Closing Time | Joey Satriani

https://www.youtube.com/watch?v=uoERl34Ld00 In de Closing Time over Gerry Rafferty had ik het over mijn kennismaking met de hardrock door mijn toenmalige vriend. Het duurde wel even voor ik daar iets mee kon. Ik trok het in het begin niet zo goed, de rauwe zang en de snerpende gitaren. Maar gaandeweg leerde ik waardering opbrengen voor het genre. Bijvoorbeeld door Gary Moore, die ook met Thin Lizzy werkte en blues-nummers maakte. Ik kreeg ook een stortvloed van symfonische rock over me heen, omdat dat wat makkelijker te behapstukken is. Daarna begon ik te wennen aan bands als Black Sabbath, Led Zeppelin en Metallica. Snerpende gitaren werden begrijpelijk en uiteindelijk een openbaring. Joey Satriani is de belichaming daarvan. Ter voorbereiding op dit stukje heb ik gecheckt wie tot de beste gitaristen in de wereld worden gerekend. Daar zijn talloze lijstjes van, maar tot mijn verbazing staat Joey Satriani er vaak niet bij. Wel Brian May, die ik sowieso een nog grotere held vind, wegens blinde adoratie. Maar ik heb zo’n idee dat die qua techniek toch wel onderdoet voor Joey. Die o.a. Stevie Vai heeft onderwezen. Die fantastische instrumentale nummers heeft gemaakt. En geloof me, ik ben een fan van tekst en zingen, maar dat moet Joey vooral niet doen (net zo min als Brian trouwens, behoudens backing vocals…Too much love will kill you…brr). Joey Satriani moet gewoon lekker op die gitaar blijven rammen, daar hoeft geen tekst bij. Surfing With The Alien is een klassieker en om meerdere redenen leuk: Ik las vroeger de comics van Silver Surfer. Ik had in de jaren ’90 een alien-winkel (wat is dat? Een ander verhaal). In het intro hoor je heel even een Nederlandse stem. En verder is het gewoon een lekker hard nummer dat goed werkt tegen luidruchtige buren én de nodige peper in m’n reet als ik aan het schoonmaken ben. Zo zie je maar, een heel huiselijke artiest eigenlijk.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.