje van hoogstens 5 die met een voor hem vrij grote stok in het zand sloeg. Het nog jongere kind waar ik bij hoorde zat tamelijk dicht bij zijn ‘slagveld’ en ik zei tegen een kwebbelend groepje van vier dames met hoofddoekjes op het naburige bankje, waarvan één wel zijn moeder zou zijn, dat ze het kind zijn stok af moesten pakken. Geen van de dames leek te begrijpen wat ik zei want er gebeurde niets. De zandranselaar schoof wat op naar het andere kind waarop ik krijste: ‘Als hij dat kind raakt trek ik de oren van z’n kop af.’ Een van de dames pakte daarop de stok, brak hem doormidden en sprak de opmerkelijke zin: ‘Wij eten onze kinderen altijd op.’
Graag uw mening over: Waren mijn gesprekspartner en ik sissies doordat deze incidenten in heldhaftig, vastberaden en barmhartig Amsterdam ons verontrustten?
Reacties (9)
Hoe liep het verhaal met de “dierenvriend” verder af? Heeft de juf hem aangeklaagd?
Weet ik niet, een andere juf van de school had het verteld aan de persoon met wie ik naar de film ging.
Testen bewijzen het. Haal olifanten weg bij hun ouders en zet ze apart elders. Resultaat: enorm aggressieve en asociale olifanten die neushoornvrouwtje verkrachten. Met de neushoornmannetje die verhaal kwamen halen, liep het niet goed af.
Zo zie je dat ook in het dierenrijk alles te maken heeft met een goede opvoeding, waarbij het blijkbaar de schrijver inmiddels heeft ondervonden wat de gevolgen zijn van het ontbreken daarvan.
@3: Ik geloof niet zozeer in een goede opvoeding. Als je kind een etter is, dan was je dat zelf hoogstwaarschijnlijk ook.
Maar ik ben wel benieuwd naar de bronnen van je olifanten-uitspraak.
Ik vind de ik-persoon wel erg agressief (krijsend: “trek ik de oren van z’n kop af”). Hoezo is de respons dan “opmerkelijk”?
Maar inderdaad opmerkelijke omgangsvormen daar in Amsterdam. Helaas gedraagt de jeugd (ik word oud) zich hier langzaamaan ook steeds meer zo. In tegenstelling tot Spuyt denk ik wel degelijk dat er iets mis is aan het gaan in de opvoeding, met name in de lagere sociale klasse (economisch zou ik niet zeggen, nogal wat Vinkenslagmensen hebben meer geld te besteden dan ik).
Impliciet geeft Spuyt dat ook toe: Zelf een etter, voedt zijn(m/v) kind ook op tot etter. Toch zijn er ook schatten van ouders met kinderen die etters zijn. Vaak zie je dat die relatief weinig tijd steken in de opvoeding, de kinderen zonder toezicht op straat laten. Uiteindelijk is opvoeding ook een kwestie van voorbeeld. Als je voorbeeld dan puberalen op straat zijn…
Ik was zelf, achteraf bekeken, ook helemaal niet blij met mijn driftige opmerking “trek ik de oren van z’n kop af”, die ik echt heb geschreeuwd (ik zou de oren waarschijnlijk hebben laten zitten). Het was vast soepeler verlopen als er op mijn eerdere verzoek gereageerd was. Als ik mijn kind had opgepakt en weg was gegaan had ik waarschijnlijk het gevoel gehad toe te geven aan proleterigheid, zodat ik me razendsnel als proleet manifesteerde.
Update over de dierenvriend uit het Parool.
@7 dat verhaal in het Parool is nog een tikje schokkender dan wat jij eerder vermeldde. Is het hetzelfde incident?
Het is hetzelfde incident, ik had (bij de visboer) erover gehoord van een andere onderwijzeres van de Flevoparkschool, wier verhaal niet zo schokkend als het verhaal in het Parool van gisteren.