VERSLAG - Maandagochtend, Den Haag. Ik kom aan bij de media-ingang van de Nuclear Security Summit (NSS). Een paar weken van tevoren had ik me al geregistreerd. Dat betekent: naam, adres, etcetera. Maar ook een brief van je hoofdredacteur, een scan van je perskaart, paspoort en een pasfoto. Allemaal -superhandig- alleen in png of jpg aan te leveren (ook die brief van je hoofdredacteur).
Maar goed, maandagochtend dus. Ik haal m’n perskaart op, en loop richting de security check. Daar moet ik vanaf een blauwe lijn richting een bewaker met camera lopen, die mijn gezicht registreert en matcht met de foto waaronder ik geregistreerd sta. Dan weten ze precies wie er in de veilige zone rondloopt, zeg maar. Het wil bij mij alleen niet zo lukken. Met bril geprobeerd, zonder bril (en dat was lastig, want dan zie ik die hele camera niet en weet ik niet waar ik heen moet kijken), langzaam lopen, sneller lopen. Niets hielp, dus rechtsomkeert en een nieuwe foto laten maken. Na poging 12 lukt het eindelijk herkend te worden door de camera, en mag ik naar binnen.
Ik had natuurlijk niet de illusie dat mijn privacy iets zou betekenen tijdens de NSS. Maar dat je zo opzichtig geregistreerd wordt zodra je de poortjes doorloopt, was toch wel even slikken. Ik wilde uit privacy-overwegingen de officiële app niet op m’n telefoon zetten, maar zonder kon ik niet op de hoogte blijven van programma-updates en -wijzigingen. Het is namelijk niet zo dat je vanuit de persruimtes zomaar even het World Forum in wandelt. Je moet je (op papier) registreren voor briefings of bilaterale overleggen, waarna je wel (of niet) ingedeeld wordt. Dan verzamel je je in de press gathering area, en wordt je onder begeleiding van een of meerdere medewerkers langs de controleposten van politie/leger naar een zaaltje in het World Forum gebracht. Waar je plaats mag nemen, je vragen stelt, om vervolgens weer onder begeleiding weggebracht te worden. De organisatie weet zo ongeveer ten allen tijde waar je bent.
Ook al omdat je als journalist na afspraken en persconferenties snel je stukjes moet tikken en naar je redactie moet mailen. Daarvoor heb je internet nodig, en uiteraard is er gratis wifi aanwezig. Een openbaar netwerk. Niet bepaald veilig. Ik had wel een VPN willen gebruiken, maar ze weten toch al dat ik hier zit.
De NSS was wellicht een gouden kans voor de veiligheidsdiensten om al die laptops en telefoons van die duizenden journalisten die op dat Wifi-netwerk zaten te infecteren. Misschien is het overdreven, maar je begeeft je wel in het hol van de leeuw, en je bent volledig afhankelijk van veiligheidsdiensten waarvan in het recente verleden is aangetoond dat ze geen moer geven om je privacy.
Dus wat is de moraal van het verhaal? Dat ik misschien beter niet naar de top had kunnen gaan. Maar ik deed het toch. Net als vele duizenden journalisten met mij. We zijn en blijven afhankelijk van officiële instanties om ons werk te kunnen doen.
Reacties (10)
Aparte labtop van je werk meenemen die je helemaal leeg meeneemt en na afloop weer helemaal formatteert? Of ben ik nu naief? (best mogelijk).
Verder stelt het me gerust dat de herkenningssoftware klaarblijkelijk nog niet zo goed is dat ze je online kunnen trekken (of je bent wel een hele veelzijdige persoonlijkheid Eva).
Volgens mij zou zonder dit soort maatregelen meneer Barack al 3x om zeep zijn geholpen. Je kunt het dus ook anders uitleggen, namelijk dat het toch wel erg lovenswaardig is dat men zo veel moeite doet om een situatie te creeeren waarin enerzijds de onafhankelijke pers daadwerkelijk verslag kan doen en anderszijds hoogwaardigheidsbekleders daadwerkelijk bereid zijn om te komen.
Nu maar hopen dat de terroristen op Schiphol ook bereid zijn twaalf keer langs de camera te lopen om de gezichtsherkenning een faire kans te geven.
@2
Mooi dat je hier het woord onafhankelijk gebruikt. Als pers was je daar dus TOTAAL afhankelijk van de organisatie. Verslag doen ja, maar alleen van wat de organisatie naar buiten wil brengen.
“vele duizenden journalisten”
echt waar? Het gaat nog slechter met de journalistiek dan ik dacht.
@5 Nouja, dat werd steeds gezegd. Dat er 3000 journalisten zouden komen. Dat was bij lange na niet zo. Kan het niet zo goed inschatten, maar zou me niet verbazen als het er nog geen 1000 waren.
@6 ik zag ze al lopen.
Ik ben wel benieuwd. Kon je beter verslag doen doordat je er was? Had je toegevoegde waarde tov die andere 999? Dacht je na afloop: goed dat ik erbij was?
Overigens totaal niet retorisch bedoeld.
@7 Ik heb getwijfeld of ik er echt bij had moeten zijn. Kijk, het was leuk om eens mee te maken, maar de paranoïde gedachte die ik in de op een na laatste alinea beschrijf, liet me niet helemaal los.
Voor de verslaggeving had ik absoluut niet erbij hoeven zijn, had ik ook vanaf kantoor kunnen doen. Waar het wél nuttig voor was, was het opdoen van journalistieke contacten uit het buitenland. Dat kan bij mijn nieuwe werkgever (OneWorld) zeker van pas komen.
Aha, netwerkfeestje. Fijne toelichting, dank.
Behalve als je in een Maleisisch vliegtuig zat.
Hier komt voor de achterdochtigen een scenario naar voren.
In het vliegtuig blijken twee groepen van Chinese technici gezeten te hebben, de ene op het gebied van vliegtuigen onzichtbaar maken voor radar, de andere is niet genoemd.
Het vliegtuig te doen crashen ergens bij Australië, dat pas bekend maken als de zwarte dozen bijna niet meer gevonden kunnen worden, bijna de perfecte misdaad, als het zo zou zijn gegaan.
Moderne verkeersvliegtuigen kunnen, zo wordt beweerd, op elk moment van buitenaf worden bestuurd, zonder dat de bemanning er iets tegen kan doen.