Zaterdag Nacht C🌟medy

In een interview met Oprah Winfrey in 2006 vertelde David Chapelle dat hij stopte met werken door het verlies van zijn creativiteit... Welke creativiteit als 1/3 van zijn shows uit homo- en transfobische 'grappen' bestond, én 19 jaar later nog steeds diezelfde shit !              Én, zo claimde hij, door een oncomfortabele werkomgeving. Dus het was oncomfortabel voor hém...? Mkay.... Irene Tu is liever skateboard cool lesbisch dan een monokleurige non binair. Big They Energy https://youtube.com/shorts/bDgTAqHhzrg?si=WOON3MbHAZLopus8   Regina Obedapo Iyashere aka Gina Yashere is lesbisch, heeft een witte vriendin én een traditionele moeder uit Nigeria...  Laughing To America https://youtu.be/cXtIi4BouE4?si=vpHyMcKBxEprpmTf   Andrea Jin en haar opa vragen zich af of het ongevoelig zou zijn om oma achter te laten op een parkeerplaats. Én ze is queer. Grandma's Girl https://youtu.be/2aEwfWGoa5Q?si=lo_HQZA7iFXM-KoC

Door: Foto: DL314 Lin on Unsplash

Closing Time | Télépopmusik | Breathe

Télépopmusik is een Franse band met drie bandleden: Fabrice Dumont, Stephan Haeri en Cristophe Hertier. Hun bekendste nummer is Breathe, gezongen door Angela McCluskey van het album Genetic World uit 2001.

Het nummer zullen de meeste mensen wel kennen, van een autoreclame, een verzekeringsreclame, tot aan whatever reclame want als we het dan hebben over overkill…

Het nummer luistert makkelijk, ontspannen maar meer interessant is het filmpje. De videoclip voor Breathe werd in 2001 opgenomen in Hollywood, Los Angeles. De regie was in handen van Jordan Scott, dochter van filmregisseur Ridley Scott, Bladerunner, Gladiator.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: NLportaal.NL (cc)

Funcaps is geen oorzaak maar een symptoom

De discussie over Funcaps, een site die ‘afgeleiden’ van populaire drugs en slaapmiddelen verkocht, wordt nu gevoerd alsof de webshop het probleem zelf was. Alsof één clubje opportunisten een soort farmaceutisch kwaad introduceerde dat uit het niets tientallen levens kostte. Dat verhaal werkt blijkbaar prima, want dan kun je een boosdoener aanwijzen, het OM laten binnenvallen en vervolgens doen alsof daarmee een hoop ellende is opgelost. Maar Funcaps is geen oorzaak. Funcaps is een symptoom. De manifestatie van een beleid dat liever alles verbiedt dan iets begrijpt.

Wat je ziet in de markt voor nieuwe psychoactieve stoffen is een simpel mechanisme. Als de overheid alles verbiedt wat populair is, verschuift de vraag vanzelf naar stoffen die nog niet op de lijst staan. Net iets anders, net iets onbekender, net iets gevaarlijker. Een chemisch kat-en-muisspel waarbij de consument telkens verder van wat veilig is wordt losgeweekt. Niet omdat mensen per se op zoek zijn naar hardcore middelen, maar omdat het beleid ze daarheen duwt.

Zodra een middel wordt verboden, verdwijnt niet het gebruik maar de kwaliteit en de controle. Veiligheid wordt een toevalligheid. In die schaduwzone floreren webshops zoals Funcaps. Niet omdat de wereld vol roekeloze gebruikers zit, maar omdat beleid weigert te erkennen dat vraag een constante is. Als je alles onder de Opiumwet schuift, creëer je vanzelf een markt die zich eronderuit graven moet. En wat daaruit komt is zelden milder of veiliger.

