Ook individuen die wel het minimumloon kunnen verdienen moeten als arbeidsgehandicapte kunnen worden aangemerkt, meent de VVD.
De achtergrond:
Overheid en bedrijfsleven spraken vorig jaar af dat zij gezamenlijk zorgen voor 125.000 banen voor arbeidsgehandicapten. Dit is nodig in verband met het afschaffen van de sociale werkplaatsen. […]
Binnenkort spreekt de Kamer nog over een wetsvoorstel dat het quotum wettelijk vastlegt.
Je moet als overheid bedrijven natuurlijk ook niet te veel willen belasten.
Reacties (22)
Hier zitten zeker twee kanten aan. Op dit moment vallen mensen met handicap maar ook een hogerbetaalde functie buiten de boot.
Achtergrond: https://decorrespondent.nl/1863/Een-banenquotum-voor-gehandicapten-helpt-dat-/138471201-08054054
Nou vertrouw ik de VVD in dit opzicht uiteraard voor geen millimeter, dus ik geloof beslist niet in de nobele intenties, maar er zit wat scheef, en daar moet wat mee gebeuren.
Btw, Klijnsma is het er niet mee eens:
http://www.volkskrant.nl/binnenland/regeling-arbeidsgehandicapten-niet-uitgebreid~a3789476/
Terwijl de oplossing zo simpel is:
Een prima oplossing. Er is immers toch nog een flink gat tussen het aantal mensen dat de uitkering uitgedonderd wordt het en het aantal banen dat (op termijn, uiteindelijk, misschien) beschikbaar wordt voor ze.
Maar uiteindelijk gaan zowel de VVD als de PvdA niet voor die oplossing, uiteraard.
Wanneer je iemand met een handicap aanneemt, zijn er drie dingen die als werkgever (althans bij mij) door het hoofd spoken.
1. Kan hij evenveel doen als een medewerker zonder handicap en wat kost extra begeleiding aan andere arbeidskracht?
2. Welke aanpassingen moeten er plaatsvinden die kostbaar zijn?
3. Is er risico op meer ziekte / arbeidsuitval dan bij een medewerker zonder handicap?
Punt 1 en 2 zijn vanuit werkgeversperspectief meestal wel overheen te komen: Punt 1 is inschatbaar en komt snel naar voren tijdens de proeftijd. Ook ‘uit het werkritme zijn’ door langdurig niet werken speelt natuurlijk een rol bij productiviteit (eerder al eens een case beschreven hoe zeer een wat oudere arbeidsgehandicapte nog moest leren hoe een bedrijf werkt en welke problemen en kostbare tijd dit met zich meebracht). Bij lager salaris is een lager werktempo geen punt, maar wellicht blijkt dat dit uberhaupt niet aan de orde is.
Punt 2 is calculeerbaar, en calculeerbaar is zekerheid, dus geen groot probleem.
De angel zit in punt 3: met de aangepaste wetgeving de laatste jaren is ziekte een risico van de werkgever geworden. Ja, je kan je verzekeren maar het traject bij langdurig ziekte is zo immens complex geworden (wet Poortwachter) dan een kleinere ondernemer hier geen kennis van heeft en de verzekering haalt het jaar erop de uitbetaalde gelden dubbel en dwars terug via verhoogde premie. Met de nieuwste wetgeving is het zelfs zo dat wanneer een medewerker NA uitdiensttreding ziek wordt, de werkgever de kosten doorgeschoven krijgt van het UWV. Dit is financieel zo’n groot risico dat een minimumloon dit niet compenseert en de boete “Wanneer een bedrijf niet aan het quotum voldoet volgt een boete van € 5.000 per werkplaats voor een arbeidsgehandicapte”, te laag is om werkelijk als een straf te voelen (die 5k is dan een verzekering tegen bovenstaande punt 3 risico, en eerlijk is eerlijk, er zijn wel regelingen om dit risico wat te verkleinen).
Neem de risico’s echt weg voor de werkgever, compenseer extra kosten / tijd, en er is meer kans van slagen dan met een (lichte) straf. Minimumloon (i.t.t. tot een gewoon salaris) is dan ook niet meer nodig. Wel pas in een markt waar voldoende werkgelegenheid is dan, i.t.t. tot wat nu het geval is.
