INTERVIEW - Hoe is het om op je 63e werkloos te worden? Het overkwam Bart van der Veen, nu 66. ‘Ik was blij als mijn vrouw ’s avonds weer thuis kwam van haar werk.’
Kom je boven je vijftigste zonder werk te zitten, dan kun je het wel schudden. Bedrijven willen je niet, want personeelsafdelingen gaan nog steeds voor jong, snel en goedkoop. Als oudere kun je brieven schrijven tot je een ons weegt, maar zodra een P&O-adviseur je geboortedatum ziet, verdwijnt je brief onder op de stapel. Daar sta je dan met je met je jarenlange ervaring, je uitgebreide vakkennis en je nog steeds tomeloze energie.
Bart van der Veen (66) ondervond het aan den lijve. De oud-projectleider verloor zijn baan op zijn 63ste toen het ingenieursbureau waar hij werkte failliet ging. Hij had nog bijna twee jaar te gaan tot zijn pensioen, maar kwam veel eerder dan hem lief was thuis te zitten. Vooruit, het faillissement zat er al een tijdje aan te komen, maar Van der Veen had gehoopt dat zijn werkgever het nog net tot zijn pensioen zou redden.
‘Het ging inderdaad al jaren niet goed. Het bureau waar ik werkte deed advieswerk en projectmanagement voor de bouw en in die sector ging door de crisis de kraan dicht. Grote projecten werden uitgesteld of gingen wel door, maar dan in afgeslankte vorm. En onze reserves waren al niet denderend, dus toen er een jaar lang nauwelijks nog opdrachten binnenkwamen, was het gedaan met de pret.’
U werd van de ene op de andere dag werkloos?
‘Nouja, ik had er wel een beetje rekening mee gehouden, maar toen op een middag de mededeling kwam dat het bedrijf failliet was, ging het wel heel snel. Alle medewerkers konden gelijk hun spullen pakken.’
Hoe was dat voor u?
‘Bevreemdend. Ik had meer dan veertig jaar lang gewerkt – waarvan vijftien jaar voor mijn laatste werkgever – en nu stond ik zomaar opeens op straat. De eerste week voelde dat nog als vakantie, maar daarna begon de situatie echt door te dringen.
Ik maakte me toch een beetje zorgen. Door mijn functie en mijn leeftijd had ik een uitzonderlijk goed salaris en dat raakte ik nu kwijt. Natuurlijk kreeg ik een WW-uitkering, maar dat was zeventig procent van mijn laatst verdiende loon, tot een bepaald maximum. En dat was, geloof ik, nog niet eens de helft van mijn salaris. Niet dat ik daar nou direct door in de problemen kwam, maar het vergde wel wat bezuinigingen. De hypotheek en andere vaste lasten moesten immers gewoon worden betaald.
Mijn vrouw heeft haar autootje verkocht, ik heb ons krantenabonnement de deur uit gedaan en we zijn op zoek gegaan naar goedkopere aanbieders van gas, water en licht, dat soort dingen. Het is nou eenmaal zo dat je naar je inkomen gaat leven. En als dat opeens de helft minder wordt, zul je toch maatregelen moeten nemen.’
Toen u werkloos werd, had u nog twee jaar te gaan tot uw pensioen. Kon u dat niet gewoon eerder laten ingaan?
‘Dat had gekund, maar dat zou onverstandig geweest zijn. Als ik mijn pensioen naar voren had gehaald, had ik anderhalf jaar opbouw gemist. Toen ik in 2010 werkloos werd, bouwde je in de WW nog gewoon pensioen op. Maar goed, niet dat ik graag in de WW wilde zitten. Ik wilde werken. Dus sloeg ik maar aan het solliciteren.’
Had u, gezien uw leeftijd, nog een sollicitatieplicht?
‘Ik heb het nog met een werkcoach van het UWV over de zin daarvan gehad, maar ja… ik moest gewoon solliciteren. Nou wilde ik dat ook graag hoor. Ik ben niet iemand die kan thuiszitten. Dus heb ik er serieus werk van gemaakt.’
Met succes?
‘Haha, nee… dat niet. Ik ben twee keer door een bedrijf gebeld. Ze waren zeer onder de indruk van mijn ervaring, maar hadden mijn CV blijkbaar niet goed gelezen. Want toen aan de telefoon mijn leeftijd ter sprake kwam, haakten ze af. Ze waren op zoek naar een jonger iemand. Ach ja, ik had ook niet anders verwacht.’
