'Er is een nieuw idealisme aan het werk in de internationale politiek. Aangevoerd door mensen en politici in Oekraïne, de Baltische staten en Tsjechië, maar steeds meer zichtbaar in de daden en woorden van leiders in de hele vrije wereld, heeft het de weg vrijgemaakt voor een betere vorm van overkoepelende strategie voor liberale democratieën,' aldus Benjamin Tallis, research fellow aan de Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen en auteur van een boek over Oekraïne. Richard Wouters interviewde Atte Harjanne, parlementslid voor de Finse Groenen (Vihreä liitto), klimaatwetenschapper en reserve-kapitein in het Finse leger. Hij vroeg hem of Finland zich aansluit bij deze nieuwe, op waarden gebaseerde benadering van geopolitiek. Harjanne: “Ik heb wat moeite met het voorvoegsel ‘neo’. Democratie en de rechtsstaat hebben een lange geschiedenis als gekoesterde waarden. Nieuw is dat we nu eindelijk de daad bij het woord voegen. We zijn vastbesloten om deze waarden te verdedigen, geïnspireerd door de Oekraïners. ‘Realpolitik’ is echter ook in opkomst. Soms pleiten idealisten en realisten voor hetzelfde beleid, dus het is niet eenvoudig om een scheidslijn te trekken tussen beide groepen. Maar voor zover ik het neo-idealisme begrijp, beschouw ik mezelf als onderdeel van die stroming.” Een belangrijk aspect van neo-idealisme is dat het een wereld afwijst waarin grootmachten hun wil opleggen aan kleinere staten in hun ‘invloedssferen’. “Als alles zou draaien om grootmachtpolitiek, zou dat voor een klein land als Finland betekenen dat onze waarden niet meetellen. We zouden onze besluitvorming uiteindelijk uitbesteden aan machtigere landen. Dat is een cynische benadering waar we ons niet bij mogen neerleggen. Natuurlijk hebben grootmachten meer zeggenschap in de huidige wereld, maar wij Finnen moeten ons toch uitspreken over de wereld waarnaar we streven. Wij zijn verantwoordelijk voor onze eigen beslissingen en voor de waarden waarop we die baseren. Tijdens de Koude Oorlog was Finland een neutraal land. Dit maakte ons egocentrisch. We moeten niet terugvallen in die manier van denken.” Was dat de reden waarom je al vroeg voorstander was van toetreding van Finland tot de NAVO? “Tot op zekere hoogte wel, ja. Maar de belangrijkste reden is dat ik er al lang van overtuigd ben dat Europa militair voorbereid moet zijn om zijn waarden te beschermen tegen bedreigingen van autoritaire staten. Nu Finland lid is van de NAVO, sinds 2023, maken we deel uit van een geheel dat groter is dan de som der delen. Door zo lang buiten de NAVO te blijven, werd Finland een soort freerider. Hoewel wij onze defensie aanzienlijk beter op peil hielden dan sommige andere landen, was de NAVO duidelijk de belangrijkste veiligheidsgarantie in Europa. We erkenden dat, maar dachten op de een of andere manier dat we een apart, speciaal geval waren en besloten om ons afzijdig te houden. Ik was niet verbaasd toen de publieke opinie over de NAVO snel veranderde na de grootschalige invasie van Oekraïne door Rusland. Het bevestigde mijn standpunt dat de argumenten om buiten de NAVO te blijven nooit erg sterk waren geweest.” De Finse president Alexander Stubb pleit voor ‘op waarden gebaseerd realisme’. Hoe beoordeel je die aanpak? “Het is een handige combinatie van woorden. Afhankelijk van de situatie kan meer nadruk worden gelegd op waarden of op realpolitik. Het concept is zo flexibel dat het nauwelijks een leidend principe of strategie kan worden genoemd. Maar het is een vrij accurate beschrijving van het buitenlands en veiligheidsbeleid van Finland. We zijn uitgesproken over onze waarden, maar we moeten ook samenwerken met regimes die deze waarden niet delen, vooral sinds de herverkiezing van Trump.” Was het verstandig van Stubb om met Trump te gaan golfen in Mar-a-Lago? “Ik denk het wel. Het was waarschijnlijk een slimme manier om onze standpunten aan Trump over te brengen. Maar dit soort vriendelijkheid heeft ook zijn valkuilen. Ten eerste mag er geen misverstand bestaan: wij staan pal voor de bescherming van de soevereiniteit van de Europese naties. Die van Denemarken bijvoorbeeld, dat door Trump wordt bedreigd nu hij Groenland wil annexeren en daarbij militair geweld niet uitsluit. De Finse regering moet duidelijk aan haar Europese bondgenoten laten weten waar we staan. Ten tweede moeten we oppassen dat we mensen niet misleiden. Sommige Finse politici zijn terughoudend