Foto: "2019-11-22 Friedrich Merz CDU Parteitag by OlafKosinsky MG 5695" by Olaf Kosinsky is licensed under CC BY-SA 3.0

Duitse coalitie gered

De Duitse Bondsdag stemt vandaag over een omstreden pensioenplan dat een klein deel van de christendemocratische fractie niet ziet zitten. Aangezien de SPD-CDU/CSU coalitie slechts op een meerderheid van 12 stemmen steunt is verwerping van het plan mogelijk en dat zou de regering Merz in grote problemen kunnen brengen. Maar nu heeft Die Linke aangekondigd zich te onthouden van stemming. Als alle 64 parlementsleden van die partij dit volgen heeft de coalitie toch nog een ruime meerderheid van voorstemmers, waarmee het voorstel kan worden aangenomen. Dat bleek uiteindelijk niet nodig, zie de update.

Die Linke wil met haar stemonthouding voorkomen dat het pensioenniveau onder de door de coalitie voorgestelde 48 procent zal vallen. Conservatieven “spelen machtsspelletjes ten koste van miljoenen gepensioneerden in het hele land”, aldus Heidi Reichinnek, fractieleider van Links in een verklaring. “Het is ronduit schandalig dat het conservatieve blok gepensioneerden niet eens boter op hun brood laat hebben.” Het percentage van 48% gaat over de verhouding tussen de pensioenuitkeringen en het gemiddelde inkomen. Dat mag volgens coalitiepartij SPD en ook volgens Die Linke niet onder de 48% dalen, het ‘absolute minimum’. En zonder onder de voorgestelde wet zou dat minimum niet gegarandeerd zijn. De oppositie in de christendemocratische fractie komt uit de jongerenafdeling die met een aantal economen vindt dat het plan veel te veel van de staatskas zal gaan vergen. De kosten zullen bij een volgende generatie worden gelegd. Bondskanselier Friedrich Merz (CDU) is er niet in geslaagd een aanvaardbaar compromis te vinden. 

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Closing Time | Sinterklaas en de Goede Veeg Piet

5 december is de dag dat kinderen helemaal opgefokt van de suiker of juist uitzinnig van woede een onschuldige ouder met een verantwoorde haverreep traktatie aanvallen, en tot pulp trappen. De haverreep dan, in de meeste gevallen.

Mijn pedagogisch advies is om uw kinderen op die dag zoveel mogelijk vol te proppen met suiker, en ja het is even afzien en breekbare spulletjes even aan de kant, máár er komt dan die verlossende suikercoma wat net zo goed werkt als een valiumpje in de limonade siroop.

Foto: Ari Dinar on Unsplash

De Fifa Vredesprijs: een schoen, een wortel en Trump

De Fifa heeft een nieuwe internationale traditie bedacht, al is het geen traditie waar iemand om gevraagd heeft. Morgen, op 5 december, een datum die in Nederland ruikt naar kruidnoten en passief-agressieve gedichten, reikt ze een Vredesprijs uit. Geen symboliek, geen culturele verwijzing, puur toeval. Maar dat maakt het alleen maar absurder: ergens op de wereld zit een organisatie die structureel conflicten veroorzaakt door stadiondeals, smeergeld en geopolitieke stunteligheid, en precies op die dag speelt ze voor mondiale vredesduif, en geeft een cadeautje weg.

En wie staat er op de – waarschijnlijk – eenregelige shortlist? Donald J. Trump. De man die huilde dat hij de nobelprijs voor de vrede niet kreeg, maar het aankomende WK al gebruikte als politiek wapen en dreigde wedstrijden verplaatsen uit Democratisch bestuurde steden. Waar voetbal bedoeld is om landen dichterbij te brengen, maakt Trump er een instrument van om tegen steden te kunnen slaan.

De Fifa doet alsof dit allemaal niet bestaat, of nou ja, ze hopen misschien dat als je Trump vleit hij dat soort dingen niet gaat doen. Ze zullen officieel wel beweren dat Trump “wereldwijde aandacht voor voetbal” genereert, of zoiets. Dat is ongeveer hetzelfde als zeggen dat een aangestoken vuilnisbak “aandacht genereert voor afvalbeleid”. Formeel klopt het, maar niemand met een functionerend stel hersenen neemt het serieus.