Nee, de VVD is wat dit betreft niet te vertrouwen @inca, net als de PvdA trouwens. Mooi plannetje, maar met de wetgeving die in dienst neming van arbeidsgehandicapten alleen maar spannender maakt, is de tegenkracht zo sterk (ook met jouw punt) dat dit niet zal slagen vrees ik.
Het plan is nooit een mooi plannetje geweest trouwens.
Verder niet eens met 3: er waren prima regelingen (loonkostensubsidie, aanpassingen vergoed vanuit het uwv, no-risk-policies) die pas recent zijn afgebroken. Voor een groot deel van de arbeidsgehandicapten geldt de premieopslag dan ook helemaal niet, omdat de werkgever helemaal niet hoefde te betalen voor arbeidsongeschikte medewerkers die opnieuw uitvielen. In eerste instantie zelfs niet als ze de hele wet Poortwachter volkomen aan hun laar lapten. (Dat gat is een jaar of wat terug gedicht.)
Toch leidde dat ook toen niet tot op grote schaal toetreden van arbeidsongeschikten. En ook toen al was het voor werkgevers vaak heel moeilijk om zich werkelijk aan te passen. Maar goed – er waren ook werkgevers die dat wel deden, en veel mensen die daar wel werk vonden.
Helaas werd het alsnog als misbruik gezien, en trouwens ook wel misbruikt – waar geld is, is fraude. De gekozen oplossing was ‘het geld weghalen’ – waardoor er minder fraude mogelijk is, maar er dus ook veel minder mogelijkheden zijn voor werkgevers en werknemers.
Tegelijkertijd lees ik in #3 weinig over de maatschappelijke participatie van werkgevers. We horen dagelijks over de plicht die wij als mensen hebben om te mantelzorgen of tegenprestaties te leveren voor niets… waarom zouden de inspanningen van werkgevers dan allemaal vergoed moeten worden?
Nou ken ik de context enzo niet, maar dat is toch niet zo heel raar?
Stel ik val hard op mijn hoofdje als grootverdienend creatief IT-mastermind. Ik kan mijn werk niet meer doen want ik kan me niet meer concentreren, maar ik zou natuurlijk prima een bladblazer kunnen hanteren met mijn lichaam dat al 30 jaar in een stoel ligt. Ben ik arbeidsgehandicapt? Of ben ik dat pas nadat mijn rug al bladblazerend de geest heeft gegeven?
Anders gezegd: stel mijn werkgever biedt me alternatief werk. Koffie halen ofzo. Tegen minimumloon, want zo aardig zijn ze nou ook wel weer. Mag mijn werkgever mij als arbeidsgehandicapte tellen?
Of, stel ik raak schizofreen. Ik krijg episodes. Ik ben een risico; ik kan niet meer voor klanten worden ingezet, maar vaak ook wel weer een prima bijdrage leveren zolang de druk niet al te hoog blijft. En soms ben ik ineens een mand even niet bereikbaar. Stel mijn werkgever is tof en creeert een plekkie in plaats van een ontslagprocedure te starten. Mag mijn werkgever mij als arbeidsgehandicapte meetellen?
@5: zmooc,
als jij als bladblazer of als schizofreen nog zo productief bent dat jij een bedrijf meer oplevert dan jij kost, is niet nodig dat een bedrijf jou als gehandicapte telt.
(Als een werkgever echt tof is, houdt hij jou natuurlijk in dienst tegen jouw oude loon.)
@2: Ik neem aan dat als een arbeidsgehandicapte meer dan het minimumloon verdienen kan, geen stimuleringsregeling nodig is.
(behalve als een gehandicapte om andere redenen duurder is, bijvoorbeeld als een gebouw niet toegankelijk is).
Als de doelgroep verruimd wordt, zal dat waarschijnlijk ertoe leiden uit de oude doelgroep minder mensen een baan vinden.
Omdat het quotum al opgevuld wordt door IT’ers met een kort been enz.
@7, zeker hebben ook groepen die meer dan het minimumloon kunnen verdienen soms ondersteuning nodig. Het kan naast IT’ers met een kort been ook gaan om IT’ers die spastisch zijn of een dwarsleasie hebben, doof zijn of ernstige psychische aandoeningen hebben, zoals inderdaad bv schizofrenie of manisch depressiviteit ofzo. Die kennen wel degelijk behoorlijke structurele beperkingen, maar kunnen mogelijk ook met de juiste ondersteuning prima werken op een hoger niveau.
