Want anders wordt er niet uitbetaald.
Eindeloos dossiers aanleggen:
Elke dag vult ze in hoeveel cliënten ze spreekt, hoeveel ze opschrijft, hoeveel telefoontjes ze pleegt, hoeveel e-mails ze stuurt. Elke minuut moet in het systeem, elke minuut moet worden verantwoord – anders krijgt de instelling er niet voor betaald.
Het gaat om de productie. Op zich is ze daar niet eens tegen. Ze gelooft best dat het nodig is.
Verzekeraars die in nek van behandelaars hijgen:
Nog geen twee jaar later staat de financiering in de ggz op zijn kop. Alles draait voortaan om de dbc. De diagnosebehandelcombinatie.
Elke diagnose heeft zijn eigen dbc. Alléén als er een dbc is geopend, komt er geld van de verzekeraar.
Het management stuurt nieuwe orders rond aan de psychologen en de psychiaters: bij elke nieuwe patiënt moet de diagnose voortaan binnen één uur worden gesteld, direct na de eerste ontmoeting.
Adhd, anorexia, autisme, ptss, pdd-nos, schizofrenie, depressies, persoonlijkheidsstoornissen – alles moet na het eerste gesprek meteen worden aangevinkt binnen het keuzemenuutje in de computer.
‘We hoorden het in een vergadering. Daarvoor gingen er weken en soms zelfs maanden overheen voordat we bijvoorbeeld van een kind zeiden dat het adhd had. We spraken met het kind, met de ouders, deden een psychologisch onderzoek, haalden er een psychiater bij en observeerden het in de klas. Dat was lang, maar soms wel reëel.
‘Maar ineens was dat allemaal anders. De verzekeraar wilde hapklare brokjes. Codes. Meetbare minuten. We konden toch best zeggen wat we nou precies hadden gedaan? Maar het gaat in de ggz niet om knie- of voetoperaties. De werkelijkheid is een kluwen van ingewikkeldheid, die lastig in een hapklaar modelletje te proppen valt.’
Diverse relevante problemen of stoornissen zitten niet eens meer in het keuzemenu.
‘Eigenlijk mochten we ze daardoor niet meer stellen. We werden gedwongen te kijken in welk plaatje iemand paste. En niet naar de vraag: wie zit hier eigenlijk voor me? En waar heeft hij last van?’
Met als gevolg standaard onzorgvuldig handelen van behandelaars:
Maar hoe kun je nou in een uur weten wat er allemaal speelt bij een kind?’, roept iemand.
‘Nou ja’, zegt het management. ‘Je moet het ook zien als een voorlópige diagnose. Je kunt het altijd nog veranderen.’
Als ze dit voor het eerst hoort, kijkt ze verbaasd om zich heen. Ze ziet mensen knikken, en ondertussen denken: nou, we zullen het wel zien.
Zelf maakt ze stampij. ‘Als ík daar met mijn kind zou zitten en een diagnose zou horen, dan zou ik die niet zomaar meer kunnen vergeten. Ook al wordt die later bijgesteld.’
Het doet veel, zo’n diagnose, zegt Schakenbos.
Externe adviseurs!
Bij elke vergadering horen ze dat het financieel niet goed gaat met de ggz-instelling. ‘Het was tekort op tekort op tekort’, zegt Schakenbos. ‘Jaar in jaar uit hoorden we: jullie moeten meer productie draaien. Mensen werden er murw van. Het management was alleen maar bezig met de vraag hoe we het zo konden regelen dat we niet failliet zouden gaan.’
Mannen en vrouwen van adviesbureaus lopen geregeld door de instelling.
‘Een van die mannen hield op een dag een presentatie. Hij stond voor zijn powerpoint en zei: weet je wat wij gaan doen? We voeren een kwik-fitmodel in. We richten een adhd-poli op en dan doen we met elk kind een soort apk-keuring. Tjak, tjak, tjak. Een snelle screening. En daar rolt dan de diagnose uit: adhd of niet.
En ondertussen heeft de psycholoog een eigen praktijk opgezet. Maar jongeren uit multiprobleemgezinnen, waar het haar eigenlijk om te doen was, kan ze daardoor niet meer behandelen. Die zitten gewoon vast aan de hierboven beschreven productiefaciliteiten.
Lees de rest van het droeve verhaal hier.
h/t Olav
Reacties (52)
Dank. /weent
Dit meen je toch niet. Ik kan me niet eens voorstellen dat het echt is. Vooral die kwikfit. Sjonge jonge jonge. Allemaal met de bovenkleding uit op de hefbrug. Hup jij hebt adhd, monteer het reservewiel maar, en hup loop maar weer door. Niet meer klagen he.
Edit en dit staat er ook:
Dat kán toch niet. Dat kán toch niet. Ongelóóflijk.
Kan uit betrouwbare bron bevestigen dat het precies zo gaat. Echt om te huilen. Het gaat niet meer om zorg en kwaliteit, maar om productie en geld.
Dat je de totale kosten in de hand wilt houden: natuurlijk. Er is nu eenmaal een beperkt budget voor zorg. Dat is een keuze die we met z’n allen maken. Er moeten ook wegen onderhouden worden, pensioenen uitgekeerd, leraren betaald worden, etc. Allemaal te begrijpen, er is nu eenmaal een limiet.
Maar dan zijn er wel betere manieren om die beperkte pot geld te besteden dan zoals het nu gaat. Waarbij een deel van het geld naar winsten van zorgverzekeraars gaat. Een groot deel naar managers die niks te maken hebben met zorg zelf. En een groot deel gaat zitten in administratieve last voor de psychologen en psychiaters zelf. En met de overheveling van jeugd ggz naar gemeenten gaat een nóg groter deel naar managers die dat allemaal moeten gaan regelen.
Weet de getallen niet precies, maar zou me niets verbazen als van al het geld dat naar de jeugd-ggz gaat uiteindelijk maar iets van de helft aan behandelingen zelf besteed wordt.
@2:Ook een aardige: Stel, je zit niet lekker in je vel. En je wil daar iets aan doen. En je komt daarvoor bij GGZ-zorg terecht. Dan moeten ze je dus een etiketje geven om je te kunnen behandelen. OK, fair enough.
Maar het wordt een heel stuk vervelender als dat etiketje ook consequenties heeft buiten de GGZ-omgeving. Natuurlijk kun je daar je mond over houden tegen school/studie/je werk, zodat ze je niet meteen bij iedere klacht monddood maken met ‘ja, maar jij hebt ADHD/autisme/bent bipolair’. (Daar wordt ook op gehint in het volkskrant-stuk.)