om de situatie in de Verenigde Staten te beschrijven zoals die werkelijk is. Dit schept het gevaar dat de risico’s van het Trump-regime worden onderschat. Sommigen zouden kunnen denken dat de huidige VS een bondgenoot is zoals alle andere, die zich aan verdragen en overeenkomsten houdt. Wanneer politici een show opvoeren, kunnen sommige mensen dat daadwerkelijk geloven, en kunnen de politici het zelf ook gaan geloven. Als parlementslid voel ik me niet belemmerd om kritiek te leveren op de regering-Trump, of op enige andere regering. Vrijuit kunnen spreken is een wezenskenmerk van de liberale democratie. Ik heb wel enige weerstand ondervonden van collega’s, vooral in de regeringspartijen, toen ik zei dat de regering verschillende scenario’s voor defensieplanning in overweging moest nemen, waaronder een scenario waarin de VS zich niet langer aan de NAVO zouden verbinden. Sommige politici geven er de voorkeur aan om dat scenario niet onder ogen te zien.” Wat moeten we doen als de VS niet langer bereid zijn om hun Europese bondgenoten te verdedigen? “We moeten de Europese afschrikking versterken en een sterke Europese pijler binnen de NAVO opbouwen. Het versterken van onze militaire capaciteiten en onze defensie-industrie tot het punt waarop we niet langer afhankelijk zijn van de VS zal een grote inspanning vergen. We hadden veel eerder moeten beginnen. Het lastigste onderdeel is natuurlijk nucleaire afschrikking. Ik ben helemaal voor nucleaire ontwapening, maar de kans daarop is klein met het Rusland van vandaag. We hebben een eerlijk en analytisch debat nodig over de rol die Franse en Britse kernwapens zouden kunnen spelen bij de verdediging van de Europese NAVO. Wat zijn de opties? Zouden deze wapens een Europese nucleaire paraplu kunnen vormen, zelfs als Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk het laatste woord blijven houden over het gebruik ervan? Zo ja, wat zouden Parijs en Londen dan van hun Europese partners verwachten op het gebied van lastenverdeling? Het is immers niet goedkoop om een kernwapenarsenaal te onderhouden.” Oekraïne is onze eerste verdedigingslinie tegen het Russische imperialisme. Moet ons doel zijn om de Oekraïners te helpen Rusland in Oekraïne te verslaan? “Dat had ons doel moeten zijn. We hadden Oekraïne vóór de grootschalige invasie van 2022 en onmiddellijk daarna veel meer militaire steun moeten geven. Het is nu moeilijk om een volledige overwinning voor Oekraïne te voorzien. Zelfs als we al onze wapens naar Oekraïne zouden sturen, zou het land nog steeds kampen met een tekort aan militair personeel. Realistisch gezien is het beste wat we nu kunnen bereiken een sterkere positie voor Oekraïne aan de onderhandelingstafel. Dit zou nog steeds enorme wapenleveranties, steun voor de Oekraïense defensie-industrie en strengere sancties tegen Rusland vereisen.” Europese troepen ter plaatse zouden het Oekraïense tekort aan troepen kunnen verlichten. Jij hebt deze optie publiekelijk naar voren geschoven. “Ik heb inderdaad gezegd dat mijn land open moet staan voor boots on the ground. Om Oekraïense militairen vrij te spelen, zouden Europese troepen bepaalde taken kunnen overnemen, zoals luchtverdediging, militaire training binnen Oekraïne of de bescherming van de grenzen met Wit-Rusland en Transnistrië. Deze taken behelzen geen rechtstreekse confrontatie met Russische troepen. Als er een internationale coalitie zou zijn die bereid is troepen naar Oekraïne te sturen, zelfs zonder een staakt-het-vuren, zou Finland er goed aan doen om daaraan mee te doen. Ik vind het erg frustrerend dat veel politici en partijen in Finland en elders weigeren om hier ook maar over te praten. Als we zeggen dat we alles zullen doen wat nodig is om de soevereiniteit van Oekraïne te verdedigen, dan moet ook deze optie op tafel liggen.” Heel Europa probeert te leren van het alomvattende veiligheidsmodel van Finland. Welke lessen zou je willen overbrengen? “Allereerst is een sectoroverschrijdende aanpak nodig. Alle takken en niveaus van de overheid alsook de particuliere sector moeten een rol krijgen in de nationale veiligheidsstrategie en plannen maken voor verschillende soorten noodsituaties. Regelmatige training is ook van cruciaal belang, waaronder het simuleren van noodscenario’s. Zelfs in Finland zouden we meer moeten oefenen. Tijdens de Covid-19-pandemie kwamen tekortkomingen in de paraatheid aan het licht. Ik ben bang dat