Dilan Yesilgöz heeft een opmerkelijke politieke vaardigheid ontwikkeld: ze hoeft zelf niet te bewegen om het midden van plaats te laten veranderen. Haar bewering dat een kabinet met JA21 een middenkabinet zou zijn, is geen beschrijving van de politieke werkelijkheid maar een poging de werkelijkheid te veranderen. Het mogelijke gevolg? Het midden wordt niet langer gezien als een plek waar je elkaar treft, maar als een label dat je plakt op partijen die je strategisch nodig hebt. Het traditionele midden had, ondanks zijn halfslachtigheid, een functie. Het was de zone waar partijen zichzelf temden, waar scherpe randen werden afgeslepen. Yesilgöz draait dat nu binnenstebuiten. In haar lezing hoeft niemand zich meer te matigen om het midden te bereiken; het midden schuift gewoon op tot het precies past rondom de gewenste coalitie. Het is geen ideologische beweging maar een taaloperatie. Tegelijk blijft de realiteit dat JA21 geen middenpartij is. Het is een verzameling weggelopen FvD-standpunten in net iets acceptabeler verpakking. Door hen in het centrum te plaatsen, wordt de beweging naar rechts verkocht als bestuurlijke normaliteit. Niet de inhoud verschuift, maar de etiketten. En zodra dat frame staat, wordt kritiek afgedaan als niet willen luisteren naar de verkiezingsuitslag. Het verschoven Overton-window en de gedeelde verantwoordelijkheid Dit proces raakt aan iets breders: het Overton-window is de afgelopen jaren stelselmatig naar rechts geduwd. Niet door spontane maatschappelijke consensus, maar doordat rechtse partijen het met overtuiging hebben opgerekt. Maar rechts deed dat niet alleen. Links heeft hieraan meegewerkt door mee te schuiven in plaats van zich te verankeren, uit angst voor 'de kiezer' . Steeds een stapje naar rechts richting het nieuwe centrum, zogenaamd om relevant te blijven, maar in feite een bevestiging van de verschuiving. Daardoor draagt ook links verantwoordelijkheid voor het feit dat standpunten die ooit als radicaal golden nu als serieuze beleidsvoorstellen worden gepresenteerd. Die volgzaamheid heeft een tweede effect gehad: de definitie van wat een middenpartij is, wordt nu blijkbaar bepaald door partijen die het midden zelf al hebben verlaten. De vraag of de VVD nog een middenpartij is, is daarmee onvermijdelijk geworden. De partij heeft jarenlang beleid en retoriek omarmd die haar inmiddels rechts positioneren. Toch blijft zij vasthouden aan de claim dat zij het centrum representeert, waarmee het de motor is van deze verschuiving. De wind uit Washington Daar bovenop klinkt steeds harder de steun uit de Verenigde Staten voor radicaalrechts. In de VS wordt dat frame verkocht als verzet tegen globalisme, migratie en “woke”, en die retoriek bereikt Europa zonder noemenswaardig tegengewicht. De lof waarmee Amerikaans rechts Europese populisten omarmt, fungeert als een soort internationale validatie. Het werkt als druk van buitenaf om het politieke landschap nóg verder naar rechts te verschuiven. Wat ooit extreem was, wordt zo gepresenteerd als onderdeel van een wereldwijde trend. Het bewijs dat de strategie werkt En dan gebeurt er iets opmerkelijks in de Nederlandse formatie. VVD schuift aan tafel met D66 en CDA, terwijl GL/PvdA aan de zijlijn staat. Dat is niet alleen een onderhandelingstechnisch detail. Het is het bewijs dat de strategie van Yesilgöz effect heeft. Door zonder veel bezwaar te accepteren dat de VVD vanzelfsprekend een middenpartij is en GL/PvdA niet, bevestigen D66 en CDA precies dat frame dat hen op termijn óók verzwakt. Zij normaliseren een politieke indeling waarin VVD het centrum bezet, ondanks een koers die allang naar rechts is verschoven. Het is alsof men de plattegrond van het landschap accepteert zonder zich af te vragen wie die plattegrond heeft getekend. Het signaal is duidelijk: de VVD mag meepraten omdat ze als middenpartij wordt gezien, niet omdat ze zich gedraagt als middenpartij. GL/PvdA wordt uitgesloten omdat het frame hen buiten het midden plaatst, niet omdat hun standpunten extremistisch zouden zijn. De formatie bevestigt daarmee precies het verhaal dat Yesilgöz probeert te verkopen. De mal die altijd past Wat Yesilgöz doet, is geen poging om het midden te beschermen. Het is een poging om het midden te bezitten. Een poging om de definitie van redelijkheid te herschrijven zodat zij er automatisch binnen valt. Het midden wordt een elastische zone die zich plooit naar de strategie van één partij. Wie kritiek levert, kan gelijk worden neergezet als iemand die de nieuwe werkelijkheid niet begrijpt. Misschien is dat de kern: niet dat JA21 in het midden zou passen, maar dat het midden zelf is verplaatst, uitgehold en opnieuw gevuld. Dat links meebeweegt en daardoor medeverantwoordelijk is. Dat de internationale wind het proces versnelt. En dat andere middenpartijen het frame bevestigen door te doen alsof de VVD nog altijd de natuurlijke bewoner van dat centrum is. De vraag is dus niet of Yesilgöz het midden aan het reconstrueren is. De vraag is waarom zo veel partijen haar daarbij helpen.