Het wordt *nog* een stuk vervelender als zo’n ‘voorlopige diagnose’ ook nog eens hele dure Echte Wereld-consequenties heeft. Zoals dat een ADHD-labeltje opeens betekende dat je periodiek herkeurd moest worden wilde je je rijbewijs houden. Die regeling is godzijdank afgeschaft sinds oktober 2013, maar het geeft wel aan dat sommige ‘labeltjes’ veel verderreikende consequenties hebben waar je in eerste instantie niet bij stilstaat.
Hebben al die mensen in de zorg weleens een boek van Kafka gelezen? Dit is toch allemaal niet nieuw of zo.
Als dat zo gaat moet je toch niet bij de pakken neer gaan zitten en zelf in de wao maar niets doen.
@5: het probleem komt van bovenaf. Er is geen zorgverlener die op deze manier wil werken. Er wordt door de sector hevig geprotesteerd. Maar de overheid drukt dit door. Heilig geloof in marktwerking enzo.
Matthijs, “er wordt oor de sector hevig geprotesteerd”. Dat valt me nu zo tegen, dat wordt er in mijn ogen juist helemaal niet. Iedereen lijkt te zijn lamgeslagen.
@7 ja! te bezig met hun eigen sores om het op te nemen voor de ander, die nog slechter af is.
Die rechters gaan nog de straat op tegen de verhoging van de griffierechten.
http://fd.nl/economie-politiek/720032/advocaten-en-rechters-demonstreren-tegen-verhoging-griffierechten
Wat hebben al die psychologen eraan gedaan? Als ze dit zien gebeuren, kan je toch niet denken oh ja nou laat maar, dit waait wel een keer over…
@7: Veel protest is en was er wel degelijk, met name rond de transitie. Maar er werd gewoon totaal niet geluisterd. Het moest en zou doorgedrukt worden en heel snel ook. Dus voor een deel zijn mensen wel lamgeslagen ja. Geldt voor veel meer gebieden natuurlijk. Nederlanders zouden massaal wekelijks op het malieveld moeten staan om te protesteren op diverse gebieden, maar doen het niet.
Democratisch gezien is dat allemaal erg triest natuurlijk. Zowel binnen Nederland als Europa (waar mensen al helemaal geen vertrouwen hebben dat er geluisterd wordt).
Aanvullinkje op Gronk@4. Stel je zit even niet lekker in je vel en je krijgt een etiketje. Das leuk voor later als je een hypotheek wilt. Succes met het afsluiten van een betaalbare levensverzekering!
Matthijs2 @9, ik heb in verschillende hoedanigheden met hulpverlening in mijn directe omgeving van doen. Psychiatrische begeleiding autistische patiënten: in de praktijk gehalveerd. Gezinsbegeleiding: 2 maanden na de overgang zijn ze nog steeds alle eindjes van de reorganisatie bij een het rapen. En nog een paar van dat soort zaken.
Ik spreek veel met hulpverleners, en wat mijn ervaringen zijn (ongeveer n=10) is dat ze allemaal betrokken zijn, dat ze allemaal weten dat het zo niet kan en dat ze allemaal er voor kiezen om tot het maximale te gaan om hun patiënten ook in het nieuwe bestel te blijven begeleiden. Ik waardeer de persoonlijke inzet enorm.
Echter, als je een zelfde aantal psychiatrische patiënten hebt te begeleiden met 25% meer overhead en 25% minder budget (nu worden er nog noodbudgetten aangesproken, binnenkort zijn die ook op) dan moet je als zorgprofessional ergens zeggen dat het genoeg is geweest. Geen van de c10 hulpverleners heeft in Den Haag gestaan. Ik vind dat ze alle reden hebben om de boel plat te gooien (voor zover dat in dit geval kan zonder extreem kwetsbare patiënten helemaal te raken).
@6, ze willen het misschien niet, maar ze doen het wel. En elke manager die ervoor kiest te zeggen ‘dat moet nu eenmaal’ zonder ook een plan te verzinnen om de zaken te veranderen, draagt daaraan bij.
Zo verbaas ik me al heel lang dat alle incidenten die mogelijk gevolg zouden kunnen zijn van bezuinigingen, zowel in de GGZ als in de rest van de zorg, en dan bv met name het preferentiebeleid, NIET centraal geregistreerd worden zodat de beroepsgroep aan het eind van het jaar kan zeggen: kijk, er treden onaanvaardbare situaties op.
Nee, de situaties worden toegedekt, klachten worden ontmoedigd, men probeert de clienten te sussen met ‘het is nou eenmaal zo, wij kunnen er ook niets aan doen’.
Als er protesten geweest zijn heb ik ze gemist. Ik heb wel een aantal geinformeerde bezwaren gehoord in de Kamerzitting over de transitie – die inderdaad straal genegeerd zijn – maar verder bespeur ik echt heel weinig protest. Mocht dat er wel zijn: ik lees er graag over en zal het steunen als ik kan. Maar ik zie het niet.
@10: daar heb je natuurlijk wel gelijk in. Er is op zoveel gebieden reden om de boel plat te gooien. Den Haag en Brussel hadden wat mij betreft al 10x afgefikt mogen worden.
Maar goed, het is toch ook aan de politiek om te luisteren naar de mensen in het veld? We hoeven toch niet bij iedere wetswijziging het land plat te leggen? De A12 een paar weken blokkeren, dan luisteren ze wel? Waarom weet zo’n VVD-er die denkt dat mensen met een depressie “zich niet zo moeten aanstellen”, dit er door te drukken? Waarom helpt de PvdA daar gewoon aan mee? Pffff, wat ooit in een ver verleden een partij was die opkwam voor de zwakkeren in de samenleving. Onbegrijpelijk.
@12, met je laatste verzuchting ben ik het he-le-maal eens. Tegelijk blijkt nu dat je niets meer gedaan krijgt zonder dat je spierballen laat zien. De tijd dat “de politiek” het beste voor heeft met “het land” ligt achter ons. Ik betreur dat enorm. Het zijn deel-belangen en gezien de toenemende baantjescarrousellen ook persoonlijke belangen die “de politiek” meer en meer bepalen. Het “algemene” belang is de verliezer.
We kunnen er twee dingen aan doen: andere partijen kiezen en Den Haag platleggen. Persoonlijk ben ik voor allebei.
Overigens ben ik van mening dat de PvdA met pek en veren kan worden afgevoerd. Hoezo sociaal?
@10:
Misschien moeten ze dat juist niet meer doen. Staken, nom-de-Dieu!
Naast de ww, bijstand, ontslagrecht, onderwijs verkwanselen we ook ons zorgsysteem. Top!
Haar verhaal stond in januari al o op De Correspondent. https://decorrespondent.nl/2286/Hoe-het-zorgsysteem-mijn-werk-als-psychologe-ondermijnde/93744288-b9ea9e30
Ze stapte er uit en is voor haar zelf begonnen. Dat doen er meer.
