Volgens de Consumentenbond neemt het riskante vormen aan. Ook het consumentenprogramma Kassa! krijgt tal van verhalen onder ogen van mensen die medicatie overslaan of behandeling uitstellen omdat zij het eigen risico niet op kunnen brengen.
Ook bij Kassa kwamen veel verhalen binnen, zoals het verhaal van Rita. Zij spoot geen insuline voor haar diabetes omdat zij hiervoor een eigen risico moest betalen van €360. Dat geld was er niet, omdat ook Rita’s man een behandeling moest krijgen waarvoor eigen risico betaald moest worden.
Het eigen risico is ooit in het leven geroepen zodat mensen niet met kiespijn naar de eerste hulp gaan of bij elk wissewasje naar de dokter stappen, maar voor chronische patiënten – die vaak toch al een krappe beurs hebben – betekent het jaarlijks een flinke knip in de portemonnee.
h/t: lurker
Reacties (8)
“Het eigen risico is ooit in het leven geroepen zodat mensen niet met kiespijn naar de eerste hulp gaan”
Dat was het officiële verhaal ja. Ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat het eigenlijk meer een bezuinigsmaatregel is dan een serieuze poging om ons gedrag te veranderen. Zie ook de ontwikkeling van het eigen risico door de jaren heen. (Via wikipedia)
2009: € 155
2010: € 165
2011: € 170
2012: € 220
2013: € 350
2014: € 360
2015: € 375
Waar houdt het op?
Eigen risico was toch overduidelijk een bezuiniging? Er is toch niemand die werkelijk denkt dat het om efficiëntie ging?
Het eigen risico is een vreemd fenomeen. Je kan allerlei risico’s die veel kleiner zijn dan die €375 gewoon verzekeren. Je smartphone of je zonnebril bijvoorbeeld. Maar in dit geval is het gewoon niet mogelijk om een beperkt eigen risico te nemen. Dat is toch vreemd?
Het is interessant om te zien dat het eigen risico de facto denivellerend lijkt te werken: mensen met hogere inkomens zijn gemiddeld genomen gezonder én hebben een hogere buffer. Zij kunnen het zich dus veroorloven om een hoger vrijwillig eigen risico te nemen. Daarmee besparen ze fors op de te betalen premie: binnen twee jaar is het extra risico volledig afgedekt door de bespaarde premie.
@3:
En als hoger opgeleiden wel zorg nodig hebben, kunnen ze het eigen risico makkelijker betalen.
Ze kunnen dus makkelijker gebruik maken van de voorzieningen.
(dit kan ook verklaren dat ze gezonder zijn).
Of ze daarmee ook meer zorg gebruiken dan armeren, is een andere verhaal.
Misschien hebben armen uiteindelijk meer zorg nodig, doordat ze wachten tot er complicaties zijn.
Als we er nou eens ‘no claim’ korting van maken? Dan verhogen we de premie met 30 euro per maand, en kun je maximaal 360 euro terugkrijgen aan het eind van het jaar.
Dat maakt de financiële discipline wat makkelijker, en krijg je minder zorgmijders.
Want eigenlijk gaat dit er over dat paternalisme gewenst is: chronische patiënten weten dat ze die 30 euro per maand moeten reserveren, maar dat lukt niet, niet zo gek als je nauwelijks/niet rond kunt komen, en dan komen die rekeningen die je dus niet meer betalen kunt.
In het filmpje blijken de geldzorgen van een echtpaar voornamelijk veroorzaakt te worden door andere dingen, vnl bezuinigingen op andere zorgpotjes.
@1: het houd niet op, niet van zelf
@4: Dat zei ik toch al? Ze hebben een grotere buffer en kunnen het zich dus veroorloven een hoger eigen risico te nemen: ze kunnen het betalen als het nodig is.
Volgens mij is de discussie daarover juist zorgvuldig vermeden – er werd altijd gedaan alsof mensen met chronische ziekten wel gecompenseerd zouden worden. De chronisch zieken geloofden daar voor het grootste deel niet echt in (en terecht dus), maar de rest van de samenleving heeft zich daar eigenlijk nooit echt over uitgesproken, want zij hebben alleen maar de leugens en de sprookjes te horen gekregen.
Ik zou die discussie graag toch eens publiekelijk zien. Laat iedereen maar even openlijk zeggen dat ze een hekel hebben aan chronisch zieken en dat ze die met liefde voor nog 30 euro per maand extra benadelen (nog naast de zeer nadelige positie voor chronisch zieken op de arbeidsmarkt.) Als we zo met mensen om willen gaan, dan is die noclaim wellicht een betere invulling van een onrechtvaardig systeem. Maar mochten we vinden dat we toch vasthouden aan het principe van zorg voor mensen die het nodig hebben, dan moet dit hele concept er zo snel mogelijk weer uit. Dit lost niets op maar creeert wel veel problemen.