Hoeveel werkgevers staan er te springen om alle hulpmiddelen en energie daarin te stoppen als ze daarna alsnog een boete krijgen omdat ze geen gehandicapten in dienst hebben denk je?
Zeker zijn er belangrijke vraagtekens – maar die stimulering hoort er te zijn, ook voor mensen met een handicap en een hogere opleiding.
@Co Stuifbergen, @6
Ik vind het nodeloos verhogen van bedrijfsrisico’s als werknemer helemaal niet tof. Ben best op mijn baantje gesteld namelijk. Speel liever op safe.
Je vergeet het risico dat ik op een dag ineens een hele grote kostenpost blijk mee te rekenen. Dat risico zal voor een beetje verstandige werkgever een valide reden zijn om me eruit te werken. En deze regeling kan dat voorkomen. Je kunt iemands waarde niet enkel in euros per maand uitdrukken.
Inca,
Ik denk dat dergelijke mensen inderdaad beter ingezet kunnen worden als IT’er (of vertaler, boekhouder, jurist enz.) dan als bladblazer.
En ik vind dat er ook maatregelen moeten zijn om het in dienst nemen van alle gehandicapten te stimuleren.
Maar het vergroten van het quotum, samen met het versoepelen van de criteria, lijkt mij ongunstig voor de meest gehandicapten.
En laten we 1 ding niet vergeten: werkgevers krijgen niet een boete omdat ze een hoog-productieve gehandicapte in dienst nemen, ze krijgen een boete als ze niet een gehandicapte in dienst nemen die geen minimumloon verdienen kan.
@4 / @Inca
VVD speak uit jouw mond? Wow ;)
Het is geen plicht om te mantelzorgen of een tegenprestatie in de maatschappij te volbrengen. Voor bedrijven is dat eveneens het geval. De maatschappij wordt er wel mooier van als we allemaal wat voor elkaar doen en rekening houden met elkaar denk ik, en dus vind ik het persoonlijk zinnig dit af en toe wel te doen. Ook als bedrijf / werkgever.
Prima valt tegen. Door een combinatie van factoren konden de lasten/ tijdsinspanning/risico’s voor de werkgever toch aardig hoog oplopen. Voorheen was de regeling, vanuit werkgeversperspectief, beter, maar effectief leidde dit niet tot voldoende arbeidsparticipatie. Niet goed genoeg dus om het maatschappelijke probleem een duw de juiste richting op te geven. En de huidige regeling maakt dit niet beter.
Ik heb 3 maal een arbeidsgehandicapte in dienst gehad de afgelopen 4-5 jaar. Twee maal misgelopen op aanpassingsproblemen en dramatische begeleiding door het UWV. Grote kostenpost aan mijn zijde hierdoor. Een maal wegens te grote structurele gezondheidsproblemen van de medewerker, hoewel ik die, ondanks diverse “uitdagingen”, graag had willen houden. Productie was zeer laag (20% o.i.d.), extra begeleiding was nodig, maar de rest van het team kon goed doorwerken en lage productie werd gecompenseerd door laag salaris.
Je legt me min of meer in de mond dat ik zou vinden dat inspanningen van werkgevers allemaal vergoed moeten worden. Dat vind ik niet. Maar uiteindelijk moet een bedrijf financieel wel gezond blijven. De inspanning zonder opbrengst (of met verminderde opbrengst of hoge risico’s) moet wel in verhouding zijn. Zoals ik persoonlijk besluit wel boodschappen voor de buurvrouw te doen, maar niet elke zaterdag vrijwilligerswerk te doen, is het ook voor bedrijven een afweging wat ze willen en/of kunnen bijdragen.
Op basis van de bovenstaande 3 ervaringen denk ik dat (in dit geval langdurige) arbeidsgehandicapte in dienst een weg is die erg kostbaar kan zijn (zowel in geld als in tijd als in impact op de organisatie). Ook hier geldt diezelfde afweging als die je thuis maakt: willen en kunnen. Er zijn vele manieren om bij te dragen aan de maatschappij: sponsoring, diensten gratis weggegeven, een dag vrijwilligerswerk met het team doen, etc. Nu stikt het van de bedrijven die niks doen, of alleen iets doen als het marketingtechnisch goed uitpakt, net als individuele mensen regelmatig niks bijdragen.