@11:
Eén reden waarom er, denk ik, weinig wordt geprotesteerd is omdat mensen totaal murw worden gebeukt met behulp van de onzalige, maar doelbewuste combinatie van constante controle en krimpende budgetten:
En als mensen er dan vrijwillig de brui aan geven, is dat alleen maar mooi meegenomen, want dan heb je al een stukje ‘natuurlijk verloop’ gecreëerd:
Ik besteedde daar hier al eens eerder aandacht aan.
Maar dat is toch de beste keuze, want dan kun je tenminste nog rechtop staan en jezelf aankijken.
Ik vind de houding van de GGZ slap – murwgebeukt of niet. Uiteindelijk laten we onszelf ook wel wat makkelijk murwbeuken, praat men elkaar en zichzelf heel makkelijk aan dat het niet anders kan, dat het de schuld van de anderen (politiek en zorgverzekeraars) is, en dat je vooral zelf niets op hoeft te geven en geen ongemak hoeft te voelen om dat te veranderen.
Het verhaal stond al eerder op De Correspondent.
@2 mijn partner werkt bij een ggz. De situatie zoals geschetst klopt. En erger.
Er zijn veel valide argumenten te noemen voor Malieveld etc. Maar de realiteit is dat veel zorgverleners na elk jaar een stukje zwaarder in de ggz (m.n. 2013-2015 zijn grote veranderingen doorgevoerd) gewoon dood en dood moe zijn. Ze zijn op na 12-15 gesprekken met (psychiatrische) patienten op een dag, aangevuld met hier en daar een nachtje of een weekendje crisisdienst (waarna je na een nacht niet slapen de volgende ochtend om 9 uur weer je eerste gesprek hebt). De slechten leveren slecht werk af (doen precies wat nodig is en niet meer). De goeien werken zichzelf kapot om toch hun clienten goed te kunnen helpen.
En laf wellicht, maar veel zijn ook bang voor hun baan.
De wal keert het schip uiteindelijk wel. Heel cynisch wellicht, maar het aantal zelfmoorden stijgt. Dit zal m.i. Verder stijgen. Het aantal gekke mensen dat heel gekke / gevaarlijke dingen doet eveneens. Wachten tot het eens gruwelijk mis gaat en groot in de pers komt.
De uitgaven aan de GGZ blijven stijgen, waar gaat dat geld dan heen?
http://statline.cbs.nl/StatWeb/publication/?VW=T&DM=SLNL&PA=71914NED&D1=0-23,37-45&D2=9-l&HD=101210-0925&HDR=G1&STB=T
Ook mijn partner werkt in de GGZ, en ook daar volgt de reorganisatie de andere op. En wat me opvalt is de weerzin tegen efficiëntie. Hoeveel geld er naar bepaalde zorg toegaat is onbekend. Of zorg effectief is weten ze niet.
De realiteit is nu dat er zoveel nieuwe regels komen, zoveel nieuwe eisen van verzekeraars, dat de organisatie alleen bezig is met het verwerken van de nieuwe regels. Effectief of niet, ze doen maarbwat. Managers die manager worden doordat ze als enige geen Neen zeggen, of door vriendjes die e parachuteren en de hand boven het hoofd houden.
Minder mensen, minder vaste contracten, en toch meer uitgaven. Scihiet mij maar lek.
@21
Er is sinds 2000 een enorme toename aan ambulante contacten door grotere toegankelijkheid Ggz. Dit heeft geleid tot hogere kosten (een van de belangrijkere redenen).
De laatste jaren zijn er veel nieuwe toetreders inde ggz markt gekomen die zich richten op de “fun” diagnoses en een makkelijkere populatie De shit qua complexiteit wn qua doelgroep blijft liggen bij de ggz. Vergoedingen zijn niet in overeenstemming met de lastige populatie, dus bezuinigen: geen vaste contracten, ontslagen, maar wellichthet ernstigste i.r.t. De zwaardere problematiek: minder eisen qua vakbekwaamheid.
Verder ben ik het met je eens wat betreft management bij ggz instellingen: veelal niet in staat de boel goed te regelen. Hadden ze moeten doen voor de huidige klappen zouden vallen, maar ja, de RvB’s waren meer bezig met fusies en schaalgroote, dan met de echt belangrijke zaken (uitzonderingen daargelaten).
De inkopper op je verhaal is natuurlijk: check de salarissen van de RvB van de ggz instellingen ;)
@19: stond ook al onder #16 ;-)
@11:
Over Managers gesproken; zie:
http://tegenlicht.vpro.nl/afleveringen/2014-2015/einde-vd-manager.html
Vooral het stuk over de Belgische Federale Overheidsdienst Sociale Zekerheid in Brussel is een goed voorbeeld hoe het bij de overheid soepeler kan.
@20:
Dat is niet laf, dat is alleen maar heel begrijpelijk. Zorgverleners zijn ook maar mensen tenslotte.
En toch: “Gansch het raderwerk staat stil, als uw machtige arm het wil”.
Als de hele beroepsgroep nu eens in één week ontslag neemt, dan ben ik toch wel heel benieuwd of er op het eind van de week daarna niet van alles mogelijk blijkt dat eerder werd afgewezen.
@20, maar waarom zou je werk blijven doen als je het niet goed kunt doen? Hoe frustrerend ook – je dupeert er nu niet alleen jezelf mee maar ook de mensen die om hulp komen. Dit is allang niet meer slechts ‘minder dan optimale zorg’ leveren, hier worden actief mensen geschaad. Een deel van de clienten is beter af als ze niet voorgelogen worden, zelfs als dat betekent dat ze geen hulp krijgen – maar tenminste ook niet de illusie van hulp.
Mensen laten zich murwbeuken. Soms moet je toch echt gewoon opstaan en zeggen: ik accepteer het niet. Een ander gaat het namelijk niet voor je doen.
Een boodschap die elke therapeut aan elke mishandelde partner zal geven… Welke geloofwaardigheid heeft die als men het zelf niet in praktijk kan brengen?
Hulpverleners zitten al vaak in de psychologische klem dat ze ook een verantwoording voelen ten opzicht van de mensen die ze verzorgen. Dat alleen is al iets waardoor er veel terughoudend zijn met staken. En dat wordt ook lekker uitgebuit (via de rechter of psychologisch)
@28, maar ik denk dat we meer moeten beseffen dat heel veel van die zogenaamde zorg geen zorg is, alleen maar schijn. En dat je dan ook gewoon eerlijk genoeg naar jezelf moet durven zijn dat je je eigen geweten aan het afkopen bent, en niet de patienten aan het helpen.
