De Erasmus Universiteit heeft vorige maand de lezing van de Frans-Israëlische socioloog Eva Illouz afgezegd. Het voelde 'niet comfortabel' volgens een meerderheid van het organiserende team. Illouz is als hoogleraar sociologie verbonden aan de Hebrew University in Jeruzalem en de École des hautes études en sciences sociales (EHESS) in Parijs. De Erasmus Universiteit had eerder de banden met de universiteit in Jeruzalem verbroken. Maar een individueel bezoek van een academicus is niet in strijd met de richtlijnen inzake relaties met de universiteit. Toch schrapte de organisatie de lezing van Illouz 'over romantische liefde en het kapitalisme', haar onderzoeksterrein. Eva Illouz is een als links bekend staande wetenschapper. Begin dit jaar werd haar in Israël een belangrijke prijs afgenomen vanwege vermeende 'vijandigheid' jegens haar land. Ze had een petitie ondertekend voor een onderzoek naar mogelijke oorlogsmisdaden van het Israëlische leger. In een interview door Bas Heijne in de NRC beklaagt Illouz zich nu over de afzegging door de Rotterdamse universiteit. Die ervaart ze als bijzonder pijnlijk. 'Als een rechtse Israëlische minister mij een prijs afneemt, is dat vanwege mijn mening, Maar bij het afzeggen van mijn lezing ging het niet om wat ik vind, maar puur om wat ik was, een Israëliër.' Dat laatste blijkt niet duidelijk uit de berichtgeving. De afzeggers hebben geen toelichting gegeven op hun ongemakkelijke gevoelens. Pijnlijk is het in elk geval wel, en dan vooral gezien het onderwerp waarover Illouz in Rotterdam zou komen spreken. Ze heeft een boek geschreven over de hedendaagse omgang met gevoelens onder de titel Explosieve moderniteit - hoe emoties onze tijd bepalen. Ook in het publieke debat. Illouz wijt die ongemakkelijke gevoelens die tot de afzegging van haar lezing hebben geleid met name aan een door emoties 'verziekte sfeer in het publieke domein'. In haar boek legt Illouz een verband tussen de omgang met emoties en typische kenmerken van onze maatschappij.Terwijl mensen in het verleden emoties in onderlinge relaties tot op zekere hoogte wisten te onderdrukken laten we ze nu steeds meer volledig los. Het niet uitkomen voor je gevoelens wordt nu vaker veroordeeld. En in het huidige type democratische samenleving kan de belofte van gelijkwaardigheid al snel gevoelens van gekrenktheid en rancune oproepen als die niet wordt ingelost. En gevoelens van afgunst. ‘Democratie wakkert de dorst naar gelijkheid aan, waardoor de ongelijke verdeling van rijkdommen niet alleen dubieus wordt, maar een afgunst oproept die een beslissende vraag stelt: en ik dan?’ Het ressentiment waar de populisten misbruik van maken. Afgunst past ook in de consumptiecultuur die mensen motiveert ‘om spaargeld te verruilen voor artikelen waarmee ze mensen die hoger op de maatschappelijke ladder stonden konden imiteren’. De onvervulde belofte van een democratische moderniteit, schrijft Illouz in een essay in De Groene, is een woede die kookt ‘in het hart’. Woede, afgunst, rancune: het zijn gevoelens die mensen kunnen verleiden tot steun aan extreem rechts. Hoezeer ook de huidige politiek en economie deze gevoelens kunnen oproepen, ze zijn nog steeds niet dominant. Nog niet. Ondanks het overwicht van gevoelens in de media en in het publieke debat is een meerderheid nog wel bereid het verstand te laten werken. Maar de waarschuwing van Eva Illouz voor de explosiviteit van negatieve emoties kan juist vanwege de risico's die de democratie in deze tijd loopt niet vaak genoeg gehoord worden. En daarom is het jammer dat zij haar verhaal niet heeft kunnen houden in Rotterdam. [overgenomen van Free Flow of Information]
In 2019 bracht Netflix een documentaire van Martin Scorsese uit over Bob Dylan: Rolling Thunder Revue, naar aanleiding van Dylans concerttournee in 1975/76.