Foto: Ganesh Partheeban on Unsplash

Supportersgeweld

COLUMN - De actualiteit, daar kunnen we het ook over hebben. Bijvoorbeeld over degenen die in een voetbalstadion vuurwerk afsteken. Het probleem is niet het voetbal, is niet het vuurwerk, is niet het feit dat de betrokkenen beschikken over een negatief intelligentiequotiënt. Het probleem is dat we nu al een halve eeuw te maken hebben met “supporters” die zich misdragen. Ik ben de tel kwijt van het aantal maatregelen dat in die halve eeuw is aangekondigd. Hoeveel commissies zich erover hebben gesproken, wil ik niet eens meer herinneren. Gebiedsverboden, stadionverboden, meldplichten, stilgelegde wedstrijden, wedstrijden zonder publiek: het is dweilen met de kraan open.

Simpel gezegd: in Nederland zijn wangedrag en betaald voetbal verbonden zoals vast en zeker, altijd en eeuwig, geheel en al. Voetbal en wangedrag vormen een tautologie.

Ondertussen zijn het dus niet alleen de bona fide stadionbezoekers die ervoor opdraaien, maar betalen we allemaal mee voor de politie-inzet. En dat staat me per incident meer tegen. (Per incident: dus mijn weerzin neemt snel toe.) Een agent weet dat ’ie af en toe gevaar loopt, maar het moet frustrerend voor zo iemand zijn dat ’ie de klappen kan opvangen omdat het probleem nu al een halve eeuw niet wordt beëindigd. Als de politie zegt dat ze ’t verder zelf maar uitzoeken, heeft elke agent mijn sympathie.

Closing Time | Carlos Puebla | Hasta Siempre Comandante

Hasta Siempre Comandante is een lied uit 1965 van de Cubaanse componist Carlos Puebla. De tekst van het lied is een antwoord op de afscheidsbrief van revolutionair Che Guevara toen hij Cuba verliet om een ​​revolutie te ontketenen in Congo en later Bolivia, waar hij gevangen werd genomen en gedood.

Guevara was in zijn jonge jaren een racist, daar zijn teksten van, en op latere leeftijd hielp hij mee in de onafhankelijkstrijd in Congo in de hoop een socialistisch regime te verwezenlijken. En misschien dan nog steeds een racist, de mens is dualistisch. Hij was ook homofoob, ik ben homo en kies toch voor het grote geheel. Zijn cultuur was en is nog steeds onder de invloed van machismo, en dat is mijn strijd om de rechten van lhbtq+ te bevorderen, maar ik ben zelf een sexist naar jonge mannen.

Closing Time | Joni Mitchell | Woodstock

Joni Mitchells Woodstock gaat over de droom van vrede en een nieuw begin, geïnspireerd door het legendarische festival, ook al was ze er zelf niet. Haar manager besloot voor een optreden in The Dick Cavett Show.

De tekst, die ze schreef in een hotelkamer, na gesprekken met haar vriend Graham Nash die daar wel optrad, viert de generatie van de jaren ’60 en hun idealen van een betere, meer utopische wereld, samengevat in het bekende refrein

Closing Time | Wizkid

Met het eerste document uit de formatie lijkt me dit even een prettig nummer.

Links zal wel ff diep adem halen, argh de natuur en die kerncentrales waar geen investeerder voor is en ook geen oplossingen biedt.

Rechts huilt traantjes want hun heilige hra wordt afgepakt én terecht, deze jonge generatie moet ook wonen, én rekening rijden, wat een rechtse nachtmerrie toch :)

Maar goed die analyse laat ik over aan de betere schrijvers hier, en ik neem even plaats achter de draaitafel.

Volgende