Te vaak komt het nu neer op: ok, je been is mogelijk gebroken, we maken nu de foto, maar wat er ook mis is, we spalken toch pas over 3 maanden. Of we breken het nu vast opnieuw, maar het zetten kan helaas niet want onze tijd is op, kom volgende keer maar terug.
Dat is geen zorg – dat is verspilling. Als je een gebroken been niet gaat behandelen op het moment dat het nodig is – dus meteen zetten en spalken en gipsen, en ook nog eens goed zodat je de problemen kleiner maakt en niet groter, verspil dan ook geen rontgenfoto’s, gips en heel veel tijd van allerlei betrokkenen (en pijn bij de patient.) Doe het dan gewoon niet.
In de fysieke gezondheidszorg komen die dingen (zeker bij subtielere zaken) ook voor, maar wel een stuk minder. Het valt veel meer op dat het nergens op slaat, dat het schadelijk is en daardoor ook verspillend.
Maar denk je eens in hoe wreed het is dat je als mens met psychische problemen alleen maar volgens het protocol wordt doorgeschoven omdat de betrokkenen hun baan niet willen verliezen en niet voor zichzelf durven toegeven dat ze hun werk niet goed kunnen doen en dat het dus zinloos is. Ik bedoel – bij Google ben je een product en dat is al geen geweldig idee, maar dit is fundamenteel nog veel, veel onwaardiger. Ook al is het nog zo rot voor de psychologen die klem zitten, door hun lijdzaamheid doen ze de mensen waar ze mee te maken hebben ontzettend veel schade. Ze maken er niet ‘het beste’ van, maar het leidt tot meer schade aan personen dan als ze het niet zouden doen.
(En dat kan ik voorlopig nog niet vergeven. Ik kan niet eens goed onder woorden brengen hoe ongelofelijk wreed en mensonwaardig ik het vind.)
En eerlijk… als je mensen (zoals nu gebeurt) toch al maanden op wachtlijsten laat staan, deels verborgen door die wachtlijst tactisch te verhullen door de intake vroeg maar de behandeling laat te geven, waarom zou je dan niet kunnen staken? Waarom zou je mensen in accute psychische nood wel de deur kunnen wijzen wegens ‘sorry kunnen we niks aan doen, is allemaal de schuld van de politiek / verzekeraars’ maar niet om te vechten voor een betere zorg?
@28
HOE is dit anders dan die psychologische klem van die vrouw die zich verantwoordelijk voelt ten opzichte van haar man en zich ondertussen laat slaan door ’t dronken lor.
Er is altijd iemand die zich láát slaan! Ook een slachtoffer heeft een keuze.
Inca, ik kan je niet genoeg plussen. Bij mij komt het woord “onprofessioneel” in me op als het gaat over zorgverleners die zwijgend doorgaan terwijl ze zien dat het niet meer kan. Ik maak in mijn directe omgeving mee dat het ten koste gaat van de mensen die ze willen helpen. Het maakt me kwaad, maar het zal een hele trits nare incidenten en zelfmoordgevallen kosten voordat de politiek begint te beseffen dat het zo niet kan. En wat barricadewerk van alle hulpverleners helpt daarbij echt wel (alleen al om het probleem op de politieke agenda te zetten).
@inca
Nee, dan onderschat je wat er binnen dit buttsysteem nog wel aan goeie dingen gebeurt. We hebben in de kast een steeds groeiende stapel liggen van Merci dozen van (zeer) dankbare clienten. De goeien werken zich drie slagen in de rondte en vallen om 8 uur voor het journaal in slaap, kunnen geen woord meer spreken na de vele gesprekken, maar ze helpen de mensen met ernstige problemen goed.
De kosten liggen echter niet bij de overheid of de zorgverzekeraar, maar bij die goeie mensen. Zijn zijn ook diegenen die doen wat je niet mag doen, en wat het systeem in stand houdt: ruimte zoeken binnen de regels om toch die ene patient een stap verder te kunnen helpen. En ironisch genoeg dekken ze hiermee de barsten in het systeem toe en houden, zoals je vorig jaar al eens betoogde, het systeem in stand. Goed voor 1 patient, slecht voor de patienten die volgen.
Collectief, gesteund door de immer doorslapende vakbond, het bijltje neergooien: absoluut noodzakelijk. Liever vandaag an morgen.
Maar het is de overheid, de zorgverzekeraar, de adviescolleges, ggznederland en de besturen van zorginstellingen die eerder de zwarte piet verdienen dan de mensen die doen waar ze voor gekozen hebben: andere mensen helpen en beter maken.
Verder sluit ik me aan bij @28/ Joost. Dit is de klem waarin veel van de zorgverleners zitten. En niet alleen binnen de GGZ, maar ook bij alle AWBZ/WLZ instellingen en bij huisartsen.
Hmpf. Undefined als naam bij @32. Het is Noortje :)
Aanvullend: de wachtlijsten zijn al jaren een leugenbriefje. Wachten binnen de ggz is vervelend, maar een diagnose krijgen schizofrenie/psychotisch terwijl je PTSS hebt, is veel vervelender. En dat gebeurt er wanneer je jonge basispsychologen met tijdelijke contracten neerzet waar een klinisch/gz psycholoog, psychiater of ervaren spv beter op zn plek zou zijn. Slechts een deel van de ggz populatie is spoedeisend, dus een dagje staken moet kunnen :)
@32, ‘ruimte zoeken binnen de regels’ is over het algemeen nog steeds een schending van de integriteit, en absoluut nadelig voor de sector.
1. Zelfs in het beste geval kunnen de verzekeraars en overheid dan niet weten wat de werkelijke kosten zijn met alle gevolgen van dien
2. de sfeer waarin het ok is om een beetje de ‘ruimte’ op te zoeken maakt het verdomd makkelijk voor degenen die het wel willen misbruiken (en als je denkt dat het niet voor eigen gewin kan, lees dan vooral https://decorrespondent.nl/1181/Hoe-de-overheid-de-strijd-tegen-fraude-wel-kan-winnen/36322836-9ab35aec type 3, De Zonnekoning)
3. het maakt je als sector chantabel, precies wat je steeds ziet gebeuren. Juist die ‘creatieve’ declaraties worden gebruikt als argument om de boel steeds verder in te perken. (Het maakt naar alle waarschijnlijkheid ook individuen op allerlei niveau’s chantabel.)
In alle opzichten dus nadelig voor de sector. Niet doen. Hou dingen zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid, en als er strijd nodig is voor de juiste dingen, voer die dan duidelijk en openlijk, ipv schimmig wat sluipweggetjes te ritselen.
PS, mijn huisarts heeft in elk geval wel een keer gestaakt en is ook enkele keren met een onderbouwde visie naar buiten getreden. Sommige mensen laten zich minder klem zetten dan andere.