Terug naar de regeling: zoals e.e.a. nu wordt ingestoken ligt risico in toenemende mate de afgelopen jaren bij de werkgever en dan een straf wanneer je niet aan de regeling voldoet. Dit gaat dus nog minder werken dan de voorgaande regelingen. Ik verwijt dat niet de werkgevers, en zeker niet de arbeidsgehandicapte (gruwelijk woord trouwens), maar de regering die een regeling voor de Buhne in het leven roept (“hehe, PvdA/ Kleinsma ook weer tevreden, laten we hopen dat ze niet verder denken dan hun neus lang is.”) en gelijktijdig in toenemende mate de “vangnetten” voor bedrijven en de vangnetten voor burgers aan het afbreken is.
(Mijn perspectief is midden en klein bedrijf, de grootste werkgever van Nederland. Grote corporates zullen wel weer een vluchtroute vinden, zoals ze aan vele regelingen weten te ontkomen).
@8
Ongeveer nul schat ik in. Hoe maatschappelijk betrokken ook. terwijl de tooling regelen zodat iemand goed zijn werk kan doen, best iets is waar veel werkgevers geen enkel probleem mee hebben denk ik.
@10, wat dus een groot probleem is voor werkgevers die geen laagbetaald werk hebben, en voor de gehandicapten die meer kunnen dan laagbetaald werk, maar die wel ondersteuning nodig hebben.
(En werkgevers krijgen geen boete omdat ze de hoogfunctionerende maar gehandicapte medewerker in dienst nemen, maar ze krijgen wel de extra kosten die daarmee gepaard gaan, EN ze krijgen alsnog een boete omdat ze geen laagbetaalde gehandicapte in dienst hebben genomen. Ik kan me wel voorstellen dat werkgevers niet zitten te springen om ‘wel de lasten niet de lusten’, en mensen met beperkingen lekker weer onder aan de stapel leggen. Ga maar lekker ergens anders participeren.)
Het oprekken van de quotumwet tegelijk met het oprekken van de criteria is een redelijke oplossingsrichting. Een alternatief was geweest om eerst na te denken voor je hele systemen onderuit schopt.
@11, ik denk dat het zou schelen als er (zowel hier als in het algemene debat) meer mensen solidair* zouden worden met mensen met een beperking. Dat we beginnen met mensen een volwaardige plek in de discussie te geven, en dus niet uitsluitend te zien als last maar eerst en vooral als deel van onze maatschappij.
Een betoog als ‘ik ben mens, zij zijn mens en wij moeten dit regelen’ is veel sterker dan ‘ik ben werkgever, zij zijn gehandicapt, en zij mogen mij niet in gevaar brengen.’
Dat is zo, ik vind niet dat werkgevers ten onder moeten gaan omdat ze mensen met een beperking in dienst (moeten) nemen, en ik moet er ook niet aan denken dat je die last meedraagt als werknemer – maar die manier van het probleem beanderen maakt de kloof tussen wij en zij wel heel groot, en plaatst de oplossing vrijwel onvermijdelijk in de hoek van concurrentie en bureaucratie.
Laten we dat anders benaderen, dan heeft het misschien wel een beetje kans van slagen.
* Oei!
Ik werk bij een kennisinstituut. We hebben rond de 12% (het zou ook 14% kunnen zijn) arbeidsgehandicapten in dienst. Ik begeleid voor de tweede keer een jongere 100% arbeidsgehandicapte met autisme. In het verleden heb ik ook met een oudere arbeidsgehandicapte gewerkt die grotendeels was afgekeurd. Om me heen zie ik mensen met ms en andere progressieve ziekten, zie ik mensen met helemaal stukke rug etc. etc. De meeste mensen werken vanuit de sociale werkplaatsen (via bv WSW) gedetacheerd bij ons.
Uit eigen ervaring weet ik dat de begeleiding van mensen een forse inspanning vraagt, tenminste om er wat aan te hebben. Zowel voor ons werk als voor de mensen zelf. Maar ik vind, net als mijn werkgever, en net als mensen als Noortje, dat je voor een leefbare samenleving je handen uit je mouwen kunt steken.
Maar nou komt het rottige van de nieuwe regeling. Bijna alle bestaande arbeidsgehandicapten bij ons tellen niet mee als arbeidsgehandicapten. Ze zijn te hoog opgeleid (goh of je dan niet gehandicapt kunt zijn) of ze passen anderszins niet in de regeling. Ons wacht met 12% arbeidsgehandicapten in dienst dus een boete.