Hoe kwam u de tijd thuis door?
‘In eerste instantie vooral met klussen. Mijn vrouw en ik hebben een redelijk groot huis en daaraan was altijd wel iets te doen, dacht ik. Maar ja, na een paar weken bijna iedere dag bezig te zijn geweest, waren de klusjes wel op. En het gras hoeft echt niet iedere dag gemaaid te worden. Haha, toen heb ik mijn kinderen maar lastig gevallen. Hadden zij niet iets wat nog gedaan moest worden?’
Waren de dagen lang?
‘In het begin niet, maar toen ik echt moest zoeken naar dingen om te doen wel. De verleiding wordt dan groot om ’s ochtends maar gewoon langer in je bed te blijven liggen, maar in die valkuil ben ik niet getrapt. Al moet ik wel zeggen dat ik op een gegeven moment blij was dat mijn vrouw ’s avonds weer thuis kwam van haar werk. Ik verveelde me gewoon. Je kunt al die vrije tijd immers niet constant vullen met klusjes, allerlei hobby’s en wandelen.’
U bent uiteindelijk toch weer aan het werk gegaan. Hoe is dat gelukt?
‘Nadat ik ongeveer een jaar thuis had gezeten, werd ik gevraagd of ik mijn oude werk weer wilde oppakken. Mijn werkgever had na het faillissement een doorstart gemaakt en ze konden mij niet een volledige baan bieden, maar ik kon drie dagen werken en de resterende twee dagen in de WW blijven. Ideaal. Inmiddels krijg ik natuurlijk geen WW meer – ik ben gepensioneerd – maar ik werk nog steeds drie dagen bij het ingenieursbureau.’
Hoe lang wilt u daar nog mee doorgaan?
‘Dat weet ik nog niet. Ik kan gewoon zo moeilijk stilzitten. Ik ga in ieder geval door tot mijn 67ste, daarna zie ik het wel.’
Dit interview van Remco Slump verscheen eerder op het permablog van De Nieuwe Pers.
Reacties (29)
Heel goed initiatief. Positief verhaal alsnog.
Zelfde initiatief, andere kant van de plas:
https://gawker.com/tag/unemployment
“Hoe is het om op je 63e werkloos te worden?”
Ik denk net zo erg, of zelfs minder, dan op je 33e werkloos worden.
En toch irriteren er wel een paar dingetjes aan deze man.
@3: zijn hoge inkomen? Het feit dat hij het gered heeft? Wat is je irritatie?
@4: Projectleider, hoog inkomen, groot huis, vrouw die nog wel werkt. Het lukt mij ook niet om er erg veel medelijden mee te hebben. Dat ze de tweede auto weg moesten doen enzo, wat een drama.
Dat hij het “gered” heeft? Ja, duh.
@5: Waar wordt er dan om jouw medelijden gevraagd? Volgens mij is dit gewoon een artikel met ervaringen van iemand die op latere leeftijd werkloos werd. Niets meer, niets minder. Interessant om te lezen.
@5 Het hoeft natuurlijk ook geen dramatisch verhaal te zijn. De man heeft een tegenslag gehad. Eentje van het kleinere soort waar je in je leven mee geconfronteerd kan worden.
Ik vind het verder een prima artikel. De man komt op mij ook niet over alsof hij medelijden verlangt, maar ik kan me ook voorstellen dat hij graag vertelt hoe hij zijn tegenslagje ervoer.
@5: Ja, dat zie ik ook allemaal. Maar iemand die geen medelijden nodig heeft, hoeft toch niet te irriteren? Als deze man nu een diknek-verhaal hield dat al die jonkies ook niet moeten zeuren omdat ‘er heus wel werk is, als je maar wil. Kijk maar naar mij.’ Maar dat doet hij niet. Ik vind zijn verhaal verder niet zo spannend, omdat de uitdaging voor hem niet al te groot was. Maak er een 55-jarige van met bv een 2x modaal-salaris, dan wordt het verhaal al een stuk spannender. Maar die verhalen gaan we pas over een paar jaar horen.
Doe wat. Wordt voorzitter van een club, lees een boek, ga muziek maken oid. Er is meer onder de zon dan alleen klussen. Dat waren mijn irritaties iig @3.
@9:
Er zijn natuurlijk mensen waarvan het werk de hobbie was.
Wie een interessante baan had vindt niet snel iets wat dezelfde voldoening oplevert.
Niet iedereen kan dat begrijpen, zo blijkt hier.