@32, een stapel mercidozen is nog steeds niet echt een bewijs dat er niet ook heel veel mensen geschaad worden.
Niet mee eens. Te makkelijk. Sorry, maar waarom verwacht je dat je met die ene keuze klaar bent? Omdat je vindt dat je tot ‘de goeden’ behoort omdat je mensen wilt helpen en hard wilt werken zou je ineens niet meer geconfonteerd hoeven te worden met belangrijke ethische keuzes en principes? Waarom zou je verwachten dat je niet hoeft te strijden om je werk integer en juist te houden? Die managers hebben die positie alleen maar gekregen omdat de zorgverleners daarmee instemmen. Hoezeer je het ook niet wilt, elke keer dat iemand iets doet omdat de manager het zegt, stem je in. Er is voor de manager immers geen enkele reden om te veranderen – men doet het toch gewoon? Men laat zich sturen, men laat zich murw beuken, en men kan de attributie-error (die bij patienten toch vaak genoeg gezien en benoemd wordt) bij zichzelf niet eens zien.
Als je als patient je vertrouwen in de handen van een ander moet leggen, dan moet die ander de verantwoordelijkheid wel kunnen dragen. Als je niet durft te kiezen voor wat juist is, niet in durft te gaan tegen de leidinggevenden, zelfs niet bij zulke fundamentele zaken voor je vak en voor de zorg, dan mag je toch niet de verantwoordelijkheid voor kwetsbare mensen op je nemen?
Een heftige toon, maar ook een verdomd heftig onderwerp.
@inca
Wat een onzin. Alsof zorgverleners die goed zijn in hun vak en goed werk leveren perse don quichot moeten zijn. Heeft niets met elkaar te maken (behalve op het punt waarin ik je al gelijk gaf: zorgverleners die hart voor hun clienten hebben houden het systeem in zekere zin in stand). Het zijn gewone mensen hoor, net als medewerkers bij V&D of een andere organisatie. Murw inderdaad (en aangezien ik vakmatig de regelgeving goed ken, begrijp ik precies waarom). Radartjes in een ziek systeem en geen haar beter, slechter, krachtiger of zwakker dan anderen in andere zieke systemen,
Verdere reactie morgen! :)
Ik zie hier toch wat commentaren langskomen die de “schande” wat al te nadrukkelijk bij de zorgverleners neerleggen.
Misschien moeten de “pek en veren” toch bij bij het kabinet en haar ondersteuners in het parlement worden worden aangebracht.
Commentaar van Edith schipper(s) op Charons pontje over de rivier de Styx:
https://stieneboer.files.wordpress.com/2014/04/schippers-op-zorg.jpg?w=500
Mijn commentaar op haar (u en brengt omkeren):
http://www.wanttoknow.nl/wp-content/uploads/schippers-brengt-schade-toe.jpg
Gaat niet over waar de verantwoordelijkheden liggen, t gaat erom wanneer iemand die zijn verantwoordelijkheid niet neemt, daar eindelijk eens een keer op wordt aangesproken.
Henk @37, ik zat me dat ook over mijn bijdragen te beseffen dat het de schijn zou kunnen wekken dat de GGZ-ers de zooi op hun geweten hebben. Mijn woede richt zich op de flutpolitici en de kiezers die dit soort wangedrochten steeds weer de ruimte geven. Tegelijk wordt de GGZ (en andere zorg) steeds verder uitgewoond en ook al zijn de professionals, zoals je terecht zegt, niet de schuldigen, laten ze het gebeuren door er niet tegen in opstand te komen.
Ha @Inca
Eens, juist in de GGZ zouden wachtlijsten niet moeten bestaan. Eerste indicatie is, logischerwijs, dat de vele ontslagen, mede als gevolg van een gecontracteerde ruimte die op 90% (!) ligt door de zorgverzekeraars grotere wachtlijsten geven. Een typisch VVD argument zou zijn: snel weer beter, snel weer aan het werk. Ware het niet dat de VVD alle risico’s voor ziekte bij werkgevers heeft gelegd en ze het dus geen lor meer kan schelen.
Wat is het nou? Volgens protocol? Of niet goed hun werk kunnen doen? Ik gaf eerder namelijk aan dat door soepel met regels om te gaan, je goed je werk kan doen, maar dat die zorgverleners die het weigeren op te geven (“er het beste van maken”) wel binnenkort met een burn out op de bank zitten. Slag gewonnen, oorlog verloren.
Je labelt overigens ruimte zoeken binnen de regels wel heel extreem. Ja ik ben me bewust van de fraudegevallen over de zorg, maar je noemt “schending van integriteit”, ”misbruiken”, “schimmig”, “sluipweggetjes”. Weet je waar het over gaat? Over een agende die voor de gehele dag volgeboekt is (Kwikfit model). Vervolgens blijkt een patient een emotionele gebeurtenis te hebben meegemaakt (heel bijzonder binnen de ggz), en dan pak je tijd van een andere patient (of op z’n best administratietijd) om hier ruimte voor te hebben. Of om een uithuisplaatsing te voorkomen door te overleggen met een woningcorporatie. En even de huisarts bellen om die demente bejaarde straks ook van de juiste begeleiding te voorzien. Etc. Je schuift met tijd, terwijl het registratie systeem uitgaat van een papieren werkelijkheid. En je legt de dossiers net wat minder uitgebreid aan met als risico dat wanneer je ooit een foutje maakt (gegronde of ongegronde klacht; je hebt immers te maken met emotionele situaties en niet al te stabiele klanten), je als hulpverlener hangt, want je dossier is niet in orde. Maar ja, die ene patient is dankbaar en blijft wonen waar hij woont, mag zijn kinderen houden en komt na jaren over zijn depressie heen en stuurt een doos Merci. Verdient dat de kwalificatie die je eraan geeft?
Oh ze weten het best. Wat er gebeurt is namelijk onmogelijk. Met een volgeplande agenda ben je verantwoordelijk voor je eigen crisisgevallen. Dus een patient die flipt (bijv: dreigende suicide) overdag moet je binnen die agenda afhandelen (en declareren). Dat kan niet. En toch moet het van de organisatie. En de zorgverzekeraar ziet dit allemaal langskomen hoor. En aangezien de zorgverzekeraars min of meer in bed liggen bij Schippers, weet iedereen die dit moet weten het al. Maar het belang om te doen of het allemaal net gaat. En crisisgevallen overdag weigeren met oog op iets dat op fraude gaat lijken? Daar is het gat van de deur. En dat verlies je omdat het (nog net) geen fraude is.