we een beetje zelfgenoegzaam zijn. Een andere les heeft betrekking op het crisisbestendig maken van infrastructuur. Je moet verder gaan dan efficiëntie en veerkracht inbouwen. Dit kost tijd, dus begin nu. De verzorgingsstaat speelt een cruciale rol in ons veiligheidsmodel, omdat deze wederzijds vertrouwen en een gemeenschappelijk doel bevordert. Mensen moeten het gevoel hebben dat ze deel uitmaken van een samenleving waarin iedereen een rol heeft en niemand in de steek wordt gelaten. Dan zullen ze niet alleen om hun eigen veiligheid geven, maar ook om die van hun samenleving. Om eerlijk te zijn, staat Finland in dit opzicht voor uitdagingen. Er wordt fors bezuinigd op sociale uitkeringen en maatschappelijke ondersteuning. We moeten ons afvragen of we hiermee niet een belangrijk onderdeel van onze verdediging ontmantelen.” Finland zet zich in voor de internationale rechtsorde. Toch is het van plan zich terug te trekken uit het Verdrag van Ottawa, dat antipersoonsmijnen verbiedt. Is dat een pijnlijke stap voor de Finse Groenen? “Natuurlijk doet dat pijn. Het beperken van het gebruik van wapens die talloze burgerslachtoffers veroorzaken was een grote stap voorwaarts voor de menselijke beschaving. Maar het probleem met het Verdrag van Ottawa is altijd geweest dat verschillende belangrijke landen er geen partij bij zijn. Hieronder valt ook Rusland, een steeds vijandiger buurland dat ons overal langs onze 1300 kilometer lange gemeenschappelijke grens zou kunnen binnenvallen. Landmijnen zijn een effectieve manier om de opmars van een aanvallende strijdmacht te vertragen. Als het zover komt dat we landmijnen moeten inzetten in een oorlog, moeten we uiterst voorzichtig zijn. Landmijnen leiden vooral tot de gruwelijke dood en verminking van burgers tijdens of na chaotische conflicten, zoals burgeroorlogen. Als Finland landmijnen gebruikt, moet het dat doen... Ik houd niet van het woord ‘verantwoord’, maar op een ordelijke manier. Tegelijk moeten we onderkennen dat het leger de mijnen die het midden in een oorlog legt allicht niet perfect in kaart kan brengen. Er zal nevenschade zijn. In het Finse parlement heb ik verklaard dat ik weliswaar voorstander ben van onze terugtrekking uit het verdrag, maar dat we ons bewust moeten zijn van de internationale gevolgen van zo’n besluit. Het is een ongemakkelijke stap om te zetten in een tijd waarin we moeten vechten voor de harten en hoofden van mensen over de hele wereld, al was het maar om steun te krijgen voor onze sancties tegen Rusland. Het besluit van Finland om opnieuw landmijnen te produceren en op te slaan zal voor veel burgers en regeringen in het mondiale Zuiden moeilijk te begrijpen zijn, vooral in gebieden waar landmijnen uit vroegere conflicten nog steeds mensenlevens eisen. We moeten duidelijk beargumenteren dat we dit doen voor de bescherming van onze democratie. Ook moeten we landen in het Zuiden helpen bij het opruimen van landmijnen. Dat zou een vorm van schadebeperking zijn met betrekking tot mensenlevens, de reputatie van Finland en de internationale rechtsorde.” Finland staat voor een soortgelijk dilemma sinds het geconfronteerd wordt met de instrumentalisering van migranten. Rusland heeft ongedocumenteerde migranten naar Finland gestuurd bij wijze van hybride oorlogsvoering. De rechtse regering van Finland heeft nu de grensovergangen aan de landgrens met Rusland gesloten. Een nieuwe wet inzake grensbeveiliging geeft de regering de bevoegdheid om asielaanvragen niet in behandeling te nemen. Wat is jouw standpunt daarover? “Dit is weer een lastige kwestie. Ook hier is de dreiging reëel. We moeten ervoor zorgen dat ons rechtssysteem niet tegen ons wordt gebruikt. Maar het stoort me dat sommige politici, zowel in het parlement als in de regering, deze kwestie hebben aangegrepen om zich te onttrekken aan de mensenrechtenverplichtingen van ons land. Mijn aanpak zou precies tegenovergesteld zijn. We moeten eerst de omvang van de dreiging beoordelen, verschillende scenario’s analyseren en manieren bedenken om deze te voorkomen of te beperken. Stel dat we duizend asielzoekers aan de grens hebben. Wat als we ze allemaal zouden opvangen, hun asielaanvragen zouden behandelen, degenen die daar recht op hadden de vluchtelingenstatus zouden toekennen en zouden proberen de anderen terug te sturen naar hun land van herkomst? Het zou onze samenleving niet doen instorten. Hetzelfde geldt bij 10.000 