Part concert film, part fever dream. Featuring Joan Baez, Rubin “Hurricane” Carter, Sam Shepard, Allen Ginsberg.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Liefde, afscheid, heimwee en geluk door de ogen van opkomende en gevierde kunstenaars, die de veelbewogen geschiedenis van migratie verbeelden in het Museum Fenix te Rotterdam.
Hoe past een leven in 1 koffer, wat neem je mee en wat laat je achter ? Welke reis heeft een koffer gemaakt ? Was het een vlucht, op weg naar de liefde, een betere toekomst, haastig of zorgvuldig ingepakt?
Fenix verzamelde de afgelopen jaren meer dan tweeduizend koffers die met hun eigenaren de wereld over reisden. In het Kofferdoolhof kan men met een audiotour dwalen tussen de koffers en hun uniek verhaal beluisteren.
Collectie Fenix. © Mark Bolk
Een van de gevierde kunstenaars is Adrian Paci, die in 1997 een gewelddadige opstand in Albanië ontvluchte en zijn toevlucht zocht in Italië.
Zijn artistieke expressie vertolkt vele existentiële en sociale problemen van ons tijdperk: migratie, mobiliteit, verlies, ontheeming, globalisering, culturele identiteit, nostalgie, geheugen.
Collectie Fenix. ©Adrian Paci – Een foto uit de film: Centro di Permanenza Temporanea. Wachten op een vlucht die nooit komt.
Allen stapten op, maar konden nergens heen…
Centro di Permanenza Temporanea , oftewel “Tijdelijk Detentiecentrum” is een korte film die de onzekere en uitzichtloze situatie van migranten verbeeld. Gevangen in een pauze van asielcentra, wachtend op een toekomst die nooit schijnt te komen.
SATIRE - Met de pubertijdsremmers voor trans mensen wordt het voor cisgender mensen nu wel erg moeilijk om te zien wie transgender is.
De Amerikaanse comédienne Ashley Ryan vindt het ook lastig dat mensen pas ontdekken dat zij een trans vrouw is als zij gaat praten, dus heeft ze een symbool bedacht.
Als je transgender bent en je zoekt een safe space, kijk dan naar gebouwen met dit symbool ➕️
Meestal hebben die gebouwen ook regenboogkleurige ramen, en binnen dat gebouw loopt ook vaak een crossdresser in een zwarte jurk.
Een gratis wijntje met een snack maakt deze safe space ook helemaal gezellig.
Welkom.
Ashley Ryan is een Amerikaanse comédienne en heeft een podcast The Funny Police.
Zij begon haar carrière bij wijlen Joan Rivers op de set van The Fashion Police, en heeft ook een gastoptreden bij Comedy Central gehad.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dido’s Lament is vertolkt door tal van artiesten. Doorgaans zijn dat klassiek geschoolde operazangers en -zangeressen, zoals Jessye Norman.
Jeff Buckley doet ’t ook lang niet onaardig, zo met z’n falsetto.
In Tanzania heeft de zittende president Samia Suluhu Hassan een weinig geloofwaardige verkiezingszege opgeëist: ze zou 98 procent van de stemmen hebben behaald, bij een opkomst van 87 procent. De verkiezingen waren op voorhand omstreden. Oppositiepartijen waren uitgesloten van deelname. Tundu Lissu, de leider van CHADEMA, de grootste oppositiepartij, zit al maanden vast en wordt ook beschuldigd van landverraad. Hij had in de aanloop naar de verkiezingen van 29 oktober gepleit voor hervorming van het kiesstelsel. Na de verkiezingen braken er in het als rustig en stabiel bekend staande land rellen uit. Volgens de oppositie heeft het geweld van de oproerpolitie honderden mensen het leven gekost.