En, heeft het geholpen? Sorry voor het cynisme, maar meer mensen zijn naar buiten gekomen, meer mensen hebben gestaakt en meer mensen hebben hun leidinggevende aangesproken. De dame in het nieuwsartikel staat ook in de krant en heeft het systeem de rug toegekeerd. Waar de echte macht ligt is niet bij de zorgverleners hoor, maar bij jou en mij en de gemiddelde Hollander. Wij weten van de gevolgen in de zorg, maar we blijven met onze stomme kop VVD/PvdA of de semicoalitie stemmen. Bij de komende verkiezingen kunnen we dit kabinet laren vallen, maar dat gaan we niet doen. Niemand staat op het Malieveld voor wat dan ook. Niemand is burgerlijk ongehoorzaam. De houding van de doodvermoeide zorgverlener is symptomatisch voor de rest van Nederland. Murw door niet meer kunnen overzien waar de volgende klap valt en bang voor de huur/de hypotheek.
Je legt zelf zo ontzettend vaak de nadruk op mensen. Maar je weigert in te zien wat het voor een zorgverlener betekent wanneer hij die patient die voor zijn neus staat niet mag helpen. Geen belletje naar de woningcorporatie, geen advies over levensproblemen. Je ziet wie voor je staat en wie direct down the drain gaat wanneer je niet de ruimte zoekt die er is. En dan de afweging: Don Quichot en het systeem omver proberen te werpen (met zeer kleine kans) of mevrouw x helpen. Er wordt dus wel degelijk gestreden, alleen is het jouw strijd niet en je kan absoluut betwisten of het de effectiefste en beste manier is. Maar woorden als onmenselijk zijn niet van toepassing op veel hulpverleners in de GGZ, maar op jouw denkwijze.
Gewetensvraag: ben jij in staat om tegen mensen die je een tijd kent, waarvan je weet wat de ellende is, te zeggen sorry, maar de deur is dicht? Zoek het maar uit met je problemen, je schulden en je kinderen die je kwijt raakt als je op straat komt te staan? Of zoek het maar uit als volstrekt in de war / overbelaste geraakte echtgenote van een demente man? Of laat maar wanneer je met een psychose in de politiecel beland? Want daar komt het in een aantal gevallen op neer. Alle shit van dit kabinet leidt tot meer mensen die de kluts kwijt zijn, meer mensen in de rpoblem,en, en die komen niet op jouw deur bonken, maar op die van de politie, de huisarts en de GGZ. (En ik weet dat ik de boel nu in het extreme trek, maar ik trek het niet extremer dan dat jij het de andere kant op trekt).
Inderdaad. En voor wat nuance: Principieel ben ik het met je eens. Het beste ervan maken dekt de barsten toe en houdt een slecht systeem in stand. Maar je belicht de boel m.i. veels te eenzijdig.
Dag Noortje, heel veel rake punten. Je verontschuldigt je bijna voor deze opmerking: Alle shit van dit kabinet leidt tot meer mensen die de kluts kwijt zijn, meer mensen in de probleem,en, en die komen niet op jouw deur bonken, maar op die van de politie, de huisarts en de GGZ. maar het is precies wat er gebeurt en wat er gaat gebeuren. Daar is geen enkele overdrijving bij, we hebben het in de jaren negentig al eens eerder zien gebeuren (en er niets van geleerd). En het gaat de maatschappij allemaal veel meer kosten (bovenop de persoonlijke ellende van de mensen).
Ik maak mee als buitenstaander met de begeleiding van mensen die op het randje wel/niet in de maatschappij mee kunnen dat hun psycholoog, om de bezuinigingen op te vangen, alle administratieve taken erbij doet. Ondersteuning is wegbezuinigd. Het gevolg is dat de contacturen van patiënten zo goed als mogelijk overeind blijven, maar dat contact met de werksituatie buiten de GGZ stilvalt. Alle nieuwe aanvragen (huisvesting, begeleiding) en andere papierwinkel loopt vast. Dat betekent dat de continuering van zorg maar ook van een beschermde werkplek, financiën etc. steeds problematischer wordt. Ergens gaat het een keer helemaal fout voor de patiënt (ik haat dat woord, maar weet even geen beter). Het betekent ook dat er een toekomstige generatie die nu nog net binnen de maatschappij weet te functioneren wordt afgeschreven. Het gaat ons allemaal meer kosten.
Aan de ene kant voel ik mee en heb ik torenhoge bewondering voor behandelaars die alles uit de kast halen om hun patiënten, om mensen, te helpen, en waarvan jij dagelijks de gevolgen naast je ziet. Waarbij de goeden gewoon worden afgefakkeld. Niet alleen vanwege onmogelijke eisen, maar ook vanwege de continue impliciete boodschap vanuit Den Haag (met stelselwijziging op stelselwijziging) dat de zorgverleners het allemaal fout doen. Want anders zou er niets moeten veranderen. Er “moet” worden bezuinigd, we mogen het zo niet noemen dus baggeren we allemaal regels uit over de sector (en ook andere sectoren) die niet haalbaar zijn. Bezuinigen door af te branden zeg maar. De schrijnende gevallen (patiënten, maar juist ook de zorgverleners) zijn niet meer te overzien.
Het punt dat ik wil maken is toch dat er een verantwoordelijkheid ligt bij de sector zelf om een grens te stellen. Dit kan zo niet verder. Op dit moment staat het onderwerp naar het lijkt nauwelijks op de politieke agenda. Moet je eens zien dat een paar goede acties zo maar eens wat wijfel PvdA-ers aan het denken zou zetten en je hebt een machtsmiddel. Het probleem staat dan ook zichtbaar op politieke agenda voor de volgende Tweede Kamerverkiezingen. Samen met de tegen die tijd oplopende en zichtbare problemen van patiënten (meer zwervers, meer zelfmoorden) zou dat kiezers aan het denken kunnen zetten.
Ik weet dat ik relatief makkelijk praten heb, tegelijk erger ik me er aan dat de GGZ bezuinigen voor een deel op mij als buitenstaander worden afgewenteld. Dat ik voorstellen moet gaan schrijven en contacten met uitkeringsinstanties bewaken om maar te voorkomen dat er geen onnodige uitglijders ontstaan waardoor mensen niet verder kunnen. Alsjeblieft behandelaars, pak de handschoen op, laat het je niet gebeuren. Kom in actie!
@36, vind je echt dat het bewaken van je professionele grenzen ‘don quichotte’ is, en dat het niet tot je taken behoort?
Ter illustratie is de artseneed best interessant:
Bij artsen worden dergelijke zaken dus wel degelijk erkend als deel van je plicht. En natuurlijk – het is een eed die lang niet altijd de werkelijkheid haalt, er is ook op artsen genoeg aan te merken. Maar toch…
Ja. Het heeft geholpen. Het helpt in iemands houding en uitstraling, iemand die niet opgeeft voelt beduidend vertrouwwekkender aan dan iemand die cynisch/depressief denkt dat er toch niets te veranderen is.