@4: verloor zijn baan op zijn 63ste
Het ging inderdaad al jaren niet goed
ik had er wel een beetje rekening mee gehouden
Door mijn functie en mijn leeftijd had ik een uitzonderlijk goed salaris
De hypotheek en andere vaste lasten moesten immers gewoon worden betaald.
Hij heeft er bijna een heel werkend leven op zitten met een uitzonderlijk goed salaris en zit op zijn 63e nog met een hypotheek en heeft blijkbaar helemaal niet gespaard, want moet meteen bezuinigen om (met een WW die hoger is dan een modaal salaris en daarnaast nog een werkende vrouw) de twee jaar naar zijn pensioen te kunnen overbruggen, terwijl hij al jaren voorzag dat zijn bedrijf over de kop ging. Dat maakt mij heel benieuwd wat dat “rekening mee gehouden” heeft ingehouden.
@6: het lijkt me niet bepaald een erg representatief verhaal in die categorie. Dit is er duidelijk eentje die bij de winnaars hoort. Ondanks dat het financieel overbodig is, komt ie toch nog aan een baantje. Doe mij liever eens een verhaal van een trucker of schoonmaker die op 55+ op straat terecht komt. Of desnoods een kantoormedewerker, maar dan eentje die niet ver boven modaal zit.
@12 Ken je zulke mensen? Ik zou er best eens een of meerdere willen interviewen om een beeld te geven van zo’n situatie.
Bedrijven willen je niet, want personeelsafdelingen gaan nog steeds voor jong, snel en goedkoop.
Dat lijkt een verwijt aan het bedrijfsleven, maar de wetgever die veel oudere dag risico’s gewoon bij de werkgever heeft neergelegd is daar de oorzaak van. Waarom zou je als bedrijf het onnodige risico lopen op de kosten die gepaard gaan met ziekte of arbeidsongeschiktheid. Bedrijven zijn geen filantropische instellingen en ervaring heeft na 10+ jaar geen meerwaarde meer. Je hebt het dan in de vingers of het wordt nooit meer wat.
@8:
Ik vind dat-ie zeurt. En op zich mag dat ook nog wel, hoor. Nog veel irritanter is immers dat “De Nieuwe Pers” meent daar een stukje over te moeten maken.
@12 waarom wil jij alleen de verhalen van de verliezers lezen, omdat daar meer dramatiek inzit? Dan is ontslag voor jou entertainment.
Want toen aan de telefoon mijn leeftijd ter sprake kwam, haakten ze af. Ze waren op zoek naar een jonger iemand.
In dit geval niet alleen naar een jonger iemand maar ook naar iemand die wat langer aan kan blijven dan die luttele twee jaar voordat hij met pensioen gaat. Iemand op die leeftijd past zich niet zo makkelijk meer aan en als het nieuwe bedrijf een andere cultuur heeft en hij zich ook nog eens nieuwe methoden moet aanleren gaat hij al bijna weg voordat hij zich heeft ingewerkt. dan is hij duur en niet productief. Dan liever een jongere die ook nog niet productief is maar tenminste niet zo duur en waarschijnlijk veel langer blijft.
@16: “waarom wil jij alleen de verhalen van de verliezers lezen”
Hoe kom je daar precies bij? Ik zeg dat bovenstaand verhaal verre van representatief is, het betreft duidelijk een have (en ja, die komen wel terecht, maar daar zit dus weinig informatiewaarde in). De meeste mensen die na hun 55e onvrijwillig hun baan verliezen zijn geen haves. Ik wel eens weten of die ook terecht komen. Zo ja, dan hoeft daar helemaal niet zo’n dramatiek in te zitten.
@17 Hoe kom ik daar bij? Nou, misschien omdat je dat zelf aangeeft in #12?
eentje die bij de winnaars hoort. Ondanks dat het financieel overbodig is, komt ie toch nog aan een baantje. Doe mij liever eens een verhaal van een trucker of schoonmaker
En de mensheid indelen in de haves en have nots is net zo bizar als het dierenrijk indelen in de olifanten en niet-olifanten.
Voor veel mensen boven de 45 ziet de werkelijkheid er echt anders uit dan wat uit dit interview (b)lijkt. De mijnheer heeft gewoon mazzel en velen hebben dat niet. Omdat mazzel bijna nooit voorkomt is dit een uniek interview maar gaat het nu over verveling of tijdelijke werkeloosheid?
