Hoe krijg je als journalist het makkelijkst toegang tot politici? Laat hun persvoorlichters dicteren hoe je je artikelen moet schrijven.
Gawker wist via de Amerikaanse variant van de WOB-procedure de hand te leggen op een aantal emails tussen woordvoerders van Hillary Clinton en journalisten van onder andere Politico en The Atlantic. Die dateren nog uit de tijd dat Clinton minister van Buitenlandse Zaken was, maar het geeft desondanks een aardig kijkje in de keuken van Clintons media-apparaat.
Het shocklog vergeleek de emails van de spindokter aan Atlantic-journalist Marc Ambinder met het artikel dat de laatste schreef en ontdekte dat die de aanwijzingen van Philippe Reines nauwkeurig had opgevolgd, tot en met het letterlijk kopiëren van steekwoorden en argumenten aan toe.
Zo functioneert de journalist als doorgeefluik van Hillary’s persvoorlichter. De lezer van The Atlantic denkt een informatief stuk te lezen van een onafhankelijke waarnemer, terwijl hij gewoon propagandapraat van een spindokter naar binnen gelepeld krijgt.
The same request previously revealed that Politico’s chief White House correspondent, Mike Allen, promised to deliver positive coverage of Chelsea Clinton, and, in a separate exchange, permitted Reines to ghost-write an item about the State Department for Politico’s Playbook newsletter.
Ambinder’s emails with Reines demonstrate the same kind of transactional reporting, albeit to a much more legible degree: In them, you can see Reines “blackmailing” Ambinder into describing a Clinton speech as “muscular” in exchange for early access to the transcript. In other words, Ambinder outsourced his editorial judgment about the speech to a member of Clinton’s own staff.
Het is natuurlijk naïef te denken dat alleen Clintons persvoorlichters dit truukje kennen, of dat dit in Nederland niet gebeurt; al is Ambinders copy-paste-methode wel een buitengewoon flagrant voorbeeld van journalisten die zich voor het karretje van de persvoorlichting laten spannen.
Reacties (1)
Een journalist die kritisch is op het koningshuis, zal nooit de koning mogen interviewen.
Politici die de media willen bespelen, werken niet mee met kritische journalisten.
Wilders wil nooit een interview geven.
Voor veel journalisten is het aantrekkelijk om politici te vriend te houden:
als de journalist de juiste propaganda maakt, wil de politicus hem te woord staan.
Sommige journalisten krijgen zelfs “onhullingen” voor hun trouwe diensten.
(Ze krijgen uiteraard geen echte onthullingen, maar roddels over de kamervoorzitter e.d. De politicus gaat natuurlijk niet verklappen wat in het TTIP komt te staan)