Het helpt ook in de praktijk: Schippers heeft een hekel aan de huisartsen maar tot nu toe zijn de huisartsen wel net vocaal genoeg om een paar dingen te bereiken, om de allerzwaarste kanten er weer vanaf te krijgen. Iets wat de GGZ nauwelijks lukt.
Ze hebben een aantal zaken op de publieke agenda gekregen…
Bedoel je dat het de magische toverstaf is waardoor het nu allemaal perfect is? Nou nee, natuurlijk.
Maar het is wel een stuk meer dan niets.
Ik heb ook nagedacht om je vraag om begrip. En ik kan heel beslist wel begrip opbrengen voor de enorm moeilijke situatie waar zorgmensen inzitten, in menselijk opzicht.
Ik kan alleen geen begrip opbrengen dat mensen hun handelswijze (waaronder het gebrek aan structureel verzet) blijven verdedigen als iets dat noodzakelijk of acceptabel is.
In menselijk opzicht zou ik iedereen die oprecht z’n verontschuldigingen zou aanbieden ook meteen vergeven. Maar… wel verontschuldigingen waarin iemand z’n eigen aandeel erkent, en waarin duidelijk wordt dat iemand het anders gaat doen. (Zoals de meeste mensen ook niets moeten hebben van excuses als ‘jamaar wij zijn heel arm en daarom’ of ‘jamaar zij zeiden me dat ik het moest doen’. Zelfs als je wel degelijk ziet hoe de omstandigheden ergens aan bijdragen, betekent dat nog niet dat dat dus voldoende verontschuldiging is.)
En dat mis ik dus. Niet alleen bij jou, maar in vrijwel alle discussies over het onderwerp (of dat nou jeugdzorg of apothekerszorg of ggz of andere zorg is) blijft men naar anderen wijzen. Het eigen aandeel wordt nauwelijks erkend. Er wordt niet gezegd ‘wij moeten ook wat doen om de zaken te veranderen’ alleen maar ‘het is de schuld van anderen’.
En daar… daar heb ik gewoon heel weinig begrip voor, en dat ga ik ook niet krijgen. Zelfs al kan ik op persoonlijk vlak heel prima zien hoe frustrerend het moet zijn.
Leuk @Inca @frank, zo’n discussie waar je de hele dag tussen de bedrijven door over blijft nadenken!
Lange lappen tekst, en op een ipad, dus m’n reactie zal wel wat chaotisch zijn.
@frank
Maak ik ook mee, als werkgever, en het is waardeloos voor alle betrokken partijen.
Ja, zonder meer. Al is het maar omdat voor mensen van buiten de zorg niet zichtbaar is, op enkele incidenten na, wat de schade is. Recent de ophef over bijdrage bij opname in een psychiatrisch ziekenhuis van een jongere. Recent man die de kluts kwijt was en een studio gijzelde. Kleine dingen die naar de oppervlakte drijven, maar het gehele beeld ziet men niet. de sector Moet zich laten horen, niet uit eigenbelang, maar uit maatschappelijk belang.
@inca
Nee, dit behoort, ook zonder dat je arts bent, tot je taken. Met don quichot bedoelde ik dat wanneer je al individu verder gaat dan (veelvuldig) klagen bij je leidinggevende, je je baan verliest. De machtsbalans is zo ingericht dat het wachten is op een echte klokkenluider (waar ik nu al medelijden mee heb: overheid, zorgverzekeraars en grote instellingen tegenover je) of een collectieve actie. Collectief is het enige dat de bescherming biedt. Zolang je alleen dwars gaat liggen (denk aan: weigeren gesprekken en crisissen te schrijven op 1 moment), is het tegenwicht veel te groot. Dan ben je een don quichot.
Dat laatste belangrijke zinnetje mistte ik in je eerdere betogen steeds.
Dat het eigen aandeel nauwelijks erkend wordt ben ik het met je eens. De GGZ is veel te stil, al heel lang. Geldt voor de gehele zorg, maar voor de GGZ in extreme. Waarom begrijp ik niet zo goed. En wijzen naar anderen is prima, wanneer je zelf je best hebt gedaan. Maar de GGZ heeft ook jarenlang vernieuwing, efficienty, aansturing van mensen op kwaliteit, procesoptimalisatie, etc etc aan zich voorbij laten gaan.
Toen ik werk uitvoerde bij verschillende GGZs trof ik daar (ook) mensen aan die in volstrekte verstarring zaten en op geen enkele wijze iets wilden aanpassen. Ze gebruikten het argument Kwaliteit als wapen om vooral nooit iets anders te willen en hoeven doen. Die mensen leveren ook vaak slecht werk en hadden al lang aangesproken moeten worden.
En de afgelopen jaren waren instellingen voor een deel bezig, o.l.v. megalomane bestuurders, bezig met schaalgrootte. Nietmet de echte toekomst, of toekomstige geldtekorten. Extreem volgend en passief. Overigens is dit veelal onkunde geweest en lang niet altijd onwil.
Dus naast gebrek aan pr/lawaai maken dat het mis gaat, is er nalatigheid om anno 2015 goed te functioneren.
Op hoofdlijnen zitten we dus wel op dezelfde lijn: het is tijd om iedereen duidelijk te maken dat dit echt grandioos mis gaat lopen. en het is noodzakelijk dat dit geluid met veel herrie en aandacht (ook) vanuit de zorg komt.
Waar we afwijken is dat jij individuele radartjes harder aanrekent dat ze meewerken aan het in stand houden van een slecht systeem, waar ik zo veel begrip ervoor heb, dat ik er zelfs een rechtvaardiging in zie. Dat is grappig, want dit komt in vrijwel elke discussie die we hebben terug: principieel versus pragmatisch, of het hogere doel versus de dagelijkse realiteit. Dat is blijkbaarniet themagebonden, maar individu gebonden.
@44, klopt, ik hecht veel meer aan het individuele gedrag. De enige maat is de menselijke maat volgens mij. Ik vind dat verantwoordelijkheid veel te abstract en te verdund wordt, of dat nou bij banken, bij politiek of bij zorg is. Of bij alle intermenselijke situaties…
Ik heb daar lang en diep over nagedacht, en ik wil mezelf niet verloochenen. Enerzijds door mezelf heel bewust te worden van de keuzes (die je altijd hebt) en waarom ik ze maak, met alleg gevolgen voor zover ik ze kan overzien – inclusief al mijn imperfecties en compromissen en zonder de verantwoordelijkheid daarvan uit handen te geven. Ik kies hoe ik met de omstandigheden om ga.