asielzoekers, of zelfs 100.000. Ik denk dat we ons wettelijk kader waterdichter hadden kunnen maken en tegelijkertijd ruimte hadden kunnen laten voor legitieme asielaanvragen. Met de nieuwe wetgeving lopen we het risico minder controle over onze grenzen te hebben. Als we deze wet zouden toepassen, zou dat migranten ertoe kunnen aanzetten om de grensposten te vermijden bij het oversteken van de grens en onze autoriteiten te ontwijken in plaats van contact met hen op te nemen. In een dergelijk scenario zou onze grensbewaking allicht handen tekortkomen.” Voel je je geremd om over dit onderwerp te discussiëren? Een cultuuroorlog over migratie die Finnen tegen elkaar opzet, zou Poetin wel eens in de kaart kunnen spelen. “Nee. In een democratie moet men zich vrij kunnen uitspreken. Wat mij zorgen baart, is niet het debat zelf, maar de haat en opwinding rondom dit onderwerp. Ik werd hier mikpunt van toen ik kritiek had op de nieuwe asielwet. De agitatie kwam van mensen die door rechtse partijen waren gemobiliseerd. Ze beschuldigden me ervan onpatriottisch te zijn of zelfs een staatsvijand. Een parlementslid van de extreemrechtse Finnenpartij suggereerde zelfs dat mijn militaire rang mij zou moeten worden ontnomen. Vandaag de dag is de controverse aanzienlijk geluwd, niet in het minst omdat onze grens niet zo zwaar op de proef is gesteld als men vreesde.” Denk je, als reservekapitein in de Finse strijdkrachten en als klimaatwetenschapper, dat het mogelijk is om geopolitieke en ecologische veiligheid met elkaar te verzoenen? “In zekere zin gaan ze hand in hand. Het koolstofvrij maken van onze economie vermindert onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen, die grotendeels worden geïmporteerd uit problematische landen. Het is dus niet alleen een klimatologische noodzaak, maar komt ook de wereldorde en onze geopolitieke veiligheid ten goede. Wat betreft economische groei, die er vanuit geopolitiek oogpunt gunstiger uitziet dan vanuit ecologisch oogpunt, probeer ik als het ware tijd te winnen. Op dit moment hebben we voor de groene transitie een enorme investeringsgolf nodig. Dat wil zeggen: economische activiteit. Ik denk dus dat het op dit moment niet erg relevant is om te focussen op de vraag of economische groei een goede beleidsdoelstelling is of niet. Het is duidelijk dat de economische groei zoals die nu plaatsvindt fysieke grenzen zal bereiken. Bovendien is de groei van het bbp een slechte indicator voor het welzijn in een welvarend land als Finland. Maar als deze overwegingen ons ertoe brengen ons te richten op degrowth of post-growth, zou dit ons vermogen om ons uit de greep van fossiele brandstoffen te investeren kunnen belemmeren. We hebben nog niet echt geprobeerd om de markteconomie in te zetten om klimaatverandering en biodiversiteitsverlies aan te pakken; dit moet veel krachtiger worden aangepakt. Dan zullen we erachter komen of de rekensom klopt, of dat we ons economisch denken volledig moeten omgooien. Misschien zijn het mijn jaren in het parlement die mij tot voorstander van een pragmatische, stapsgewijze aanpak hebben gemaakt, maar ik ben ervan overtuigd dat er nog volop ruimte is voor evolutie alvorens de revolutie uit te roepen.” [dit interview is in het Engels verschenen in de Green European Journal; Richard Wouters is medewerker van het Wetenschappelijk Bureau van GroenLinks]
Het is Frans, maar muzikaal en esthetisch onmiskenbaar geïnspireerd door Americana. ‘Wees dapper, Josephine’, neemt de minnares en later echtgenote van Napoleon Bonaparte als uitgangspunt voor een oproep om authentiek in het leven te staan, zonder beslommeringen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
OPROEP - Malawi is een van de armste landen ter wereld. Het land, ingeklemd tussen Tanzania, Mozambique en Zambia, is in de afgelopen jaren herhaaldelijk geteisterd door natuurrampen. De schade is op veel plaatsen nog niet hersteld. Nu verkeert het in een diepe financiële crisis. De Wereldbank constateert in een recent rapport dat de stijgende aflossingen op de staatsschuld – die al meer dan de helft van de binnenlandse inkomsten opslokken – de financiering verdringen voor ontwikkelingssectoren zoals gezondheidszorg, onderwijs, wegen en sociale bescherming. Voor een land dat al kampt met wijdverspreide armoede, zijn de gevolgen ernstig. Er is een torenhoge inflatie die brandstof en basaal voedsel voor velen onbetaalbaar maakt.