Het Europees parlement heeft er in een verklaring bij internationale partners op aangedrongen de democratie en mensenrechten in Tanzania te verdedigen. “Deze verkiezingen kunnen niet als vrij en eerlijk worden beschouwd. De fraude begon niet bij de stembus – die speelt zich al maanden af”, aldus de Europarlementariërs. “Geen enkele verkiezing kan geloofwaardig zijn wanneer de belangrijkste oppositie het zwijgen wordt opgelegd, wanneer de vrijheid van vergadering en meningsuiting wordt ontzegd, en wanneer onafhankelijke media worden geïntimideerd en gecensureerd”, voegde de verklaring eraan toe. En voor alle duidelijkheid: “Stilzwijgen is geen neutraliteit – het is medeplichtigheid.” Een stevig standpunt waarvan we het effect zullen moeten afwachten.
Na de val van kabinet Schoof vroegen we ons af of dat een kans kon bieden voor nieuwe politieke partijen. Sargasso speurt sinds 2012 bij elke Tweede Kamervekiezing naar zulke partijen. Ook bij de afgelopen verkiezingen deden weer een aantal nieuwkomers mee. Nu de definitieve uitslag vaststaat kunnen we hun resultaten nader bekijken.
De onderstaande gegevens zijn gebaseerd op de tellingen die uit de osv (ondersteunende software verkiezingen) door gemeenten naar de Kiesraad zijn gestuurd. Met dank aan Datageraver die de data bij elkaar veegde.
Voor alle duidelijkheid: onder nieuw verstaan we dan partijen die bij de vorige verkiezingen geen zetel haalden of nu voor het eerst meededen.
Deze keer deden twaalf ‘nieuwelingen’ een gooi naar het Haagse pluche. Ze trokken gezamenlijk 262.041 stemmen, goed voor 3,7 zetels. 50PLUS is in deze categorie de grote winnaar en is met 2 zetels terug van weg geweest.
Van links naar rechts: 50PLus, BIJ1, BVNL, VvD (Vrede voor Dieren), PP (Piratenpartij), FNP (Friese Nationale Partij), LP (Libertaire Partij), NL Pj (NL Plan), VV (Vrij Verbond), Ellect, PvdR (Partij voor de Rechtsstaat).
Vooral in de grote steden zijn veel stemmen naar de ‘nieuwelingen’ gegaan. Hier de tien gemeenten die de meeste stemmen noteerden voor de twaalf nieuwe partijen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot mijn ontsteltenis is dit nummer nog nooit langsgekomen in deze serie. Een omissie die nodig rechtgezet moest worden. Bij deze.
Semisonic was geen grungeband, geen boyband, geen rebellie. Ze waren de soundtrack van het moment waarop de Amerikaanse middenklasse dacht dat de geschiedenis voorbij was. De koude oorlog was gewonnen, Bill Clinton speelde saxofoon, en iedereen dacht dat het internet de democratie zou redden. Closing Time klonk als het geluid van tevredenheid, het soort tevredenheid dat achteraf bezien altijd de voorbode is van een crash.
QUOTE - Aan de universiteit Leiden is al twee jaar lang de beveiliging flink opgeplust, én is twee jaar geleden een gebouw een tijd gesloten geweest. De aanleiding: de beveiligers vonden een in het Arabisch bellende man in het gebouw maar eng. Dat móest wel terrorisme zijn. Dit reuze interessante artikel in Mare (het universiteitsblad van de Universiteit Leiden) geeft mooi weer hoe de panikerende beveiliging zich wendde tot politie, MIVD en AIVD.
Afgelopen weekend speelde Sam Bettens van K’s Choice een ietwat, eh, geactualiseerde versie van hun megahit ‘Not an addict‘, in ‘Even tot Hier’. Hij vraagt zich af hoe het nou verder moet de formatie, en noemt het gesteggel ’typisch Nederlands’, een subtiel grapje van de Belg, neem ik aan.