En anderzijds door idealen nooit uit het oog te verliezen. Pragmatiek zonder een ondertoon van idealisme is niet pragmatisch meer. Ik kan het stuk van Rutger Bregman over ideeen en idealen zo niet meer terugvinden, maar hij onderbouwt duidelijk waarom ideeen belangrijk en ongelofelijk krachtig zijn. En dat er zoveel grootse dingen simpelweg zijn begonnen met een idee, dat op dat moment nog door iedereen onhaalbaar geacht werd.
En ook, (en zonder dit een naar tintje te willen geven) maar een van de dingen waar ik erg over na heb gedacht is: hoe weet je nou of je als mens in het geval van oorlog, of desnoods zo’n situatie als ’the wave’ of het Milgram-experiment aan de ‘goede’ kant staat? Hoe wapen je je tegen het hellend vlak dat zo makkelijk optreedt?
En ik weet het niet, maar volgens mij is de enige manier om steeds weer te oefenen om je eigen morele keuzes te blijven maken, voor ogen te blijven wat je juist vindt en wat niet, en daarnaar te handelen.
Als je het dan toch zat bent omdat je je werk niet meer goed kunt doen, is omscholen naar administratief medewerker wellicht een overweging
http://www.nrc.nl/nieuws/2015/02/18/veel-meer-boekhouders-in-dienst-bij-jeugdzorg-na-hervormingen/
Dit is niet te geloven. Je kan ook nog altijd webredacteur worden. Of PHP developer. Als de verpleging niet meer lukt.
Als je eenmaal begint te liegen omdat dat wel moet en de geest is uit de fles en iedereen begint te liegen, omdat op een eerlijke manier echt niet meer lukt, dan is het einde echt zoek.
Deze onzin met minotaurussen moet ophouden.
In plaats van een derde wereldoorlog waar niemand zin in heeft kun je beter gewoon NU alvast beginnen met een wederopbouw. Het gaat om balans. Het terugvinden van een nieuwe balans, waarin geen patjakkers zitten te graaien en waarin de mensen die wel mogen graaien dat gewoon netjes niet doen.
En in die periode van wederopbouw houden we op met al die neoliberale flauwekulexperimenten. Overheden hoeven geen geld meer te verdienen, die geven het gewoon uit. Niet aan flauwekul en ongein, maar aan scholing, bejaardenzorg, speeltuintjes voor de kinderen.
Dan kunnen bedrijven in plaats van alle gehandicapten en ouderenzorg overnemen gewoon weer winst maken. En mannen blijven gewoon thuis bij hun vrouw een kopje thee met een mariakaakje nuttigen in plaats van dat ze gaan proberen om allemaal pitbull te worden en met een hoop hoeren op een luxe jacht en tien kantoorpanden in de achtertuin van de mensen waar ze een hekel aan hebben.
@46:
Meer boekhouders moet, omdat die overbodige managers zo van lijstje en statistieke houden ;-)
Anders dan nemen we voortaan alleen nog verplegers aan als boekhouders. En omdat die managers dan zo slecht zijn, dan laten die slechte managers die boekhouders de verpleging doen. Omdat ze dan toch zo slecht boekhouden, kan de manager lekker veel rapportages maken over alles wat hij voorbij ziet komen aan boekhoudschandalen.
Het is natuurlijk wrang te moeten constateren dat een hulpverlener die zich in bochten wringt om op een menselijke manier zijn werk te doen in feite een bijdrage levert aan het in stand houden van een fout protocol- en systeemdenken.
Hulpverlening/crisisbestrijding bestaat altijd uit 2 componenten; noodhulp en structurele zorg. De eerste is het verzorgen van dat gebroken been, het tweede is helpen voorkomen dat het weer gebeurt. Dat is in de GGZ wat ingewikkelder, maar het komt op hetzelfde neer. De hulpverlener die tegen het systeem in toch doet wat hij kan, ook al is het ten koste van zichzelf, verleent m.i. veel noodhulp. Aan het meer structurele deel komt hij niet toe. Dit lijkt mij buitengewoon frustrerend en op den duur ziekmakend.
Wil je je werkelijk hard maken voor structurele wantoestanden waaruit ziektes, afwijkingen, agressie, criminaliteit, mishandeling, machteloosheid etc.etc uit voort komen, dan geef ik je te doen. Hoewel ik het zeer eens ben met Inca als hij/zij? zegt dat je door toegeven en marges zoeken ten koste van jezelf, maar terwille van de (nood)hulpvraag, een slecht draaiende machine in stand houdt en dat het tijd wordt dat mensen/hulpverleners moeten gaan staan voor hun verantwoordelijkheid, wil ik toch wijzen op het fenomeen dat zich overal in de samenleving voordoet; de afbraak van de persoonlijke invloed op je eigen werk en werkomgeving.
( sorry voor deze veel te lange zin..)
Iedere hulpverlener en manager die wel eens een training heeft gehad in de geest van Covey weet wat ik bedoel met de cirkel van betrokkenheid. Deze cirkel wordt steeds kleiner. De ruimte om invloed te hebben op je eigen leven en werk lijkt zicht te versmallen tot het primaire overleven in een gegeven situatie die door anderen is bedacht. Noortje noemde de machtsverhoudingen. Persoonlijk protest leidt tot verstoorde werkverhoudingen, isolatie, onzekerheid en uiteindelijk ziektewet of ontslag. Niemand wil dit graag aangaan. En al helemaal niet in deze tijd van onzekerheid en oplopende kosten van levensonderhoud. Maar het niet aangaan is het inleveren van je integriteit en je behoefte om naar eer en geweten invulling te geven aan je werk en levensomstandigheden.
Wat in de GGZ speelt, speelt door de hele samenleving. Het probleem is groter dan GGZ.
Wat ik nog wil toevoegen is dat m.i macht ( en onmacht) het grootste obstakel is voor verandering en vernieuwing. Het zijn de doorgeslagen machtsverhoudingen waarbij het ‘ik’ of ‘wij’ ( de uitvoerders) is tegenover ‘zij'( de geldverstrekkers) In dit mijnenveld van machtsverhoudingen waarbij geldtekort niet meer is dan zand dat ons de ogen wordt gestrooid, werken we gewillig mee aan meer efficiëntie, meer productiviteit, meer controle, meer werkdruk, meer inleveren van geld en invloed, meer gebroken benen, etc.etc.
men praat alleen maar over geld tewijl de patient kalm gehouden
worden met medicatie waarvan de vraag is of het wel zo goed is
en de afkalfing in de zorg steeds nijpender word patienten zitten vaak in een gat gevangen waar ze maar moeilijk uit komen
en hebben weinig perspectief dat is triest men wil aan de zogenaamde krankzinnige alleen maar profijt hebben ,een non profit
is het niet meer . jammer .de een zijn gekkte is de ander zijn brood . ?????