Ik verwacht de komende jaren dat ons instituut tegen reorganisaties aan gaat lopen vanwege minder geld. De boetes (die nu nog te dragen zijn) zullen dan veel zwaarder gaan drukken. Ik heb zelfs de overweging gehoord dat we nu maar de arbeidsgehandicapten die niet aan de ciriteria voldoen eruit zouden moeten gooien opdat we met een paar nieuwe wel aan de criteria zouden voldoen.
Ongetwijfeld zijn een paar stukken van wat ik hoor niet helemaal correct, maar het feit dat anderhalve maand voor zo een grote stelselwijziging de meest nauw betrokkenen nog geen idee hebben wat ze te wachten staan vind ik bizar. Van degene die nu onder mij valt zijn twee van de drie hulpverleners ie essentieel zijn om de medewerker overeind te houden de afgelopen maand ontslagen. Het gaat verdorie om echt hele kwetsbare mensen. Het alternatief is dat ze 24 uur thuis hangen of erger (opnames, ongelukken op straat).
Het leed wat deze slecht uitgewerkte stelselwijziging met zich meebrengt is op deze manier enorm. Wij doen ons best de gevolgen te beperken, maar godgodgod wat hoop ik dat de PvDA voor eens en voor altijd wordt weggevaagd. Wat een lulhannessen dat ze deze regels doordrukken. Sterk en sociaal. Sociaal voor de arme banken, sterk tegen de kwetsbaren.
Ze schijnen het binnenkort zelf op straat te mogen gaan uitleggen van hun eigen partij. Ik wens ze succes als ze de gevolgen van hun wanbeleid zelf zullen zien. Want dat zijn mensen waarvoor ze zeggen op te komen.
/rantmodus off
@13
Hardgrondig eens. Precies mijn gedachte toen ik #12 aan het typen was. Maar kwam niet helemaal uit mij woorden, dus gedelete. Uiteindelijk heeft ieder mens, iedere medewerker wel iets bijzonders of unieks. Of iets dat niet helemaal perfect is.
De realiteit haalt echter je met goede of maatschappelijke intenties (als werkgever) een beetje in: door de systeemkeuzes liggen er steeds meer risicos bij werkgevers en de reactie is risicomijdend denken (of vals gedacht: ze dachten altijd al risicomijdend, en nu alleen maar meer). De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
@14 nuttige toevoeging. Die wet gaat dus idd averechts werken.
@Frankw: hartverscheurend. En absurd. Ik snap werkelijk niet waarom we dat allemaal kapot maken – we verliezen er allemaal alleen maar mee. Zelfs de mensen die er op korte termijn mee winnen (en dat lijken me er maar een paar) verliezen op middentermijn volgens mij, en gaan we met een noodtempo op een bijzonder nare wered af.
@Noortje,
Wat mij betreft: dat vind ik een glibberige GGZ-reintegratie-newspeak-uitspraak. Daar gaat het helemaal niet om. Het gaat er namelijk juist wel om dat sommige mensen veel meer aan de randen zitten dat anderen. Maar dat het mensen zijn en dat is genoeg.
Waar bij Frankw de verontwaardiging vanaf spat, blijf ik van jouw reacties de kriebels krijgen. PvdA’erig: de meeste gewone pvda’ers (niet de top, da’s duidelijk) zijn namelijk ongetwijfeld ook vriendelijke mensen met een hart op de juiste plaats die het in wezen goed bedoelen. Hun totale gebrek aan lef en verontwaardiging echter leidt wel rechtstreeks naar deze puinhopen.
@16
Nou zo was het zeker niet bedoeld. En het gaat er juist wel om dat ieder mens/ medewerker bijzonderheden heeft. De een mist wellicht een been, de ander heeft asperger, maar de derde heeft thuis een (ernstige) situatie waar je ook rekening mee moet houden. Wanneer je oplet, hebben veel mensen te maken met een afwijking van de ‘norm’. Dat het mensen zijn is inderdaad genoeg. Maar de practische implicaties van sommige mensen zijn groter voor werkgevers dan anderen. Alleen zeggen dat het mensen zijn en de werkgevers vertellen dat het onmaatschappelijke eikels zijn omdat ze compensatie vragen voor de risicos die de overheid in toenemende mate bij ze legt, is Ook een kant van de medaille.