Deze man heeft gewoon ont-zet-tend veel geluk gehad. Ik schat dat nog geen 1 op de honderdduizend dit nog lukt. Zelf heb ik vanaf m’n 45e tot m’n 53e moeten solliciteren, voordat ik nog een baan vond……….voor 2 jaar. Daarna ging wat dat betreft het licht definitief uit. Vanaf je 45e wordt het eigenlijk al erg moeilijk. Werkgevers zouden subsidie moeten krijgen om 45plussers weer aan de slag te helpen.
@20 Ken toch al twee voorheen werkloze mannen van rond de 60 die parttime (2-3 dagen pw) aan de slag konden (voor meerdere jaren). Eentje staat nu op het punt om te stoppen vanwege gezondheidsredenen en de ander is al ruim over de 65 en er wordt nu aan gewerkt om de beste man te vervangen.
Bedenk me net dat een andere vent van zo’n 55 na een jaartje werkloosheid afgelopen week is begonnen bij een nieuwe baas.
@21
Ik ken er 200.000 die dat nooit meer lukt, helaas………
@21: ik ken iemand die nog nooit heeft gewerkt en nu een huis te koop heeft staan voor 535k. Hoe dat kan? Kunstenaar zijn, nooit exposeren, jarenlang BKR en daarna bijstand innen en dan ineens een erfenis krijgen en dan iets kopen en dan zien dat er alleen nog maar aow rest na het wegvreten van de erfenis door de beurs. Paniek dus.
Huis onverkoopbaar (te duur), medelijden?
Nee.
@23
Tsja, je hebt kunstenaars, Kunstenaars en levens-kunstenaars…….
@15:
Het idee dat het maatschappelijk verlies is capabele mensen niets te laten doen lijkt niet te bestaan.
Wat Bismarck zegt.
Ik voeg er zelf aan toe: je hebt alleen kans boven de x jaren oud als je iets toe te voegen hebt. Een schoonmaker van 63 is daarom kansloos, tenzij hij een netwerk heeft.
Hoogopgeleide autochtonen hebben vaak een netwerk en beschikken vaak over unieke kennis. Geluk? Valt wel mee.
En de schoonmaker? Stel dat het een allochtoon die op zijn 25e naar NL kwam. Hij verdiende op z’n 63ste 115% van het minimumloon. Nu hij werkloos is krijgt hij WW op bijstandsniveau. Op zijn 65ste krijgt hij 80% AOW (40 jaar * 2%) en een pensioentje. Het pensioen + AOW is net beneden de bijstandsnorm dus met een hele kleine aanvulling komt hij op het minimum. Kortom vanaf zijn 63 komt hij niet meer boven de bijstandsnorm uit.
Wat een contrast met het verhaal.
Inderdaad Eva, zulke mensen ken jij niet. Dat komt omdat jij tot de elite hoort, net als de rest hier (inclusief mijzelf).
De hoofdpersoon in het stukje moet zich de ogen uit z’n kop schamen voor z’n geklaag. Bovendien neemt hij een werkplek in beslag. Ga echt met pensioen en laat je plek voor een jongere. Doorwerken na je pensioen? Prima! Maar niet nu. Ga als vrijwilliger aan de slag.
@11: “Door mijn functie en mijn leeftijd” kijk en daar wringt de schoen, zolang mensen in vaste dienst er telkens een salaris periodiekje bij krijgen prijzen ze zich automatisch uit de arbeidsmarkt.
En voor een werkgever is de keuze dan snel gemaakt.
@27: Ga echt met pensioen en laat je plek voor een jongere. Doorwerken na je pensioen? Prima! Maar niet nu. Ga als vrijwilliger aan de slag.
Precies.
En daar zit het hele probleem van doorwerken van de ouderen tot hun 67e, 70e of whatever. Je houdt de jeugd van werken af. Houdt werkplekken bezet.
In Zuid-Europa rond de 50% jeugdwerkeloosheid (ga nou niet op het getal zeuren, plus of min wat procenten maakt het echt niet beter). Overal stijgend. En de ouderen maar doorwerken omdat hun pensioen zogenaamd niet te betalen is.
Als de jeugd niet aan het werk komt is er straks helemaal niets meer te betalen.
Offtopic? Ik vraag het me af. Die ouderenpensioenen zijn een vreemd onderwerp. En dat late doorwerken helemaal. Hangt toch samen.
En de jeugd maar computerspelletjes spelen.
En de politici spelen viool terwijl de steden branden.