Even een uitstapje van mijn kant. Ik hou helemaal niet zo van rap muziek, maar ik buig diep voor dit samenwerkingsverband. De tekst en clip spreken voor zich.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De jaren 90: het hoogtepunt van de privatiseringshype en de gezondheidszorg moest ook efficiënter. Minder bureaucratie, meer marktwerking, meer prikkels. De patiënt als klant, de zorgverlener als ondernemer, en de verzekeraar als bewaker van de ‘doelmatigheid’. Dat was het verhaal, en het klonk toen allemaal rationeel, zakelijk, onvermijdelijk (*).
Alsof een ziekenhuis hetzelfde is als een supermarkt, en een patiënt als iemand die rustig de schappen afstruint op zoek naar de goedkoopste bypass. Alsof iemand met pijn op de borst eerst even de aanbiedingen vergelijkt, de kleine lettertjes leest en nadenkt over de bonuspunten. Alsof iemand met een gebroken heup kan onderhandelen over de prijs per schroef. De fictie van de “zorgconsument” is dat mensen met keuzestress in het leven plots rationele actoren worden zodra hun gezondheid op het spel staat. In werkelijkheid kiest niemand voor een hartaanval met vrije markttoegang. De patiënt is geen klant, maar een gegijzelde: afhankelijk van schaarse zorg, van obscure declaratiecodes, van verzekeringsvoorwaarden die elk jaar opnieuw worden herschreven door mensen die zelf nooit in een wachtkamer zitten.
En we zijn nu ruim 20 jaar verder .Wat we kregen, is geen efficiëntie. Het is een andere vorm van verspilling, slimmer verpakt. De oude bureaucratie met haar papieren dossiers en stempelformulieren is ingeruild voor een digitale nachtmerrie van vinkjes, dashboards en rapportages. Een excelbureaucratie. Alles moet geregistreerd, gemeten, verantwoord en geaudit. Niet omdat het de zorg beter maakt, maar omdat aandeelhouders willen weten waar hun rendement blijft, en het personeel gewantrouwd wordt.
In een interview met Oprah Winfrey in 2006 vertelde David Chapelle dat hij stopte met werken door het verlies van zijn creativiteit…
Welke creativiteit als 1/3 van zijn shows uit homo- en transfobische ‘grappen’ bestond, én 19 jaar later nog steeds diezelfde shit !
Én, zo claimde hij, door een ongemakkelijke werkomgeving.
Dus het was ongemakkelijk voor hém…?
Mkay….
Irene Tu is liever skateboard cool lesbisch dan een monokleurige non binair.
Regina Obedapo Iyashere aka Gina Yashere is lesbisch, heeft een witte vriendin én een traditionele moeder uit Nigeria…
Andrea Jin en haar opa vragen zich af of het ongevoelig zou zijn om oma achter te laten op een parkeerplaats. Én ze is queer.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Herinneren we ons nog het meldpunt tegen Polen, Bulgaren en Roemenen van de PVV ?
Nu kunnen we helemaal NSB stijl gaan tegen AZC bewoners. AZC op komst ? Wilders nodigt u uit om uw 2025 voorraad vuurwerk helemaal af te laten gaan richting gemeenteraadsleden…
D66, CDA en fokking VVD, ach CDA en D66 zijn ook opportunistische ..beep.. zitten gezellig koffie te drinken, en wij bereiden ons voor op Fascisme the Sequel, dat schijnt een nieuw Kamerlid van de VVD te zijn.
De discussie over Funcaps, een site die ‘afgeleiden’ van populaire drugs en slaapmiddelen verkocht, wordt nu gevoerd alsof de webshop het probleem zelf was. Alsof één clubje opportunisten een soort farmaceutisch kwaad introduceerde dat uit het niets tientallen levens kostte. Dat verhaal werkt blijkbaar prima, want dan kun je een boosdoener aanwijzen, het OM laten binnenvallen en vervolgens doen alsof daarmee een hoop ellende is opgelost. Maar Funcaps is geen oorzaak. Funcaps is een symptoom. De manifestatie van een beleid dat liever alles verbiedt dan iets begrijpt.