Totaal gebrek aan lef verwijt je mij. Je hebt geen idee @Inca, hoe ik binnen de kaders van steeds wijzigende wetgeving en bedrijven waar meer gezinnen van afhankelijk zijn, de ruimte zoek om de juiste dingen te doen en samen te werken met mensen een manier die door eenieder fijn gevonden wordt. Nee, niet verontwaardigd op de barrikades, maar gewoon door op een nette en maatschappelijk (zeer) verantwoorde manier te ondernemen. Doen, in plaats van schreeuwen of heel verontwaardigd roepen. Hoewel ik veel waardering heb voor de verontwaardigde reactie van @frankw (ook in andere discussies trouwens). In gesprek leidt nuance tot meer connectie en oplossingen m.i.
Edit: PvdAerig…. Ach ik ben op dit forum racist, antisemiet, pvver, dominee etc genoemd. En als ondernemer/werkgever zit je sowiieso in het hoekje waar bij sargasso nog wel eens klappen uitgedeeld worden. PvdAer kan er ook wel bij ;)
Noortje, ik herken het verwijt aan jouw adres ook niet en vind je reacties getuigen van een maatschappelijk betrokken ondernemer.
Ik ben inmiddels wel door schade en schande (onder andere periode OR met reorganisaties) wijs geworden dat een constructieve communicatieve houding in deze maatschappij automatisch betekent dat er over je heen wordt gelopen door de “mannetjes” die hun plasje moeten doen.
@17
Alleen is er helemaal geen gesprek. Het is dan ook niet waar – niet als er slechts 1 kant bereid is tot overleg, maar de andere kant de vingers in de oren stopt, en weet dat ze er toch wel mee wegkomen. Communicatie is goed, maar je moet wel een plan B hebben voor als de communicatie faalt. Binnen de kaders kun je het haast niet meer doen. Op dit moment moeten de kaders zelf veranderd worden. En ik denk dat dat alleen maar lukt als veel mensen, bij voorkeur bovendien mensen die niet zelf gehandicapt / ziek zijn overduidelijk laten weten: ‘dit kan niet. Zo ga je niet met mensen om.’
Overigens snap ik de problemen best wel – ik meen dat ik het in de reacties op Co van Stuifbergen ook wel heb opgenomen voor de werkgevers.
@14: Als ik het goed begrijp zijn bij frankw mensen in dienst, die niet om zuiver commerciële redenen aangenomen zijn. (omdat ze minder productief zijn, of veel begeleiding nodig hebben).
M.a.w. dat ze het minimumloon of meer verdienen, is een stukje liefdadigheid.
Ik vind dat in dat geval zo’n gehandicapte mag meetellen voor het kwotum.
(ik vind overigens niet dat de taak van een werkgevers is om aan liefdadigheid doen. Eigenlijk verwacht ik van bedrijven dat ze als doel hebben winst te maken, en dus uitrekenen hoeveel een werknemer opbrengt. Daar blijken dus uitzonderingen op te bestaan (Noortje) .)
@20 die business case maak ik ook hoor. Een bedrijf moet kiet draaien of winst maken. Maar er zit veel “slack” in organisaties in de vorm van winst of tijd, en daar kan je best iets nuttige mee doen.
Co, ja en nee. Er zijn verschillende regelingen voor verschillende mensen. De meesten werden betaald vanuit een uitkering en krijgen het percentage dat ze arbeidsgeschikt zijn vanuit mijn instituut. Onze inzet zit hem er in dat we veel (soms heel veel) tijd besteden aan de begeleiding en ook kosten maken voor werkplekken e.d. B.v. iemand die 30% “productie draait” (op mijn werk moeilijk te meten), neem wel een hele werkplek in.
Wat ik zie zijn mensen die trots zijn dat ze iets bij te dragen hebben. Ik zie mensen met talenten waarmee ze ons helpen als instituut, en daarmee de maatschappij. Het zou me niet verbazen dat ongeveer een derde, al dan niet met een beetje ondersteuning, doorstromen naar reguliere (deeltijd-) banen. En zoals gezegd, het alternatief is thuis hangen, daar is werkelijk niemand bij gebaat.
En allen, ik begrijp echt niet waar de kritiek op Noortje vandaan komt. In alles wat ze hier en wat ze eerder zei blijkt voor mij een maatschappelijk betrokken ondernemer die binnen de grenzen van het voortbestaan van haar bedrijf er heel veel aan doet mensen met een arbeidshandicap te accommoderen. Ik zou wensen dat meer mensen zich zo opstellen.