Sinds 2014 ben ik in de Stichting QC Malawi betrokken bij hulp aan een organisatie die werkt op het platteland in de regio Mangochi, net ten zuiden van het Lake Malawi. De Window of Hope Foundation (WOHF) is opgericht door Mary Sibande, oorspronkelijk vroedvrouw, die zich het lot heeft aangetrokken van kinderen van wie de moeder bij de bevalling is overleden. De stichting steunt gezinnen van deze en andere verweesde kinderen zodat ze in hun eigen dorp kunnen blijven wonen en niet in een kindertehuis ver weg opgevangen hoeven te worden. Met een jaarlijkse financiële bijdrage maken Nederlandse adoptieouders het voor deze kinderen mogelijk naar school te gaan. Onderwijs geeft hen perspectief om te ontsnappen aan de voortdurende armoede.
De teerling is geworpen. De ‘pax Americana’ is voorbij, zoals de Duitse bondskanselier – in tegenstelling tot de meeste Europese leiders – hardop durfde te constateren.1) De Amerikanen hebben Europa definitief de bons gegeven, schrijft Laurien Crump over de recent gepubliceerde Amerikaanse veailigheidsstrategie. De National Security Strategy van de VS is niet alleen “The Longest Suicide Note in American History”,2) maar ook de meest pijnlijke scheidingsverklaring in de Europese geschiedenis. Als Vance zijn toespraak op de veiligheidsconferentie in München, de ruzie met Zelensky in de Oval Office, de telefoontjes tussen Trump en Poetin, de Alaskatop en het 28-puntenplan nog niet voldoende tekenen aan de wand waren, dan zou de National Security Strategy toch een wake-up call moeten zijn: de Amerikaanse liefde voor het liberaal-democratische Europa is voorgoed voorbij. Europa is in Amerikaanse ogen zwak, slachtoffer van “civilisational erasure”, en de Europese Unie “ondermijnt politieke vrijheid en soevereiniteit”.3) Tegelijkertijd is de National Security Strategy een liefdesverklaring. Een liefdesverklaring aan rechtspopulisme, aan big tech, en aan alle krachten die het liberaal-democratische Europa ondermijnen. Het onverhulde enthousiasme van het Kremlin over dit Amerikaanse document spreekt boekdelen.
Deze ‘strategie’ is daarmee ook een oorlogsverklaring aan het liberaal-democratische Europa. Het ‘traditionele gezin’, een afkeer van de Europese Unie en migranten, en een liefdesverklaring aan autocraten vormen de bouwstenen voor een veiligheidsstrategie. In deze cultuuroorlog staan de Russen en de Amerikanen aan de ene kant en het liberaal-democratische Europa aan de andere. De Amerikanen verheffen het tot integraal onderdeel van hun veiligheidsstrategie om ‘patriottische partijen’ – lees: rechts-populistische – te steunen. Dit is geen loze kreet. Ze doen het al. De Amerikanen hebben de rechts-populistische president van Polen, Nawrocki, mede in het zadel geholpen. Vance heeft de extreemrechtse Alice Weidel (AfD) op de veiligheidsconferentie in München openlijk gesteund, aan de vooravond van de Duitse verkiezingen nota bene. Elon Musk heeft – toen nog als adviseur van Trump – een reisje naar het Verenigd Koninkrijk gemaakt om Nigel Farage een steuntje in de rug te geven, en niet zonder resultaat: Reform UK staat nu bovenaan in de Britse peilingen. Een historisch dieptepunt, en tot voor kort ondenkbaar. En hoe zat het eigenlijk met het onderonsje tussen Trump en Wilders op de NAVO-top in Den Haag in juni? Behalve Poetin, zullen ook Geert Wilders, Marine le Pen, Alice Weidel, Nigel Farage, Robert Fico en Viktor Orban een vreugdedansje hebben gedaan. Deze rechts-radicale as ondermijnt het Europa zoals we dat kennen fundamenteel. Daarom is veiligheidsstrategie levensgevaarlijk.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Door Karin van der Stoop.