Wat je ziet in de markt voor nieuwe psychoactieve stoffen is een simpel mechanisme. Als de overheid alles verbiedt wat populair is, verschuift de vraag vanzelf naar stoffen die nog niet op de lijst staan. Net iets anders, net iets onbekender, net iets gevaarlijker. Een chemisch kat-en-muisspel waarbij de consument telkens verder van wat veilig is wordt losgeweekt. Niet omdat mensen per se op zoek zijn naar hardcore middelen, maar omdat het beleid ze daarheen duwt.
Zodra een middel wordt verboden, verdwijnt niet het gebruik maar de kwaliteit en de controle. Veiligheid wordt een toevalligheid. In die schaduwzone floreren webshops zoals Funcaps. Niet omdat de wereld vol roekeloze gebruikers zit, maar omdat beleid weigert te erkennen dat vraag een constante is. Als je alles onder de Opiumwet schuift, creëer je vanzelf een markt die zich eronderuit graven moet. En wat daaruit komt is zelden milder of veiliger.
De Duitse Bondsdag stemt vandaag over een omstreden pensioenplan dat een klein deel van de christendemocratische fractie niet ziet zitten. Aangezien de SPD-CDU/CSU coalitie slechts op een meerderheid van 12 stemmen steunt is verwerping van het plan mogelijk en dat zou de regering Merz in grote problemen kunnen brengen. Maar nu heeft Die Linke aangekondigd zich te onthouden van stemming. Als alle 64 parlementsleden van die partij dit volgen heeft de coalitie toch nog een ruime meerderheid van voorstemmers, waarmee het voorstel kan worden aangenomen. Dat bleek uiteindelijk niet nodig, zie de update.
Die Linke wil met haar stemonthouding voorkomen dat het pensioenniveau onder de door de coalitie voorgestelde 48 procent zal vallen. Conservatieven “spelen machtsspelletjes ten koste van miljoenen gepensioneerden in het hele land”, aldus Heidi Reichinnek, fractieleider van Links in een verklaring. “Het is ronduit schandalig dat het conservatieve blok gepensioneerden niet eens boter op hun brood laat hebben.” Het percentage van 48% gaat over de verhouding tussen de pensioenuitkeringen en het gemiddelde inkomen. Dat mag volgens coalitiepartij SPD en ook volgens Die Linke niet onder de 48% dalen, het ‘absolute minimum’. En zonder onder de voorgestelde wet zou dat minimum niet gegarandeerd zijn. De oppositie in de christendemocratische fractie komt uit de jongerenafdeling die met een aantal economen vindt dat het plan veel te veel van de staatskas zal gaan vergen. De kosten zullen bij een volgende generatie worden gelegd. Bondskanselier Friedrich Merz (CDU) is er niet in geslaagd een aanvaardbaar compromis te vinden.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
QUOTE - Dit kan alleen maar goed gaan!
De oorsprong van de privatisering van het bouwtoezicht ligt in 2008, nog in de tijd van de Balkenende-kabinetten. De Commissie Fundamentele Verkenning Bouw, onder leiding van Sybilla Dekker, voormalig VVD-minister van Volkshuisvesting (VROM), had als ‘sturingsfilosofie’: ‘privaat wat kan, publiek wat moet’. Ze zette in op deregulering en marktwerking, en pleitte ervoor bouwers zelf verantwoordelijk te maken voor de kwaliteit van hun werk.
Télépopmusik is een Franse band met drie bandleden: Fabrice Dumont, Stephan Haeri en Cristophe Hertier. Hun bekendste nummer is Breathe, gezongen door Angela McCluskey van het album Genetic World uit 2001.
Het nummer zullen de meeste mensen wel kennen, van een autoreclame, een verzekeringsreclame, tot aan whatever reclame want als we het dan hebben over overkill…
Het nummer luistert makkelijk, ontspannen maar meer interessant is het filmpje. De videoclip voor Breathe werd in 2001 opgenomen in Hollywood, Los Angeles. De regie was in handen van Jordan Scott, dochter van filmregisseur Ridley Scott, Bladerunner, Gladiator.
5 december is de dag dat kinderen helemaal opgefokt van de suiker of juist uitzinnig van woede een onschuldige ouder met een verantwoorde haverreep traktatie aanvallen, en tot pulp trappen. De haverreep dan, in de meeste gevallen.
Mijn pedagogisch advies is om uw kinderen op die dag zoveel mogelijk vol te proppen met suiker, en ja het is even afzien en breekbare spulletjes even aan de kant, máár er komt dan die verlossende suikercoma wat net zo goed werkt als een valiumpje in de limonade siroop.