Volgend jaar zijn er op woensdag 18 maart gemeenteraadsverkiezingen. De voorbereidingen daarvoor zijn dit najaar gestart met het schrijven van programma’s en het zoeken van kandidaten. Dat laatste is op sommige plekken geen eenvoudige opgave. Wie wil er nog in de raad na al die ophef over uit de hand gelopen raadsvergaderingen en bedreigingen aan het adres van raadsleden, wethouders en burgemeesters? Elisabeth van Oostrum, voormalig raadslid, wethouder en ambtenaar in verschillende Utrechtse en Gelderse gemeenten deelt haar ervaringen en lessen in het boek Dilemma’s in het gemeentehuis. Het is een interessant en waardevol boek voor oude en nieuwe raadsleden in niet al te grote gemeenten. Het roept ook vragen op over de stand van zaken in onze democratie op lokaal niveau.
Van Oostrum begon haar politieke carrière dertig jaar geleden als raadslid voor D66 in Leersum. Ze heeft ook als ambtenaar gewerkt in enkele andere gemeenten en was wethouder Maatschappelijke Zorg in de Gemeente Utrechtse Heuvelrug. In haar terugblik combineert ze praktische informatie over de werking van de Gemeenteraad en het ambtelijk apparaat met reflecties op haar eigen rol als raadslid, ambtenaar en wethouder. Het is een persoonlijk verhaal geworden met veel anekdotes uit de praktijk van het gemeentelijk bestuur en aanbevelingen voor alle betrokkenen. Daarbij ontbreekt ook de nodige zelfkritiek niet. Van Oostrum maakt duidelijk dat je als raadslid, ambtenaar of wethouder regelmatig met problemen te maken krijgt waarbij een simpele oplossing niet direct voorhanden is. Je maakt onvermijdelijk fouten. En aangezien je tijd nodig hebt om daarvan te leren is het grote verloop van raadsleden (15% in de afgelopen periode volgens een recente uitzending van Nieuwsuur) bepaald zorgelijk te noemen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
🇸🇩 Soedan
Het nummer Uta Fika van DJ Nomza The King werd helemaal warm ontvangen in heel Afrika, online én reisde 1e klas naar Europa and beyond.
🇿🇦 Zuid Afrika
Heel YouTube explodeerde dansend. Vanuit allerlei landen danste mensen mee.
🇲🇿 Mozambique
Amor é Amor. LHBTIQ+ is redelijk progressief in Mozambique, en hoewel ze niet kunnen trouwen of bepaalde functies mogen uitoefenen, dansen ze wel heel Afrika door. Hopelijk wordt het ooit beter. Love is love 💜
Jaaaa, rap en metal is vaak toch een hele fijne combinatie – bands als Faith No More en Body Count kwamen hier vaker langs, maar iedereen kent natuurlijk ook Rage Against the Machine en de klassieker Walk This Way van Aerosmith en Run DMC. Blijkbaar valt de death metal van Obituary ook prima te combineren met rap, blijkens het fraaie werkje Bullituary. De raps werden verzorgd door Skinner T en #1 Diablo.
Vanavond eindigen we met een potje Belgische hardcore (neen, niet de elektronische herrie, maar de uit de punk ontsprongen herrie met gitaren). Rise And Fall was actief tussen 2002 en 2012 en bracht vier platen uit, waarvan Hellmouth de eerste is.
In de categorie ‘ongelooflijk dat dit nog nooit een Closing Time was’, presenteer ik aan u: Megadeth, met Hangar 18. Het nummer is van hun magnum opus Rust in Peace, en zoals het alleraardigste clipje laat zien gaat het over de landing van aliens bij Roswell, in 1947. Wel vaker een bron van inspiratie voor muziek, overigens.
Dat ze voor zo’n clipje dan stukken uit een mooi nummer zijn gaan knippen om het Mtv-waardig te maken, dat was toch eigenlijk een misdaad tegen de muzikaliteit, dus hieronder nog een keer de volledige versie.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.